Ανταπόκριση με φωτογραφίες από την παράσταση «Jukebox - Τα τραγούδια που μας μεγάλωσαν» του Νίκου Πορτοκάλογλου στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.
Βλέπω τον Elvis Presley. Και μετά τον Μάρκο Βαμβακάρη. Τον Frank Zappa και τον Μάνο Χατζιδάκι. Τους Beatles και τον Στέλιο Καζαντζίδη. Τον Neil Armstrong και τον Γιώργο Ζαμπέτα. Τους Rolling Stones και τον Νίκο Ξυλούρη. Τον Prince και τον Μίκη Θεοδωράκη. Σάββατο βράδυ στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο δεν βρίσκεις να κάτσεις και στην οθόνη ζωντανεύουν δισκοθήκες. Μαζί με τους Μπλε, τον Στάθη Δρογώση, τα Κίτρινα Ποδήλατα, την Αγάπη Διαγγελάκη, τον Βύρωνα Τσουράπη, τον Ηλία Λαμπρόπουλο και τον Δημήτρη Καλονάρο, ο Νίκος Πορτοκάλογλου παρουσιάζει τη νέα του μουσική παράσταση «Jukebox - Τα τραγούδια που μας μεγάλωσαν».
Η πόλη κρυώνει, περιμένει τα Χριστούγεννα, καταφθάνει με ταξί, μηχανές, αυτοκίνητα, ποδαράτα. Ζευγάρια πιασμένα χέρι-χέρι. Ένας νεαρός με μπλουζάκι Opeth που συνοδεύει μια κυρία που θα μπορούσε να είναι μαμά του. Σαρανταφεύγα παρέες που χαμογελούν. Γνωστοί Αθηναίοι που βλέπεις στα μίντια. Πιτσιρίκες που δεν ξεκολλούν από τα smartphones τους.
Χαζεύω το δικό μου ψάχνοντας απαντήσεις σε sms, όταν τα φώτα χαμηλώνουν, η αυλαία πέφτει και οι πρώτες νότες από το «Ταξίδι» ακούγονται. Δεν ψάχνω πια αλλού, ούτε ο κόσμος που έχει ενώσει τις φωνές του με όλους τους μουσικούς που βρίσκονται στη σκηνή. Εδώ είναι το ταξίδι και ένα υπέροχο medley ξεκινά. «Knockin’ On Heaven’s Door», «Ωδή στον Γεώργιο Καραϊσκάκη», «Let It Be», «Σκόνη», «Wish You Were Here». «Ο Ταχυδρόμος». Αναφορά, το μήνυμά σας παραδόθηκε.
Βγαίνουμε μωρό μου, βγαίνουμε μεσ’ απ’ το τούνελ. Βγαίνουμε μωρό μου, βγαίνουμε έξω στο φως. Κανένας δεν θέλει να βγει ακόμα για τσιγάρο. Ο Νίκος Πορτοκάλογλου μας καλωσορίζει στην παράσταση, θυμάται τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και την αφιερώνει στη μνήμη του. Ο κόσμος συγκινείται, χειροκροτά, καθένας βγάζει τον τραγουδιστή από μέσα του και στα ρεφρέν ακομπανιάρει αυτό το τιμ που έκανε, όπως ακούγεται, πολλές πρόβες και μοιάζει με μια λαϊκή ορχήστρα. Το άτομό μου είναι ο κιθαρίστας Πάνος Παπάζογλου που συνοδεύει τους Μπλε στις ζωντανές εμφανίσεις τους και με την Flying V κιθάρα του ανακατεύεται με όλους και το ζει. Αν θέλετε να βυθιστείτε στη μουσική ακούστε την μπάντα του Underwater Chess, που κάνει πειραματικά ρουά ματ με κιθάρες και βιολί.
