Godsmack: Βρισκόμαστε από την πλευρά αυτών που υπήρξαν τυχεροί

Η ιστορία τους είναι τελείως hard και τελείως rock, από τη στιγμή που ένας ντράμερ με το όνομα Sully Erna αποφάσισε μετά από 23 χρόνια να αφήσει τα τύμπανα για να ξεκινήσει μία νέα μπάντα το 1995 ως τραγουδιστής. Από την πρώτη αυτοχρηματοδοτούμενη κυκλοφορία τους που κόστισε 2.600 δολάρια και τελικά έγινε τέσσερις φορές πλατινένια, μέχρι σήμερα που έχουν ξεπεράσει τα 30 εκατομμύρια αντίτυπα σε πωλήσεις δίσκων, οι Godsmack, έδωσαν όση δύναμη, ειλικρίνεια κι εύρος έμοιαζε να έχει εκλείψει από το rock and roll, το metal, το punk rock, τον σκληρό ήχο. Μπορούσες να το ακούσεις στο τελετουργικό «Voodoo», να το δεις στο βιντεοκλίπ του «Greed» όπου απεικόνισαν την ανισότητα και την απληστία κάθε διπρόσωπης ύπαρξης στις μεγαλουπόλεις, να το καταλάβεις στο μεγάλο hit «I Stand Alone» που μέσα από το σάουντρακ της ταινίας «The Scorpion King» ανέδειξε παγκοσμίως εκτός από τον Dwayne Johnson aka The Rock και την μπάντα από τη Βοστώνη.

Έχοντας ανέβει σε δυσθεώρητα ύψη με πολυπλατινένια άλμπουμ, και τρία συνεχόμενα σερί στο νούμερο 1 του Billboard, με 20 τραγούδια στο Top 10 των charts, περισσότερα από τους Foo Fighters, τους «ήρωές τους» Aerosmith και κάθε άλλο rock γκρουπ από το 1999 έως σήμερα, με δισεκατομμύρια streams και views, ο Sully Erna, ο Robbie Merrill, ο Tony Rombola και ο Shannon Larkin αρνήθηκαν να γίνουν ένα «τελειωμένο» συγκρότημα που απλά θα βγάζει τραγούδια χωρίς έμπνευση. Κι επέλεξαν να βάλουν τη δική τους τελεία στη δισκογραφία όπως ανακοίνωσαν με το νέο άλμπουμ τους «Lighting Up The Sky», έναν δίσκο που αφηγείται την ιστορία της ζωής ενός ανθρώπου, με όλα τα σκαμπανεβάσματα που τον συνοδεύουν. Μια ιστορία με την οποία όποιος έχει περάσει κάτι στη ζωή μπορεί να συνδεθεί. Η αγάπη, τα εμπόδια στις σχέσεις, το πολιτικό κλίμα, η κατάσταση του κόσμου, οι προδοσίες, οι διασυνδέσεις, οι αναποδιές και η ιδέα της κληρονομιάς, διατρέχουν τα 11 τραγούδια του «Lighting Up The Sky». Τι αφήνουμε πίσω μας; Ποιος είναι ο πιο ηχηρός τρόπος να πεις αντίο; Τι σημαίνει κορυφή;

Ο ντράμερ των Godsmack, Shannon Larkin, συνδέθηκε μέσω Zoom και, σε μια αποκλειστική για την Ελλάδα συνέντευξη, μίλησε στην ATHENS VOICE, για αυτό το ταξίδι, λίγο πριν τη μεγάλη περιοδεία τους που θα βρει το συγκρότημα να γυρνά σε όλο τον κόσμο για δύο χρόνια.

