Η πρώτη συναυλία των Archive στην Ελλάδα, τον Νοέμβριο του 2002, στην Αθήνα, μέσα από σπάνιες φωτογραφίες του Χρήστου Κισατζεκιάν.
Ήταν φέτος στις 28 Αυγούστου που η επίσημη ανακοίνωση του αρχιτέκτονα των Λονδρέζων post/prog rockers ή/και trip hopers Archive, του συμπαθέστατου Darius Keeler, έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία στα κεφάλια όσων ακολουθούμε εδώ και εικοσιοκτώ χρόνια τo ταξιδιάρικo μουσικό τους φίλτρο που δημιουργεί μια αίσθηση μοναδική την οποία συναντάς σχεδόν μονάχα σε συνθέτες που επενδύουν κινηματογραφικές ταινίες. Ευτυχώς όπως μας πληροφόρησε ο ίδιος στις 7 Σεπτεμβρίου, η εσπευσμένη εγχείρηση από ό,τι φαίνεται αναχαίτισε τον καρκίνο, όμως ο ευάλωτος καλλιτέχνης χρειάζεται μήνες ξεκούρασης και προσαρμογής. Γεγονός που ανέβαλε την (ομώνυμη του νέου τους δίσκου) περιοδεία τους “Call To Arms & Angels” για τον Οκτώβριο του 2023.
Θυμάσαι όλες τις φορές που μας έχει επισκεφθεί τούτος ο πολυπληθής μουσικός θίασος; Όλα ξεκίνησαν ακριβώς είκοσι χρόνια πίσω. Τον Νοέμβριο του 2002 όπου εμφανιστήκαν στο Μύλο Θεσσαλονίκης και στο Plato ή Φώς Club της Αθήνας που κανονικά φιλοξενούσε λαϊκούς μας βάρδους. Για να επανέλθουν το 2004 στο Θέατρο Συκέων και στο Θέατρο Λυκαβηττού αντιστοίχως, ξεκινώντας ένα σερί που τους ήθελε και τις τρεις επόμενες χρονιές κοντά μας! Ακολούθησαν οι χρονιές του 2009, 2010, 2013, 2017, όπως και η τελευταία μεγαλειώδης νύχτα στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού το Σεπτέμβριο του 2019.
Φωτορεπορτάζ Archive – Plato Club, Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2002, Αθήνα
Οι συγκυρίες κείνη τη χρονιά υπήρξαν καθοριστικότατες για τούτο τον διακαή και άσβεστο πόθο που ανέπτυξε μονομιάς το ελληνικό κοινό για τους Archive. Ως διαρκώς εξελισσόμενοι και πειραματιστές, η προσάρτηση του δαιμόνιου Craig Walker το 2002 τους ήθελε οκτώ μόλις μήνες πριν την παρουσιαζόμενη συναυλία να γεννούν το έως και μνημειώδες πλέον “You All Look the Same to Me” που μεταξύ άλλων εμπεριείχε και την πρώτη μεγάλη τους ραδιοφωνική επιτυχία “Again”.
Διόλου παράξενο λοιπόν που τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν αρκετές μέρες πριν τη... σαρδελοποίηση που βιώσαμε κείνο το θερμό Σαββατόβραδο στον «ξεκούδουνο» χώρο που αποδείχθηκε ακατάλληλος όχι μόνο λόγω χωρητικότητας, μα και θέασης όρθιων ακροατών αφού ως μπουζουξίδικο, ήταν φτιαγμένο για τραπεζάκια, με το ύψος της σκηνής ως εκ τούτου μηδαμινό… Κρίμα κι άδικο για «ξεκίνημα διαδραστικής σχέσης».
Οι επτά μαυροφορεμένοι και κουστουμαρισμένοι Άγγλοι άπλωσαν τη θάλασσα από τα ασπρόμαυρα τους πλήκτρα στις δέκα το βράδυ. Εξαρχής η παραγωγή του ήχου που πλημμύρισε τα αυτιά μας υπήρξε εντυπωσιακή. Άλλωστε η (τότε) πολύ πρόσφατη στροφή τους στα όσα οι προπάτορες Pink Floyd ξεγέννησαν ένα τέταρτο του αιώνα νωρίτερα δεν άφηνε περιθώρια για κάτι άλλο!
Το πρόγραμμα υπήρξε χορταστικότατο. Λίγο λιγότερο από δύο ώρες, με δύο encore. Δίψα. Εκατέρωθεν. Και δεν αναφέρομαι εδώ στη δίψα που προκαλούσε το αδιαχώρητο φυσικά, μα στην άλλη, τη δίψα της αλληλεπίδρασης κοινού και καλλιτέχνη. Ήταν το πρώτο μας ραντεβού. Κι όμως, με τον ολόφρεσκο δίσκο να παρουσιάζεται σταδιακά ολόκληρος, εξουσιάζοντας την προσοχή μας, παραγκωνίζοντας συνειδητά τη συντριπτική πλειοψηφία των παλαιών τους κυκλοφοριών. Παράτολμο. Αλλά τι περιμένεις από παράτολμους; Εδώ μας κέρασαν και μια διασκευάρα του “Shout” των Tears For Fears λέμε!…
Κλείνω με τις βαθύτερες ευχές μου/μας για μόνιμη και ταχεία ανάρρωση του ηγετικού Darius να εμπεριέχουν και ένα κομματάκι ιδιοτέλειας, ώστε να τους απολαύσουμε και μεις ξανά το 2023.
12°
