Filippos Glee | Ωδείο Φίλιππος: Η Νεφέλη, η Νίκη και πώς έκαναν viral το πολυφωνικό τραγούδι στα social media

Πάει καιρός από τότε που κάναμε αυτή τη συνέντευξη, και πολύ περισσότερος από τότε που συμφωνήσαμε ότι θα την κάνουμε. Δεν ήταν εύκολο να κλείσουμε αυτό το ραντεβού, τα κορίτσια του Filippos Glee κινούνται μεταξύ Θεσσαλονίκης – Ολλανδίας, και το κέντρο του κόσμου τους είναι πάντα το Ωδείο Φίλιππος στη Βέροια. Κάπου κάπου στο πρόγραμμα έμπαινε και η Αθήνα, όλο και πιο πολύ.

Η Νίκη είχε μόλις έρθει και εγκατασταθεί μόνιμα από το Μάαστριχτ και η Νεφέλη θα ήταν εδώ για καμιά δεκαριά μέρες, καθώς ετοιμάζονται να ξεκινήσουν πολυφωνικές ομάδες στην πόλη μας, όπως και στη Θεσσαλονίκη. Όσο για τη φωτογράφιση, αυτή έγινε στο τέλος της προηγούμενης χρονιάς, σε ένα φιλικό μου σπίτι, και είχε ευχάριστα απρόοπτα και εκπλήξεις… αλλά αυτό θα το αφήσουμε για το τέλος.

Τις ανακάλυψα μια μέρα στο timeline μου, όπως και πάρα πολλοί άλλοι, τον καιρό που άρχισαν τα βιντεάκια που φτιάχνουν με την υπογραφή Ωδείο Φίλιππος | Filippos Glee να γίνονται viral. Τρία, τέσσερα, πέντε νέα κορίτσια σε έναν καναπέ, σε ένα κρεβάτι, στο πάτωμα, μπροστά από ένα πιάνο, γεμίζουν το πλάνο με τα λαμπερά τους πρόσωπα και αυτές τις υπέροχες φωνές που τραγουδούν μαζί, με τη συνοδεία κιθάρας, σύνθ ή a capella. Δεν θέλει πολύ για να κολλήσεις.

Ακτινοβολούν την ομορφιά που πηγάζει από μέσα τους μαζί με τη μουσική. Τραγούδια των Beatles, παλιά ή σύγχρονα, ελληνικά και ξένα, παραδοσιακά ή ποπ, Μπομπ Ντίλαν, Αριάνα Γκράντε, Δανάη, Χατζηδάκι, Μαίρη Λίντα, Κωνσταντίνο Βήτα, Φοίβο Δεληβοριά και ό,τι μπορείτε να φανταστείτε. Άλλες φορές αστεία κι άλλοτε συγκινητικά, το εφέ πάντα ίδιο: σαν να σου παίρνουν τις έγνοιες και να βάζουν την καρδιά σου στη θέση της. Ακούγεται υπερβολικό, αλλά δεν μπορείς να το βάλεις εύκολα στις λέξεις, είναι μαγικό αυτό που κάνουν.

Είναι μέλη της ομάδας #FilipposGlee που τραγουδούν, καθηγητές και μαθητές του Ωδείου Φίλιππος Βέροιας, πιο πολύ γυναίκες αλλά και άντρες, κορίτσια και αγόρια. Αν μπεις στο timeline τους Ωδείο Φίλιππος (Filippos Glee) εισέρχεσαι σε ένα σύμπαν ευτυχίας.

Έτσι γνώρισα τη Νεφέλη και τη Νίκη, κι από αυτά τα βιντεάκια ξεκινήσαμε να ξετυλίγουμε το κουβάρι της ιστορίας τους σε μια συζήτηση που άνοιγε και έκλεινε παρενθέσεις, πήγαινε μπρος πίσω στον χρόνο, για να αφηγηθεί την υπέροχη ιστορία της οικογένειά τους και την ιστορία του Ωδείου που έφτιαξαν στη Βέροια το 1989 οι γονείς τους Κώστας Μπραβάκης και Εύα Ιεροπούλου, που αν μπορούσες να το κλωνοποιήσεις θα μιλούσαμε τώρα για μια άλλη Ελλάδα. Τα βιντεάκια είναι το αποτέλεσμα μιας διαφορετικής αντίληψης για την παιδαγωγική διαδικασία και κρύβουν σκληρή και εντατική δουλειά, αστείρευτο ταλέντο και δημιουργικότητα – και πολλή πολλή χαρά.

Νίκη Μπραβάκη και Νεφέλη Μπραβάκη, του Fillipos Glee | Ωδείου Φίλιππος Βέροιας

Με τα κορίτσια πιάνουμε γρήγορα επαφή. Γνωρίζω πολλούς ανθρώπους που σας λατρεύουν, τους λέω. «Θα τρελαθώ!» λέει η Νεφέλη και γελάνε, «είναι φουλ περίεργο». Δεν το έχετε συνειδητοποιήσει; «Καθόλου! Δουλεύουμε αυτό το project με τα τραγούδια από το 2011 στο Ωδείο. Από τότε κιόλας βιντεοσκοπούσαμε και τα ανεβάζαμε στο Facebook, όχι με την ίδια συχνότητα. Viral γίναμε πέρσι».