Χαιρετίσματα από Ελλάδα, χαιρετίσματα από Αθήνα! Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την ηχητική συντροφιά όλα αυτά τα χρόνια, για τη δύναμη που έχει δώσει η μουσική σας και να σας συγχαρώ για το τελευταίο σας άλμπουμ «Lighting Up The Sky», τα «σπάει». Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσατε;

Δεν αντιμετωπίσαμε προκλήσεις, στην πραγματικότητα μάλλον πρόκειται για το ευκολότερο και το πιο απαλλαγμένο από «δράματα» άλμπουμ που έχουμε δημιουργήσει ποτέ. Είμαστε μαζί για μεγάλο χρονικό διάστημα, λειτουργούμε 25 χρόνια ως μπάντα, και όπως όλες οι μπάντες, έχουμε περάσει από διάφορα στάδια όλα αυτά τα χρόνια. Πάνω - κάτω φάσεις, ξέρετε, όλα όσα μπορούν να διαλύσουν μια μπάντα: γυναίκες, αλκοόλ, ναρκωτικά, χρήματα. Και εγωισμοί. Οπότε, έχοντας περάσει από αυτά, τη στιγμή που ήρθε η ώρα του «Lighting Up The Sky», που είναι το έβδομο στη σειρά άλμπουμ, τα «ζωύφια» της προσωπικής μας ζωής είχαν, πάνω - κάτω, τακτοποιηθεί, και οι τέσσερις προχωρήσαμε και τα πήγαμε καλύτερα από ό,τι τα πηγαίναμε ποτέ στις ζωές και στις καριέρες μας, έτσι ο δίσκος μας κατέληξε να είναι ευχαρίστηση.

Δεν φημιζόμαστε ότι απολαμβάνουμε να φτιάχνουμε δίσκους, αλλά για το ότι διασκεδάζουμε να παίζουμε live. Οι δίσκοι ήταν δουλειά, και δεν εννοώ απαραίτητα το δημιουργικό κομμάτι γιατί αυτό ήταν η χαρά και το κίνητρο, αλλά η ηχογράφηση πάντοτε μας δυσκόλευε, η σούπερ τελειότητα το κάνει στα μάτια μας «εργασία». Στο «Lighting Up The Sky», για κάποιον λόγο, ίσως γιατί ήταν το τελευταίο άλμπουμ και όλοι το νιώθαμε διαφορετικά, συζητήσαμε και συμφωνήσαμε ότι, θα έπρεπε να το φτιάξουμε με τον τρόπο που εμείς θέλουμε, σαν να μην είναι ένα προϊόν προς πώληση. Αν δεν ήταν το γεγονός ότι ήμασταν επιτυχημένοι και είχαμε πολλά κομμάτια που οι fans μας περιμένουν να ακούσουν ήδη -πολλά, εντωμεταξύ, για να παιχτούν live- τότε, ίσως, να μην ήταν θέμα δημιουργίας ενός τελευταίου προϊόντος προς πώληση. Το είδαμε σαν μία κατάσταση που μπορεί να συνεχιστεί, και να βγάζουμε τους εαυτούς μας με τη μουσική που έχουμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια, αλλά χωρίς να χρειαστεί να δημιουργήσουμε ξανά προϊόν για να πουλήσουμε.

Για καλή και ευλογημένη μας τύχη, είμαστε τακτοποιημένοι οικονομικά μετά από δουλειά τόσων χρόνων, και απλώς θέλουμε να είμαστε μία live μπάντα ξανά. Όταν συνειδητοποιήσαμε ότι γράψαμε κάποια τραγούδια και μετά κάναμε διάλειμμα και ο Sully έγραψε μερικά ακόμα που κατέληξαν τα περισσότερα να βρίσκονται στον νέο δίσκο και στο μεταξύ ήρθε και η ιδέα αυτός να είναι ο τελευταίος δίσκος, ίσως, αυτό βοήθησε να μπούμε με μια πιο ελαφριά διάθεση και συμπεριφορά και να αφήσουμε αυτή η ηχογράφηση να γίνει μια διασκεδαστική εμπειρία. Tο γεγονός ότι εντάξαμε πάλι τον Andrew «Mudrock» Murdock που είχαμε συνεργαστεί στους δύο πρώτους δίσκους στη συμπαραγωγή και την ηχοληψία, αυτό, επίσης πιστεύω, φώτισε το όλο εγχείρημα δημιουργίας του δίσκου. Το θέμα είναι ότι πρόκειται για τον διασκεδαστικότερο δίσκο που κάναμε ποτέ, αισθανόμαστε ότι περιλαμβάνει την καλύτερη μουσική και στίχους που έγραψε ποτέ ο Sully, είναι ένα σώμα ολοκληρωμένο και κάλυψε όλες τις προσδοκίες της καριέρας μας. Νιώσαμε τη διαφορετικότητα του κάθε δίσκου που έχουμε κάνει. Aν ακούσετε το «Faceless» είναι ένα τελείως άλλο άλμπουμ από το «When Legends Rise», στο «Lighting Up The Sky», σκεφτήκαμε να βάλουμε λίγο από όλους τους ήχους μας.

