Ένας αποχαιρετισμός στον τραγουδοποιό Χρήστο Κυριαζή, που πέθανε σε ηλικία 68 ετών: Ο μουσικός παραγωγός Άγγελος Σφακιανάκης θυμάται τη συνεργασία τους.
Είχαμε γνωριστεί στα πεταχτά στους Αγώνες Τραγουδιού στην Κέρκυρα το 1981. Ύστερα στο σαλονάκι της Λύρας. Καλλιτέχνες και οι δυο. Γνωριστήκαμε καλύτερα όταν ο Γιάννης Κούτρας μου έφερε δυο τραγούδια του για να τα συμπεριλάβουμε στον δίσκο που ετοιμάζαμε. Ήταν φίλοι. «Κι αν η τύχη μου» και «Για μια Αμερικάνα» που έγινε και ο τίτλος του δίσκου.
Ήταν 1987. Είχα αναλάβει τη θέση του παραγωγού. Με τον Χρήστο Κυριαζή ήταν κεραυνοβόλα και αμοιβαία η συμπάθεια. Την επόμενη χρονιά μου χτύπησε την πόρτα του γραφείου στη Λύρα. Ήρθαν παρέα με τον «θρύλο» Αντώνη Τουρκογιώργη. Ήθελε να κάνουμε δίσκο. Τα τραγούδια ήταν σε κασέτα. Ο Χρήστος από την θητεία του στην Ιταλία είχε λανσάρει ένα στιλάκι μελοποίησης cantatore.
Άνθρωπος έξυπνος και τολμηρός δοκίμαζε και άλλα είδη. Είχε από φύση του μια αρχοντιά. Είχε και τη ροκιά από τον Πειραιά και από το πρώτο του γκρουπ, τις «Πρόκες». Αλλά ψαχνόταν. Τραγούδια ερωτικά, υπαρξιακά. Μπαλάντες με αδιέξοδα. Μόλις άκουσα το «Βράδυ Σαββάτου» κόλλησα. Ωραίο τραγούδι, Χρήστο!
Το ήξερε κι εκείνος ότι είχε μεγάλη δυναμική το άσμα. Αυτό σκέφτομαι, μου λέει, επειδή είναι ωραίο μήπως δεν το πω εγώ. Θέλω να γίνει επιτυχία! Συμφωνήσαμε και οι τρεις να το προτείνουμε στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Ο Χρήστος ήθελε να του μιλήσει ο ίδιος. Προσπάθησα να καθοδηγήσω το θέμα. «Χρήστο, να κάνει συμμετοχή στον δίσκο μας». Ο Βασίλης όμως το ήθελε για τον δικό του δίσκο κι ας έβγαινε αργότερα.
Πήγαμε στο Στούντιο Tracks που είχε πάρει την Trident την κονσόλα που μας ήταν γουρλίδικη. Ο Αντώνης ενορχήστρωσε, προγραμμάτισε και έπαιξε τα μπάσα, ο Άκης Τουρκογιώργης έπαιξε τις κιθάρες. Είμαστε η ομάδα που την φλερτάραμε την επιτυχία. Ο Χρήστος τραγούδησε στο Sierra με τον Μπάμπη Μπίρη ηχολήπτη.
Μιξάραμε αναλογικά. Βουρ όλοι πάνω στην κονσόλα. Το τραγούδι έκανε αίσθηση αλλά επιτυχία το έκανε ο Βασίλης. Η διαδικασία της εκτέλεσης και η παρέα, του άρεσε. Αισθάνθηκε σαν στο σπίτι του. Έφτιαξε ένα μαγαζί στην Καστέλα. Ένα κυριλέ ρεμπετάδικο. Art Café. Με φώναξε να δω το σχήμα. Ήθελε να τους κάνει δίσκο. Μια Κομπανία, Dream Team. Γεράσιμος Ανδρεάτος, Φίλιππος Πλακιάς, Κώστας Μάντζιος, Θανάσης Σοφράς. Όλοι τραγουδούσαν. Είχε και τραγούδι την Χαρά Πομώνη. Είχε τσιμπήσει με τα λαϊκά. Τους είχε με άσπρα πουκάμισα και λεπτή γραβάτα. Με είχε ψήσει. Πάνω στο δίμηνο έρχεται ο Αντώνης από το γραφείο και μου δίνει μια κασέτα. Τα καινούρια του Χρήστου. Είναι αλλιώτικα. Είναι λαϊκά. Η δουλειά είναι έτοιμη. Μου λέει και το κόστος. Αφήνει ένα αντίτυπο και στην διεύθυνση. Τα τραγούδια με ξαφνιάζουν θετικά. Μ’ αρέσει η πρωτοτυπία τους. Κάθε τραγούδι έχει μια έκπληξη. Χαριτωμένα. Αυθεντικά. Ένας τενόρος που τραγουδάει με αθώο πάθος τους λαϊκούς καημούς του. Εισηγούμαι να το βγάλουμε γιατί θα κάνει επιτυχία. Δεν εισακούομαι. Τους φαίνεται ακριβό. Επιμένω. Μιλάω με τον Αντώνη και η τιμή μαζεύεται. Η διεύθυνση είναι ανένδοτη. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Ο Χρήστος πικραίνεται. Η δουλειά πάει αλλού. «Μου θυμίζεις τη μάνα μου».
Βρεθήκαμε μετά από καιρό και ήταν γλυκόπικρα. Ήθελε να κάνει εμφανίσεις. Να στήναμε ένα στέκι. Ένα κλαμπάκι. Έπεσε η πανδημία. Δεν τα προλάβαμε τα όνειρα. Έχεις φύγει.
22°
