Ilithios: Dream pop από τον Κορυδαλλό μέχρι το Μπρούκλιν

Πριν λίγους μήνες ανακάλυψα έναν μακρινό ξάδερφο από το Μπρούκλιν, με ίδιο όνομα και επίθετο με εμένα. Δεν είχα ιδέα ποιος ήταν, μέχρι που μία συνεργάτιδα (η οποία βρίσκεται και πίσω από το μουσικό blog Άκου Αυτό) μου έστειλε ένα link για να τσεκάρω τη μουσική του, λέγοντάς μου, μεταξύ σοβαρού και αστείου, «για δες αυτόν, το ίδιο όνομα έχετε. Λες να είσαστε συγγενείς;»

Δεν έδωσα τόση σημασία στην αρχή, μόνο που η dream pop και indie rock που «υφαίνει» ο Manny Nomikos με το project Ilithios πραγματικά άρχισε να κινεί το ενδιαφέρον μου και το άλμπουμ «Florist» (Totally Real Records / Stereroactive Media) άρχιζε να παίζει on repeat. Τελικά, μετά από διάφορα μηνύματα στα social media, ανακαλύψαμε πως οι παππούδες μας ήταν ξαδέρφια, έζησαν στον Κορυδαλλό και στον Πειραιά, αλλά εμείς οι δύο δεν είχαμε έρθει ποτέ σε επαφή. Ίσως γιατί ο Manny (ή Μανώλης) έχει γεννηθεί στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, με μητέρα Κορεάτισσα και πατέρα Έλληνα, ζώντας μόνο για ένα μικρό διάστημα στην Ελλάδα.

Με παρουσία σε πολλές indie μπάντες του Μπρούκλιν όπως οι Catty, Gracie Mansion, pow wow! και Coyote Eyes, o Manny παρουσιάζει το project Ilithios και ψάχνει την ταυτότητά του μέσα από τραγούδια ονειρικής pop και καθαρόαιμης indie rock.

Ο Manny Nomikos μίλησε στην Athens Voice για το project Ilithios και την κινηματογραφική ιστορία γνωριμίας των γονιών του, τον Κορυδαλλό και τη Νέα Υόρκη.

Πώς σε βρήκε η πανδημία στο Μπρούκλιν;
Στην αρχή που ήμουν εκτός δουλειάς, πέρναγα τον περισσότερο χρόνο μου γράφοντας μουσική. Τα πράγματα ήταν ιδιαίτερα άσχημα στις ΗΠΑ κάτω από την προεδρία Τραμπ, υπήρχε ένας συνεχής «βομβαρδισμός» κακών ειδήσεων και τραγικών γεγονότων που σε έκαναν να νοιώθεις κάπως μουδιασμένος. Η μουσική σκηνή και οι τέχνες στο Μπρούκλιν, όπως και παντού, πραγματικά ματώνουν. Πολλοί χώροι έχουν κλείσει ή κινδυνεύουν να κλείσουν. Μεγάλο μέρος της σκηνής ήταν οι DIY χώροι, εκεί που συνέβησαν τα πιο αξέχαστα shows. Δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι θα ανοίξουν ξανά. Θα νιώθει ο κόσμος ξανά άνετα, στριμωγμένος σε έναν γεμάτο DIY χώρο;

Πώς συναντήθηκαν οι γονείς σου και μετακόμισαν αργότερα στη Νέα Υόρκη; 

Οι γονείς μου συναντήθηκαν σε ένα νυχτερινό κλαμπ στον Πειραιά στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Ο πατέρας μου ήταν φανοποιός από τον Κορυδαλλό και η μητέρα μου μέλος μίας ομάδας που ταξίδευε σε όλο τον κόσμο και χόρευαν παραδοσιακούς χορούς της Κορέας. Σύμφωνα με τη μητέρα μου, συναντήθηκαν και μίλησαν μετά το χορό της, ο πατέρας μου ήταν ένας gentleman και αμέσως δέθηκαν.

