Το «Aether» είναι μια τρισδιάστατη εγκατάσταση ηχητικού/οπτικού πεδίου φωτός που δημιουργήθηκε από τον μουσικό παραγωγό Max Cooper σε συνεργασία με το στούντιο design Architecture Social Club και τον επικεφαλής του, Satyajit Das. Ένα ζωντανό οπτικοακουστικό όνειρο, μια καθηλωτική εμπειρία την οποία βιώσαμε όσοι βρεθήκαμε το βράδυ Τρίτης 16 Ιανουαρίου στην αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Στο «Aether» οι συνθετικές θεματικές - αναζητήσεις του Max Cooper για τη θέση της ανθρωπότητας στον κόσμο, την ταυτότητα και το άπειρο, δένουν με τα κύματα, τις επιφάνειες, τις συμμετρίες και τα σουρεαλιστικά τοπία του οπτικού πεδίου φωτός του Architecture Social Club. Μια ολοκληρωμένη εμπειρία που λειτουργεί σαν βάλσαμο ολόκληρης της ύπαρξης. Μια κατάσταση στην οποία η κάθε οντότητα μεμονωμένα έρχεται σε πλήρη αρμονία και συντονισμό με τις υπόλοιπες που βρίσκονται στον ίδιο χώρο. Σαν ένα σύγχρονο, μα ελεύθερο τελετουργικό.
Μπαίνοντας στην αίθουσα ήδη ήχοι από κελαηδίσματα πουλιών έρχονται στα αυτιά μας για να μας προϋπαντήσουν. Καθώς έχουν αρχίσει να χαμηλώνουν τα φώτα οι δημιουργοί του «Aether» παίρνουν τις θέσεις τους στις κονσόλες. Ο μπάσος ήχος που θα ακουστεί είναι το σινιάλο που συντονίζει την ύπαρξή σου σε αυτό που έχει μόλις ξεκινήσει να συμβαίνει. Μια μπάσα ηλεκτρισμένη νότα σε συνδυασμό με τους λεπτούς, γρήγορα εναλλασσόμενους ηλεκτρονικούς ήχους, που παραπέμπουν σε πεταρίσματα. Ο ήχος φυσικά συνοδεύεται με τον αντίστοιχο οπτικό σχεδιασμό: Πολλές πολύχρωμες τελείες που στο σύνολό τους δομούν διακεκομένες γραμμές δημιουργώντας διάφορους σχηματισμούς καθώς αναβοσβήνουν (τα οπτικά πεταρίσματα). Στη συνέχεια οι ήχοι με το beat ενισχύονται δίνοντας ένα ακόμα πιο ολοκληρωμένο αποτέλεσμα και το ίδιο συμβαίνει και με τα σχήματα που διαμορφώνονται στον αέρα: γίνονται πιο συγκεκριμένα, με αυστηρά καθορισμένες γραμμές και εναλλαγές.
Σε ολόκληρο το «Aether» προκύπτουν τρεις κύριες παύσεις, όπου το κοινό χειροκροτά ένθερμα κάθε φορά. Μπαίνοντας στο δεύτερο μέρος, ηχητικά ακούμε ένα σύνολο γυναικείων φωνών, μια γυναικεία χορωδία, ενώ τα σχήματα γίνονται πιο καμπύλα. Αργότερα ο ρυθμός θα μπει σε ένα drum & bass πλαίσιο, ενώ οι φωτισμοί θα γίνουν ακόμα πιο πολύχρωμοι, ακολουθώντας τη γρήγορη ταχύτητα τη μουσικής. Στο τρίτο μέρος μετά την παύση του οπτικοακουστικού θεάματος και μετά το ενθουσιασμένο χειροκρότημα του συμμετεχόντων - κι όχι κοινού, διότι πρόκειται για εμπειρία κι όχι για μια απλή θέαση - αρχίζουν να βγαίνουν καπνοί από τα πλαϊνά της σκηνής. Ο καπνός, λειτουργώντας σαν «αιθέρας», σαν ουσία / υλικό αρχίζει να γεμίζει τον χώρο. Η ατμόσφαιρα γίνεται πιο μυστηριακή. Επικρατεί κυρίως σκοτάδι με κάποιες σταδιακά αυξανόμενες εκλάμψεις. Έπειτα η μουσική μπαίνοντας σε ένα πιο techno mood, έρχεται να χαλαρώσει τις διαθέσεις και τις κινήσεις των θεατών που ακολουθούν ο καθένας με το δικό του τρόπο αλλά χτυπώντας στον ίδιο παλμό, τον ήχο. Η μουσική θα «ηρεμήσει» και οι φωτισμένες κυματομορφές θα γλυκάνουν. Και κάπου σε λίγο θα φτάσει το τέλος.
Το «Aether» του Max Cooper και του Architecture Social Club είναι μια δίωρη, ολοκληρωμένη και καταπραϋντική εμπειρία. Μετά την ολοκλήρωσή της σίγουρα βγαίνεις πιο ανάλαφρος σαν ύπαρξη, σαν οντότητα. Σαν να ξυπνάς από ένα τόσο όμορφο και απτό όνειρο και αισθάνεσαι έντονα την επιρροή του καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας σου. Μια εμπειρία που σίγουρα θα θέλαμε να βιώσουμε και άλλη φορά. Το «Aether» λειτουργεί σαν ένα σύγχρονο Koyaanisqatsi. Την ταινία του 1982, σε σκηνοθεσία Godfrey Reggio, που συνδυάζει ποικιλία σκηνών και εικόνων, από φυσικά έως αστικά τοπία, σκηνές ακμής και παρακμής, δημιουργίας και καταστροφής συνοδευόμενες από τη μινιμαλιστική, πρωτοπόρα, ηλεκτρονική μουσική του Philip Glass. Το «Aether» ωστόσο έχει μια πιο ανάλαφρη και καθησυχαστική χροιά, με των συνδυασμό των ποικίλων χρωμάτων και σχεδίων του Architecture Social Club και τα δυναμικά ηχοχρώματα του Max Cooper, που σε αναδομεί και σε ανανεώνει.
15°
