Έλα Φιτζέραλντ: Η αφιερωματική συλλογή στην τραγουδίστρια της jazz, τα νέα τραγούδια των Dry Cleaning και Berwyn, το λεύκωμα για τον Jean-Michel Basquiat.
➽ Οι συναυλίες της Έλα Φιτζέραλντ στον Λυκαβηττό στις 16 και 17 Ιουλίου του 1979 είχαν διαφημιστεί από τον ΕΟΤ, που τις είχε διοργανώσει ως «δύο εμφανίσεις της διάσημης νέγρας τραγουδίστριας της τζαζ», δίχως ίχνος political correctness. Ας είναι! Για όσους από εμάς αγνοούσαμε την ύπαρξή της Fitzgelald, ενδεχομένως και την ίδια –λόγω ηλικίας– την ύπαρξη της jazz ως ιδιώματος, ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή μ’ έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο να τραγουδάει κάποιος. Όχι ότι ήμασταν εκεί. Η ΕΡΤ εκείνες τις εποχές είχε τη συνήθεια να συμπληρώνει τα κενά του προγράμματος με μουσικά διαλείμματα. Ανάμεσα στα πιο συνήθη ήταν αυτό με αποσπάσματα από ποικίλες συναυλίες του Angelo Branduardi αλλά και αυτές της Fitzgerald στο Λυκαβηττό. Τότε, η «νέγρα τραγουδίστρια» ήταν εξήντα ενός ετών. Στις 15 Ιουνίου συμπληρώνονται 25 χρόνια από τον θάνατό της, κι έτσι η Verve κυκλοφορεί στις αρχές Μαρτίου μία από τις πληρέστερες συλλογές της αγοράς, που περιλαμβάνει σπουδαίες στιγμές, ανάμεσα στις οποίες είναι και τα ντουέτα της με τον Louis Armstrong.
➽ O Jean-Michel Basquiat ήταν ο καλλιτέχνης από το Μπρούκλιν, που έζησε μόλις 28 χρόνια, μα μέσα σ’ αυτά πρόλαβε να συνδεθεί με τη μεγάλη παρέα του Andy Warhol αλλά και με τα μουσικά κινήματα του punk και του πρώιμου hip hop, ενώ αγαπούσε ιδιαίτερα και τη jazz. Αφού έκανε street art, τύπωσε κάρτες κι έπαιξε με τις αρχές της μέτριας φωτοτυπίας, στα είκοσι μόλις χρόνια του, είδε τα πρώτα του έργα στις γκαλερί της Νέας Υόρκης. Η ζωή του, οι απόψεις του και πάνω απ’ όλα τα έργα του έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ο τόμος «Boom For Real», που κυκλοφορεί από την Prestel, δίνει μια αρκετά ολοκληρωμένη εικόνα γι’ αυτόν τον τόσο πρόωρα χαμένο καλλιτέχνη.
➽ Κάποιοι συγκρίνουν τους Dry Cleaning με σχήματα όπως οι Wire, ακόμη και με τους Joy Division (στο λίγο πιο χαρούμενο). Το σίγουρο είναι ότι τα δύο EP που η τετραμελής λονδρέζικη μπάντα κυκλοφόρησε το 2019 είναι sold out από καιρό και πιάνουν καλές τιμές στο e-bay. Στις αρχές Απριλίου κυκλοφορεί το «New Long Leg», το ντεμπούτο τους άλμπουμ από την 4AD, και φαίνεται ότι όλα τα εναλλακτικά media περιμένουν να το υποδεχθούν με διθυραμβικές κριτικές. Τα «Scratchcard Lanyard» και «Strong Feelings», που έχουν ως τώρα αποκαλυφθεί, αποτελούν εξαιρετικά δείγματα βρετανικού post punk, έχουν εξαιρετική παραγωγή από τον John Parish (PJ Harvey) και προοιωνίζουν έναν σπουδαίο δίσκο. Αν και ο ήχος του «New Long Leg» είναι αρκετά πιο κατεργασμένος, η ενέργεια του συγκροτήματος φέρνει στον νου το ντεμπούτο των Joy Division, «Unknown Pleasures». Θα τολμήσω να πω ότι παλαιότερα προτιμούσα το darker ύφος του «Closer» αλλά όσο περνάει ο καιρός, εκτιμώ όλο και πιο πολύ τη σχέση που έχει το «Unknown Pleasures» με το punk καθώς και την απίθανη δουλειά του Martin Hannett στην κονσόλα.
➽ Αν και ο καθένας γνωρίζει καλά ότι το rap και το hip hop είναι υπόθεση που έρχεται από την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού, αγάπησα από την πρώτη στιγμή τόσο την αγγλική όσο και τη γαλλική εκδοχή του. Οι νεότεροι εκπρόσωποι της βρετανικής σκηνής τα σπάνε, και μάλιστα ο Berwyn, που κυκλοφορεί στο επόμενο διάστημα το «Demotape/Vega», είναι από τους καλύτερους στο είδος. Ο δίσκος βάζει από τώρα υποψηφιότητα για τα καλύτερα της χρονιάς.
Έργο μεικτής τεχνικής του Γιώργου Φλωράκη για τη στήλη του Σημειώσεις Ενός Μονομανούς
Y.Γ. Το ’χω σε κακό να μην υπάρχει σε κάθε τεύχος μια υποσημείωση για τον Neil Young αλλά τι να κάνω που συνεχώς ανακοινώνει νέες κυκλοφορίες; Έρχεται λοιπόν το «Young Shakespeare», μια συναυλία που ηχογραφήθηκε το 1971 στο Shakespeare Theater του Connecticut, λίγους μήνες μετά την κυκλοφορία του «After The Gold Rush». Μάλιστα είναι και η πρώτη συναυλία του Young που έχει καταγραφεί σε φιλμ και πρόκειται να κυκλοφορήσει, εκτός από ήχο, και σε εικόνα το επόμενο διάστημα.
15°