Η Νίκη συμπληρώνει: «Το Tik-Tok το ανοίξαμε τώρα τον Δεκέμβριο. Είχαμε πάντα YouTube αλλά πήγαινε άκλαυτο, γιατί δεν είναι κοινωνική δικτύωση. Τα ανεβάζαμε πιο πολύ για το αρχείο μας».

Πώς αισθάνεστε που έχετε γίνει γνωστές; «Στην αρχή εγώ χάρηκα πάρα πολύ, γιατί είχαμε αμφιβολίες μήπως κάτι δεν κάνουμε σωστά – είχαμε κι άλλα πράγματα παράλληλα, δεν ήταν η μόνη μας ασχολία», λέει Νεφέλη. «Ήταν όμως η αγαπημένη μας», επισημαίνει η Νίκη, «επειδή το μάθαμε από την οικογένειά μας» (το κρατάμε αυτό).

Η Νεφέλη λέει ότι στον δρόμο της έλεγαν, είσαι από αυτά τα βιντεάκια; Της φώναζαν «Μην πας!» από αυτό το τραγούδι που είχαν ανεβάσει «Δεν θέλω να πάω στη δουλειά», οι δυο τους με τη μητέρα τους Εύα.

Η Νίκη δεν το είχε πολυ-καταλάβει όλο αυτό γιατί ήταν στην Ολλανδία: «Μια φορά στο τρένο κοντά στο Αϊντχόφεν ήρθε μια κοπέλα και μου είπε “είσαι Ελληνίδα; Μου θυμίζεις μια κοπέλα από κάτι Τικ-Τοκ!”. Σοκ! Όταν γύρισα όμως στην Ελλάδα όντως έτσι ήταν, μου φάνηκε περίεργο».

«Όταν βλέπει κανείς τα βιντεάκια σας ηρεμεί, μας φτιάχνετε τη διάθεση, νομίζω γι’ αυτό ο κόσμος κολλάει μαζί σας» τους λέω.

«Εντωμεταξύ τα τραγούδια μόνο χαρούμενα δεν είναι. Αλλά άμα χαίρεστε εσείς;!» λέει η Νεφέλη και γελάμε.

«Η τέχνη, όταν είναι ωραία, σε ησυχάζει» παρατηρώ. «Ισχύει, αλλά είναι η πολυφωνία, νομίζω, το κάνει αυτό, είναι ουσιαστικά πολλές φωνές, διαφορετικές μελωδίες, που έρχονται και ενώνονται όλες μαζί και βγάζουν ένα ηχητικό αποτέλεσμα, όπως μια ορχήστρα».

«Ναι, μπορεί να ακούγεται σαν ένα, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, νομίζω ότι είναι λίγο magical η πολυφωνία, εμάς μας άρεσε από πάντα» λέει η Νίκη.

«Κρίμα που δεν έκαναν ακόμα ένα παιδί οι γονείς μας» λέει Νεφέλη και γελάνε ξανά, γελάνε συνέχεια, λες και αυτός είναι ο τρόπος τους για να υπάρχουν. Στην πορεία καταλαβαίνω ότι έτσι μεγάλωσαν, μέσα στη χαρά.

«Στο αυτοκίνητο 6-7 ώρες, πηγαίνοντας διακοπές, μπορεί να τραγουδούσαμε Beatles, και τα κάναμε τετράφωνα αντί για τρίφωνα. Ο μπαμπάς έκανε μπάσο, η μαμά τενόρο και εγώ με τη Νίκη κάναμε άλτο και σοπράνο. Αλλά τύπου από πάντα. Θυμάσαι τότε που είχαμε προσπαθήσει να τραγουδήσουμε και το ρέκβιεμ; Παταγώδης αποτυχία!» (γέλια)

Αυτή η εικόνα με το αυτοκίνητο με κάνει να σκεφτώ μια μεγάλη ευτυχία. Δεν τους φαίνεται, αλλά έχουν 6 χρόνια διαφορά, η Νίκη είναι 25 και η Νεφέλη 31. Το αστείο της υπόθεσης είναι να βρεις ποια είναι η μεγαλύτερη.

— Και πώς ξεκίνησε αυτό το project;

«Το 2012, σαν ένα νέο τμήμα στο Ωδείο. Το 2011 ήμουν πρώτο έτος, στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, Μουσικολογία, οι γονείς μου με πέταξαν στο τμήμα Χορωδίας του Ωδείου. Στο πρώτο μάθημα ήταν 12 παιδάκια που ούτε αυτά ήθελαν να είναι εκεί, ούτε κι εγώ, καθόλου όμως! Ξεκινάμε το “Χάρτινο το φεγγαράκι”, κοιμόμασταν όλοι όρθιοι, τεράστια αποτυχία. Στο δεύτερο μάθημα μου λένε “μπορούμε να τραγουδήσουμε Αντέλ;” Ευτυχως μας ζήτησαν από έναν φιλοζωικό σύλλογο να τραγουδήσει η χορωδία του Ωδείου σε μια εκδήλωσή τους και βρήκαμε pop κομμάτια που είχαν μέσα ζώα και έτσι η πρώτη ever συναυλία μας πήγε εξαιρετικά καλά. Τόσο που, μέχρι το τέλος της χρονιάς, από 12 γίναμε 100!»