Σίγουρα πρόκειται για ένα άλμπουμ με ισχυρό αφήγημα. Ποιες είναι οι σκέψεις σας όταν συνειδητοποιείτε ότι εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο ακούν τη μουσική σας καθημερινά;

Ξεκίνησα μικρός σε αυτό, το 1975 - 1976, ήμουν 8 - 9 ετών, με τους Wrathchild America και μέχρι το 1988 κάναμε τους δίσκους και τις περιοδείες μας, οπότε αυτό το κάνω για μεγάλο χρονικό διάστημα. Όταν εντάχθηκα στους Godsmack ήταν σαν ευλογία, δηλαδή είχα καταφέρει επιτέλους να βρεθώ εκεί που είχα ονειρευτεί ως παιδί! Ξεκίνησα να παίζω σε clubs στα 13 μου και ποτέ δεν έχω εργαστεί σε κανονική δουλειά, πάντοτε έπαιζα σε μπάντες για να ζήσω. Είμαι σούπερ τυχερός και το λέω σε όλους, σε αυτή τη μουσική βιομηχανία -γιατί είναι βιομηχανία- χρειάζεσαι τόση τύχη, όσο και ταλέντο. Οι χρονικές φάσεις είναι τα πάντα. Υπάρχουν τόσοι καλλιτέχνες και συγκροτήματα που ποτέ δεν είχαν τύχη ή επιτυχία και αυτό δεν τους επέτρεψε να γίνουν επαγγελματίες μουσικοί, γιατί είμαστε τόσοι πολλοί και η δουλειά είναι σκληρή. Τα στατιστικά λένε ότι λιγότερο από το 1% των συγκροτημάτων επιτυγχάνουν συμβόλαια για δίσκους. Αφήστε που, λιγότερο από το 1% των συγκροτημάτων φτιάχνουν περισσότερους από 2 δίσκους στην καριέρα τους, ακόμα κι αν καταφέρουν να κάνουν συμβόλαιο και επίσης λιγότερο από το 1% των συγκροτημάτων κάνουν χρυσούς ή πλατινένιους δίσκους. Οπότε εμείς βρισκόμαστε από την πλευρά αυτών που υπήρξαν τυχεροί και με σωστό timing, είμαστε ολοκληρωμένοι μουσικοί, σε αυτήν την τελευταία δουλειά, δεν χρειάζεται να χωριστούμε.

Είμαστε περίπου πενηνταπεντάρηδες όλοι, δηλαδή μεγάλοι για τη δουλειά που κάνουμε - όπως ο Μάικλ Τζόρνταν που έπρεπε να αποσυρθεί στα 46 του, όμως δεν είναι στ’ αλήθεια μεγάλος ηλικιακά, μόνο για το άθλημά του. Εμείς στα 55 μας τώρα, νιώθουμε ότι το rock and roll, το metal, το punk rock, για να είναι αληθινά, έχουν μέσα τους επιθετικότητα, συναίσθημα που νιώθεις στην εφηβεία και όταν είσαι κοντά στα 20, ακόμα και στα 30. Αν μας δείτε ιστορικά, αυτό έχει «μαλακώσει» σε εμάς με τα χρόνια, και δεν γράφουμε τραγούδια επιθετικά όπως σε παλαιότερους δίσκους. Όταν ήμασταν νέοι μας κυρίευαν όλα αυτά τα συναισθήματα και βρισκόμασταν σε «αποστολή». Τώρα είμαστε μεγαλύτεροι και ευτυχέστεροι, οδεύουμε προς μία οριστικότητα έχοντας πολλούς fans που θα μας ακολουθήσουν στο μέλλον. Δεν είμαστε η μόνη μπάντα, και οι Aerosmith ανακοίνωσαν το τελευταίο τους άλμπουμ 20 χρόνια πίσω και να που, βρίσκονται εδώ, τα σπάνε και κάνουν live. Η ματιά μας σε αυτό είναι πως θα συνεχίσουμε ως μπάντα απολαμβάνοντας τους καρπούς των επιτυχιών μας κάνοντας live. Και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε, όσο νιώθουμε δυνατοί και η όψη μας είναι καλή για να ανέβουμε στη σκηνή και να εκπροσωπήσουμε αυτό που έχουμε. Αν μπορέσουμε να το κάνουμε, μας βλέπω να παίζουμε μέχρι τα 60 μας, όμως, η σκέψη να κάνουμε δίσκους στα 60 μας ήταν απορριπτέα από όλους. Δεν θέλουμε να χωριστούμε, αλλά δεν θέλουμε να το κάνουμε, επίσης. Τα καλά νέα είναι ότι είμαστε υγιείς και χαρούμενοι, απέχουμε μόλις έναν μήνα πριν την έναρξη της περιοδείας μας - που θα διαρκέσει δύο χρόνια.

