Συνέντευξη με τον αρχηγό των Charlatans, Tim Burgess, που έρχεται στο ΚΠΙΣΝ για μια διάλεξη κι ένα dj set.
Σχετικά με το αγόρι, την μπάντα του, την πόλη που τους γέννησε, τη μουσική φανέλα που φόρεσαν αλλά και τα πάντα εν τάχει για τον Τιμ Μπέρτζες, αλάνι του βρετανικού βορρά και εμβληματικού αρχηγού των Charlatans, που έρχεται στην Αθήνα. Για να ξεδιπλώσει ιστορίες αλλά και μετά να τις διασπείρει στα ηχεία. Και μια γρήγορη συνέντευξη μαζί του περί του τι θα συμβεί στις 16 Φεβρουαρίου σε άλλο ένα SNFCC Session, όπου μια ανοιχτή συζήτηση μαζί του και το παρτάκι μετά βέβαιο είναι πως θα ανακαλέσουν συγκινήσεις και κλάμπινγκ παλαιάς κοπής» με την υπέρτατα ιερή έννοια του όρου, όπως ο Τιμ και οι Charlatans μας έμαθαν να το ζούμε και να το προφέρουμε!
Ολίγα περί του Τιμ και του Μάντσεστερ. Το βιομηχανικό κέντρο του βρετανικού βορρά, μια πόλη με μεγάλη μουσική παράδοση, που από την εμφάνιση των Sex Pistols το 1976 που «άλλαξε τον κόσμο» ενέπνευσε μια σειρά από τοπικά συγκροτήματα: Magazine, Joy Division (μετέπειτα New Order), The Smiths, Happy Mondays, The Stone Roses, Oasis. Όλοι αυτοί διαμόρφωσαν τον ήχο της πόλης, τον έκαναν παγκόσμιο trademark. Ανάμεσα σε αυτά τα «μεγαθήρια» της μουσικής, από το 1988 κι έπειτα, υπάρχει χώρος και για ένα ισχυρό αουτσάιντερ: τους Charlatans του Tim Burgess.
Εμφανίστηκαν στα τέλη των 80s, επηρεασμένοι από την ψυχεδέλεια των 60s και τη χορευτική έκρηξη του acid house που συνέβαινε τότε στη Μεγάλη Βρετανία. Έγιναν πασίγνωστοι το 1990 με το «The Only One I Know», ένα κομμάτι διαχρονικό, αλλά και συνώνυμο εκείνης της εποχής που έχει χρησιμοποιηθεί σε δεκάδες ταινίες, τηλεοπτικές σειρές και διαφημιστικά. Ο Burgess γρήγορα αναδείχθηκε σε φιγούρα της buggy σκηνής του «Madchester» με το χαρακτηριστικό του κούρεμα-σε-σχήμα-μπολ και τη μοναδική παρουσία του on stage.
Οι Charlatans διατηρήθηκαν στο προσκήνιο και κυκλοφόρησαν 12 άλμπουμ παρά τη συνεχή εναλλαγή των τάσεων στην πάντα ανταγωνιστική βρετανική μουσική βιομηχανία. Ο Burgess, επίσης, δεν έμεινε ποτέ στάσιμος. Έζησε στο Λος Άντζελες, πειραματίστηκε κυκλοφορώντας 4 προσωπικά άλμπουμ που εξερευνούν διαφορετικές ηχητικές περιοχές και δάνεισε τη φωνή του ως guest σε δίσκους άλλων συγκροτημάτων, τους Saint Etienne και τους συμπολίτες του Chemical Brothers. Επέστρεψε στη Μεγάλη Βρετανία, συνέχισε να κυκλοφορεί καλή μουσική και φανέρωσε κι άλλη μια πτυχή του ταλέντου του: εκείνη του συγγραφέα.
Το 2013 κυκλοφόρησε την αυτοβιογραφία του Telling Stories που έγινε best seller και θεωρήθηκε ένα από τα καλύτερα και πιο ειλικρινή βιβλία του είδους, γεμάτα με ανέκδοτες στιγμές από την καριέρα του. To βιβλίο γνώρισε τέτοια επιτυχία που το ακολούθησαν, μάλιστα, κι άλλα δύο: Το Tim Book Two με τις ιστορίες του Burgess από τα δισκάδικα που έχει επισκεφθεί σε όλον τον κόσμο (από την Κωνσταντινούπολη μέχρι το Σαν Φρανσίσκο) και το περσινό One, Two, Another, μια συλλογή από στίχους του που συνοδεύονται από τα αποκαλυπτικά σχόλιά του σχετικά με τη δημιουργική διαδικασία, την έμπνευση και τη σκέψη του.