«Η φάση ακούστηκε πολύ μέσα στη Βέροια, θεωρήθηκε πολύ cool πράγμα, ήρθαν όλα τα εφηβάκια, οι ωραίες των σχολείων, οπότε ακολούθησαν και τα αγοράκια, ξαφνικά έβλεπες χαντμπολίστες να έρχονται για ακρόαση. Είχαμε 30 αγόρια εκείνη τη χρονιά, δεν έχει υπάρξει ξανά τόσο αντρικός πληθυσμός σε χορωδία στην επαρχία!» (γέλια).

Όταν ξεκίνησαν το τμήμα χορωδίας, η Νεφέλη ήταν πρώτο έτος και η Νίκη πήγαινε πρώτη γυμνασίου (!)

«Η Νίκη λίγο μετά ξεκίνησε και μαθήματα διεύθυνσης ορχήστρας, με πολλές διακρίσεις, οπότε η διεύθυνση της χορωδίας τής ήταν πολύ εύκολη», εξηγεί η Νεφέλη.

Όταν ξεκίνησαν το τμήμα χορωδίας, η Νεφέλη ήταν πρώτο έτος και η Νίκη πήγαινε πρώτη γυμνασίου (!)

Ανοίγουμε μια παρένθεση.

Η Νίκη ξεκίνησε διεύθυνση ορχήστρας μόλις 14 χρονών: «Εγώ ψήθηκα πολύ μ’ αυτό, γιατί βαριόμουν να διαβάσω βιολί, που ήταν το όργανό μου, οπότε βρήκα ευκαιρία να αλλάξω κατεύθυνση». Από το ’14 μέχρι το ’19 κατέβαινε στην Αθήνα 2-3 φορές τον χρόνο για δύο εβδομάδες «με τη μαμά αγκαζέ» για σεμινάρια, masterclass και διαγωνισμούς. Διηύθυνε μέχρι και την ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων.

«Είχα μπει πολύ στη κλασική διεύθυνση, νόμιζα ότι αυτό θα κάνω. Αλλά με ενημέρωσαν ότι δεν είναι γυναικεία σπορ». Τι εννοείς, ρωτάω. «Φυσικά και η διεύθυνση ορχήστρας είναι για όλους, απλά είναι πιο δύσκολο κοινωνικά για τα κορίτσια, κι όταν είσαι μικρή δεν το αντιλαμβάνεσαι: Μου είπαν, 15 χρονών με 40 βαθμούς Αύγουστο μήνα σε σεμινάριο, να φοράω σουτιέν, γιατί πρέπει τα χέρια σου να βλέπουν οι μουσικοί. Τέτοια σχόλια άκουγα. Αν γινόταν κάτι τέτοιο τώρα, δεν θα είχα αυτά τα προβλήματα, θα απαντούσα καταλλήλως».

— Ωραία, οπότε η Νίκη μπήκε στη μουσική από αυτή την οδό. Εσύ, Νεφέλη;

«Εγώ έκανα πιάνο από μωρό και ήθελα να γίνω πιανίστρια, αλλά αυτή η πειθαρχημένη ζωή δεν ήταν για μένα, εδώ δεν μπορώ να διαβάζω 8 λεπτά χωρίς να αφαιρεθώ, πόσο μάλλον 8 ώρες συνεχόμενα. Σπούδασα κλασικό πιάνο με τον Χ. Νούλη και σύνθεση σύγχρονης μουσικής στο ΠΑΜΑΚ και το 2022 ξεκίνησα το master στην Ολλανδία για θεατρικούς σκηνοθέτες». Είναι τόσα πολλά αυτά που έχουν κάνει, που μπερδεύεσαι. Δεν τα έχουμε πει ακόμα όλα.

Επιστρέφουμε στα video, που πάντα έχουν και κάποια θεατρικότητα.

«Εγώ έκανα πάντα μιούζικαλ, η μαμά μας γράφει παιδικά βιβλία, θεατρικά και τραγούδια. Όχι απλώς γράφει, είναι μηχανή παραγωγής, της είναι τόσο εύκολο, γράφει όλη μέρα. Τα τραγούδια χρησιμοποιούσε εκείνη για τα μουσικοπαιδαγωγικά μαθήματα και ο μπαμπάς για να μας νανουρίζει! (γέλια) Σε κάποια φάση της είπε ο μπαμπάς, γιατί δεν τα εκδίδεις;»

«Δούλευα, λοιπόν, από πολύ μικρή στο Ωδείο. Στην αρχή ανεβάζαμε τα μιούζικαλ της μαμάς. Και πριν απ’ αυτό είχαμε μια μπάντα που ονομαζόταν Family Sound Machine. Ο μπαμπάς έπαιζε κιθάρα, η μαμά τσέλο, η Nίκη βιολί και εγώ πιάνο, τραγουδούσαμε και οι 4 και παίζαμε τους ρόλους από τα βιβλία της μαμάς. Κάναμε περιοδεία με παραστάσεις στα πλαίσια της παρουσίασης των βιβλίων της. Παίρναμε το αμάξι το καλοκαίρι και πηγαίναμε σε κάτι βουνά της Ηπείρου, σε κάτι χωριά με πολύ λίγα παιδιά, κάναμε tour από Αλεξανδρούπολη μέχρι Κρήτη, ήτανε πολύ ωραίο project!»

