Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται σπάνιες εικόνες από τη συναυλία του B.B. King στην Αθήνα το 1994, στο Θέατρο Λυκαβηττού
Είναι μετρημένοι στα δάκτυλα οι καλλιτέχνες της ροκ εν ρολ εποποιίας που απέκτησαν παγκοσμίως το προσωνύμιο «Βασιλιάς». Και δεν είναι με τίποτα τυχαίο που ο Riley B. King ανακηρύχθηκε δικαιωματικά και από νωρίς ο Βασιλιάς της Μπλουζ. Μιλάμε για μια βασιλεία τόσο μακρόχρονη, όσο κάθε μονάρχη σε τούτο τον πλανήτη!…
Όσοι βιοπορίζονται αποκλειστικά με την ηλεκτρική κιθάρα όπως και όσοι ασχολούνται σοβαρότατα μαζί της, το έχουν κοινό μυστικό. Ο B.B. King υπήρξε ο πρώτος που εισήγαγε στην τεχνική του παιξίματός της -και δει των αυτοσχεδιασμών (solos)- τρεις βασικότατες «ευρεσιτεχνίες» που άλλαξαν δραματικά τον τρόπο που προσεγγίζεται τούτο το δημοφιλέστατο όργανο του 20ού αιώνα:
το δυναμικό «σήκωμα» των χορδών (bending),
την επίμονα ελεγχόμενη δόνηση τους πάνω στην ταστιέρα (vibrato) και
το επιδεικτικά συγκοπτόμενο ήχο της κάθε νότας με την πένα (ή και ενίοτε με το νύχι) να «τσιμπάει», και όχι απλά να κρούει τη χορδή μπροστά από τους μαγνήτες. Διόλου περίεργο λοιπόν το γεγονός του ότι αμέτρητοι από τους μεταγενέστερους συνάδελφους του τον αναφέρουν ως σημαίνουσα επιρροή. Το μνημειώδες “Live At The Regal” εκθειάζεται ομόφωνα. Και μιλάμε για ονόματα τρανά και εξίσου επιδραστικά όπως οι Jimi Hendrix, George Harrison, Eric Clapton, Peter Green, Carlos Santana!
Σαν σήμερα λοιπόν, στις 16 Σεπτεμβρίου του 1925, γεννήθηκε ο B.B. King. Δηλαδή ο Blues Boy King, σύμπτυξη του αρχικού Beale Street Blues Boy King. Ένα ψευδώνυμο που υιοθέτησε με το που μετοίκισε το 1947 στο Μέμφις, την πρωτεύουσα της Αφρο-Αμερικάνικης μουσικής αναζητώντας την τύχη του ως μουσικός. Η φιλοξενία και συνάμα καίρια διδαχή που του προσέφερε ο διάσημος εξάδελφός του Booker T. Washington “Bukka” White υπήρξε καθοριστικότατη. Κανείς δεν μπορούσε όμως να φανταστεί τότε πως αυτό το εμπνευσμένο και παθιασμένο πλάσμα θα μετρούσε κάποτε πάνω από πενήντα στουντιακούς δίσκους, από το “Singing The Blues” του 1957 έως και το “One Kind Favor” του 2008. Πως θα συμπλήρωνε πάνω από έξη δεκαετίες ενεργούς δράσης. Ούτε ο ίδιος. Κι ας το ονειρευόταν.
Κομβική στιγμή υπήρξε η συμμετοχή του σε μια εκπομπή του ραδιοσταθμού KWEM το 1948 όταν τραγούδησε με τον ξακουστό Sonny Boy Williamson. Γεγονός που του χάρισε μια δική του μόνιμη δεκάλεπτη «χαραμάδα» με τίτλο “King’s Spot” στον αντίστοιχο σταθμό WDIA, η οποία σύντομα λόγω πρωτοφανούς δημοτικότητας μετατράπηκε στην κανονικής διάρκειας εκπομπή “Sepia Swing Club”.
Με το πρώτο του επιτυχημένο τραγούδι “Three O’Clock Blues” να σκαρφαλώνει στην πρώτη θέση, ο ατίθασος καλλιτέχνης ξεκίνησε να περιοδεύει σε όλες τις Η.Π.Α. σε ρυθμούς εξωπραγματικούς. Ήταν άλλο ένα πανέμορφο γνώρισμα του που τον ακολούθησε ως τα γεράματά του, και μάλιστα σε παγκόσμιο επίπεδο, από νωρίς. Με αποκορύφωμα τη χρονιά του 1956 όπου ο πωρωμένος μουσικοσυνθέτης έδωσε τριακόσιες σαράντα δυο συναυλίες! Σύντομα, τραγούδια όπως τα “The Thrill Is Gone”, “Payin’ The Cost To Be The Boss”, How Blue Can You Get”, “Everyday I Have The Blues”, “Why I Sing The Blues” δύσκολα απουσίαζαν από το πρόγραμμα της βραδιάς.
Και να που νομοτελειακά, ο B.B. King εισήχθη στο “Blues Foundation Hall of Fame” το 1984 και στο “Rock and Roll Hall of Fame” τρία χρόνια αργότερα, το 1987.
