Ο Αθηναίος Sundayman ή Κυριάκος Μουστάκας είναι ένας μικρός γουίζαρντ των πλήκτρων. Από τα 6 του χρόνια παίζει πιάνο και από τα 15 του μπήκε στον κόσμο των σινθεσάιζερς και των ηλεκτρονικών ήχων δημιουργώντας τις πρώτες του συνθέσεις. Έχοντας σπουδάσει μουσική παραγωγή και ηχοληψία, έγινε ο βασικός παραγωγός της δισκογραφικής εταιρίας M-Beat, στο Los Angeles. Από τότε αρκετά κομμάτια του συμπεριλήφθηκαν σε μουσικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Με το όνομα Sundayman, κυκλοφόρησε δύο προσωπικά album: «Outerland» (2009) και «Retronome» (2012). Σκοτεινές μελωδίες που μπλέκονται με ηλεκτρονική ποπ και ήχους που έρχονται από το μέλλον -αυτό είναι το σύμπαν του Sundayman.
Το νέο του τραγούδι με τίτλο «Go», πιστό στην απελευθερωτική αίσθηση της μουσικής του, κυκλοφορεί με ένα βίντεο το οποίο παρουσιάζει εδώ, στην Athens Voice για πρώτη φορά. Το είδαμε και τον ρωτήσαμε μερικά πράγματα:
Το βίντεο έχει ένα ιδιαίτερο σενάριο που ξεφεύγει από τα γνωστά κλισέ αλλά δημιουργεί και ερωτήσεις. Μπορείς να μας περιγράψεις το στόρι; To στόρι είναι πολύ απλό. Βασικοί πρωταγωνιστές είναι ο Ερμής και η Κατερίνα. Βλέπουμε, μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα ενός αυτοκινήτου σε ένα νησί, τη διαδρομή μιας μητέρας με τον γιο της. Προηγείται όμως μία σκηνή έντασης, όπου η Κατερίνα είναι συναισθηματικά φορτισμένη με ένα γεγονός που επηρεάζει τη ψυχολογία της.
Ποιος είχε την ιδέα αυτής της ιστορίας; Και ποιοι είναι οι συντελεστές του βίντεο;
Η ιδέα είναι της Jack (δημιουργική ομάδα), η σκηνοθεσία είναι του Γιάννη Γρυπαίου (Danny & Loco), η φωτογραφία είναι του Evan Μαραγκουδάκη και η παραγωγή έγινε από τη Filmiki με την αμέριστη βοήθεια του Νικόλα Αλαβάνου.
Το τραγούδι σου μιλάει για έναν βίαιο χωρισμό και την «απελευθέρωση». Μπορείς να μας σχολιάσεις το θέμα του χωρισμού όταν υπάρχει, όπως βλέπουμε στο βίντεο, και ένα παιδί;
Καταρχάς να πω ότι τα λόγια δεν τα γράφω εγώ. Εδώ και πολλά χρόνια συνεργάζομαι με το φίλο μου τον Γιώργο Μανωλούδη που γράφει τους στίχους και έχει τραγουδήσει σε αρκετά κομμάτια από το Retronome και μετά. Μια συνεργασία που στηρίζεται στην ελευθερία έκφρασης και την εμπιστοσύνη. Δηλαδή όποτε γράφω μια μελωδία ή ένα rough demo που πιστεύω ότι έχει κάτι να πει, του το στέλνω και μου στέλνει πίσω τους στίχους. Με άλλα λόγια, «ντύνει” με εικόνες και ιστορίες τις μελωδίες μου χωρίς να το αναλύουμε πολύ γιατί νιώθω πως έτσι χάνεται η μαγεία της στιγμής. Το «Go» είναι μια στιγμή φυγής από μια κατάσταση που ίσως μας καταπιέζει και τελικά έρχεται η απελευθέρωση. Το τραγούδι δε μιλάει απαραίτητα για έναν χωρισμό, αλλά για τις ανθρώπινες σχέσεις. Ο χωρισμός είναι μια ερμηνεία του, εσύ μπορεί να έχεις κάποια άλλη. Στο video πρωταγωνιστεί μια γυναίκα και το παιδί της, που προφανώς αποφασίζει να προχωρήσει στη ζωή της από μια κατάσταση που δεν την εκφράζει πια.