«Γενικώς οι γονείς μας το είχαν αυτό σαν προτεραιότητα, να πηγαίνουν σε μέρη όπου τα παιδιά δεν είχαν πολλά πράγματα να δουν, και από πάντα στο Ωδείο μας σπούδαζαν δωρεάν πολλά παιδιά τα οποία είχαν λιγότερες ευκαιρίες. Ακόμα, τον καιρό που άρχισαν να έρχονται πρόσφυγες στην Ελλάδα, στην πρώτη φάση του Filippos Glee, φέραμε σε επαφή τα ντόπια παιδιά με τα παιδιά από το campus που υπήρχε έξω από τη Βέροια, κυρίως παιδάκια από τη Συρία. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο γιατί δεν μιλούσαν καν τη γλώσσα, κάναμε τραγούδια χωρίς λόγια για να μπορούν να τραγουδάνε μαζί. Τελικά πήγε πολύ καλά, και τα παιδιά το πήραν πάρα πολύ καλά. Στη Νάουσα, που κάποιοι γονείς ενός δημοτικού σχολείου προσπαθούσαν να απαγορεύσουν την είσοδο στα ξένα παιδιά, ήταν τα δικά μας παιδάκια που μπήκαν μπροστά και είπαν ότι όλοι πρέπει να έχουν όλοι πρόσβαση στη γνώση».

«Τέλος πάντων, όταν ο μπαμπάς αρρώστησε συμμετείχε πια όλο και λιγότερο σε όλο αυτό, και τότε μπήκε λίγο και το Filippos Glee στις παρουσιάσεις μας…»

Το τμήμα Χορωδίας του Ωδείου συνέχισε να είναι πολυπληθές μέχρι τoν covid. Είχαν ομάδες σε Ωδεία σε Βέροια, Θεσσαλονίκη, Ρετζίκι, Νάουσα, Γιαννιτσά, και κάποιες φορές έγιναν παραστάσεις με όλα μαζί τα παιδιά. Μετά η Νεφέλη και η Nίκη ξεκίνησαν δικά τους project και σπουδές.

«Συνεχίσαμε να διαχειριζόμαστε το Filippos Glee στη Βεροια, αλλά τα μαθήματα τα δώσαμε σε άλλους δασκάλους».

Στο πλαίσιο του Filippos Glee έχουν κάνει πολλές παραστάσεις, εντός και εκτός Ωδείου, από παιδικά μιούζικαλ, όπως το «Ίκαρος Πόντικαρος» που ανέβασαν πρόσφατα, μέχρι αφιερώματα στους Βeatles, Queen, Pink Floyd, Bowie, συναυλίες με οργανικά και φωνητικά σύνολα, συνεργάστηκαν και με την Εναλλακτική Λυρική Σκηνή στο project «Queer αναγνώσεις της Λένα Πλάτωνος».

Πώς λειτουργεί η ομάδα; «Όταν μας καλούν σε κάποιο project αποφασίζουμε αν θα πάμε οι δυο μας ή μαζί με κάποιους άλλους από την ομάδα. Όταν π.χ. παίζαμε παραστάσεις για σχολεία έπαιρναν μέρος τα μέλη του Filippos Glee που ήταν ενήλικα. Όταν παίζαμε για σχολεία την παράσταση “Η Ροζαλία με τις τρεις κοτσίδες” που έχει κι έναν παιδικό ρόλο, είχαμε 4 Ροζαλίες που έπαιζαν εκ περιτροπής για να μη χάνουν το σχολείο». Μετά ξεκίνησε ο κορονοϊός και τα σταματήσαμε όλα.

— Όλο αυτό ξεκίνησε γιατί σας ενδιαφέρει το εκπαιδευτικό κομμάτι σε σχέση με τη μουσική;

«Δεν ξεκίνησε έτσι, αλλά ναι» λέει η Νεφέλη.