Ίσως επισκεφτείτε και την Ελλάδα για πρώτη φορά!

Ναι! Τα live μας θα είναι η ανταμοιβή μας, η ενέργεια που συμβαίνει όταν πατάς στη σκηνή, μπροστά σε ανθρώπους που ξέρουν τη μουσική σου και τα τραγούδια σου, νομίζω δεν μπαίνει σε λέξεις αυτό το συναίσθημα. Λατρεύω τους μικρότερους, ζεστούς χώρους, των 2-3 χιλιάδων ατόμων. Ως ντράμερ βρίσκομαι πιο πίσω στη σκηνή, μπορώ να δω τα πρόσωπα όλων, είναι διαφορετική η ενέργεια του φεστιβαλικού κοινού, των 15 χιλιάδων ανθρώπων. Ανυπομονούμε για αυτό που πρακτικά ξεκινά σε έναν μήνα. Να βγούμε έξω σαν μπάντα, να δείξουμε την καινούργια μας δουλειά, αισθανόμαστε ότι είναι η καλύτερη που δημιουργήσαμε και ανυπομονούμε να τη δείξουμε στους fans.

Οι Godsmack είναι μια θρυλική rock μπάντα, πολυβραβευμένη, με πολυπλατινένιους δίσκους και άλμπουμ που έφτασαν συνεχόμενα στην κορυφή των charts, με μεγάλες headline περιοδείες. Είστε ένας άνθρωπος που έχει επηρεάσει πολλούς, έχετε εμπνεύσει άλλους ανθρώπους να γίνουν μουσικοί. Πώς ορίζετε την επιτυχία;

Την ορίζω με το καλογυαλισμένο σήμα που φορώ στο πέτο, το σήμα της διάρκειας. Και αυτό είναι πέρα από τους πολυπλατινένιους δίσκους και τα βραβεία. Είμαι εντελώς περήφανος για τη διάρκειά μας. Τέσσερις τύποι που ουσιαστικά ζουν μαζί, στις περιοδείες δεν μπορεί να ξεφύγει ο ένας από τον άλλον, είναι όπως η οικογένειά σου, τα αδέλφια σου και οι γονείς σου, ζούμε μαζί όντας τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι. Το να μείνουν τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι, σε αυτήν τη δουλειά, για περισσότερα από 20 χρόνια μαζί, αυτή είναι η πιο περήφανη στιγμή μου. Συνάντησα άλλα τρία άτομα που είχαμε τα πάνω και τα κάτω μας, αλλά μείναμε ενωμένοι σαν μπάντα και γι’ αυτό είμαι πολύ περήφανος. 

Έχετε ταξιδέψει πολύ περιοδεύοντας, ποιο είναι το πιο όμορφο μέρος που έχουν δει τα μάτια σας;