Στο βίντεο μοιάζει σαν ο θεατής να ακολουθεί και να τρέχει να προλάβει την ηρωίδα πριν φύγει. Τεχνικά πώς στήθηκε αυτό το μονοπλάνο;
Δυστυχώς δεν μπόρεσα να είμαι στα γυρίσματα του clip. Το μονοπλάνο ήταν μία δημιουργική ανάγκη του Γιάννη Γρυπαίου. Γυρίστηκε σε φιλμ 16mm, αλλά δεν ξέρω τεχνικές λεπτομέρειες. Ποτέ δεν πίστευα πως με τόση απλότητα και ρεαλισμό, θα έχεις στο τέλος ένα τόσο όμορφο και ουσιαστικό αποτέλεσμα. Και αυτό έχει να κάνει με την οπτική και του Γιάννη, αλλά και του Χρήστου Κουτσούκου από την Jack.
Πού έγιναν τα γυρίσματα; Μίλησέ μας για το makingof.
Τα γυρίσματα έγιναν τον Σεπτέμβριο στην Τήνο. Η Τήνος ήταν μία ιδέα του Νικόλα Αλαβάνου. Αυτό που ξέρω είναι ότι και η κοπέλα (Κατερίνα Μαυρίδου) και το παιδί (Ερμής Βιδάλης) ήταν ερασιτέχνες ηθοποιοί με απίστευτη ενέργεια και ταλέντο και έπαιξαν ομολογουμένως πολύ ρεαλιστικά μπροστά στο φακό ! Γενικά στο γύρισμα μου είπαν ότι υπήρχε πολύ ενθουσιασμός και καλή διάθεση από όλους τους συντελεστές. Σίγουρα και η αύρα του νησιού έπαιξε καθοριστικό ρόλο.
Το τραγούδι, παρά το δύσκολο θέμα του, έχει μία αίσθηση αισιοδοξίας. Τι σκεφτόσουν γράφοντάς το;
Το κομμάτι στην αρχική του μορφή ήταν instrumental. Μετά από καιρό μου ήρθε η ιδέα της μελωδίας, χωρίς όμως να έχω μπροστά μου κάποιο γραμμένο στίχο. Μου αρέσει στο studio να γράφω μουσικές ατμόσφαιρες χωρίς κάποιο λόγο και αιτία. Ο ήχος με οδηγεί απλά στο να γράφω μουσική. Και αν υπάρχει κάποια στιγμή έμπνευσης, ποτέ μα ποτέ δεν θα καταλάβω την αφετηρία ή το έναυσμα αυτής της τόσο προσωπικής στιγμής. Όταν αργότερα γράφτηκε και ο στίχος από τον Γιώργο και ηχογραφήθηκαν οι φωνές, τότε η γενικότερη αίσθηση ήταν ότι τελικά το κομμάτι στο σύνολό του είναι αισιόδοξο, παρά τη σκοτεινή του διάθεση ή τη θεματολογία του στίχου.
Δεν ξέρω αν είναι σωστή η σκέψη μου αλλά το τραγούδι έχει μία μεγάλη εισαγωγή, σχεδόν η μισή διάρκειά του, και μετά αναπτύσσεται σε μελωδία και στίχο. Στο τέλος μου αφήνει την αίσθηση ότι ήθελα «κι άλλο». Θα μας δώσεις και μία longversion, ή ένα remix;
Μου αρέσει τις πιο πολλές φορές να γράφω κομμάτια χωρίς την κλισέ δομή του couplet - refrain, με κάποιο bridge στη μέση. Λειτουργώ λίγο πιο άναρχα ως προς τη φόρμα και τις διάρκειες του κάθε μέρους, γεγονός full αντιεμπορικό, αλλά για εμένα είναι ένας πολύ δημιουργικός τρόπος σκέψης και προσέγγισης της μουσικής συνολικά. Όχι, δεν έχω σκεφτεί αν στο «Go» θα μπορούσε να γίνει ένα remix. Θα είχε πολύ ενδιαφέρον πάντως κάτι τέτοιο!