Αναρωτιέμαι, τι θα παίξεις στην Αθήνα. Ανυπομονώ, μπορείς να μου δώσεις μια προακρόαση;
Ποτέ δεν ξέρω τι θα παίξω όταν με καλούν κάπου για σετ. Παλιά αγχωνόμουν να το ετοιμάσω, εκείνη την παλιά εποχή που οι δίσκοι ή τα σιντί ζύγιζαν έναν τόνο στο κουβάλημα και καμιά φορά χάνονταν και στα αεροδρόμια! Τώρα με τα στικάκια έχω άπειρη μουσική μαζί μου. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν λατρεύω ακόμα τα βινύλια, παραμένουν η πιο αγαπημένη μου πηγή ακρόασης και απόλαυσης, όμως με τόσο εύκολο πλέον κουβάλημα έχει απίστευτη πλάκα το να μην ξέρεις τι θα παίξεις μέχρι να ανεβείς στο μπουθ και... να παίξεις! Βέβαια λόγω του ότι είμαι συνδεδεμένος καλλιτεχνικά με μια πολύ συγκεκριμένη χωροχρονική στιγμή, υποθέτω πως θα παίξω από Chemical Brothers ως και Wu Tang Clan, άσε που πάντα έχω φορτωμένα και μερικά τρακ των Charlatans. Όμως στα σίγουρα θα παίξω και μερικά ολόφρεσκα, να ας πούμε το «Tell You Today» από τους Loose Joints: φανταστικό τραγούδι και απίστευτη αίσθηση να βλέπεις τον κόσμο να το χορεύει, χωρίς να το ξέρει. Από εκεί και πέρα, μιας και πάντα είμαι ενθουσιασμένος όταν έρχομαι στην Αθήνα, μπορεί να βάλω ως και το «Walk on the Wild Side», αυτό το έχω στην κατηγορία «τραγούδια που μπορείς να τα χορέψεις, χωρίς να υπερανάψεις ή να ξεπατωθείς»! Αλλά, τι σου λέω τώρα! Όλα τα παραπάνω μπορεί να αλλάξουν σε ένα λεπτό, ακολουθώντας τη διάθεση και το φίλινγκ της βραδιάς.
Από το «Weirdo», το πιο αγαπημένο μου τραγούδι από τους Charlatans, ως το τελευταίο σου σόλο «Just One Kiss», ξέρεις, πάντα σε θεωρούσα μια απίστευτη ίντι ποπ καρδιά που επιτάχυνε με χορευτικά γκρουβς τη νωχέλεια της ψυχεδέλειας. Κάθε φορά που ακούω τα τραγούδια σου νιώθω σαν να είμαι σε ένα κλαμπ όπου το αίσθημα είναι τόσο δυνατό αλλά και τόσο απροσδιόριστα γοητευτικό όπως παλαντζάρει μεταξύ ντίσκο και ροκ. Μπορεί όμως και να είναι μια δική μου φαντασίωση, οπότε διόρθωσέ με, αν θέλεις, για την «ταμπέλα»...
Έχω για μένα την ίδια γνώμη που μπορεί να έχει για μένα ο οποιοσδήποτε ακούει τη μουσική μου, κοινώς πολλές και διαφορετικές απόψεις. Ειλικρινά, είναι υπέροχο αυτό που μου λες, και ειδικά για αυτά τα δυο τραγούδια σου, που είναι από τα «πολύ Τιμ», αγαπημένα μου. Ναι, λατρεύω την ποπ μουσική και μικρός ήμουν βουτηγμένος στην ψυχεδέλεια. Όμως καθώς μεγαλώνεις και η ζωή επιταχύνει ακόμα περισσότερο με τις αλλαγές που φέρνει ο χρόνος και στο μυαλό και στο σώμα, τότε η ψυχεδέλεια, που υπογραμμίζεις γίνεται μια ολοένα και μεγαλύτερη στοργική αγκαλιά μνήμης και ζεστασιάς. Σίγουρα αυτό μου συνέβη, ειδικά αν σκεφτείς πως και τότε αλλά και τώρα, ο Σιντ Μπάρετ είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου καλλιτέχνες. Αλλά και με τους Charlatans, ναι, ναι, είχαμε φανερή την ψυχεδέλεια. Έφτανε να δεις τα λαχουρένια πουκάμισά μας και την έπιανες τη λατρεία μας και μόνο από το λουκ. Καθόλου δεν θα σε διορθώσω επομένως, μέσα είσαι ως προς αυτό το γοητευτικά απροσδιόριστο μείγμα ντίσκο πίστας και ψυχεδελικού ροκ κλαμπ - λατρεύω την «ταμπέλα» που μου φόρεσες!
