Παύλος Παυλίδης. Ποιητικός, διεισδυτικός, ονειροπόλος. Με αφορμή τη συναυλία του με τους B-Movies στον καινούργιο χώρο του Νίκου Λώρη, Stage Volume 1 στο Μοναστηράκι, μιλά για το παρελθόν, το αραχνιασμένο παρόν και ονειρεύεται το αύριο.
Ξεσσαλονίκη - Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί. 20 χρόνια δρόμος. Τι έχει αλλάξει μέσα σου;
Αν παραμένει κάτι είναι η επιθυμία για καινούργια πράγματα και η διάθεση για εξέλιξη. Εξακολουθεί η κιθάρα μου να είναι ένα σχεδόν άγνωστο τοπίο και ο παλιός παιδικός ενθουσιασμός για νέες περιπέτειες δε φαίνεται να χάνεται. Αυτό που αλλάζει είναι ο τρόπος και η οργάνωση του ταξιδιού. Ξεφορτώνονται από μόνα τους τα περιττά βάρη και όλα όσα φρενάρουν το όχημα της ψυχής μας. Αλλάζει η πραγματικότητα έτσι κι αλλιώς τόσο βιαία γύρω μας που χρειάζεται καμία φορά καιρός να ανακαλύψουμε με ποιο τρόπο αλλάξαμε κι εμείς. Τα τραγούδια είναι ένας τρόπος να ανακαλύπτουμε ακριβώς αυτό, το πως δηλαδή μας οδηγεί η πραγματικότητα σε μια νέα οπτική. Όσο για την έμπνευση νομίζω ότι όσο την αναλύουμε τόσο λιγότερο την περιγράφουμε. Αυτό που ξέρω πάντως είναι οτι φωτογράφος είναι αυτός που βγάζει φωτογραφίες και όχι αυτός που εχει πολλές μηχανές η πτυχίο φωτογραφίας. Πατάς το κουμπί και κάποια στιγμή βλέπεις κατι που σου αρέσει. Έτσι μαθαίνουμε και κατακτάμε κάθε φορά ο,τι κυνηγάει ο καθενας. Σε μια εποχή πάντως που οι κοινωνικές εξελίξεις κλέβουν την παράσταση πιάνω τον εαυτό μου να θέλει να γράψει όλο και πιο προσωπικούς όπως τους λέμε στίχους. Μάλλον μου βγαίνει σαν αντίδραση, λες και φοβάμαι ότι θα ξεχάσουμε να μιλάμε για τον έρωτα και τις σχέσεις μας και ότι η ενδοσκόπηση θα τσαλαπατηθεί από τις επικαιρότητες. Ίσως γιατί πιστεύω ότι αυτή θα ήταν μια σοβαρή κοινωνική ήττα και ένας από τους σοβαρότερους λόγους που φτάσαμε αιδώ.
Θα φτάσει το πλοίο στο λιμάνι;
Όταν δεν βυθίζονται συνήθως εκεί καταλήγουν. Πάντως όσο πλέουμε όλα καλά...
Μαύρη κι αράχνη όπως φαντάζομαι τη βλέπουν και οι περισσότεροι. Προσπαθώ να μη χάνω το χιούμορ μου όσο δύσκολο και να είναι. Προσπαθώ να πιστέψω ότι κάτι καλό θα βγει απ ολο αυτό που συμβαίνει, αλλά τρομάζω με αυτό που βλέπω ήδη. Όπως έλεγε κι ένας φίλος, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία, προτελευταίος εσύ...
Ποια ήταν η αιτία της χρεοκοπίας μας;
Μοιάζει με καλοστημένο σχέδιο, δοκιμασμένο ήδη σε αρκετές "δημοκρατίες". Η αναλγησία είναι που με σοκάρει. Η ευθύνη μας φυσικά είναι ακέραιη αλλά ακόμη και τώρα που όλα καταρρέουν βλέπω τα ίδια τσόλια στις ίδιες θέσεις να λένε τις ίδιες μπούρδες. Και φυσικά προσπαθούν με μανία να μας πείσουν οτι δε γίνεται αλλιώς τώρα πια και ότι τα πάντα είναι μη αναστρέψιμα. Πρώτα μας ήθελαν χαζοχαρούμενους και τώρα απελπισμένους. Όσο δεν αντιδράμε τόσο είμαστε εμείς η αληθινή αιτία της χρεοκοπίας μας.