«Εμένα με ενδιαφέρει πιο πολύ το παιδαγωγικό, γιατί ήταν και της μαμάς το μικρόβιο. Αλλά ήταν και στη λογική του Ωδείου συνολικά, ότι δεν πρέπει καμιά διαδικασία της μουσικής να είναι βαρετή. Κι εμείς έπρεπε να μεγαλώσουμε για να καταλάβουμε πόσο cool είναι η θεωρία της μουσικής. Οι γονείς μας είχαν κι αυτοί εναλλακτική προσέγγιση, και μας την κληροδότησαν. Βάλαμε κάτω το πρόγραμμα του Ωδείου, γιατί υπάρχει μια συγκεκριμένη ύλη που πρέπει να καλυφθεί –με ένα ΦΕΚ που έχει να ανανεωθεί από το ’60– και σκεφτήκαμε πώς μπορούμε να την κάνουμε λίγο πιο ενδιαφέρουσα για τα παιδιά. Φτιάχνουμε δικές μας μεθόδους, τελείως εμπειρικά, για τη θεωρία, το πολυφωνικό τραγούδι, το dictee... Βιβλία δραστηριοτήτων για να καταλαβαίνουν τα παιδιά αυτά που διαβάζουν, και κυρίως για να μην είναι βαρετά. Και το απολαμβάνουν πάρα πολύ!»

Φυσικά, είναι κάτι που φαίνεται και στα βίντεο.

Καταλαβαίνεις ότι όλα αυτά τα οφείλουν στον τρόπο που μεγάλωσαν. Το Ωδείο ξεκίνησε το 1989 στη Βέροια.

«Η μαμά μας ήταν από τη Βέροια, ο μπαμπάς από τον Έβρο, σπούδαζε σύνθεση κλασικής μουσικής στη Θεσσαλονίκη (σ.σ. με τον Θόδωρο Αντωνίου) αλλά είχε πάντοτε μπάντες, έπαιζε πολλά χρόνια με τον Παπάζογλου, έγραφε τραγούδια για διάφορους καλλιτέχνες… Τη μαμά τη γνώρισε όταν έπαιζε με τους ΝΩΕ. Η μαμά μας σπούδασε φιλολογία, έπαιζε από πάντα μουσική, πιάνο, και έγραφε πάντα τραγούδια στην κιθάρα. Ερωτεύτηκαν και άνοιξαν το Ωδείο Φίλιππος στη Βέροια πριν καν παντρευτούν, σε ένα πολύ όμορφο διατηρητέο κτίριο, στην παλιά πόλη. Το αγαπάμε πολύ, με το που μπαίνεις μέσα και μόνο ο χώρος σε βάζει στο κλίμα, πολλές φορές τα παιδιά μας λένε, νιώθω κάτι μαγικό όταν έρχομαι. Είναι πέτρινο, όμορφο και πολύ δροσερό το καλοκαίρι», λέει η Νεφέλη.

Πού είχαμε μείνει;

«Από τη Θεσσαλονίκη πηγαίναμε κάθε μέρα στη Βέροια, είναι πολύ κοντά. Μετά αρρώστησε ο μπαμπάς, το 2016, και άρχισε σιγά-σιγά να μην πηγαίνει. Εκείνα τα χρόνια κι εμείς δεν ασχοληθήκαμε πολύ, το Ωδείο πήγαινε μόνο του. Τον Μάρτιο του 2020 ήρθε ο covid, και τον Ιούνιο έφυγε ο μπαμπάς, ήταν πολύ μεγάλο πλήγμα… ακόμα είναι».

Οι άνθρωποί μας συνεχίζουν να είναι μαζί μας και αφού φύγουν από τη ζωή. 

Μετά η Νεφέλη πήγε να κάνει μεταπτυχιακό στην Ολλανδία, η Νίκη σπούδαζε ήδη εκεί από το 2019. «Σπούδαζα μουσικολογία στο ΠΑΜΑΚ. Εν μια νυκτί είπα δεν την παλεύω, θέλω να γίνω τραγουδίστρια και να παίζω τζαζ γιατί αυτό αγαπώ».

«Ήταν πολύ καλή από μικρή» συμπληρώνει η Νεφέλη.

Κατέβηκε στην Αθήνα για ακρόαση 19 χρόνων, και την πήραν με υποτροφία στο Berklee, όμως δεν πήγε. «Γιατί θα έπρεπε να φύγω στην Αμερική και είχαμε και τον μπαμπά. Τελικά πήγα πιο κοντά, στο Conservatorium του Μάαστριχτ (σ.σ. έχουν τις καλύτερες σχολές τζαζ στην Ευρώπη) όπου σπούδασα τζαζ τραγούδι και σύνθεση. Είναι η νοτιότερη πόλη στην Ολλανδία, μικρούλα όμορφη πανεπιστημιούπολη, μη ρεαλιστικά όμορφη, σαν να ζεις σε σκηνικό ταινίας – γι’ αυτό χαίρομαι που μετά από 5 χρόνια εκεί ήρθα στην Αθήνα» λέει η Νίκη.

Στην απόφασή της βοήθησαν και τα βιντεάκια.

«Όταν τον Δεκέμβριο έγινε ένα πάρα πολύ μεγάλο μπαμ στα social –και πηγαίνουμε στην αρχή αυτής της κουβέντας–, εγώ ήθελα να κάνω κάτι άλλο, σκέφτηκα ότι είναι η ευκαιρία μου να έρθω στην Αθήνα».

