Ο Alain Lefèvre μιλάει στην Athens Voice για την πορεία του στην κλασική μουσική, το νέο του άλμπουμ «Paris Memories» και τα όνειρά του.
Ο Alain Lefèvre είναι ένας από τους πιο καταξιωμένους πιανίστες του κόσμου και τρέφει μία ιδιαίτερη αγάπη για τους κλασικούς συνθέτες αλλά και για την Ελλάδα. Ο διεθνούς φήμης πιανίστας και μουσικοσυνθέτης αναγνωρίσθηκε αμέσως ως παιδί θαύμα, ενώ στη διάρκεια της λαμπρής του καριέρας έχει τιμηθεί με διακρίσεις και βραβεία που τον καθιστούν έναν από τους καλύτερους σολίστες του κόσμου.
Ποιο είναι το πρώτο τραγούδι που θυμάστε να παίζετε για πρώτη φορά στο πιάνο; Ήταν ένα μικρό βαλς του Dimitri Chostakovitch που ονομάζεται «Petite ballerina», από το έργο «Les Danses des Poupées».
Σε τι διαφέρει το νέο σας άλμπουμ «Paris Memories» από τα προηγούμενα; Αυτό το άλμπουμ που περιλαμβάνει μόνο γαλλικά έργα είναι η συνέχεια του «My Paris Years» (2019) και αυτό που το κάνει διαφορετικό έχει να κάνει περισσότερο με την προσωπική μου διαδρομή ως μουσικός. Όταν σπούδαζα στο Conservatoire National Supérieur de Musique de Paris ανακάλυψα πόσο πολύπλοκη και δύσκολη είναι η γαλλική μουσική με τον τρόπο που πρέπει να την προσεγγίσεις. Μετά από σχεδόν σαράντα CD, αποφάσισα τελικά ότι ήμουν έτοιμος να μοιραστώ την ερμηνεία μου σε αυτό το μεγάλο ρεπερτόριο.
Αν έπρεπε να ακούτε ένα τραγούδι από το άλμπουμ σας κάθε μέρα, ποιο θα ήταν αυτό και γιατί Το «Rêverie» του Debussy... Ενσαρκώνει μια στιγμή χάριτος και γαλήνης για την ανθρώπινη ψυχή, που τόσο πολύ χρειαζόμαστε όλοι μας καθημερινά. Είναι σαφώς ένα μεγαλειώδες έργο, ένα αδιαμφισβήτητο αριστούργημα.
Τι πιστεύετε ότι μπορεί να κάνει έναν μουσικό να ξεχωρίσει; Πιστεύω ότι κάποιος πρέπει να τα δίνει όλα στη σκηνή με απόλυτη ειλικρίνεια. Το κοινό μπορεί πάντα να νιώσει πότε τα συναισθήματα είναι αληθινά, αλλά πέρα από αυτό, το χάρισμα του να έχεις ''χάρισμα'' είναι ένα συντριπτικό πλεονέκτημα που δεν αγοράζεται ούτε αναπτύσσεται και κάνει έναν μουσικό να ξεχωρίζει από τόσους πολλούς.
Έχετε κάποια μουσική εμπειρία που σας έχει σφραγίσει και τη θεωρείτε ορόσημο στην καριέρα σας; Κατά τη διάρκεια της καριέρας μου υπήρξαν περισσότερα από ένα ορόσημα, με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, όπως η εμφάνιση σε γεμάτο κοινό σε μερικούς από τους πιο μοναδικούς χώρους στον κόσμο, όπως το Ωδείο Ηρώδου Αττικού στην Αθήνα, το Théâtre des Champs-Elysées στο Παρίσι, η Βασιλική Φιλαρμονική Αίθουσα στο Λονδίνο και το Carnegie Hall στη Νέα Υόρκη. Αλλά το να παίζω για τους ξεχασμένους, όπως οι ανήλικοι παραβάτες, οι διανοητικά ανάπηροι και οι ηλικιωμένοι, είναι επίσης μέρος των πιο αξιομνημόνευτων και οδυνηρών στιγμών μου.
Αν δεν ήσασταν μουσικός, ποια δουλειά θα κάνατε και γιατί; Το να γίνω δημοσιογράφος ή δικηγόρος πάντα με έλκυε, καθώς η αναζήτηση της αλήθειας, η καταπολέμηση της αδικίας, η διατήρηση του κράτους δικαίου είναι το βασικό στοιχείο για να διατηρηθεί ζωντανή η δημοκρατία
Τι είναι αυτό που θα θέλατε να είχατε κάνει στη μουσική βιομηχανία και δεν έχετε κάνει ακόμα; Θα ήθελα να συνθέσω μουσική για ταινίες μεγάλου και μικρού μήκους, συμπεριλαμβανομένων των ντοκιμαντέρ.
Ποια είναι η γνώμη σας για τη μουσική ραπ, ένα είδος μουσικής διαφορετικό από το δικό σας; Η ραπ είναι εν μέρει μια αντανάκλαση της σημερινής μας κοινωνίας, η οποία έρχεται για πολλούς ως μια ακατανίκητη ανάγκη έκφρασης ενός φάσματος συναισθημάτων. Σε αντίθεση με την κλασική μουσική, η ουσία βρίσκεται κυρίως στις λέξεις.
Ποια συμβουλή θα δίνατε σε έναν νέο που ξεκινάει να ασχολείται με την κλασική μουσική; Ο έλεγχος της πραγματικότητας που αντιμετωπίζουμε σήμερα στην κλασική μουσική είναι ότι το κοινό μας συρρικνώνεται και είναι όλο και πιο δύσκολο να προσελκύσουμε τις νεότερες γενιές στις αίθουσες συναυλιών. Έτσι, η πρόκληση είναι ακόμη μεγαλύτερη για έναν νέο όχι μόνο να ξεκινήσει μια καριέρα αλλά και να ζήσει από αυτήν. Χρειάζεται θάρρος, πειθαρχία και αιώνιο πάθος.