Είναι μία μεγάλη ιστορία, αλλά για να συνοψίσω, θα έστελναν τη μητέρα μου στην Τεχεράνη μετά την Ελλάδα με μία άλλη χορευτική ομάδα, ήταν κάτι σαν πειθαρχικό παράπτωμα, αλλά έκλεψε τα λεφτά τους και απέδρασε για να μείνει με τον πατέρα μου. Μπορεί να ακούγεται κακό πως έκλεψε τα λεφτά από την χορευτική ομάδα αλλά οι μάνατζερ της ομάδας σίγουρα δεν ήταν τα θύματα της ιστορίας. Αφού παντρεύτηκαν, έμειναν με τον παππού και τη γιαγιά μου στην Πλατεία Βενιζέλου και οι άνθρωποι της γειτονιάς έρχονταν να συναντήσουν τη μητέρα μου που ήταν κάπως «εξωτική» για αυτούς. Η μητέρα μου πάντα μου λέει πως την καλωσόρισαν και την έκαναν να νιώθει ευπρόσδεκτη, αν και ήταν παράξενο να κατεβαίνει την οδό Αρκαδίου και όλοι να βγαίνουν στα παράθυρά τους να την δουν όταν περπατούσε στο δρόμο.

Τι μουσική άκουγες μικρός;
Υπήρχαν διάφορες μουσικές φάσεις που πέρασα και διαφορετική μουσική που έπαιζε όταν έμενα στην Αμερική και άλλη μουσική όταν έμενα στην Ελλάδα. Μέχρι το δημοτικό, έμενα στη Νέα Υόρκη και άκουγα ότι έπαιζε στο MTV, Metallica, Guns N’ Roses, R.E.M., Weird Al, MC Hammer. Όταν μετακομίσαμε στην Ελλάδα, άκουγα πράγματα όπως Pet Shop Boys, BLUR, οι Ace of Base άρεσαν στον πατέρα μου και έτσι τους ακούγαμε συνέχεια.

Γυρίσαμε πίσω στη Νέα Υόρκη το 1997 και όλοι μου οι φίλοι εκεί ήταν από διαφορετικά background και έτσι ακούγαμε μόνο hip hop και R&B. Νομίζω πως το περιβάλλον μου πάντα άλλαζε και τη μουσική στην οποία εκτιθόμουν. Δεν άκουγα τότε την indie/underground μουσική και κάπως έχασα την καταθλιπτική grunge όταν ζούσα στην Ελλάδα.

Πώς ξεκίνησες το project Ilithios και γιατί διάλεξες αυτό το όνομα;
Είχα την ιδέα από το 2018 και άρχισα να ηχογραφώ demos και τραγούδια που δεν κόλλαγαν τόσο με τις άλλες μπάντες που έπαιζα. Το όνομα Ilithios είχε πολλαπλές ερμηνείες για εμένα. Καταρχάς, η μουσική έμοιαζε σαν κάτι πραγματικά καινούργιο από την νορμάλ post punk / rock που συνήθως έπαιζα. Κάπως αμήχανα να δοκιμάζεις νέα πράγματα και όταν παίρνεις δημιουργικά ρίσκα υπάρχει μία λεπτή γραμμή ανάμεσα στην τόλμη και την ανοησία. Κάποιες φορές ένιωθα καλά, άλλες φορές άρχισε να με «τρώει» η ιδέα πως αυτό που κάνω είναι πραγματικά ηλίθιο. Έτσι κράτησα την ηλιθιότητα και ονόμασα το project Ilithios. Την ίδια στιγμή, μου άρεσε η ασάφεια αυτού του ονόματος στο αμερικάνικο κοινό. Στα αγγλικά ακούγεται σαν ένα όνομα με σημασία ή με ρίζες μέσα από τη μυθολογία.

Πες μας κάποια πράγματα για το τελευταίο σου άλμπουμ «Florist» και το βίντεο κλιπ για το τραγούδι «Santa Fea».
Ξεκίνησα να ηχογραφώ το «Florist» στην αρχή της καραντίνας με ότι εξοπλισμό είχα στο σπίτι. Πολλά από τα τραγούδια υπήρχαν σε μορφή demo πριν το lockdown, αλλά όσο συνεχιζόταν αυτό, τα θέματα της απομόνωσης και της νοσταλγίας «τρύπωναν» μέσα μου. Ήθελα να συμπεριλάβω στοιχεία από το background μου και έτσι σάμπλαρα audio από «σπιτικά» βίντεο που είχα κρατήσει και «αιχμαλώτιζαν» στιγμές από την Κορέα και την Ελλάδα. Δημιουργήθηκαν κάποιοι «ομιχλώδεις» ήχοι που υπαινίσσονται μία ταυτότητα αλλά καταλήγουν και αυτοί να είναι διφορούμενοι και ασαφείς, που σαν ένας μιγάς που είμαι έχουν νόημα σε εμένα.