Στο μεταξύ, πολύς κόσμος έχει αρχίσει και ζητάει και στην Αθήνα το Filippos Glee. Την ημέρα της συνέντευξης έχουν το πρώτο μίτινγκ για την ομάδα τους στην Αθήνα.

«Θα ξεκινήσουμε πρόβες με αυτούς που είχαμε από Βέροια που ζουν στην Αθήνα, που είναι κι από τα πρώτα μέλη του Filippos Glee, τους βλέπετε στα βίντεο – κι είναι ωραίο αυτό».

Έχουν βρει χώρο, σε λίγο θα ξεκινήσουν και τις οντισιόν για να διευρύνουν την ομάδα. Όσο για το Ωδείο στη Βέροια, πηγαίνουν συνέχεια.

«Κάνουμε σεμινάρια σε παιδάκια, βλέπουμε πού είναι ο καθένας –οι καθηγητές είναι τέλειοι φυσικά–, κάνουμε συναυλίες, παραστάσεις... Κι αυτά δεν κάθονται λίγο ήσυχα! Τώρα τελειώσαμε μια μεγάλη παράσταση μιούζικαλ που είχαμε και ήδη παρουσιάζουμε το δεύτερο».

Ωδείο Φίλιππος Βέροια | Filippos Glee, μια διαφορετική μουσικοπαιδαγωγική προσέγγιση

Το Ωδείο Φίλιππος θα έπρεπε να αποτελεί case study για τη μουσική (και όχι μόνο) εκπαίδευση στη χώρα. Αυτή τη στιγμή έχουν θεατρικές ομάδες, ομάδες μιούζικαλ, ομάδες Improv theater ενηλίκων και πολλά άλλα εργαστήρια.

«Τα παιδικά κάνουν κάθε Σάββατο 6-7 ώρες εντατικό μάθημα. Είναι συμπτυγμένη γνώση, ό,τι μπορούμε να τους δώσουμε. Το πρόγραμμα αλλάζει κάθε χρόνο, ανάλογα με τις ανάγκες». Με λίγα λόγια, όπως μου εξηγούν, βλέπουν πού έχουν κλίση τα παιδιά και τι τους αρέσει, και εφαρμόζουν ένα μοντέλο εκπαίδευσης που αναπτύσει τις δυνατότητες τους.

«Το Ωδείο έχει πάνω από 150 μαθητές, ξέρουμε το κάθε παιδί, τις ανησυχίες του, μιλάμε μαζί τους, και αυτά νιώθουν πολύ άνετα να είναι ακριβώς αυτό που είναι, το Ωδείο μας είναι safe zone», προσθέτει η Νίκη.

«Δηλαδή αν δεν μπορείς μέσα σε έναν χώρο τέχνης να είσαι ακριβώς ο εαυτό σου, πού θα έπρεπε να μπορείς;» λέει η Νεφέλη.

Πάλι ο Κώστας Μπραβάκης και η Εύα Ιεροπούλου έρχονται στη συζήτηση.

«Τα παιδιά μάς αγαπάνε πάρα πολύ, και μας νοιάζει να αγαπάνε το Ωδείο. Κι εμείς εκεί μεγαλώσαμε. Όταν ήμασταν μικρά οι γονείς μας δουλεύανε το απόγευμα, και τριγυρνούσαμε από τάξη σε τάξη. Η Νίκη δευτέρα δημοτικού άκουγε Ιστορία της Μουσικής ΙΙΙ. Και επειδή οι γονείς μας έκαναν και πολύ τρελό μάθημα, δηλαδή ο μπαμπάς μου δίδασκε Bach και έπαιρνε την ηλεκτρική κιθάρα και εξηγούσε πώς η αρμονία κάνει κύκλους στη μουσική, τα παιδιά παρακολουθούσαν με τρομερό ενδιαφέρον. Τους έλεγε, εγώ θα σας βάλω να διαβάσετε ασκήσεις στην κιθάρα, αλλά και να μη διαβάζετε δεν με πειράζει αρκεί να παίζετε. Βρείτε κάτι που σας αρέσει και παίξτε μουσική. Το πρώτο είναι αυτό. Αλλιώς γιατί το κάνεις; Αν δεν το μαθαίνεις για να παίξεις να γουστάρεις; Μετά έρχονται και τα άλλα» λέει η Νεφέλη.

Βρείτε κάτι που σας αρέσει και παίξτε μουσική. Το πρώτο είναι αυτό. Αλλιώς γιατί το κάνεις; Αν δεν το μαθαίνεις για να παίξεις να γουστάρεις; 

«Και μην παρεξηγηθώ ότι πάμε από την άλλη πλευρά» διευκρινίζει.

