O ντράμερ των King Garcia, Kamil Kamieniecki, εξηγεί πώς έγινε «ταινία» το τραγούδι «Closer (A Tale of All Cities)» για την πανδημία του κορωνοϊού Covid-19.
Εάν αυτό που ζούμε ήταν τρέιλερ ταινίας, θα πήγαινε κάπως έτσι, υποστηρίζουν οι ίδιοι: Στις αρχές του 2020, ο κόσμος κατέρρευσε. Ο χρόνος πάγωσε και όλοι κλείστηκαν μέσα για να επιβιώσουν από την πανδημία του κορωνοϊού Covid-19. Αλλά δεν είναι ταινία. Και οι King Garcia δημιουργούν κάτι από αυτό.
«Ζητήσαμε από όσους γνωρίζουμε σε όλο τον κόσμο, να μας στείλουν ένα σύντομο βίντεο της περιοχής τους. Ένας μεγάλος αριθμός ατόμων από 20 διαφορετικές χώρες απάντησαν στην πρόσκλησή μας, επεξεργαστήκαμε το υλικό και συνθέσαμε ένα soundtrack κατάλληλο για το αποτέλεσμα. Όλα αυτά έγιναν εξ αποστάσεως, χρησιμοποιώντας όποιον εξοπλισμό είχαμε στη διάθεσή μας» εξηγούν.
Ο τίτλος αυτού του έργου είναι «Closer (A Tale of All Cities)» και ελπίζουν να ανταποποκρίνεται στο συναίσθημα όσων ζούμε αυτήν την περίοδο, δηλώνουν οι King Garcia. Οι Κώστας Κωνσταντινίδης (Mother of Millions), Κάμιλ Καμιενέτσκι (ex Poem), Κορνήλιος Κυριακίδης (Tardive Dyskinesia) και Αλέξανδρος Ορφανός (Bandallusia) δημιούργησαν την μπάντα στο τέλος του 2019. Ένα instrumental rock κουαρτέτο που εμπνέεται από παλιές ταινίες και τραγουδάει χωρίς στίχους.
Βλέποντας το βιντεοκλίπ του τραγουδιού «Closer (A Tale of All Cities)», η μίξη και το μάστερ του οποίου έγιναν από τον Γιώργο Προκοπίου και η καλλιτεχνική διεύθυνση από το NAPAN Studio, ανταλλάξαμε ερωτήσεις και απαντήσεις online.
Δείτε το κι εσείς και γνωρίστε αυτή την τετράδα μέσα από όσα μας είπε ο ντράμερ Kamil Kamieniecki. Οι King Garcia, όπως ακούγονται, έχουν σκοπό να μας πάνε πολλά ηχητικά ταξίδια στο άγνωστο μέλλον που έρχεται.
Μετράτε λίγους μήνες σαν KingGarcia αλλά αρκετά χρόνια ως μουσικοί σε πολύ ενδιαφέροντα γκρουπ. Πώς σμίξατε;
Πριν 6 μήνες περίπου, έκανα μια ερώτηση στον εαυτό μου: εάν μου δινόταν η ευκαιρία να δημιουργήσω μια μπάντα με οποιονδήποτε μουσικό θέλω από την εγχώρια σκηνή, ασχέτως αν έπαιζε σε άλλες μπάντες, ποιον θα διάλεγα; Ο Κώστας, ο Κορνήλιος και ο Αλέξανδρος ήταν η dream team μου αν θέλεις και τους κάλεσα μια Πέμπτη απόγευμα σε ένα στούντιο. Ενώ όλοι γνωριζόμασταν έστω και τυπικά μεταξύ μας, ποτέ δεν είχαμε βρεθεί παρέα σε έναν χώρο. Μπήκαμε στο στούντιο λοιπόν, παίξαμε σχεδόν συνεχόμενα για τρεις ολόκληρες ώρες, χωρίς να πούμε κουβέντα για το τί θα παίζαμε και ξέραμε την ίδια στιγμή πως αυτό που συνέβαινε ήταν σπάνιο και δεν μπορούσαμε να το αγνοήσουμε. Οι μπάντες στις οποίες παίζαμε ή παίζουν κάποιοι από εμάς προέρχονται από τον χώρο της σκληρής μουσικής (σε αρκετά ευρύ πλαίσιο όμως) αλλά και της παραδοσιακή μουσικής. Η εμπειρία που έχουμε από μπάντες όπως οι Mother of Millions, POEM, Tardive Dyskinesia και Bandallusia μας δίνει νομίζω ένα advantage point ως προς τον χειρισμό των King Garcia αλλά και την σύνθεση της μουσικής μας.
