Το νέο άλμπουμ «A Better Dystopia» των Monster Magnet με διασκευές, τα βιβλία του Paco Ignacio Taibo II από τις Εκδόσεις Άγρα, τα τραγούδια των Wu-Lu και Telex
➽ Ένας παλιός και καλός φίλος υποστηρίζει εδώ και πολλά χρόνια ότι κάθε μουσικός και κάθε συγκρότημα μπορεί να έχει το πολύ μία και μόνο μία σπουδαία δεκαετία. Πριν από το ξεκίνημα της δεκαετίας αυτής το τελικό αποτέλεσμα είναι ακόμη άγουρο και μετά το τέλος της έχει παραωριμάσει. Αυτό –όπως εκείνος υποστηρίζει– ισχύει ακόμη και για τους Beatles, τους Stones αλλά και οποιοδήποτε σχήμα τυχαίνει να έχεις αγαπήσει και να παρακολουθείς από το ξεκίνημά του μέχρι σήμερα. Έχει σοβαρές πιθανότητες να έχει δίκιο, αν και δεν τολμώ να το ψάξω στα πιο αγαπημένα μου σχήματα. Για τους Monster Magnet, ισχύει πάντως απόλυτα. Έκαναν μια τρομερή επταετία, ξεκινώντας από το “Spine Of God” –που μας τίναξε σαν ηλεκτρικό ρεύμα το 1991– και περνώντας μέσα από τα “Superjudge” και “Dopes To Infinity”, έφθασαν το 1998 στο “Powertrip”. Από εκείνον τον δίσκο και μετά, ήρθαν δίσκοι που στέκονταν και δεν στέκονταν, παρότι το σχήμα παρουσίαζε πάντα τεράστια δύναμη ηχητικής κρούσης σ’ εκείνο το μετασαμπαθικό ιδίωμα που ονομάσαμε stoner rock. Το επερχόμενο “A Better Dystopia” βρίσκει τον Dave Wyndorf και την παρέα του σε πολύ καλή φόρμα –επιτέλους–, είναι βαρύτατο και γεμάτο διασκευές που δεν θα περίμενες: κομμάτια των Hawkwind, PooBah, Table Scraps, Dust, Scientists, Morgen, κάπου ανάμεσα στην ψυχεδέλεια, το punk και το hard rock. Εκεί που πρέπει, δηλαδή…
➽ Ο Paco Ignacio Taibo II ζει στο Μεξικό από τα τέλη του 1958. Μυθιστοριογράφος, δημοσιογράφος, ιστορικός και θεμελιωτής του νέου λατινοαμερικανικού αστυνομικού μυθιστορήματος, έχει γράψει μυθιστορήματα, συλλογές διηγημάτων, ιστορικές μελέτες, ρεπορτάζ και χρονικά. Η πρόζα του συνδυάζει τον πειραματισμό με τον πιο ωμό ρεαλισμό, με αιχμές χιούμορ και μια ιδέα από Κάφκα. Ανάμεσα σε πολλά άλλα, δημιούργησε τον χαρακτήρα του δημοφιλούς μονόφθαλμου ντετέκτιβ Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, που πρωταγωνιστεί σε σειρά σύντομων μυθιστορημάτων. Ανατυπώθηκαν και επανακυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Άγρα και τα επτά βιβλία του Paco Ignacio Taibo II με τον ντετέκτιβ Έκτορ Μπελασκοαράν Σάυν, έξι από αυτά σε μετάφραση του Κρίτωνα Ηλιόπουλου κι ένα σε μετάφραση της Έφης Γιαννοπούλου. «Η πόλη που έχεις εσύ δεν είναι αυτή που έχουν οι άλλοι. Η δικιά σου πόλη έχει τις κολόνες φωτισμού στο λάθος σημείο και είναι γεμάτη σκιές εκεί που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. “Ο Τσάντλερ, στο δεκάλογό του για το αστυνομικό μυθιστόρημα, ξέχασε να απαγορεύει στους ντετέκτιβ να κάνουν μεταφυσική”, συλλογίστηκε ο Σάυν, κουμπουροφόρος αργοναύτης της Πόλης του Μεξικού, του μεγαλύτερου νεκροταφείου ονείρων».
➽ Ο Miles Romans-Hopcraft, γνωστός ως Wu-Lu κυκλοφορεί αυτές τις μέρες το δεύτερο single του για το 2021, στο οποίο συμμετέχει και ο Morgan Simpson των Black Midi, ενός από τα γερά experimental post everything σχήματα της Βρετανίας. Ο Wu-Lu λατρεύει τον Basquiat, το hip hop, το punk, το leftfield και το proto-metal, και δεν διστάζει να τα ανακατέψει όλα στο “Times”. Οι πιο τρελαμένοι Άγγλοι undergrounders υποστηρίζουν ότι αυτή εδώ θα είναι η χρονιά του.
➽ Η Marina είναι η γερμανική εταιρεία του Stefan Kassel, που αγαπήσαμε στα mid-nineties, χάρις στη συλλογή “In Bed With Marina”, στους δίσκους των σκωτσέζων Bathers, στις πλούσιες συλλογές των Josef K και των Pale Fountains και στην αίσθηση ότι ήρθε για να φέρει πίσω κάτι από την παράδοση της Postcard, της εταιρείας που είχαμε ερωτευτεί στα 80s λόγω των Orange Juice και του τρίτου single των Go Betweens. Εκεί που νόμιζα ότι η Marina Records είχε κλείσει, τη συναντώ να κυκλοφορεί τώρα για πρώτη φορά σε βινύλιο τη συλλογή “In Bed With Marina”. Την παρήγγειλα ήδη…
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Υ.Γ.: Οι Telex είναι Βέλγοι, αποτελούν ένα ακόμη από τα σχήματα του δαιμόνιου Marc Moulin, παίζουν ένα απίθανο new wave electro με disco πινελιές και η Mute κυκλοφορεί τώρα μια πολύ αντιπροσωπευτική συλλογή τους. Τη θέλεις σίγουρα…
17°
