Blondie: Η συναυλία τους στην Αθήνα, τον Δεκέμβριο του 2003, στο Ρόδον Club και η συνέντευξη της Debbie Harry στον Χρήστο Κισατζεκιάν.
Ήταν 43 χρόνια πριν, το Σάββατο 17 Φεβρουαρίου του 1979 που οι ιδιαίτεροι Blondie στρογγυλοκάθισαν στην κορυφή των πωλήσεων του Ηνωμένου Βασιλείου για πρώτη φορά με τη μνημειώδη κυκλοφορία τους “Parallel Lines” να τους μετατρέπει ξάφνου σε σχήμα παγκοσμίου εμβέλειας. Επιτυχίες όπως τα “Heart Of Glass”, “Hanging On The Telephone” και “Sunday Girl” τους κράτησαν εκεί ψηλά για τέσσερις ολόκληρες εβδομάδες.
Ήταν αντίστοιχα 26 χρόνια πίσω που η Debbie Harry επισκέφθηκε μόνη της στη χώρα μας και μάλιστα εν είδει ντίβας της τζαζ παρακαλώ και όχι ντυμένη λαγουδάκι, επί σκηνής του Ρόδον Club, 3 Δεκεμβρίου του 1996. Η ευκαιρία λοιπόν για μια συνέντευξη μαζί της έμοιαζε μοναδική, αφού δεν γνώριζε κανείς ότι ακριβώς επτά χρόνια αργότερα, 5 Δεκεμβρίου του 2003, θα την απολαμβάναμε επιτέλους μαζί με τους Blondie, στο ίδιο ιστορικό πάλκο. Έτσι λοιπόν την κάλεσα προγραμματισμένα την επομένη στις δώδεκα το μεσημέρι, όμως παρόλα αυτά την πέτυχα να κοιμάται ακόμη!...
«Σε πειράζει να συνομιλήσουμε ενώ είμαι στο κρεβάτι;» είπε βραχνά με την ούτως ή άλλως αισθησιακή φωνή της. «Όχι βέβαια!» απάντησα αποσβολωμένος για να την ρωτήσω λίγο αργότερα το εξής: «Αλήθεια, ένιωσες ποτέ πως η αιφνίδια παγκόσμια επιτυχία του “Parallel Lines” ακύρωσε σε κάποιο βαθμό τους λόγους που ξεκίνησαν οι Blondie να παίζουν το επιθετικό και αυθάδικο new wave-punk που σας χαρακτήριζε αδρά στα πρώτα σας βήματα;».
«Σε ένα βαθμό ναι, σίγουρα έχεις δίκιο» μου απάντησε και συνέχισε «...όμως πιστεύω πως πρέπει να ενηλικιώνεσαι σταδιακά, ξέρεις, και ακριβώς εκεί βρίσκεται η μεγάλη πρόκληση για κάθε εξελισσόμενο καλλιτέχνη, αφού πρέπει να καταφέρεις να παραμείνεις πιστός στα ιδανικά σου και τη φιλοσοφία σου και να τα εφαρμόζεις πλέον στην ενήλικη ζωή σου. Να συνειδητοποιείς και να δέχεσαι πως η ζωή σου αλλάζει και πως έχεις ευθύνη απέναντι στον εαυτό σου να τα κρατάς ζωντανά. Τουλάχιστον να το προσδοκάς συνειδητά».
Φωτορεπορτάζ Blondie – Ρόδον Club, Αθήνα, Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2003
Με το “Curse Of Blondie” να μετρά εξήντα μόλις ημέρες στα δισκάδικα (εποχές!), η στάση της περιοδείας του (επαναπροσδιορισμένου από τη Sony Music) κουαρτέτου στην Αθήνα υπήρξε κάτι παραπάνω από αξέχαστη για τους περισσοτέρους. Μια παγκόσμια περιοδεία 160 συναυλιών που διήρκησε δυο χρόνια και πήρε το όνομά της από τον πρωτότυπο γενικό τίτλο αυτού του δίσκου που ήταν αρχικά Phasm 8.
«H αλήθεια είναι πως μεσολάβησε αρκετός καιρός ανάμεσα στο έκτο και έβδομο μας άλμπουμ, αφού τα πάντα συνωμοτούσαν εναντίον μας» εξομολογείτο τότε η ερμηνεύτρια, «...κάναμε πράγματα ξεχωριστά, αλλά οι Blondie δεν υπήρχαν πια όπως τους ξέραμε. Ο Chris αρρώστησε βαριά εξαιτίας μιας σπάνιας ασθένειας και μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα κανείς δεν είχε όρεξη για τίποτα. Λέγαμε μεταξύ μας πλέον πως ήταν σαν να είχε πέσει μια κατάρα, η κατάρα των Blondie... Σαν τίτλος ταινιών του Vincent Price».
Και παρότι η λατρεμένη μας πρωταγωνίστρια κουβαλούσε επτά χρόνια παραπάνω από την προηγούμενη φορά που τραγούδησε για μας, με το που πάτησε ετούτη τα δικτυωτά πόδια της στα σανίδια, κάθε σύγκριση συνειδητή ή όχι την ήθελε Θεά! Μα πού πήγαν τα παραπανίσια κιλά που έκρυψε επιμελώς το ακριβό ταγέρ της το 1996; Πού άφησε τη σοφιστικέ της αύρα; Πού κρέμασε τα ακουστικά όργανα του τζαζ σεξτέτου των Jazz Passengers; Πού πάει και ντύνεται επιτέλους;
Η Debbie Harry έκαψε ξανά καρδιές στα 58 της ρε φίλε κείνη τη βραδιά. Κανονικά και... δίχως νόμο!
Blondie - Debbie Harry - Στιγμιότυπο από τη συναυλία τους στην Αθήνα το 2003
Ξοπίσω της είχε βέβαια και τον Clem Burke στα τύμπανα, και δίπλα της το γερόλυκο Chris Stein να μαθαίνει επί σκηνής «στράτα-στρατούλα» τον μαθητευόμενο μα ταιριαστό συνάδελφό του Paul Carbonara. Για ενενήντα λεπτά το ρολόι έδειχνε τριάντα χρόνια πίσω, ώρα Νέας Υόρκης. Η από σκηνής συνομωσία διανομής ενθουσιασμού ήθελε αξέχαστους ύμνους του ραδιοφώνου όπως τα “Hanging On The Telephone”, “Sunday Girl”, “The Tide Is High”, “Call Me”, “One Way Or Another” να βάζουν φωτιά στην κατάμεστη αίθουσα, με το “Heart Of Glass” να μας στέλνει σπιτάκι μας χαμογελαστούς. Φέτος συμπληρώνει 77 χρόνια ζωής. Φεγγοβολώντας.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