Όταν σε ρωτάνε για τα νάιντις, πες μου, ποια είναι η ερώτηση που σε κάνει να μελαγχολείς αλλά και ποια είναι αυτή η ερώτηση που σε γεμίζει με χαρά, καθώς ανακαλείς τις αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια;
Θυμάμαι τη ζωή τότε πολύ ευχάριστα, είμαι ευγνώμων που μας συνέβησαν τόσα σπουδαία πράγματα, αλλά και θλίβομαι ταυτόχρονα με τις τραγωδίες που τη χτύπησαν.
Αδύνατον οι ζωές μας να μην εισπράττουν εκτός από τη χαρά και το μερίδιό τους στον πόνο και την τραγωδία, ασχέτως του πόσο διάσημος ή ανώνυμος είσαι: η ανθρώπινη κατάσταση, η ανθρώπινη μοίρα. Ας πούμε, το 1996, όταν χάσαμε τον Ρομπ, τότε που η μπάντα κατάφερε επιτέλους να διακριθεί και τόσα όμορφα πράγματα έτρεχαν εκεί έξω για μας. Η οικογένειά του έχασε το γιο της, εμείς έναν αδελφό, οπότε ρωτώντας με για τα νάιντις, η νοσταλγία από πολύχρωμα χαρούμενη σκεπάζεται από ένα μπλε χρώμα, αυτό της θλίψης. Αλλά κάθε φορά που με ρωτάνε για εκείνη την εποχή, αυτό που με κρατά περήφανο είναι πως τα τραγούδια μας κρατάνε γερά. Μου μιλά κόσμος και μου εξομολογείται πόσο κάποια από τα τραγούδια μας είναι συνδεδεμένα και με τα δικά του βάσανα ή βάλσαμα, κι αυτό να ξέρεις είναι μια τεράστια καλοσύνη και ευγνωμοσύνη που μου χαρίζουν. Γιατί στην ουσία εγώ που ξέρω την ιστορία των τραγουδιών και τα νοήματά τους τα κρυμμένα ή τα φανερά, ακούγοντας τη δική τους εκδοχή, ερμηνεία και ιστορίες που έχουν να κάνουν με την προσωπική τους κατάσταση, είναι σαν να τα επανανοηματοδοτώ και να τα ακούω ολότελα καινούργια. Διαφορετικά από ό,τι τα είχα στο μυαλό μου.
Πώς την ακούς τη σημερινή μουσική; Ή μόνο εγώ δυσανασχετώ με τις σκύλες, τα γκάνια, τις ντόπες και αυτό το τραπ σαρώνει παγκόσμια;
Διαλέγεις μέινστριμ ακούσματα, που είναι μια λεπτομέρεια ασχέτως, αν είναι το εμπορικό στίγμα των καιρών. Αλλά εγώ πάντα πορευόμουν με ένα άλλο κριτήριο, ας το πούμε: υπάρχουν πάντα άπειρα υπέροχα πράγματα στη ζωή, άρα και στη μουσική για να πορευόμαστε μόνο με τα κάποια του όποιου κανόνα. Οπότε συνεχίζω πάντα να ψάχνω για μπάντες και καλλιτέχνες κοντά σ' αυτό που αγαπώ κι όχι σ' αυτό που ορίζει η μέινστριμ τάση. Πρόσφατα, ας πούμε, άκουσα και τρελάθηκα με τους Red Stains. Κάνουν τόσο καταπληκτική μουσική που ακόμα και τα μέινστριμ ραδιόφωνα δεν μπορούν να μην την παραδεχτούν και την μεταδίδουν. Ένα καλό που βρίσκω στους σημερινούς καιρούς, είναι πως ανεξαρτήτως τι σκοράρει μαζικά, χάρις στο γκουγκλ, μπορείς να έχεις αμέσως στα αυτιά σου δείγμα από συναρπαστικούς ήχους μέσω τιπ που θα σου δώσει κάποιος. Κι όλα αυτά σε πέντε δευτερόλεπτα! Claire Welles, Keel Her, Pom Poko, The Mysterines, Aoife Nessa Frances, ορίστε σου δίνω μερικά από τα δικά μου ονόματα που ακούω αυτόν τον καιρό...
