Οι δύο καινούργιοι δίσκοι που ετοιμάζει o Jack White, τα νέα άλμπουμ των Galaxie 500 και Nell, η χριστουγεννιάτικη κυκλοφορία της Deutsche Grammophon.
Έχω συναντήσει αρκετούς στην Ελλάδα που αντιπαθούν τον Jack White. Αν έχω καταλάβει σωστά, αυτό οφείλεται στη λίγη ώρα που κράτησε η συναυλία των White Stripes στην Αθήνα το 2005. Όμως, ακόμη και οι μεγαλύτεροι πολέμιοί του, αναγνωρίζουν την άκρως επαγγελματική στάση του εκείνο το βράδυ, ακόμα και τη στιγμή που ένα μπουκάλι με νερό πέρασε ξυστά από το πρόσωπό του. Αν το δούμε πέρα από την πικρία της μικρής διάρκειας εκείνης της συναυλίας, ο Jack White είναι μία από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της μουσικής από τα zeros μέχρι τώρα. Με όλα του τα σχήματα, τους White Stripes, τους Raconteurs και τους Dead Weather, έχει κάνει θαυμάσιους δίσκους. Η εικόνα που δημιούργησε για τους White Stripes, χρησιμοποιώντας μόνο το κόκκινο, το άσπρο και το μαύρο, για τους Dead Weather, με τη χρήση του κίτρινου και του μαύρου, και στους προσωπικούς του δίσκους χρησιμοποιώντας μόνο το μπλε, έδειξε ότι μπορεί ακόμα και σήμερα να δημιουργηθεί μια συνολική αισθητική ταυτότητα γύρω από ένα συγκρότημα ή έναν μουσικό και μάλιστα ότι αυτή η ταυτότητα μπορεί να προσφέρει πολλά στην απήχηση που το συγκρότημα ή ο μουσικός θα έχει. Παράλληλα, ο τρόπος που κίνησε και εξακολουθεί να κινεί τη δισκογραφία μέσω της Third Man Records, δείχνει τη μεγάλη του αγάπη για το vintage γενικά –και το βινύλιο ειδικότερα– με μερικές από τις κυκλοφορίες της εταιρείας να έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, εκτός από το περιεχόμενο και για την αισθητική τους πλευρά. Μπορεί οι πιο πολλοί από τους προσωπικούς δίσκους του Jack White να μην ήταν στο ύψος των τελευταίων album των White Stripes ή του πρώτου των Dead Weather, για παράδειγμα, αλλά πάντα είχαν μερικά πολύ καλά κομμάτια. Μέσα στο 2022, ο δαιμόνιος αυτός τύπος ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει δύο δίσκους: το “Fear Of The Dawn” στις 8 Απριλίου και το “Entering Heaven Alive” αργότερα μέσα στο καλοκαίρι, και τα δύο από τη Third Man. Οι δίσκοι θα ανοίγουν με τα δύο τραγούδια που έχουν ήδη κυκλοφορήσει στις πλατφόρμες, τα “Taking Me Back” και “Taking Me Back (gently)”.
Αν και οι Velvet Underground ήταν από τα αγαπημένα μου σχήματα των late sixties/early seventies, πολύ λίγα από τα συγκροτήματα που ακολούθησαν τα ίχνη τους μπόρεσα να συμπαθήσω. Έτσι, παρά τις έντονες αναφορές στον ήχο των προπατόρων, ελάχιστα τραγούδια των Galaxie 500 με κέρδισαν. Ούτε ο Damon με τη Naomi μου είπαν πολλά στη συνέχεια, ούτε καν κάποιος από τους δίσκους του τρίτου μέλους των Galaxie 500, του Dean Wareham. Όμως ο καινούργιος του δίσκος, το “I Have Nothing To Say To The Mayor of LA” –πιθανότατα επειδή ο Dean ζει στη Νέα Υόρκη– έχει σπουδαίες στιγμές αλλά κι ένα ολόφρεσκο attitude που αξίζει να δοκιμάσεις.
Η Deutsche Grammophon είναι η γερμανική εμβληματική εταιρεία της κλασικής μουσικής, που χαρακτηρίζεται από εκείνη την κίτρινη φάσα που καλύπτει το κεντρικό και πάνω μέρος των εξωφύλλων της, όπου και αναφέρεται το όνομα του συνθέτη, ο τίτλος του έργου και οι εκτελεστές. Οι καιροί έχουν προχωρήσει, η αισθητική της εταιρείας τόσο ως προς τα εξώφυλλα, όσο και ως προς τις μουσικές, έχει απογειωθεί προς νέους κόσμους και η χριστουγεννιάτικη κυκλοφορία της, “Winter Tales”, μπορεί να αγγίξει ένα πλατύτερο ακροατήριο από αυτό της κλασικής μουσικής. Εδώ είναι η απίθανη συμμετοχή των Brian & Roger Eno με το “Waiting To Believe”, η συμμετοχή της Ane Brun αλλά και μερικά ακόμη νέα και πολύ ενδιαφέροντα σχήματα και μουσικοί, που κινούνται στις παρυφές της κλασικής μουσικής.
Η Nell είναι ένα δεκατετράχρονο κορίτσι από το Fernie της Βρετανικής Κολούμπια, μια πόλη που –στις φωτογραφίες, τουλάχιστον– θυμίζει σκηνικό παλιού καλού western – και μάλιστα με πολύ χιόνι, όπως το “Desperado”. Δηλώνει singer/songwriter, έχει ανεβάσει ένα και μοναδικό δικό της τραγούδι στις πλατφόρμες και έχει ετοιμάσει έναν ολόκληρο δίσκο με διασκευές τραγουδιών του Nick Cave. Ενδεχομένως αρκετοί θα ήταν έτοιμοι να γελάσουν, αν η μπάντα που τη συνόδευε σ’ αυτόν τον υπό έκδοση δίσκο δεν ήταν αυτή των Flaming Lips. Το “Ship Song”, που έχουμε στη διάθεσή μας, είναι πολύ καλό!
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Υ.Γ. Ο Nils Landgren είναι από τα μεγαλύτερα ονόματα της σουηδικής funk/jazz. Αυτό που δεν ήξερα, είναι ότι το 2004 είχε κυκλοφορήσει έναν δίσκο με διασκευές τραγουδιών των Abba. Ο δίσκος αυτός κυκλοφορεί τώρα για πρώτη φορά σε βινύλιο από την ACT και τον θέλω, λέμε!
19°
