Carlos Santana: Η fusion καλοκαιρινή συναυλία του στην Αθήνα το 2009

Η βαρύτητα που έχει η μουσική κληρονομιά του Carlos Santana στην προσωπική μου δισκοθήκη, δεν χωρά σε λέξεις! Ήταν από τα πρώτα βιώματα / ακούσματα που φύτεψε στη καρδιά μου συνειδητά ο αείμνηστος Βύρωνας Κισατζεκιάν, ο μεγάλος αδελφός και μέντοράς μου, μέσα από μνημειώδεις δίσκους όπως το “Abraxas” και το “3”. Αντιλαμβάνεσαι λοιπόν την ταραχή μου με το που έμαθα στις αρχές του μήνα πως κατέρρευσε ενώ έπαιζε επί σκηνής του αμφιθέατρου “Pine Knob Music Theatre” στο Κράρκστον του Μίσιγκαν. Θερμοπληξία συνοδευόμενη με αφυδάτωση δήλωσαν οι γιατροί. Όμως δόξα τον Θεό, όπως δηλώνει ο έλληνας μάνατζέρ του Μιχάλης Βριώνης, ο αστείρευτος μουσικοσυνθέτης έχει ήδη ανακτήσει τις δυνάμεις του αναβάλλοντας κάποιες συναυλίες του, έτσι που επανήλθε αυτό το Σαββατοκύριακο στο αγαπημένο του πάλκο. Χρόνια του καλά θα ευχηθώ εγώ ξεχειλίζοντας ευγνωμοσύνη. Όσα εκείνος εύχεται και αγαπά.

«Ο Κάρλος είναι μια χαρά και ανυπομονεί να ξαναβρεθεί στη σκηνή σύντομα. Το μόνο που χρειαζόταν είναι ανάπαυση» ήταν η επίσημη δήλωση των υπευθύνων. «Λυπάται βαθύτατα για τις αναβεβλημένες ημερομηνίες, όμως η υγεία του είναι η πρώτιστη ανησυχία μας. Δεν βλέπει την ώρα να ξαναβρεθεί δίπλα στους πιστούς και αγαπημένους του οπαδούς».

Με την ευχή να τον απολαύσουμε και μεις ξανά στα μέρη μας με το καλό, είπα να τον γιορτάσουμε παρέα ανασύροντας εικόνες και μνήμες από την τελευταία και πολυπληθέστερη επίσκεψη του στην Αθήνα δεκατρία χρόνια πίσω, τότε που γέμισε το μισό Ολυμπιακό Στάδιο. Να θυμίσω απλά στους παλαιότερους την πρώτη του φορά στο Θέατρο Λυκαβηττού στα τέλη Ιουλίου του 1988, αφού όσοι δώσαμε το παρών, ζήσαμε μια μοναδική jazz-fusion εμπειρία ζωής. Αναφέρομαι στην ιστορική σύμπραξη του με τον θρυλικό Wayne Shorter που τους ήθελε να προσφέρουν θέαμα με μια ονειρική συνεύρεση που ήθελε πίσω τους μορφές του εν λόγω ιδιώματος όπως οι Patrice Rushen, Chester Thompson, Alphonso Johnson, Ndugu Chancler και τον αχώριστο Armando Peraza. Μάλιστα ήταν τόσο αυτοσχεδιαστική και δημιουργική τούτη η παράσταση που υπήρξαν και κείνοι που έμειναν ανικανοποίητοι που δεν άκουσαν τις rock χιτάρες του Woodstock, αγνοώντας παντελώς το δεύτερο πρωταγωνιστή της περιοδείας. Πιάσε το αυγό και κούρευτο!…

Υπήρξε βέβαια κι άλλη μια, πάλι Ιούλιο, το 1991. Στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, παρέα με Jethro Tull παρακαλώ. Άλλη ονείρωξη και κείνη.

Φωτορεπορτάζ Santana, Rosebleed – O.A.K.A., Αθήνα, Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Αυτή ήταν η πρώτη μεγαλεπήβολη συναυλία της νεοσύστατης Eleven Concerts του Ντέμη Νικολαΐδη που μπήκε στο χώρο με τα μπούνια κείνη τη χρονιά ως διοργανωτής μερικών από τις σημαντικότερες συναυλιακές παραγωγές του τόπου μας: Beyonce, 50 Cent, Aerosmith, Rhyanna, Bon Jovi κ.α. Δεξί του χέρι ανέκαθεν, ο φίλτατος Μάρκος Μιχαηλίδης του όποιου άλλωστε έχουμε απολαύσει συνέντευξη από τούτη τη στήλη.

