Ο Χρήστος Κισατζεκιάν μοιράζεται σπάνιες φωτογραφίες από τη συναυλία των Foo Fighters στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, τον Ιούλιο του 2017.
Foo Fighters ζωντανά στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, Αθήνα, Δευτέρα 10 Ιουλίου 2017. Εντάξει. Έπρεπε να περάσουν εικοσιπέντε αιώνες για να χάσει τούτη την πρωτιά ο ανυπέρβλητος Αριστοφάνης. Μονάχα αυτός με τις ανατρεπτικές, θεμελιώδεις του κωμωδίες θα μπορούσε να κλέψει δικαιωματικά από τον παρορμητικό Dave Grohl, πρώην ντράμερ των Nirvana, την αξιοζήλευτη και αξιομνημόνευτη πρωτιά της επικεφαλίδας.
Δεδομένων των συνθηκών, ο Dave θα έχει να το λέει στα παιδιά της μελιστάλαχτης Harper που απολαύσαμε επί σκηνής: ήταν ο πρώτος που «ασέλγησε» στα ιερά και όσια του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Είναι γνωστόν τοις πάσι πως τούτο το οικουμενικό μνημείο απαγορεύει σε οτιδήποτε ηχηρό να διαταράξει την πανανθρώπινη γαληνότητα που το διέπει... Να ‘ναι καλά όμως ο πολυπράγμων Chad Smith και η σειρά του BBC “Landmarks Live In Concert”. Εξαιτίας του, πέντε χιλιάδες -και μόνο- τυχεροί απολαύσαμε ένα παγκόσμια δημοφιλέστατο σχήμα, και πού ’σαι: επιτέλους, στα ντουζένια του και όχι στην παρακμή του! Και τούτο αφού τα εισιτήρια ήταν ελάχιστα έως και… ελιτίστικα παρεχόμενα. Όμως μιας που ανέφερα την κορούλα του που τίμησε από σκηνής τους ανυπέρβλητους Queen (το “We Will Rock You” είναι εύκολο στα τύμπανα που κάθισε η μικρή), ρε συ, πόσο μου άρεσε που ο Dave μας σύστησε έναν-έναν τους συνοδοιπόρους του με μια τζούρα από αγαπημένο τραγούδι του καθενός...
Ο Shieflett μας τσάκισε με την εισαγωγή του τιτάνιου "Wanted Dead Or Alive", ο συμπαθέστατος Mendel τους παρακίνησε να παίξουν το "Another One Bites The Dust" (άρα δυο φορές τιμώμενοι οι Queen), ο δημοφιλέστατος Smear «έπιασε» Ramones με το καταιγιστικό "Blietzkrieg Bop", ενώ ο Jaffee προσπαθώντας να προβάλει το θρυλικό mini moog, έχασε τη μπάλα ο καψερός! Όσο για τον Hawkins… oκέι. Γνωστή η τρέλα που κουβαλά. Φωνητική η προτροπή του και μόνο.
Τεράστια η πρόκληση λοιπόν για τον καθένα μας να καταγράψει ένα από τα κορυφαία συναυλιακά γεγονότα της Ελληνικής πραγματικότητας. Μπορείς λοιπόν να μπεις στα παπούτσια μου που, να ’ναι πάντα καλά η φίλτατη συνεργάτιδα Μαρία Αθανασοπούλου, υπήρξα ο επίσημος φωτογράφος της διοργάνωσης. Κι αν εν τέλει το πολυπόθητο πάσο ΑΑΑ (Access All Areas) μονάχα τέτοιο δεν το ήθελε ο δίμετρος έγχρωμος αρχισεκουριτάς του Αμερικάνικου κουιντέτου(*), στο σύνολό της, τούτη η φωτογραφική ανάθεση φιγουράρει ανάμεσα στις κορυφαίες της τριανταεπτάχρονης πορείας μου!