«Όταν κάνεις κλασική μουσική σε οδηγεί μόνη της η μουσική στην τεχνική της, όσο πιο βαθιά πηγαίνεις τόσο καταλαβαίνεις πόσο περίπλοκο είναι. Καταλαβαίνεις τι είναι η αντίστιξη, πηγαίνεις στις φούγκες και στις πολυφωνίες και όλο και πιο βαθιά. Κι όταν αρχίζεις και τα καταλαβαίνεις αυτά, μπαίνεις σε έναν καινούργιο κόσμο. Δεν είναι για όλα τα παιδιά, σε τόσο μικρές ηλικίες, γιατί θέλει πολλή δουλειά, αλλά υπάρχουν μερικά παιδιά που θέλουν να βουτήξουν. Τώρα μιλάμε για τα όργανα. Το παιδί ξεκινάει μάθημα με τον καθηγητή, είναι το πρώτο και το πιο άμεσο αυτή η σχέση. Σου μαθαίνει μια καινούργια γλώσσα. Εμείς είμαστε τυχεροί, όλοι οι καθηγητές του Ωδείου σούπερ άτομα, έχει σημασία ο άνθρωπος που θα σε προσκαλέσει σε αυτό τον καινούργιο κόσμο».

Υπάρχει τρόπος και το πιο βαρετό μάθημα να το κάνεις ενδιαφέρον. «Το μάθαμε αυτό από τη μαμά μας. Όταν ήμουνα μικρή είχαμε να μάθουμε τα ελληνικά νησιά. Βαριόμουν απελπιστικά να μάθω μια λίστα που δεν έβγαζε κανένα νόημα. Η μαμά έφτιαξε ένα ραπ κομμάτι και τα έβαλε με ρίμες, το έμαθα σε 10 λεπτά και ακόμα τα ξέρω απ έξω τα νησιά. Πρέπει η γνώση να δίνεται με έναν τρόπο που να μη χάνεται το νόημα της».

Μιλούν για το πώς θα καλλιεργήσεις την αγάπη για τη γνώση. Δεν μπορείς παρά να εκτιμήσεις απεριόριστα αυτό που κάνουν γιατί είναι κάτι που μας λείπει συνολικά.

«Αυτό που βλέπεις στο βίντεο είναι το αποτέλεσμα. Το από πίσω κομμάτι έχει ένα τεράστιο κομμάτι ύλης που πρέπει να καλυφθεί. Ο άλλος πρέπει να κάνει πολυφωνία, να καταλάβει αντίστιξη και άρα κοινώς να έχει παίξει Μπαχ – μια αλυσίδα πολλών πραγμάτων που έχει δύσκολη και σοβαρή δουλειά από πίσω. Όσο και να χτυπιέσαι, ένα παιδί δεν θα το κάνει αν δεν το αγαπήσει πραγματικά. Αυτό που ψάχνουμε είναι τρόποι για να το αγαπήσουν, και ευτυχώς γεννηθήκαμε σ’ αυτή την οικογένεια που πήραμε την αγάπη για τη μουσική – κι αυτό δεν το αλλάζω με τίποτα» λέει η Νεφέλη.

«Δηλαδή όταν πέφταμε για ύπνο έρχονταν με μια κιθάρα οι γονείς μας και μας παίζανε δίφωνα τραγούδια για να κοιμηθούμε, κι εμείς αυτά τα σκηνικά που τα θεωρούσαμε τόσο αυτονόητα, όπως και πολλά άλλα πράγματα» λέει η Νίκη.

Όταν πέφταμε για ύπνο έρχονταν με μια κιθάρα οι γονείς μας και μας παίζανε δίφωνα τραγούδια για να κοιμηθούμε

Δεν έχει σημασία ποια λέει τι. Αισθάνεσαι αυτή τη φοβερή επικοινωνία που έχουν μεταξύ τους. «Μερικές φορές επικοινωνούμε μόνο με τα μάτια! Στις πρόβες, αν κοιταχτούμε θα συνεννοηθούμε κατευθείαν, είναι τρομακτικό γιατί συμβαίνει ακόμα και σε τελείως άσχετα πράγματα” λέει η Νίκη. «Στο μουσικό κομμάτι, δεν νομίζω ότι θα επικοινωνήσω έτσι με άλλον άνθρωπο, είναι σα να παίζω με μένα».

— Ποια είναι τα επόμενα σχέδια;

Τον Μάιο θα βγάλουν δίσκο, με πολυφωνικά δικά τους κομμάτια.

«Θα το ξεκινήσουμε οι δυο μας. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν έξι καθηγητές στο Filippos Glee, και ο καθένας κάνει 10 διαφορετικά project, θα τους συμπεριλάβουμε όλους».

Και το άλλο είναι το παιδικό project.

«Επειδή η μαμά μας έχει γράψει καμιά τριακοσιαριά κομμάτια, λέμε να τα ηχογραφήσουμε. Εκείνη φτιάχνει πεντάλεπτα επεισόδια για κάθε τραγούδι, και θα είναι καποια, τύπου Muppet Show επεισόδια, σε φόρμα τηλεοπτικής εκπομπής, και μέσα εκεί θα είναι το τρελό universe της μαμάς μας. Θα ανέβουν στην αρχή στο YouTube αλλά θα κυκλοφορήσουν και ηχητικά σε Spotify, πώς ήταν κάποτε ραδιοφωνικές εκπομπες της Λιλιπούπολης».