Ίσως δεν υπάρχει πιο εύστοχη περιγραφή γι αυτό που συμβαίνει, αλλά έτσι κι αλλιώς εμείς τους το επιτρέπουμε.
Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν;
Τα βασικά είναι πάντα τα ίδια, αλλά τέτοια οπισθοδρόμηση ποιος θα τη φανταζόταν. Και φαίνεται πως έχει κι άλλο.
Πως ονειρεύεσαι το μέλλον;
Πιστεύω πως αν αντιδράσουμε θα βρεθούμε σ ένα τοπίο λιγότερο απελπιστικό. Το να ονειρευόμαστε έναν δικαιότερο κόσμο, κυρίως σε εποχές που μοιάζει ουτοπικό δεν είναι δικαίωμα, είναι υποχρέωση. Άλλο τρόπο δεν βλέπω. Πρέπει να τον φανταστούμε τον καλύτερο κόσμο να τον περιγράψουμε και να τον επιδιώξουμε. Δεν πρέπει να πάψουμε να πιστεύουμε στη δικαιοσύνη, αλλιώς θα βουλιάξουν οι ψυχές μας.
Τι διαβάζεις αυτό το καιρό;
Ανοίγω καμία φορά ένα βιβλίο του Ελύτη που έχει ξεχαστεί δίπλα μου και λέγεται "Ανοιχτά χαρτιά". Το ανοίγω σε κάποια τυχαία σελίδα σα να τραβάω ένα τυχαίο χαρτί από μια παράξενη τράπουλα. Δε με έχει απογοητεύσει ποτέ. Απολύτως προσωπική οπτική και τρομακτικά επίκαιρη.
Ποιο είναι το επόμενο βήμα;
Δεν είναι μόνο ένα αλλά εκείνο που προηγείται αυτή τη στιγμή είναι το DVD από τη συναυλία του Σεπτεμβρίου στη Tεχνόπολη. Είναι έτοιμο εδώ και λίγες μέρες και είναι απ τα πράγματα που ευχαριστήθηκα περισσότερο γιατί πρώτη φορά καταγράφτηκε αυτό που κάνουμε με τα παιδιά τόσο σωστά. Και δεν εννοώ μόνο την εικόνα αλλά και τον ήχο. Υπάρχει αυτή η ατμόσφαιρα και η ενέργεια της συγκεκριμένης βραδιάς και αυτό είναι κάτι που σε κανένα στούντιο δεν μπορεί να συμβεί. Σίγουρα θα επηρεάσει και τον τρόπο που θα δουλέψουμε από δω και πέρα.
Πως έχει διαμορφωθεί η ροή σε σχέση με τη συναυλία στο Γκάζι;
Σίγουρα η συναυλία στο Stage Volume 1 που θα γίνει το Σάββατο θα μοιάζει λιγότερο με παρουσίαση του τελευταίου δίσκου και είναι και αυτή μια ευκαιρία να παρουσιάσουμε κάποια ολοκαίνουργια τραγούδια όπως και κάποια που θα είναι σε ένα μικρό δισκάκι που μάλλον θα έχει τέσσερα τραγούδια και θα κυκλοφορήσει την Άνοιξη. Είναι τραγούδια που έχουν αρκετά διαφορετικό ύφος απ’αυτό που συνηθίζω και στιχουργικά αλλά και ηχητικά. Η συμμετοχή του Θανάση Τζίνγκοβιτς είναι μεγάλη και κάνει και τη μεγαλύτερη διαφορά στο ύφος των τραγουδιών.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
8°