Δύο εικοσιτετράωρα απαθανάτισα. Από το στήσιμο της σκηνής την προηγουμένη έως και το καταιγιστικό κλείσιμο της αυλαίας. Την άφιξη του εξοπλισμού. Τον μεταμεσονύκτιο οργασμό ώστε να γίνουν όλα στην εντέλεια, μα και την ολοκλήρωση των εργασιών τα ξημερώματα της συναυλίας. Την πρωτόγνωρη ουρά του πλήθους που έφτανε από νωρίς έως και τη στάση του ΜΕΤΡΟ, αφού ο έλεγχος ήταν ιδιαίτερα ενδελεχής! Το sound check δίπλα στον «συνάδελφο» Chad Smith (δες την παραπομπή). Την “a cappella” εναρκτήρια εμφάνιση του ηγετικού Dave στο εναρκτήριο “Time Like These”. Τις αναμενόμενες τζούρες από το τότε επερχόμενο album “Concrete and Gold”. Τον αλλόφρονα έλληνα οπαδό που κώλο δεν μπορούσε να βάλει κάτω στις μαρμάρινες κερκίδες.
Ας εκθέσω λοιπόν εδώ φωτογραφίες που τράβηξα -δια ροπάλου- από το άνω διάζωμα, σημειώνοντας το πιο πολύτιμο φυλακτό τούτης της βραδιάς (κατά την ταπεινή μου άποψη). Αναφέρομαι στη συμβουλή/προτροπή του αγαπημένου μας Dave από σκηνής: «Τώρα που θα γυρίστε σπίτι, σεις που είστε γονείς, κάντε μου τη χάρη να σκεφτείτε πολύ σοβαρά το εξής… Αγοράστε τους το αγαπημένο τους μουσικό όργανο! Και πού ξέρετε; Ίσως κάποια στιγμή γίνουν διάσημοι και σας το ξεπληρώσουν αγοράζοντάς σας ένα μεγάλο σπίτι. Τουλάχιστον εγώ αυτό έκανα στους δικούς μου!»
Ως άκρως φιλότιμος και ερωτευμένος σφόδρα με το πάθος μου που έκανα επάγγελμα, με το που άκουσα τις πρώτες νότες των απαραίτητων δοκιμών του ήχου, όρμησα τρέχοντας να τις απαθανατίσω ως φωτογράφος της ντόπιας εταιρίας που μας χάρισε τούτη την αξιομνημόνευτη βραδιά. Το να κατέχεις πάσο φωτογραφικό που σου επιτρέπει την πρόσβαση παντού και πάντα, είναι το Ύστατο Όνειρο κάθε επαγγελματία. Και είθισται να το τιμάς υπέρ το δέον.
Πρέπει να πρόλαβα λοιπόν να βγάλω καμιά εκατοστή εικόνες του Dave Grohl και της παρέας του επί σκηνής με τα πρόχειρα ρούχα τους, ανακαλύπτοντας μάλιστα πως μαζί με εμένα, τους φωτογράφιζε ο αγαπημένος μας τυμπανιστής των Red Hot Chilli Peppers! Μα αφού τον σκόπευσα και δαύτον, να τον έχω στο αρχείο μου σε ρόλο διαφορετικό από ό,τι ήδη, να ’σου ένας θεόρατος μαύρος που με σταματά… «Τι κάνεις εδώ; Ποιος σου είπε πως επιτρέπεται να τραβάς τώρα;».
Τι κι αν του επέδειξα μονομιάς τις δυο πλαστικοποιημένες διαπιστεύσεις μου. «Μα εσείς μου παραχωρήσατε την άδεια» του απαντώ, του κάκου. Αποτέλεσμα; Όταν αρνήθηκα να του παραδώσω τις κάρτες μνήμης αφού περιείχαν και άλλα σημαντικά και επιτρεπόμενα που είχα τραβήξει νωρίτερα, με ανάγκασε να σβήσω μπροστά του, μια-μια, τις εικόνες του sound check…
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
12°