Το βίντεο για το «Santa Fea» είναι κάτι για το οποίο είμαι πολύ υπερήφανος μιας και συνέβη από καθαρή τύχη. Βρήκα τον χορευτή Βασίλη Φατούρο όταν έψαχνα στο YouTube για δείγματα σύγχρονου ελληνικού χορού και το δικό του κλιπ βγήκε ένα από τα πρώτα στην αναζήτηση. Είναι καταπληκτικός με την κίνηση και τον αυτοσχεδιασμό του και έτσι του έστειλα ένα μήνυμα αν θα έκανε έναν χορευτικό αυτοσχεδιασμό στο δικό του στούντιο για το τραγούδι «Santa Fea». Δέχτηκε αλλά τελικά πήρε και μία παρέα φίλων και το κινηματογράφησαν γύρω από την Αθήνα, έκαναν κάτι που ξεπέρασε την κάθε μου προσδοκία.

Βλέπω πως ανεβάζεις στα social media και σε playlists πολλά νέα ελληνικά indie συγκροτήματα. Ποια είναι τα αγαπημένα σου; 
Πάντα παίζω ελληνικές μπάντες στους φίλους εδώ και τις βάζω σε playlists σε πάρτι. Οι αγαπημένοι μου τώρα είναι οι Bazooka, οι απόλυτοι τρελάρες που αγγίζουν την τελειότητα. Βάζω δυνατά το άλμπουμ τους όταν οδηγώ το σκούτερ μου με ανοιχτό το Bluetooth speaker. Πραγματικά μου αρέσει ο The Boy, Σtella, Naylssa Green, Logout, το «Κορίτσια σε Λύπη» της Melentini ήταν στο δικό μου top 5 με τα τραγούδια πιο πολύ στο repeat.

Πιστεύεις πως δεν υπάρχουν «μουσικά σύνορα» στην ψηφιακή εποχή;
Αγαπώ τις ευκαιρίες που δίνει η ψηφιακή εποχή. Φαίνεται σαν να μην υπάρχουν σύνορα και μόλις τώρα αρχίζουμε να την εξερευνούμε από την πλευρά του δημιουργού. Εξαιτίας της πανδημίας, οι άνθρωποι αρχίζουν να αποδέχονται κάποια πράγματα και να ψάχνουν τρόπους να συνεργαστούν μέσα από το ίντερνετ, κάτι το συναρπαστικό. Υπάρχει μία φοβερή subreddit σελίδα που λέγεται «indie music feedback» και ένα πράγμα που υπάρχει εκεί είναι η πληθώρα των καλλιτεχνών που ψάχνουν να ηχογραφήσουν και να συνεργαστούν μαζί με άλλους σε απόσταση. Μου αρέσουν αυτά.

Από την πλευρά της «κατανάλωσης» της μουσικής, είναι ακόμα δύσκολο για μη βρετανο-αμερικανικές μπάντες να τραβήξουν τόσο την προσοχή, ειδικά αν η γλώσσα είναι το σύνορο. Όταν λέω στους φίλους μου πως ακούω μία ελληνική μπάντα, είναι 50/50 αν θα ενδιαφερθούν και θα «κολλήσουν» και αυτοί. Γι’ αυτό οι συναυλίες και οι περιοδείες είναι πολύ σημαντικές, γιατί οι άνθρωποι νιώθουν την ενέργεια ακόμα και αν δεν καταλαβαίνουν τη γλώσσα. Πήγα κάτι φίλους μου σε μία συναυλία των Xylouris White στο Μπρούκλιν, δεν κατάλαβαν λέξη αλλά ενθουσιάστηκαν από την ενέργεια και τη μουσική, έγιναν fans.



Με την πανδημία να βρίσκεται ακόμα εδώ, τι να περιμένουμε από εσένα για το 2021; Κάποια shows μετά από καιρό;
Προσπαθώ πρώτα να εμβολιαστώ και μετά συναυλίες. Η άλλη μου μπάντα υποτίθεται θα έπαιζε πέρσι στο φεστιβάλ SXSW στο Τέξας και εκεί θα έκανα το ντεμπούτο μου και σαν Ilithios σε ένα πάρτι. Περιμένω με ανυπομονησία για το live ντεμπούτο μου πέραν των livestreams. Αλλά μέχρι να γίνει αυτό, θα συνεχίσω να δημιουργώ διασκεδαστικά livestreams και θα προσπαθήσω να «χτίσω» ένα κοινό μέσα από αυτά. Και μετά να ηχογραφήσω πριν το καλοκαίρι. Ο μακροπρόθεσμος σκοπός μου είναι να παίξω στην Ελλάδα. Αυτό είναι το μεγάλο μου όνειρο.

ilithios.bandcamp.com