Γενικά, όλα τα κομμάτια του άλμπουμ σου «Melodyssey» έχουν διάρκεια περίπου 3 λεπτά. Το έκανες από άποψη αυτό; Πώς προέκυψε;
Το πιο μικρό σε διάρκεια track είναι το «Follow» (στη digital εκδοχή του Melodyssey). Είναι στα 3 λεπτά και 22 δευτερόλεπτα. Στο άλμπουμ έχω 4 tracks διάρκειας μεγαλύτερης των 4 λεπτών , ενώ τα υπόλοιπα είναι ανάμεσα στα 3,5 και 4 λεπτά. Δυστυχώς η τάση είναι όταν θες να βγάλεις ένα άλμπουμ σε βινύλιο, να έχεις περιορισμένης διάρκειας κομμάτια, το πολύ μέχρι 40 λεπτά συνολικά, ώστε να προκύψει ένα πολύ καλό τελικό master. Υπάρχουν δηλαδή κάποιοι τεχνικοί περιορισμοί για την καλύτερη ποιότητα του βινυλίου. Αν όμως π.χ. έφτιαχνα ένα εντελώς ambient project, δεν θα υπολόγιζα τις διάρκειες. Δεν θα με ένοιαζε γενικά ο χρόνος.
Sundayman
Μίλησέ μου για το άλμπουμ. Το άκουγα και είχα μία αίσθηση compact ιστορίας. Μου θύμισε τα άλμπουμ με θέμα που έβγαιναν παλιά, στη χρυσή εποχή της δισκογραφίας.
Με θεωρώ γενικά ρομαντικό. Έχω εμμονή και πάθος με τις μελωδικές γραμμές. Αυτό είναι ένα στοιχείο που το άκουγες πολύ έντονα κυρίως στην χρυσή εποχή της δισκογραφίας. Θα απαντήσω λοιπόν λέγοντάς σου ότι το «Μelodyssey» είναι το προσωπικό μου ταξίδι, με όχημα τον ηλεκτρονικό ήχο, προς τη σφαίρα της μελωδίας, μέσα από την δικιά μου καθημερινή Οδύσσεια ως άνθρωπος αλλά και ως συνθέτης-μουσικός. Ίσως η vintage διάθεση που θα ακούσει κανείς στο άλμπουμ δίνει την αίσθηση μίας compact ιστορίας λόγω της κοινής ατμόσφαιρας.
Το «Melodyssey» είναι πολύ «αστρικό». Από το artwork μέχρι τα συνθεσάιζερ και το beat του είναι σαν ταξίδι στο διάστημα. Τι άκουγες όταν το έγραφες; Τι σε επηρέασε;
Η μαγεία του ηλεκτρονικού ήχου μέσα από τα synths και ειδικά από την χρήση των vintage synths με οδηγεί, χωρίς να ξέρω το πώς, στο να γράφω μουσική και να σχεδιάζω «απόκοσμους» ήχους στην δημιουργική μου παλέτα. Είναι μία σχεδόν ερωτική διαδικασία που δεν είναι εύκολο να την καταλάβει ο κόσμος. Άρα αυτή η σχέση με τα synths, ίσως να μην είναι και τόσο γήινη και να με οδηγεί για λίγες μικρές στιγμές έξω από την ατμόσφαιρά μας και πάνω από αυτή. Μάλλον κάπως έτσι προέκυψε και το Melodyssey.
Το artwork του δίσκου μου φέρνει λίγο στο μυαλό και την Οδύσσεια του Διαστήματος του Kubrick. Είσαι περισσότερο κινηματογραφικός δημιουργός ή τραγουδοποιός;
Θα έλεγα περισσότερο κινηματογραφικός. Είναι σχεδόν μόνιμη η ανάγκη να εκφράζομαι με cinematic feeling. Δεν έχω βρει ακόμα το «γιατί». Μάλλον είναι ο καλύτερος τρόπος με τον οποίο μπορώ να ηλεκτροδοτώ τα όνειρά μου !
Σου αρέσει να παίζεις live ή προτιμάς το «διαστημόπλοιό» σου, την ηρεμία του στούντιο;
Το διαστημόπλοιο μου φυσικά !
Σε ποια φάση βρίσκεσαι αυτή τη στιγμή; Τι κάνεις; Τι ετοιμάζεις;
Επειδή τα τελευταία 3 χρόνια έχω γράψει πολύ προσωπική μουσική (δύο άλμπουμ, μουσική για διαφημιστικές καμπάνιες κτλ), σήμερα κάνω ένα μικρό διάλειμμα και πιο πολύ απολαμβάνω και μελετάω μουσικές άλλων συνθετών. Σχεδόν όμως κάθε Παρασκευή βρίσκομαι με καλούς φίλους και μουσικούς και αυτοσχεδιάζουμε στο studio σε «pop ambient» μουσικά μονοπάτια. Λεγόμαστε Elephants in a room και το πρώτο μας άλμπουμ με τίτλο «5 to 9» μπορεί να το ακούσει κανείς στο SoundCloud.
15°