Το ομορφότερο μέρος που έχω παίξει είναι στο Κολοράντο, το Red Rocks Amphitheatre. Το έκαναν διάσημο οι U2 με το βιντεοκλίπ του «Sunday, Bloody Sunday» και πρόκειται πραγματικά για ένα αμφιθέατρο μέσα στον βράχο, όπου ο βράχος είναι κόκκινος και αν είσαι τυχερός όπως εμείς να παίξεις εκεί, βγαίνεις ακριβώς την ώρα που δύει ο ήλιος και τα βράχια αντανακλούν αυτό το απίθανο κόκκινο, που είναι σταλμένο από το Σύμπαν. Πιθανότατα είναι το ωραιότερο πράγμα στον κόσμο, συνδυασμένο και με την ενέργεια του κοινού. Δεν έχω δει άλλη τέτοια ομορφιά, όμως ξέρω ότι αγαπώ επίσης το Saint Thomas και Saint John’s στην Καραϊβική, για τη φυσική ομορφιά τους, την ομορφιά του νησιού. Από πόλεις θα έλεγα ότι προτιμώ τις ευρωπαϊκές από τις αμερικανικές, πόλεις σαν το Βερολίνο, το Παρίσι, μου άρεσε αληθινά η Πορτογαλία, η Λισαβόνα. Παρεμπιπτόντως, δεν έχω έρθει στην Ελλάδα. Θέλω να έρθω και θα το κάνω με το project «κουμπαράς». Αν έχουμε την τύχη να έρθουμε να παίξουμε, θα σας επισκεφτώ. Έχω ακούσει απίθανα πράγματα για το φαγητό και την ομορφιά της. Και η Ιταλία μου αρέσει, ξέρετε, μου αρέσει να τα κοιτώ όλα μέσα από μία πνευματικότητα, καθημερινά όταν βγαίνω έξω στη νοτιοδυτική Φλόριντα που μένω, που είναι πάντοτε μπλε και ηλιόλουστη, κάθε, μα κάθε φορά στέκομαι λίγο και κοιτώ τον ουρανό, τον αναγνωρίζω, λέω «εδώ είναι πάλι», απολαμβάνω κάθε ομορφιά που έχει να μας χαρίσει αυτός ο πλανήτης .

Το παίξιμό σας ήταν αδιαμφισβήτητα κρίσιμο στοιχείο για να γίνουν οι Godsmack η μπάντα που είναι. Ποιες είναι οι απαρχές σας ως ντράμερ και πώς διατηρείτε την τεχνική σας με ακρίβεια όλα αυτά τα χρόνια;

Οι επιρροές μου ήταν ο John Bonham και ο Neil Peart. Έπεσα επάνω σε έναν τύπο, τον Terry Bozzio, ο οποίος έπαιζε για τον Frank Zappa, και μετά για τους Missing Persons. Με επηρέασε πολύ σε ό,τι αφορά το παίξιμό μου. Ήταν τεράστιος, όπως και ο Carmine Appice που, όταν τον ανακάλυψα, έπαιζε για τον Rod Stewart, στον δίσκο «Hot Legs». Χρησιμοποιούσε τα τετραπλά ντραμς με έναν τρόπο που δεν είχα ξαναδεί, και φυσικά ο Phil «Phithy Animal» Taylor των Motorhead, την πρώτη φορά που άκουσα το «Overkill» από τον ομώνυμο δίσκο, άκουγα κάτι εντελώς καινούργιο. Αυτά με άλλαξαν και με επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό.

Για το πώς δείχνω όταν παίζω, γι’ αυτό μιλούν πιο πολύ οι άνθρωποι. Λένε ότι «πρέπει να δεις πώς παίζει», «παίζει σε άλλο στιλ», και αυτό συμβαίνει γιατί, και είναι η απόλυτη αλήθεια, ήμουν 13 - 14 και έπαιζα μπάσκετ και η μπάλα ξέφυγε, έτρεξα και για να την πιάσω πήδηξα επάνω της, αλλά το ίδιο έκανε και ένα άλλο παιδί που, τελικά, πήδηξε πάνω μου και χτύπησε τον σβέρκο μου. Τον άκουσα να σπάει. Είχε πολύ πόνο όλο αυτό, ήταν τέλη της δεκαετίας του 1970 τότε, και έβαλαν έναν σκληρό γύψο σε όλο τον ώμο μου και στην πλάτη. Όταν πήγα στον γιατρό, κρεμόταν ο καρπός μου μπροστά στο στήθος και τον ρωτούσα αν θα μπορούσα να παίξω ντραμς και εκείνος απαντούσε «ναι, αρκεί να μην κουνιέται ο σβέρκος σου και φύγει ο γύψος». Οπότε ανέβασα το ταμπούρο πολύ ψηλά και κατέβασα το πιατίνι πολύ χαμηλά. Και αντί να παίζω με το δεξί χέρι ψηλά, πάνω από το ταμπούρο, με το χέρι στον γύψο, βρέθηκε το αριστερό χέρι πάνω από το δεξί. Έπαιζα έτσι για 6 εβδομάδες. Όταν έβγαλα τον γύψο, πήγα να αλλάξω τη θέση και να επιστρέψω στην κανονική, το δεξί μου χέρι πήγαινε πάνω και κάτω από το πιατίνι, οπότε δεν το επινόησα όλο αυτό για να δείχνω cool, το έκανα γιατί έπρεπε να παίζω με το αριστερό χέρι πάνω από το δεξί και μετά από 6 εβδομάδες που το έκανα αυτό, όταν βγήκε ο γύψος, είχα μάθει να παίζω και έτσι. Τώρα όταν με βλέπουν αναρωτιούνται πώς παίζω έτσι και τι κάνω, για μένα, όμως, είναι απόλυτα φυσικό.

