Polaroid Buffalo Club: O Tarantino στην ηλιόλουστη pop των 60s

Δεν είναι ζήτημα νοσταλγίας αλλά όσες φορές τυχαίνει να σκάει ένα συγκρότημα στην Ελλάδα που να έχει τις ηχητικές του βάσεις στη δεκαετία του 1960, κολλάω. Και δεν είναι επειδή κάθε σχήμα στο συγκεκριμένο είδος τα πηγαίνει καλά, έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ευδοκιμούσαν στα μέρη μας μπάντες όπως οι Purple Overdose ή οι No Man’s Land. Είναι κυρίως επειδή σ’ αυτούς τους άγριους καιρούς της μαζικής κουλτούρας και της έλλειψης οποιασδήποτε μνήμης, το να ψάχνεις το surf, την ψυχεδέλεια και τη folk αποτελεί σχεδόν ηρωική πράξη. Οι Polaroid Buffalo Club το ψάχνουν πολύ. Και ο δεύτερος δίσκος τους πατάει στον κόσμο της δεκαετίας του 1960 με την απαραίτητη προσοχή και συνέπεια.

Ποιες είναι οι πρώτες σου μνήμες σε σχέση με τη μουσική;
Νομίζω σε πολύ μικρή ηλικία, κάπου στα πέντε με έξι μου χρόνια, θυμάμαι να ακούω κρητική παραδοσιακή μουσική από ένα κασετοφωνάκι της Fisher Price και να προσπαθώ να συνοδεύσω το ρυθμό με αυτοσχέδια κρουστά που είχα φτιάξει.

Γιατί Polaroid Buffalo Club;
Είναι ένα κολάζ λέξεων και κάθε μια απ’ τις οποίες σημαίνει κάτι για τον ήχο της μπάντας. Polaroid, όπως οι παλιές φωτογραφικές μηχανές, γιατί προσπαθούμε να αιχμαλωτίζουμε τον ήλιο στη μουσική μας με έναν πιο retro τρόπο, όπως ακριβώς μια τέτοιου είδους φωτογραφία. Buffalo, επειδή οι περισσότερες μουσικές μας επιρροές προέρχονται από την Αμερική και Club, λόγω του ότι βλέπουμε την μπάντα σαν μια ομάδα - ένα «σύνδεσμο» που υπηρετεί τα παραπάνω.

Πριν φτιάξεις την μπάντα ηχογραφούσες ολομόναχος. Τι θετικά και τι αρνητικά έχει κάθε διαδικασία από αυτές;
Το να ηχογραφείς μόνος σου έχει, όπως το κάθε πράγμα τα θετικά και τα αρνητικά του. Το θετικό σίγουρα είναι πως μπορείς να τρέξεις το project με τους δικούς σου ρυθμούς και να το φέρεις ηχητικά πιο κοντά σε αυτό ακριβώς που είχες στο μυαλό σου. Το αρνητικό είναι ότι πολλές φορές χάνεις το κίνητρο που σου δίνουν οι άλλοι άνθρωποι, αλλά και τις μικρές ή μεγάλες ιδέες τους που μπορεί να μεταμορφώσουν το υλικό σε κάτι πολύ πιο όμορφο που ούτε καν φανταζόσουν. Το να ηχογραφήσω πάντως μόνος μου ήταν λύση ανάγκης και δύσκολα θα το ξαναέκανα. 

Τι σε έκανε να βρεις τον ήχο της μπάντας σου σε μια δεκαετία που δεν είχες γεννηθεί;
Τα πρώτα συνειδητά ερεθίσματα ήρθαν όταν στο πρώτο έτος στο πανεπιστήμιο και με αφορμή το μάθημα της Ιστορίας του Κινηματογράφου έρχομαι σε επαφή με την ταινία του Tarantino, «Pulp Fiction». Το soundtrack από μόνο του, αλλά και στο πώς εξυπηρετεί την πλοκή, και το πώς αποφορτίζει την ατμόσφαιρα σε στιγμές, αποτέλεσαν αποκάλυψη για μένα. Αυτός ήταν ο ήχος με τον οποίο ήθελα να ασχοληθώ. H surf μουσική, το garage rock, η ψυχεδέλεια, αλλά και η folk της δεκαετίας του 1960, είναι μουσικές που δείχνουν ότι εκείνη την επαναστατική για την κοινωνία και τις τέχνες δεκαετία, οι επιλογές και οι ηχητικοί δρόμοι τους οποίους μπορούσες να ακολουθήσεις, ήταν κυριολεκτικά άπειροι. Αυτός είναι και ο νούμερο ένα παράγοντας που με κάνει να βρίσκω μαγική τη συγκεκριμένη δεκαετία και να αντλώ συνεχώς έμπνευση από εκείνη. Παίζοντας με αυτά τα ηχοχρώματα νιώθεις λίγο πιο ελεύθερος.

Με τι μουσικές μεγάλωσες;
Από τα πρώτα ακούσματα που θυμάμαι είναι η κρητική μουσική, μιας και λόγω καταγωγής ακουγόταν αρκετά στο σπίτι, όπως και μεγάλοι έλληνες συνθέτες όπως Θεοδωράκης και Χατζιδάκις. Αργότερα, όταν αρχίζω να μπαίνω στον πιο σκληρό ήχο, ακούω όλο το φάσμα της rock, αλλά και πολλά blues. Ειδικά τα blues με έχουν σημαδέψει ως μουσικό, και παρότι ακούω πολλά διαφορετικά είδη, τα blues και η ψυχεδέλεια είναι δύο είδη στα οποία επιστρέφω συνεχώς.

