H ιστορία του εξωφύλλου του άλμπουμ Morrison Hotel των Doors, η εξέλιξη της Record Store Day, το remix του Steven Wilson στο τραγούδι Vienna των Ultravox.
➽ Κάπου στο κέντρο του Λος Άντζελες, στo 1246 της Hope Street, υπήρχε στα τέλη της δεκαετίας του 1960 το Morrison Hotel. Ήταν ένα σχετικά φτηνό ξενοδοχείο, χωρίς μεγάλα δωμάτια, χωρίς σπουδαία θέα, ήταν αρκετά κοντά όμως στο κέντρο της πόλης. Φαντάσου τώρα τέσσερις μαντράχαλους να καιροφυλακτούν πότε θα αδειάσει το λόμπι και μόλις αυτό συμβαίνει να σαλτάρουν μέσα με τον Henry Diltz, τον φωτογράφο, να γαζώνει όσο πιο γρήγορα μπορεί. Αυτή είναι η ιστορία του εξωφύλλου του πέμπτου δίσκου των Doors, που κυκλοφόρησε πριν από 51 χρόνια, το 1970, με τη φωτογραφία να έχει τραβηχτεί το φθινόπωρο του 1969. Το “Morrison Hotel” –το άλμπουμ, όχι το ξενοδοχείο– μας έμαθε την αξία των blues μέσω του “Roadhouse Blues” αλλά και μερικά ακόμη σπουδαία τραγούδια, όπως το “Waiting For The Sun”, το “Queen Of The Highway” ή το “Ship Of Fools”. Μέσα στην προηγούμενη χρονιά κυκλοφόρησε μια πλούσια deluxe έκδοση με άπειρες εναλλακτικές εκτελέσεις των βασικών τραγουδιών του δίσκου. Στην επερχόμενη Record Store Day, στις 12 Ιουνίου, κυκλοφορούν για πρώτη φορά σε βινύλιο οι πιο σημαντικές από αυτές.
➽ Η Record Store Day ξεκίνησε το 2007 ως μία αντίδραση των μικρών δισκοπωλείων και των μικρών δισκογραφικών εταιρειών στην παντοδυναμία των αλυσίδων λιανικής πώλησης, τύπου Virgin, HMV κλπ. και των πολυεθνικών εταιρειών. Το βινύλιο φάνηκε να είναι ένα πολύ αποτελεσματικό όπλο καθώς όλη αυτή η δράση αφορούσε τους ορκισμένους μουσικόφιλους, εκείνους που οπωσδήποτε διέθεταν record player και μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις, χλεύαζαν τους αγοραστές των cd. Οι πολυεθνικές αγκάλιασαν πολύ γρήγορα τη γιορτή αυτή και αποφάσισαν να ασκηθούν στις επανεκδόσεις σπάνιου υλικού που απευθύνεται ακριβώς στους πιο φανατικούς αγοραστές δίσκων. Σήμερα, μερικά από τα ανεξάρτητα δισκοπωλεία που πρωτοστάτησαν στο ξεκίνημα της Record Store Day μένουν κλειστά σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την «πολυεθνικοποίηση» και «αλυσιδοποίηση» της γιορτής. Πλην όμως, ο μεγάλος όγκος αρχειακού υλικού ανήκει στις πολυεθνικές και ο μεγαλύτερος αριθμός υποψήφιων αγοραστών γνωρίζει τις αλυσίδες και όχι τα μικρά αγνά δισκοπωλεία. Ενδεχομένως, η μάχη να είχε κριθεί από τα αποδυτήρια. Όμως αξίζει πραγματικά να επισκεπτόμαστε τα πιο μικρά από τα μικρά δισκοπωλεία και να αναζητάμε τις κυκλοφορίες των πιο μικρών από τις ανεξάρτητες εταιρείες. Χωρίς αυτά –και χωρίς αυτές– θα είχαμε αυτή την εποχή να διαλέξουμε ανάμεσα στην αισθητική της Billie Eilish και αυτή της Dua Lipa. Κάτι τέτοιο θα μας ανάγκαζε να καταφύγουμε πιθανότατα σ’ ένα χαρακίρι της ακοής, ένα ιδιότυπο earcide. Αυτή τη χρονιά, η Record Store Day μοιράζεται ανάμεσα στις 12 Ιουνίου και 17 Ιουλίου.
(Ο λόγος για τον οποίο ο μονομανής αποφεύγει συνήθως τα αρνητικά σχόλια, δεν σχετίζεται καθόλου με την υποτιθέμενη καλή του προαίρεση απέναντι στη μουσική, το σύμπαν και τα πάντα. Απλώς, ο αριθμός των εξακοσίων λέξεων την εβδομάδα –που χωράει η στήλη– είναι τρομακτικά μικρός ώστε να χωρέσουν όλα όσα ενδιαφέροντα και σημαντικά κυκλοφορούν αυτόν τον καιρό. Άρα, πού να προλάβεις να θάψεις κιόλας; Αν πάντως κάποιοι από εσάς έχουν καταλάβει ότι αυτή εδώ η στήλη τρέφει ακραία αντιπάθεια σε οτιδήποτε δημιουργείται για να καταναλωθεί μαζικά, σωστά έχουν καταλάβει).
Αν κρίνουμε από τον τρόπο που χρησιμοποιεί την ορχήστρα η Little Simz στο “Introvert”, το νέο της άλμπουμ, “Sometimes I Might Be Introvert”, θα είναι μεγάλη δισκάρα.
Ο Steven Wilson των Porcupine Treeέκανε νέο remix στο “Vienna”, τον καλύτερο –πιθανότατα– δίσκο των Ultravox του John Foxx και του Midge Ure, που κυκλοφόρησε το 1980. Με πετυχημένες νές μίξεις σε δίσκους πολύ δύσκολων σχημάτων, όπως οι King Crimson και οι Jethro Tull, είναι σίγουρο ότι εδώ ο Steven είχε πολύ ευκολότερο ρόλο.
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Υ.Γ. Να μην ξεχάσω το βινύλιο της επανέκδοσης του “Cat” του Ιάπωνα τρομπονίστα Hiroshi Suzuki, που κυκλοφορεί τον Ιούνιο από την ελβετική εταιρεία με το πρωτότυπο όνομα WRWTFWW (We Release What The Fuck We Want). Ένα μεγάλο αριστούργημα του jazz-funk, που κυκλοφόρησε το 1976. Σήμερα, η αυθεντική έκδοση κοστίζει περίπου 1.000 ευρώ.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