Αν ο 13χρονος εαυτός σας μπορούσε να σας δει τώρα, τι θα σκεφτόταν; Και τι σκέφτεστε εσείς για εκείνον;

Όλες αυτές οι διαφορετικές μουσικές επιρροές είχαν επίδραση επάνω μου, στην ηλικία μου, στα τέλη των 70s, αρχές 80s, γεννήθηκε το punk rock. Καθώς βγήκαν οι Sex Pistols και οι Ramones το 1976, το punk rock άρχισε να μετράει στον κόσμο ως κάτι καινούργιο. Οι Ramones ενέπνευσαν τόσες άλλες μπάντες, μέχρι το 1980, ήταν σούπερ - γρήγορο, σούπερ - επιθετικό, χρησιμοποίησαν τη λέξη «Fuck» στα κομμάτια τους και για μένα που ήμουν παιδί, αυτό ήταν κάτι νέο. Με άλλαξε. Το 1983, μετά τα δύσκολα χρόνια του punk rock και την ένταξή μου σε αυτήν τη σκηνή, τότε εμφανίστηκαν οι Metallica και έμπλεξαν το punk με το metal, με το New Wave Of British Heavy Metal, και δημιουργήθηκε το thrash metal. Αυτό ήρθε και με βρήκε, εγώ είχα μεγαλώσει με Beatles και Rolling Stones, ήμουν άσχετος με την πνευματικότητα, ήμουν punk. Πάντοτε ήμουν καλό παιδί, οι γονείς μου με μεγάλωσαν σωστά, όμως άρχισα να μισώ την εμπορική μουσική. Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι θα ήταν να δέχομαι όλα τα είδη μουσικής και να βλέπω την ομορφιά τους. Μπορώ να ακούω πράγματα που δεν αντέχουν τα αυτιά μου, όμως θα δω και εκεί ομορφιά. Ειδικά αν υπάρχει ταλέντο και είναι καλογραμμένο. Είναι θέμα ανοιχτού μυαλού. Δεν μετανιώνω για τίποτα στο παρελθόν, απλώς σε εκείνον τον εαυτό μου θα του έλεγα να είναι πιο ανοιχτόμυαλος.

Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σας έμαθε η ζωή, εντός ή εκτός μουσικής, και γιατί είναι σημαντικό;