Το στάδιο ήταν χωρισμένο για πρώτη (και τελευταία) φορά στα δυο οριζοντίως, δηλαδή από πέταλο σε πέταλο, με την εξέδρα των επισήμων φάτσα κάρτα στην πελώρια σκηνή. Και παρά τις έξι κατηγορίες εισιτηρίων, η πρωτοεμφανιζόμενη διοργανώτρια στάθηκε έως και απρόσμενα αποτελεσματική! Τον (αξιοζήλευτο) ρόλο του supporting act τούτη τη βραδιά είχαν οι δικοί μας alternative rockers Rosebleed, γεγονός που με ήθελε με ένα ερωτηματικό πάνω από το κεφάλι περιμένοντας του λόγου μου κάτι πιο κλασικοροκάδικο ως «ορεκτικό». Βλέπε Socrates ή Σπυριδούλα. Όμως το βραβευμένο και δημοφιλές αθηναϊκό κουιντέτο τίμησε υπέρ το δέον τούτη την αξιομνημόνευτη στιγμή και το πολυαναμενόμενο “Until Next Time” ήχησε γοερά στην Καλογρέζα.

Εννιά και τέταρτο που είχα πάρει τη θέση μου μέσα από τα κάγκελα, τα οπτικοακουστικά χωρία της θρυλικής εμφάνισης των Santana στο μεγαλειώδες Woodstock από τα video-walls με ήθελαν ήδη αναψοκοκκινισμένο. Στα καπάκια το πυρπολικό “Soul Sacrifice” με γέμισε παρέα σε αυτή την ανατριχίλα. Τους εικοσιπέντε χιλιάδες «φίλους» γύρω μου. Ακολούθησε το φρεσκότατο “Into the Night” που έγινε χιτάρα με τον Chad Kroeger των Nickelback, σε μια λογική που τελικά χαρακτήρισε όλη τη βραδιά: τις παλαιές και λατρεμένες τραγουδάρες του Santana από τα 70s να εναλλάσσονται διαρκώς με τις επιτυχίες του πολυπλατινένιου “Supernatural” που δέκα χρόνια νωρίτερα έδωσε το «φιλί της Ζωής» στον Carlos Santana, χαρίζοντας του μια απρόσμενα ειδοποιό αναγέννηση που κρατά έως και σήμερα. Το θυμάσαι, δεν μπορεί. Άσματα όπως το “Maria, Maria” τα άκουγες σε όλα τα beach-bars μα και τα ανοιχτά παράθυρα των ταξί και των περιπτέρων!…

Ήτοι και η ποικιλομορφία του κοινού φυσικά. Μιλάμε για ένα πάζλ που ξεκινούσε από έφηβους κάπου στα δεκαπέντε χρόνια και σταματούσε στα... εβδομήντα. Ναι. Είδα αρκετούς της γενιάς του Πολυτεχνείου. Όμως αυτό που με έκανε να υποκλιθώ (ξανά) σε τούτο τον άσβεστο πρωτεργάτη ήταν τα εκτενή και απανωτά jam sessions που κάθε τόσο επιχειρούσε αυτός και η κορυφαία ομάδα του. Με το setlist να διανθίζεται από συνθέσεις όπως τα “A Love Supreme” και “Afro Blue” του διδασκάλου John Coltrane. Με το “Black Magic Woman” του Peter Green να παντρεύεται με το “Third Stone from the Sun” του Jimi Hendrix. Το “Oye Como Va” να συναντά το αρχετυπικό riff του “Sunshine of your Love”. Μιλάμε για επικές στιγμές. Και ανάμεσα στους επώνυμους session μουσικούς, πίσω, στο κέντρο και πάνω σε βάθρο όπως του αρμόζει, ο τιτανομέγιστος Dennis Chambers στα τύμπανα! Μας πήρε και μας σήκωσε, σου λέω.

Κι αν το γήπεδο έμοιαζε για δυο ώρες με τεράστια ντισκοτέκ όπου όλοι κουνούν τουλάχιστον κάτι από το σώμα τους, τότε που στις ντισκοτέκ άκουγες από Billy Cobham και Doobie Brothers λέω, στο encore έγινε το έλα να δεις. Λογικό και επόμενο, αφού τα “Corazon Espinado” και το διονυσιακό “Jingo” μας ήθελαν όλους ένα «κουβάρι» ευδαιμονίας. Νιούς, μεσήλικες και γέροντες.