Επομένως το ψάχνεις το πράγμα, οπότε ας συνεχίσουμε με το ντίγκιν στα αγαπημένα σου των καιρών...
Πάντα ψάχνω τη νέα μουσική, κάθε μέρα τουιτάρω τα αγαπημένα που ανακαλύπτω, αλλά και ο κόσμος μου συστήνει τα δικά του. Κι επειδή συνεργάζομαι με πολλά φεστιβάλ που ζητούν τη συμβουλή μου σε ό,τι έχει να κάνει με αυτό που λέμε «νέοι καλλιτέχνες», εδώ είναι η σκηνή σας, ας σας ακούσουμε. Νιώθω υπέροχα που η μουσική δεν σταματάει. Μια από τις αξίες αυτών των φεστιβάλ είναι οι σκηνές που προωθούν ενώπιον του κοινού, νέα σχήματα. Πάρε μερικά ακόμα αγαπημένα μου που τρέχουν εκεί έξω, επομένως: Richard Youngs, The Silver Field, Sophie, Quelle Chris and Hanna Telle. Ακολούθα με κι εσύ και οι αναγνώστες σου, θα σε ακολουθήσω κι εγώ, εννοείται, και να πώς παίζεται το παιχνίδι στη νέα μουσική, όπου οι εκπλήξεις είναι ατελείωτες και εντυπωσιακές. Μεγαλειώδη πράγματα...
Η Brit pop, αλήθεια, ήταν μόνο ένας ήχος, μια μουσική υπόκρουση μιας ορισμένης εποχής; Ή ένα, ας το πούμε, σύστημα αξιών, κουλτούρας και ιδεών, που συνολικά δίνουν και το στίγμα της δεκαετίας του '90;
Εκεί έξω παίζει φουλ της νοσταλγίας, τα 90s μοιάζουν καμιά φορά σήμερα σαν να έχουν παγώσει στον χρόνο, γι’ αυτό και ο κόσμος τα ανακαλεί ή αρνείται να ξεφύγει από αυτά. Εγώ όμως ενηλικιώθηκα εντός τους, σκέψου: το 1990 ήμουν 23, το 1999 έφτασα τα 32, στη σούμα ήταν υπέροχα χρόνια αλλά, όταν ξεκινήσαμε, δεν υπήρχε Brit pop, οι Charlatans ανήκαν στην «μπάγκι» σκηνή! Μετά όλα μπήκαν σε αυτή την κατηγορία και τώρα έχω ένα αγόρι έξι χρόνων! Τι θέλω να πω: τρελαίνεται να μας βλέπει να παίζουμε ή να ηχογραφούμε στο στούντιο, οπότε τις προάλλες πολύ σοβαρά τον ρώτησα αν θέλει είτε να τζαμάρει μαζί μας είτε να ηχογραφήσει κάτι στον νέο δίσκο μου, να τον κάνω συνεργάτη μου! Δέχθηκε με πολύ ενθουσιασμό, οπότε υποθέτω πως όταν έρθει ο γιος μου στην ηλικία μου και κάποιος, κάποτε, όπως εσύ ρωτάς εμένα για εκείνη την εποχή, τον ρωτήσει για το 2020, στα σίγουρα θα πει «ω, τι υπέροχα χρόνια». Όμως η ζωή του θα έχει προχωρήσει και μακάρι να είναι τόσο υπέροχες γι’ αυτόν, όπως είναι τώρα για εκείνον το 2020, και οι επόμενες δεκαετίες του!
Τα SNFCC Sessions, η σειρά μουσικών συναντήσεων του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, παρουσιάζουν τον Tim Burgess, σε μια ανοιχτή συζήτηση και ένα DJ set στον Φάρο του ΚΠΙΣΝ την Κυριακή 16/02. Την ανοιχτή συζήτηση (19.30) συντονίζει ο Παναγιώτης Μένεγος. Αμέσως μετά (21.00) ο Tim Burgess θα παρτάρει σε ρόλο DJ. Είσοδος Ελεύθερη.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
13°