Η ευτυχία είναι μέσα μας. Αυτό είναι σημαντικό για εμένα γιατί πάνε 7 χρόνια τώρα από το διαζύγιό μου και γιατί έπινα όλη μου τη ζωή και γιατί τα τελευταία 2 χρόνια του γάμου μου κατέφευγα στο μπουκάλι για να ξεφύγω, αυτό με έκανε έναν θυμωμένο, μαλάκα, αλκοολικό για 2 χρόνια. Κατέληξα στην αποτοξίνωση και ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν ότι το πάρτι είμαστε εμείς. Όταν παίζουμε, καλούμε κόσμο να έρθει να διασκεδάσει μαζί μας εδώ και δεκάδες χρόνια στις περιοδείες, ακόμα και το backstage ήταν ένα πάρτι για μένα. Νόμιζα ότι αυτό είμαι, πίνω, κάνω πλάκα, παίρνω ναρκωτικά. Είμαι rock star, σαν τον Sid Vicious. Είχα μια λανθασμένη εικόνα σχετικά με το τι χρειάζεται να κάνω για να διασκεδάσω. Η ευτυχία, λοιπόν, είναι μέσα μας. Αυτό κάνει η αποτοξίνωση, η θεραπεία, που ούτε εγώ πίστευα σε αυτά. Με έκαναν να συνειδητοποιήσω όμως ότι δεν χρειάζεται να πάρω ναρκωτικά ή να πιω για να περάσω καλά. Τώρα είμαι αυτός που θα φτιάξει σφηνάκια για όλους στα παρασκήνια και το δικό μου σφηνάκι θα είναι από τζίντζερ. Βρήκα την ευτυχία μέσα μου, όλοι την έχουμε, είμαι νηφάλιος, καπνίζω χόρτο, που όμως δεν με επηρέασε αρνητικά στη ζωή μου ποτέ. Ενώ το αλκοόλ και τα ναρκωτικά το έκαναν. Το αναφέρω γιατί δεν πιστεύω ότι θα έπρεπε να είναι παράνομο, για εμένα είναι μια φυσική θεραπεία. Στην κρίσιμη καμπή, όμως του αλκοόλ και των ναρκωτικών, στράφηκα στην πνευματικότητα και ειδικότερα στο πώς να είμαι χαρούμενος. Λοιπόν, βρίσκεται στην καρδιά μου και πρέπει να το βρω.

Άλλο ένα μάθημα, η θεραπεία έχει αποτέλεσμα αν την ακολουθήσεις. Καβαλούσα τη Harley Davidson και ήμουν χάλια με το διαζύγιο, κάποτε σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να σκοτώσω ανθρώπους, οικογένειες, οπότε πρέπει να θεραπευτώ και να αντιμετωπίσω τον εαυτό μου. Πήγα στην αποτοξίνωση για έναν μήνα και πέρασα πολλά πάνω και κάτω. Στην αρχή δεν πίστεψα ότι μπορούν να με κάνουν καλά, δεν είχα απευθυνθεί ξανά σε θεραπευτή. Όμως σκέφτηκα ότι θα πεθάνω, άρα ήμουν πρόθυμος να δοκιμάσω οτιδήποτε. Ενεργοποίησα το ανοιχτό μου μυαλό και αυτοί οι άνθρωποι με κάποιον τρόπο μπήκαν μέσα μου και με έκαναν να συγκεντρωθώ στο τι θέλω και πώς μπορώ να το έχω χωρίς ναρκωτικά και αλκοόλ. Λέω λοιπόν σε όλους ότι οι θεραπευτές ξεκλειδώνουν αυτό που ήδη γνωρίζεις. Και ποτέ δεν λέω σε παιδιά που θέλουν να γίνουν rock stars να μην πιουν ή να μην κάνουν ναρκωτικά. Απλώς λέω να έχουν τη συναίσθηση ότι δεν είναι αυτά που καθορίζουν τη rock star υπόστασή τους. Ο Tony Rombola, ο κιθαρίστας των Godsmack είναι νηφάλιος εδώ και 5 χρόνια και πέρσι άρχισε πάλι να πίνει όλη την χρονιά και μετά αποφάσισε να είναι και πάλι νηφάλιος. Θέλω να πω, δύο από τους τέσσερίς μας πίνουν, ο Sully και ο Robbie πίνουν και μάλλον δεν έχουν το γονίδιο του αλκοολισμού για να κυλήσουν όπως ο Tony κι εγώ. Ελπίζω να απάντησα στο ερώτημά σας, σκέφτομαι πραγματικά πολύ θετικά. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μάθημα της ζωής μου, χωρίς να μετανιώνω, δεν πείραξα κανέναν, παρά μόνον τον εαυτό μου. 

Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας! Σε ευχαριστώ πολύ, Shannon, ήταν χαρά και τιμή να μιλήσουμε μαζί!

Ευχαριστώ πολύ για την ευγένειά σας και τα καλά σας λόγια και για αυτή τη σπουδαία συνέντευξη. Ευχαριστώ που σας άρεσε ο νέος δίσκος, αυτό έχει σημασία και βοηθήστε να μάθουν το «Lighting Up Τhe Sky» όσοι περισσότεροι γίνεται! Εύχομαι να σας δω στην Ελλάδα κάποτε!