«Είναι ένας τρόπος να συγκεντρώσουμε τα τραγούδια της μαμάς, είναι κρίμα που δεν υπάρχουν online, το κάνει αυτό από το ’85 και μας το ζητάνε συνέχεια. Εμείς γουστάρουμε πάρα πολύ να τα ηχογραφούμε γιατί είναι μεν παιδικά τραγούδια, αλλά δεν έχουν παιδικές αρμονίες. Όπως ο “Ίκαρος Ποντίκαρος”, που είναι το τελευταίο μιούζικαλ που κάναμε. Η μαμά δεν κάνει τίποτα με διδακτικό σκοπό, κάνει μουσικοπαιδαγωγικά στο Ωδείο και δουλεύει και στο Αμερικάνικο σχολείο στη Θεσσαλονίκη και όλα της τα μαθήματα είναι μια μικρή ιστορία, ένα παραμύθι, ένα τραγούδι, ένα θεατρικό, μια περιπέτεια».

«Η μαμά επικοινωνεί άψογα με τα παιδιά 3,4 χρονών. Δεν μας λέει κάνω μάθημα, μας λέει περνάω καλά με τους φίλους μου» λέει η Νίκη.

«Το τελευταίο και πιο exciting νέο μας είναι οι καινούργιες μας ομάδες που ξεκινούν από τον Φεβρουάριο του 2025 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Είπαμε να κάνουμε το αδύνατο και να κρατήσουμε 3 ομάδες στη Βέροια, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη με σκοπό να μεγαλώσουμε την ομάδα μας και να φέρουμε και νέο κόσμο σε επαφή με το πολυφωνικό τραγούδι μέσα από τη δική μας ματιά. Οι ομάδες αυτές θα λειτουργούν από εμάς τις δύο. Οι πρόβες μας θα γίνονται τα Σαββατοκύριακα και θα πηγαινοερχόμαστε πότε η μία πότε η άλλη στις πρόβες αυτές.

»Μέχρι 1η Φεβρουαρίου θα κάνουμε τον πρώτο κύκλο ακροάσεων του σχήματος, δεν σημαίνει βέβαια ότι θα πάρουμε νέα μέλη μόνο τότε. Ουσιαστικά θα φτιάξουμε μια πολυφωνική ομάδα σε κάθε μία από αυτές τις πόλεις που θα κάνει μαζί μας συναυλίες, ή και παραστάσεις μιούζικαλ, εργαστήρια και ό,τι άλλο προκύψει. Άλλωστε, έτσι είναι η φύση της ομάδας μας. Ενα ζωντανό πράγμα που όλο αλλάζει. Και ποιος ξέρει πώς θα γίνει στο τέλος; Ελάτε να το μάθουμε μαζί!»

Αυτή είναι η ιστορία της Νίκης Μπραβάκη και της Νεφέλης Μπραβάκη, του Ωδείου Φίλιππος Βέροια αλλά και του Fillipos Glee το οποίο, όπως είπαμε, κατεβαίνει στην Αθήνα.

Για το τέλος, ας πούμε κι αυτό.

Την ημέρα της φωτογράφισης, η οποία έγινε σε φιλικό σπίτι, τα κορίτσια ήταν υπ’ ατμόν, καθώς έψαχναν με ποιους θα τραγουδήσουν στο βιντεάκι εκείνης της ημέρας. Ήταν Γιορτές και δεν έβρισκαν κι ήταν ένα διαρκές ερώτημα ανάμεσα στις φωτογραφίες. Εκεί βρίσκονταν και ο Άλκης, καλλιτεχνική φύση, πολυτάλαντος, παίζει τζαζ πιάνο και τραγουδάει. Ήταν Γιορτές, κι όταν τελειώσαμε τη φωτογράφιση έκατσε στο πιάνο για να πουν ένα τζαζ κομμάτι μαζί με τη Νίκη. Αυτό ήταν! Ο άνθρωπός τους! Η λύση στο πρόβλημά τους ήταν όλη την ώρα εκεί. Τι ωραία συγκυρία, η Νεφέλη και η Νίκη έφυγαν μαζί με τον Αλκη και γύρισαν σε ελάχιστο χρόνο αυτό το βιντεάκι.

Τώρα ο Άλκης είναι πια μέλος του Filippos Glee, κι έχουν ξεκινήσει πρόβες – χάρη σε αυτή τη συνέντευξη, τη φωτογράφιση των κοριτσιών, που την καταευχαριστηθήκαμε, τη μη διαθεσιμότητα άλλων χώρων, που μας οδήγησε στο συγκεκριμένο σπίτι (ευχαριστούμε για τη θερμή φιλοξενία τη Μ.Χ.), και στο σύμπαν, που μερικές φορές συνωμοτεί ώστε να συμβαίνουν τόσο ωραίες συμπτώσεις.

Στο μεταξύ, τα βιντεάκια του #Filippos Glee πληθαίνουν, συνεπή στα ραντεβού τους με όλους εμάς που τα περιμένουμε. Και ακόμα είμαστε στην αρχή. Τα καλύτερα έρχονται!