Κοιτάζω στο Instagram τη φωτογραφία που έχει ανεβάσει ο Asaf Avidan, εκείνη που στέκεται με τα χέρια στις τσέπες, πίσω του είναι το Ηρώδειο και πάνω ένας έντονα γαλάζιος αθηναϊκός ουρανός.
Ο AsafAvidanήθελε πολύ να παίξει στο Ηρώδειο. Τον πρόδωσαν τα δάχτυλά του την ώρα που έπαιζε στο grand piano. «Τα δάχτυλά μου είναι νευρικά, τέσσερα χρόνια το περίμενα όλο αυτό, προσπαθώ να περάσω όσο πιο όμορφα γίνεται αλλά τα δάχτυλά μου δυσκολεύονται να πιστέψουν ότι απόψε είμαστε όλοι μαζί εδώ». Κι εκεί που νιώθεις ότι βλέπεις ένα καλοκουρδισμένο, ένα καλοστημένο ως την τελευταία λεπτομέρεια show, γυρίζουν όλα τούμπα. Συνδέεσαι!
OAsafAvidanείναι ένας από τους πιο χαρισματικούς ανθρώπους που έχω δει. Τραγουδάει όπως θέλει, κάνει τη φωνή του ό,τι θέλει, παίζει σπουδαία κιθάρα, απίθανο πιάνο, φυσαρμόνικα, κρουστά, λυσσάει κατά βούληση στο καζού, γράφει τραγούδια που το καθένα αποτελείται από τρία ή τέσσερα άλλα τραγούδια, ενορχηστρώνει παπάδες, στήνει την μπάντα με απόλυτη ακρίβεια, έχει κίνηση χορευτή και λόγο ηθοποιού, είναι ένας από τους πιο ολοκληρωμένους καλλιτέχνες του καιρού μας.
Ο AsafAvidanξορκίζει τους δαίμονές του. Γράφει τραγούδια που μιλάνε για χαμένους έρωτες, αλλαγές κατεύθυνσης, παλιές ελπίδες, καινούργιες ελπίδες, ανθρώπους που συναντά, ανθρώπους που ποτέ δεν συνάντησε κι έναν εαυτό που παλινδρομεί ανάμεσα στις παλιές και τις καινούργιες πληγές.
Ο AsafAvidanείναι η επιτομή της σύγχρονης pop. Μέσα στις φλέβες του κυλάει ο David Bowie, ο Prince, ο Leonard Cohen, ο Marc Almond, η Lotte Lenya, ο James Brown, η Amy Winehouse, ο Bryan Ferry. Είναι μαζί τους σε συνεχή διάλογο και με κάποιον μαγικό τρόπο όλοι τραγουδούν με τη δική του μοναδική φωνή.
Ο AsafAvidanείναι ένας απίθανος Νάρκισσος. Έχει προβάρει εκατοντάδες φορές ακόμα και την παραμικρή κίνηση μπροστά στον καθρέφτη, έχει προβάρει τις υποκλίσεις, τις λέξεις, τα βλέμματα, ακόμη και τα μέρη που μοιάζουν αυτοσχεδιαστικά. Δηλώνει ότι γκουγκλάρει ηδονοβλεπτικά το όνομά του, κοιτάζει τις φωτογραφίες του και διαβάζει τις δηλώσεις του σαν να ήταν κάποιος άλλος.
Ο AsafAvidanείναι ένα βερολινέζικο καμπαρέ του Μεσοπολέμου. Ολομόναχος. Δεν έχει ανάγκη χαμηλό φωτισμό, δεν έχει ανάγκη ειδικά κοστούμια, δεν έχει ανάγκη από χορευτές ή χορεύτριες γύρω του, δεν έχει καν ανάγκη τον Kurt Weill.
Ο AsafAvidanξέρει καλά ότι η Τέχνη είναι Σχέση. Σχέση με τον εαυτό και μάλιστα με τα πιο κρυμμένα του κομμάτια. «Ταξίδι στην αλήθεια και την τιμιότητα». Σχέση με τον θεατή και τον ακροατή γιατί ακόμη κι αν δεν υπήρχαμε χθες στο Ηρώδειο, εκείνος θα έκανε ακριβώς το ίδιο show. «Όμως αυτή θα ήταν μια ατελής πράξη». Μόνο η παρουσία, η μοναδικότητα του καθενός από εμάς, θα μπορούσε να μετουσιώσει την Πράξη σε Σχέση, άρα σε Τέχνη. Έτσι ακριβώς έγινε.
Ο AsafAvidan γιόρτασε χθες την τελευταία συναυλία της περιοδείας του για το “Anagnorisis”. Έπαιξε περισσότερο από δύο ώρες, μετέφερε στη σκηνή όλα μας τα αγαπημένα τραγούδια με την υπόσχεση να επιστρέψει.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες του Ηρωδείου προσπαθείς να αποφασίσεις πόσο χάρισμα μπορεί να χωρέσει σ’ έναν και μόνο άνθρωπο. Και πόση μαγεία…
22°