Δεν είναι ένα αλλά πολύ περισσότερα τα ιδιώματα που ανακατεύονται στο «B-Movie Sundown», πάντα στον ευρύτερο ήχο των sixties; Για παράδειγμα surf, μια pop καλιφορνέζικη αισθητική, μια πιο San Francisco ψυχεδέλεια, κάποιες british invasion πινελιές…
H αλήθεια είναι πως δεν τα διαχωρίζω αυτά τα είδη. Εννοώ έχεις κάποια κομμάτια -μια νέα σύνθεση- και βλέπεις που σε πάει από άποψη παραγωγής. Ηχητικά όλα αυτά τα βλέπω σαν ένα ενιαίο σώμα. Σίγουρα υπάρχουν κομμάτια στο album που όντως απομακρύνονται, όχι ηχητικά αλλά όντως σαν να πατάνε σε άλλο είδος όπως το «Post-summer Depression» με την πρόδηλα 50s country διάθεση και το «Feelin’ Blue», το οποίο στον πυρήνα του είναι ένα blues κομμάτι. To στοίχημα ήταν κατα πόσον αυτά τα ετερόκλητα στοιχεία θα μπορούσαν να ενοποιηθούν μέσα από μια ενιαία παραγωγή.

Πόσο έχουν αλλάξει τα μουσικά σου γούστα από τότε που έφτιαξες την μπάντα μέχρι σήμερα; Πού ήσουν και πού έχεις πάει;
Όχι πολύ. Πάντα μου αρέσει να ανακαλύπτω νέους καλλιτέχνες ή και παλαιότερους που μου είχαν ξεφύγει και τους ανακαλύπτω τώρα στο Spotify. Τελευταία ακούω πιο folk ονόματα όπως αυτά των Gemma Hayes, Kevin Morby, Gentle Waves και Wilco. Επίσης ανακάλυψα πολύ ωραίες μουσικές και από το soundtrack της σειράς του Netflix «Outer Banks».

Ο επόμενος δίσκος είναι ήδη στα σκαριά; Έχει διαφορές από το «B-Movie Sundown»;
Κυκλοφορήσαμε αρκετά πρόσφατα το τελευταίο μας άλμπουμ, οπότε δε μπορούμε να πούμε κάτι ακόμα για επόμενο δίσκο.

Και γιατί «B-Movie Sundown»;
Είναι αρκετά κινηματογραφικός δίσκος, σαν soundtrack από spaghetti western και με μια διάχυτη ηλιόλουστη μελαγχολία. Είναι ένας τίτλος που θεώρησα πως περιγράφει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ατμόσφαιρα του album.

Αφού πραγματικά σχετίζεται κάπως με το spaghetti western, έβγαλαν πρόσφατα και οι Coral έναν τέτοιο δίσκο, το «Sea Of Mirrors». Το άκουσες;
Το έχω ακούσει αρκετά επιφανειακά, οπότε δεν μπορώ να πω ότι έχω ξεχωρίσει κάποιο κομμάτι. Αυτό που μπορώ σίγουρα να πω είναι πως ήταν ένας πολύ ευχάριστος δίσκος. Μου αρέσει η δωρική indie folk των Corals.

Πολλά σχήματα στην Ελλάδα σκάνε με σκοτεινό ήχο, για καιρό ήταν ένα είδος trend. Εσείς πάτε συνειδητά κόντρα σ’ αυτό ή απλά σας βγαίνει κάπως έτσι;
Η αλήθεια είναι πως η μουσική, όπως και η ζωή δεν μπορούν να είναι μόνο σκοτεινές ή μόνο φωτεινές. Πρέπει να υπάρχει μια εναλλαγή. Σίγουρα μας βγαίνει αυτό το πιο ηλιόλουστο vibe, αλλά υπάρχουν και κομμάτια στο album, όπως για παράδειγμα το «Venus Flytrap» που υπονοούν κάποια πιο σκοτεινή κατάσταση.

Κυκλοφορείς καθόλου στην Αθήνα; Ποια σημεία της αγαπάς πιο πολύ;
Κυκλοφορώ όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες, στις γνωστές γειτονιές του Ψυρρή και στα πέριξ.

Διαβάζεις καθόλου; Τι βιβλίο έχεις στο κομοδίνο σου;
Ναι διαβάζω και ενώ συνήθως προτιμώ λογοτεχνικά βιβλία, αυτή τη στιγμή στο κομοδίνο μου υπάρχει το «The tipping point» του Malcolm Gladwell.

Τι να περιμένουμε από τους Polaroid Buffalo Club στο επόμενο διάστημα;
Έχουμε κάποια σχέδια για τα οποία δεν μπορούμε να πούμε ακόμα πολλά. Για την ώρα χαιρόμαστε την κυκλοφορία του album μας σε βινύλιο από τη B-otherside records. Να πούμε ότι ο κόσμος μπορεί να το βρει στα περισσότερα δισκοπωλεία σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και επαρχία. Κατά τ’ άλλα θα ακολουθήσουν updates στις σελίδες μας στα social με ό,τι νεότερο.