Έκανα Πάσχα με αυτό το άλμπουμ, κυρίως όμως με το να αναρωτιέμαι: «Τι θέλω από τους Pixies το 2014»; Σκέφτηκα πως ήταν σημαδιακό που έβαλα να ακούσω το δίσκο πριν την Ανάσταση. Στο άλμπουμ πάντως δεν τη συνάντησα. Οι Pixies είναι ένα από τα δεκάδες συγκροτήματα που δικαιώθηκαν «μετά θάνατον» και τα τελευταία 10 χρόνια πλανώνται ως φάντασμα πάνω από τη neverland της ποπ κουλτούρας και μας χλευάζουν (όπως κάνουν άλλωστε και πολλοί άλλοι που έζησαν τα ίδια) που είμαστε τόσο «καθυστερημένοι». Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 πέρασαν από το Ρόδον για μια συναυλία σε «κλειστό οικογενειακό κύκλο» κι έπρεπε να περάσουν 10 χρόνια και να επανέλθουν ως «επανασυνδεδεμένοι» για να δουν μπροστά τους μέγα πλήθος. Πώς οι 500 έγιναν 10.000;
Διάβασα στον «Guardian» πως και στην (προχωρημένη) Αγγλία έγινε ακριβώς το ίδιο. Έφταιγαν οι Pixies που ήταν «προχωρημένοι» ή φταίει πάντα το κοινό που είναι ανίκανο να παρακολουθεί τα πράγματα όταν γεννιούνται, που δείχνει πάντα απρόθυμο να συντονιστεί με την εποχή του και πρέπει –συχνά– να περάσουν 10 με 20 χρόνια για να δικαιωθεί ένα γκρουπ όπως οι Pixies, τόσο εμφανώς καλό στην εποχή του; Γιατί ζούμε την τέχνη σαν να έχουμε ενσωματωμένο μέσα μας ένα delay; Γιατί πρέπει ένα γκρουπ, ένας σκηνοθέτης, μια θεατρική φόρμα να γίνει «νιανιά» απ’ το χρόνο, να τα μηρυκάσουμε χρόνια ολόκληρα για να γίνουν αποδεκτά; Γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο απρόθυμοι για την (εκάστοτε) πρωτοπορία;
Τι μπορεί να περιμένει κανείς από ένα γκρουπ που έχει 23 χρόνια να βγάλει δίσκο, που είχε ολοκληρώσει –κατά τη γνώμη μου– τον κύκλο εδώ και 2 δεκαετίες, που πήρε το αίμα του πίσω γεμίζοντας στάδια όταν επανασυνδέθηκε πριν από 10 χρόνια παίζοντας κάθε πιθανή εκδοχή του «ένδοξου παρελθόντος» του; Η σόλο καριέρα του Black Francis μας προϊδέαζε πως η τραγουδιστική του τέχνη είχε κουραστεί, πως η ορμή της έμπνευσης δεν έτρεχε απ’ τα μπατζάκια του, πως η μέση ηλικία τον οδηγούσε εκεί που οδηγεί τους περισσότερους από μας: Τα καλύτερά μας είναι πίσω μας και το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να διαχειριστούμε το παρόν και το μέλλον με τον πιο αξιοπρεπή τρόπο. Ήταν προφανές ότι δεν θα μπορούσαν να τη βγάλουν επ’ άπειρον με best of… περιοδείες ή παίζοντας κάθε άλμπουμ ξεχωριστά. Για να μη γίνουν καρικατούρες του «ένδοξου παρελθόντος» τους έπρεπε κάτι να πουν τώρα και καθώς ο Black Francis δεν είναι χαζός ξέρει πως δεν μπορεί να απαρνηθεί το παρελθόν του, αλλά δεν μπορεί και να βασιστεί μόνο σ’ αυτό, για να γίνει ένα αιώνιο φάντασμα.
Τα συστατικά λοιπόν είναι πάνω-κάτω τα ίδια, αλλά η έμπνευση είναι κουρασμένη και πού κουράγιο για ριζοσπαστισμό; Όμως κι εγώ δεν είμαι τόσο ανόητος ώστε να περιμένω μια νέα ριζοσπαστική πρόταση από ένα «βασανισμένο» μουσικό που έφτασε τα 50. Απλώς θα ήθελα λίγη παραπάνω συγκίνηση, την πιο ξεκάθαρη αίσθηση πως έχουν μεσολαβήσει 20 χρόνια και την εντύπωση πως ο Black Francis θα είχε την ανάγκη να εκφραστεί παρά τη διάθεση να διαχειριστεί το όνομα Pixies. Όμως, κακά τα ψέματα, θα μπορούσε να ’ναι και χειρότερα.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
15°
