Η συναυλία στην Αθήνα που έγινε γρήγορα sold out ξεκινά με τη Lisa Gerrard να ερμηνεύει το «Yulunga (Spirit Dance)» καθηλώνοντας με τη φωνή της, τον Brendan Perry να δίνει τελετουργικά κρουστά χτυπήματα και τους μουσικούς που απαρτίζουν το σύνολο να εντυπωσιάζουν με τον πλήρη συγχρονισμό τους. Another memory lapse, ο Brendan Perry πιάνει το αγαπημένο του μπουζούκι και με ένα παίξιμο που θυμίζει περισσότερο ηλεκτρική κιθάρα, το «Amnesia» υπενθυμίζει την αξία του άλμπουμ «Anastasis», ένα από τα πιο συναισθηματικά άλμπουμ αυτού του αιώνα.
Με συστολή και πραότητα ο Brendan Perry χαιρετά την πόλη με ένα «καλό απόγευμα» σε άπταιστα ελληνικά και μετά το «Mesmerism» μας βάζει στον λαβύρινθο του χρόνου με μια απόδοση του «The Ubiquitous Mr. Lovegrove» που προκαλεί δέος: ένα από τα αγαπημένα τραγούδια του ελληνικού κοινού – που πολλοί γνώρισαν μέσα από τη διασκευή των Αθηναίων death metallers Nightfall στην tribute κυκλοφορία για τους Dead Can Dance.
Τραγούδι με το τραγούδι, ο κόσμος ανταποκρίνεται με μεγαλύτερο πάθος, οι ψυχές των Dead Can Dance μας λένε «ευχαριστώ», αλλάζουν θέσεις και όργανα στη σκηνή, ενώ τα φύλλα που απαρτίζουν το ατμοσφαιρικό visual background παραμένουν ακίνητα στη θέση τους.
Από το «Persian Love Song (The Silver Gun)» και το προσωπικό άλμπουμ «The Mirror Pool» της Lisa Gerrard στο «In Power We Entrust The Love Advocated» και από το «Avatar» στο «The Carnival Is Over», οι Dead Can Dance μοιάζουν κυριολεκτικά ως ψυχοπομποί στη σκηνή. Τα γλυκά χαμόγελά τους μετά από κάθε εκτέλεση κάνουν την αίθουσα πιο φωτεινή. Στο «Cantara» σηκώνονται και οι τρίχες, στο «Opium» καταλαβαίνεις γιατί κάποιες φορές νιώθεις πως θέλεις να ζήσεις μακριά από τις μητροπόλεις, μετά το υποβλητικό «Sanvean» ακολουθεί το διονυσιακό ξέσπασμα του «Dance Of The Bacchantes». Give me 69 years, το «Black Sun» μετατρέπει αυτή την παράσταση σε μία υπερβατική εμπειρία, πριν πέσει η αυλαία με το «The Host Of The Seraphim».
Για 253 δευτερόλεπτα, αν δεν έχουν σταματήσει και τα χρονόμετρα από αυτό που συμβαίνει, οι θεατές χειροκροτούν όρθιοι με κλιμακούμενη ένταση, ανταποδίδοντας με ευγένεια και πρωτόγνωρη θέρμη την ενέργεια που δέχτηκαν σαν αγωγοί. Στην κορύφωση αυτής της μυσταγωγικής μουσικής συνάθροισης, οι Dead Can Dance επιστρέφουν στη σκηνή με τον Brendan Perry να αφιερώνει το encore, να αφιερώνει το «Children Of The Sun» στον Vangelis, στον Βαγγέλη Παπαθανασίου, σκορπίζοντας ρίγη μαζί με τους ήχους και τις ποιητικές σκέψεις τους για το αέναο ταξίδι των ανθρώπινου είδους.
Η ιστορική νύχτα ολοκληρώνεται με τα «The Wind That Shakes The Barley» και «Severance». Ακούω ανθρώπους να λένε πως θα ανέβουν Θεσσαλονίκη για να ζήσουν ξανά αυτές τις στιγμές σε λίγες ώρες, στην επόμενη παράσταση των Dead Can Dance, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, το Σάββατο 21 Μαΐου. Ανεβαίνω στη μηχανή του Χρήστου Κισατζεκιάν, μια Yamaha TDM, για να επιστρέψουμε στο κέντρο της Αθήνας.
Με τις φωτογραφικές μηχανές του, δύο Cannon, μου δείχνει τις πρώτες εικόνες που έχει τραβήξει. Θυμάμαι ξανά την πρόσφατη συζήτησή μας με τον Brendan Perry στην ATHENS VOICE: «Γι’ αυτό αποκαλούμαστε Dead Can Dance, επειδή υπάρχει μια ολόκληρη διαδικασία στο να κάνεις το άψυχο έμψυχο. Το να προσδίδεις ψυχή στα πράγματα. Η δόνησή τους, η απομάκρυνση της αδράνειας και η δημιουργία της ζωής. Η τέχνη της δημιουργίας είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα στο καλλιτεχνικό επίπεδο».
Συνεχίζοντας την περιοδεία τους «Europa 2022», οι Dead Can Dance, θα συνεχίσουν αυτό που ξεκίνησαν πριν από τέσσερις δεκαετίες να δημιουργούν, μουσική που οδηγεί, όχι απαραίτητα στα charts. Σε σκέψη και ίαση. Θα μπορούσες να την πεις και ανεβαστική.
12°