Η συναυλία του B.B. King στην Αθήνα – Θέατρο Λυκαβηττού, Παρασκευή 5 Ιουλίου 1991
Δεν είναι πολλές οι φορές που πρόλαβε να έρθει από τα μέρη μας τούτος ο μελιστάλαχτος θρύλος. Δεν είναι όμως και λίγες, αν αναλογιστείς πως έζησε και βασίλεψε στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Από τις Αττικές του νύχτες κατάφερα να παρευρεθώ σε όλες εκτός από την πρώτη που πραγματοποιήθηκε στο Θέατρο Λυκαβηττού το Καλοκαίρι του 1982, παρότι είχα ήδη δυο χρόνια που έδινα το παρών στις ροκ/ποπ/τζαζ συναυλίες που λάμβαναν χώρα στην πρωτεύουσα. Το αξιοπερίεργο της υπόθεσης; Όλες τους ανεξαιρέτως έγιναν Ιούλιο μήνα! Και παραλίγο όλες τους να συμβούν στον Θέατρο Λυκαβηττού, με την τελευταία όμως να τον θέλει εν τέλει στο Βεάκειο του Πειραιά και όχι στο λιμάνι όπως είχε οριστεί αρχικά, στις 3 Ιουλίου του 2000. Ίσως να ήταν και η καλύτερή του σε χώμα Ελληνικό από όσο θυμάμαι.
Όμως εγώ θα επιλέξω εδώ να μοιραστώ μαζί σας ακόμη πιο δυσεύρετες αρχειακές εικόνες γυρνώντας όχι εικοσιένα, μα εικοσιεπτά χρόνια πίσω, στο 1994, στο Λυκαβηττό. Με μνήμες που μπόρεσα να ανασύρω πηγαίνοντας ακόμη πιο πίσω στον χώρο αυτό, στα 1991, τριάντα τα χρόνια στο κοντέρ της Μηχανής του Χρόνου, υποβοηθούμενος από τη σπανιότατη τηλεοπτική μετάδοση που είχε κάνει το κανάλι του ΑΝΤ1 σε σκηνοθεσία του Μεγακλή Βιντιάδη και παρουσιαστή τον δημοφιλή ραδιοφωνικό παραγωγό Ιωσήφ Αβραάμογλου. Ο οποίος μάλιστα του έκανε και μια μικρή συνέντευξη στο τέλος της εκπομπής. Μπες και δες το κι εσύ στο YouTube, αξίζει τον κόπο!
Το άνοιγμα της αυλαίας ήταν το αναμενόμενο. Η πολυμελής μπάντα έστρωσε το κόκκινο χαλί με ένα ταχύτατο ορχηστρικό κομμάτι όπως συνηθίζεται σε ντίβες της σόουλ και της ρυθμ εντ μπλουζ, έτσι ώστε ο «μαέστρος» να παρουσιάσει δραματικά τον ερχομό του πρωταγωνιστή επί σκηνής, λες και πρόκειται για ring, λες και περιμένουμε τον Muhammad Ali. Από το πρώτο δευτερόλεπτο κιόλας, με το έμπα του “Let The Good Times Roll” το όνειρο έγινε πραγματικότητα.
Ήταν όλα μπροστά μας. Στα δυο μέτρα για εμάς τους φωτογράφους:
Οι χαρακτηριστικότατες έντονες και απρόβλεπτα εναλλασσόμενες γκριμάτσες στο πρόσωπό του. Οι εξίσου έντονες, σπασμωδικές κινήσεις των δακτύλων του αριστερού χεριού πάνω στην ταστιέρα της Lucille. Τα επίσης έντονα τσιμπήματα των χορδών με το δεξί. Το οριακό στράβωμα των χειλιών αριστερά που ανέκαθεν επιλέγει όταν τραγουδά στο μικρόφωνο. Τα χαμόγελα. Τα χωρατά με κάθε ευκαιρία. Και φυσικά τα παλαμάκια σήμα-κατατεθέν! Αυτά τα αξέχαστα, μοναδικά παλαμάκια του B.B. που θέλουν το ένα χέρι να χτυπά με την ανάποδη, με την εξωτερική πλευρά, την απέναντι παλάμη…
Ο B.B. King έφυγε ήσυχα στον ύπνο του στις 14 Μαΐου του 2015 σε ηλικία 89 χρονών. Πλήρης ημερών, πλήρης εμπειριών. Πλήρης γενικώς και γενικότερα, από όπου κι αν το πιάσεις. Κι ανάμεσα στα άλλα πολύτιμα, πρόλαβε να μας αφήσει κληρονομιά και ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ που επιμελήθηκε με τον σκηνοθέτη Jon Brewer. “The Life Of Riley” o γενικός του τίτλος. Και μόνο οι συμβαλλόμενοι ήρωές μας, το θέλουν απόκτημα μοναδικό: Aaron Neville, Bill Cosby, Bill Wyman, Bono, Bonnie Raitt, Bruce Willis, Buddy Guy, Carlos Santana, Derek Trucks, Dr. John, Eric Clapton, George Benson, Joe Bonamassa, Joe Walsh, John Mayer, John Mayall, Johnny Winter, Jonny Lang, Kenny Wayne Shepherd, Mick Taylor, Morgan Freeman, Paul Rodgers, Peter Green, Ringo Starr, Ronnie Wood, Slash, Walter Trout κ.α.