Ήταν προειλημμένη η απόφαση να απουσιάζουν τα φωνητικά από αυτή την μπάντα και αν ναι, γιατί;
Εν μέρει ναι. Μας αρέσει πως, παρόλο που η κατεύθυνση την οποία θα έδιναν κάποιοι στίχοι απουσιάζει, καταφέρνουμε με έναν τρόπο να δημιουργούμε εικόνες και ιστορίες. Μας δίνει περισσότερη ελευθερία να χρησιμοποιήσουμε τη φαντασία μας. Δεν λέμε όχι στα φωνητικά όμως. Υπάρχουν ιδέες για μελλοντικές συνεργασίες, το αφήνουμε ανοιχτό.
Μέρες και νύχτες πανδημίας αλλά και δημιουργίας. Ήταν η δική σας αντίδραση αυτό το κλιπ σε όσα μας συμβαίνουν;
Ναι. Πρέπει να δημιουργούμε. Δεν γίνεται να καθόμαστε και να γκρινιάζουμε ότι δεν μπορούμε να μπούμε στο στούντιο ή δεν έχουμε εξοπλισμό να ηχογραφήσουμε αυτά που θέλουμε κτλ. Όλο αυτό που ζούμε είναι πρωτόγνωρο για όλους μας, αυτός ο εγκλεισμός, αυτή η μοναχικότητα. Κάπως έπρεπε να το αποτυπώσουμε αυτό το συναίσθημα. Ξέραμε πως το νιώθουν όλοι, δεν είναι τοπικό αυτό το συναίσθημα, η ατμόσφαιρα αυτή δεν πλανάται μόνο πάνω από την Αθήνα, την Ελλάδα ή τις πληττόμενες χώρες. Είναι παγκόσμιο. Όταν αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε το βίντεο του «Closer (A Tale Of All Cities)», δεν ήταν μόνο οι φίλοι μας από το εξωτερικό οι οποίοι μας έστελναν βίντεο από τις έρημες γειτονιές τους, αλλά και φίλοι φίλων οι οποίοι μπήκαν στη διαδικασία να βγουν με ποδήλατα στις πόλεις τους και να απαθανατίσουν τη μελαγχολία που επικρατεί στην κάθε περιοχή. Το mail μας γέμισε με περισσότερα από 12GB τα οποία απαρτίζονταν από μικρά βίντεο και μας έρχονταν από 20 διαφορετικές χώρες -και από πολλούς ανθρώπους που δεν γνωρίζαμε καν! Ήταν μεγάλη η ευθύνη που αναλάβαμε να το συμπτύξουμε όλο αυτό το υλικό σε ένα βίντεο 4 λεπτών αλλά και να συνθέσουμε ένα σάουντρακ το οποίο θα σεβόταν την ατμόσφαιρα του πρότζεκτ.
Η instrumental προσέγγισή σας έχει κινηματογραφική διάσταση. Σε ποια ταινία θα θέλατε να ακούσετε το «Closer (ATaleOfAllCities)»;
Για το «Closer» δεν μπορώ να σου πω. Αλλά γενικά μιλώντας για τη μουσική μας νομίζω θα γούσταρα να τη δω ως χαλί σε ταινίες του Tarantino ή του Guy Richie. Α, και των αδερφών Coen! Θα είχε ενδιαφέρον αυτό…
Ποιο είναι το καλύτερο μέρος που έχουν δει τα μάτια σου;
Χωρίς δεύτερη σκέψη το Margerie Glacier στην Αλάσκα. Πριν λίγα χρόνια είχα την τύχη να δουλέψω ως cruise ship drummer σε ένα αμερικάνικο κρουαζιερόπλοιο. Ένα κομμάτι του τρίμηνου ταξιδιού μας ήταν αφιερωμένο στην πανέμορφη Αλάσκα και κάποια στιγμή φτάσαμε στο κομμάτι όπου ξεκινούσαν οι παγετώνες και τα παγόβουνα. Μείναμε για αρκετή ώρα να κοιτάμε έναν τοίχο χιλιομέτρων από πάγο. Δεν μπορώ να σου περιγράψω το συναίσθημα που σου δημιουργείται όταν βλέπεις κάτι τόσο θεόρατο και αρχαίο μπροστά σου. Όταν εκατοντάδες άνθρωποι γύρω σου ψιθυρίζουν για την μεγαλειότητα της φύσης (οι νόμοι για τους επισκέπτες στην Αλάσκα είναι αυστηρότατοι σε ό,τι έχει να κάνει με τη φύση και απαγορεύεται ο οποιοσδήποτε θόρυβος όταν βρίσκεσαι κοντά σε παγετώνες). Μετά από αρκετή ώρα λοιπόν ακούστηκε ένας απότομος, τρομερά δυνατός ήχος από μακριά. Σαν κρακ, ή πυροβολισμός καραμπίνας… μόνο έτσι μπορώ να το περιγράψω. Μας πήρε λίγα δευτερόλεπτα να συνειδητοποιήσουμε πως εκείνη τη στιγμή είχε σπάσει ένα «νεύρο» αν θες, στην πλαγιά του παγετώνα και σαν σε slow motion έπεσαν τόνοι πάγου μέσα στη θάλασσα. Ήταν σαν να έπεφτε ένα ολόκληρο κτήριο μπροστά σου και να σηκωνόταν μέσα από τη θάλασσα άλλο ένα σε απάντηση (το κύμα που σηκώνεται από έναν τέτοιο όγκο είναι τεραστίων διαστάσεων). Δεν γίνεται να το ξεχάσω αυτό. Είμαστε μικροσκοπικοί, είμαστε τίποτα μπροστά στη φύση.
Γιατί KingGarcia; Έρχεται κάποιο άλμπουμ μόλις έρθετε όλοι πιο κοντά;
O μικρός King Garcia είναι η προσωποποίηση της φαντασίας μας. Όλοι μας είμαστε ο μικρός Garcia όταν μπαίνουμε στο στούντιο. Ένας φτωχός πιτσιρικάς που ζει σε κάποιο αγρόκτημα στην Καταλονία. Περπατάει ξυπόλητος μέσα στα χώματα, φοράει ένα κουρέλι για μπέρτα και μια ξύλινη κορόνα αλλά στο μυαλό του είναι ο πραγματικός βασιλιάς. Το περιβάλλον του αλλάζει, ο ίδιος αλλάζει. Νομίζω μιλάω για πολλούς μουσικούς -αλλά και καλλιτέχνες πάσης φύσεως- όταν βρίσκονται σε αυτόν τον οίστρο ας το πούμε. Σε αυτήν τη μοναδική στιγμή υποσυνείδητης δημιουργίας κατά την οποία δεν είσαι ο εαυτός σου, δεν είσαι αυτός που πήγε πριν λίγο στο super market, αυτός που έσπασε ένα σπυράκι στο μπάνιο του… Γίνεσαι κάποιος άλλος, κάτι άλλο. Κάτι το οποίο με τρομάζει καμιά φορά, αλλά το θαυμάζω. Ετοιμάζουμε τον δίσκο μας ναι, αλλά είναι πολύ νωρίς να πούμε περισσότερα γι’ αυτό.
Πώς φαντάζεστε την επόμενη μέρα μετά από αυτή την πρωτοφανή υγειονομική κρίση;
Τι ερώτηση κι αυτή. Δεν ξέρω. Εγώ σίγουρα θα αγκαλιάσω πολύ κόσμο. Δεν θέλω να φανταστώ πώς θα είναι η ρουτίνα μας και τί θα γίνει σε οικονομικό πλαίσιο. Με τρομάζει να το σκέφτομαι αυτό. Θέλω να ξεκινήσουμε τις συναυλίες. Να είμαστε εκατοντάδες άνθρωποι παρέα, να πίνουμε μπύρες και να φωνάζουμε τραγούδια. Να είναι καλοκαίρι, βράδυ με ζέστη και να χαμογελάμε ο ένας στον άλλον καθώς θα καθόμαστε δίπλα δίπλα. Θα εκτιμάμε τα απλά πράγματα νομίζω περισσότερο.
17°