Είχα καιρό να δω live τα Κίτρινα Ποδήλατα που ρολάρουν πια με άνεση στη σκηνή. Ο Γιώργος Παντελιάς με biker δερμάτινο μας ρωτά αν είμαστε έτοιμοι για γκάζια. Ο αδερφός του Αλέξανδρος με ένα μπλουζάκι Sex Pistols χαμογελά και αξίζει απόψε να φύγουμε σε μέρες που δεν ζούσαμε. Τα παίρνουν και παίρνουν φόρα, ευχαριστούν τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα για τις άπειρες ευκαιρίες που τους έδωσε και διασκευάζουν το «Πόσο σε θέλω» σε μια tribute ερμηνεία στους Τερμίτες.
Η Τζώρτζια Κεφαλά με τους Μπλε παρασέρνει τη νύχτα. Με κινήσεις μαριονέτας, με αυτή τη διαπεραστικά εκφραστική φωνή της και με ένα πηγαίο χαμόγελο τραγουδά. Την κοιτάμε δυο φορές, ο Στάθης Δρογώσης πίσω από το Roland του δίνει κέλευσμα, χέρια και φωνές φτιάχνουν τον ήχο που έχει κάθε ζωντανή βραδιά με ατμόσφαιρα. Τον ίδιο τον Θεό να είχε απέναντί της, προτιμά στην κόλαση μαζί μας. Νιώθει ενοχές, νιώθουμε ενοχές. «Μια φορά κι έναν καιρό», ώρα για μοντέρνα παραμύθια με ένα επίκαιρο επιμύθιο: ποτέ ξανά, ποτέ εδώ, ποτέ για αυτούς που αντιπαθούμε.
Αυτό το «Jukebox» θα ξενυχτήσει την Αθήνα τα επόμενα Σαββατόβραδα. Απρόσμενες ενορχηστρώσεις, ένα διαρκές jam με μουσικούς που έχουν επιμείνει πολύ στο να μην κάνουν καλλιτεχνικές εκπτώσεις, ηχητικά παιχνίδια. Ο Στάθης Δρογώσης συμπράττει με την Αγάπη Διαγγελάκη στο «Ήρθες Αργά» και ο χειμώνας δεν θα έρθει απόψε εδώ. Μοιάζει μειλίχιος, ακούγεται συναισθηματικός, μας λέει «τι ωραίες φωνές που έχουμε».
Ο Βύρωνας Τσουράπης φροντίζει με το μπάσο του για το rhythm section και γίνεται όταν χρειάζεται funky. Ο κόσμος γίνεται κομμάτια, μετρά τα κύματα και μαθαίνει τη δύναμη που έχει ένα τραγούδι. Όπως τα «Ψέματα» που γράφτηκαν από τον Νίκο Πορτοκάλογου για ένα κορίτσι που τον άφησε στα κρύα του λουτρού. Το κορίτσι άκουσε το τραγούδι και είναι τώρα 35 χρόνια μαζί του. «Από πείσμα και τρέλα θα ζω, σε τούτη τη χώρα, ώσπου να βρω νερό, γιατί ανήκω εδώ» τραγουδά όλο το Γυάλινο Μουσικό Θέατρο καίγοντας τα καράβια του και ανταπαντώντας με τον τρόπο του στην ευχή του Νίκου Πορτοκάλογλου τα παιδιά που βρίσκονται στο εξωτερικό να μαζέψουν γνώσεις, εμπειρίες, χρήματα και να επιστρέψουν για να φτιάξουμε τη χώρα από την αρχή.
Σε αυτό το «Jukebox» υπάρχουν εκπλήξεις και μπορείς να ακούσεις το «Should I Stay Or Should I Go» των Clash. Τη νεότερη της παρέας Αγάπη Διαγγελάκη να ερμηνεύει το παλιότερο σμυρνιώτικο τραγούδι. Ερωτικά τραγούδια όχι μόνο για το πάθος ή τον χωρισμό αλλά για τη στιγμή της ερωτικής πράξης. Όπως το «Η πιο μεγάλη ώρα» του Άκη Πάνου.
Μέχρι τώρα η Αθήνα άκουγε τα τραγούδια των καλλιτεχνών με τα οποία μεγάλωσε. Ήρθε η ώρα να ακούσει αυτά με τα οποία μεγάλωσαν οι ίδιοι. Σε μια παράσταση που λίγο πριν φύγει αυτή η χρονιά, δεν αφήνει εντυπώσεις αλλά αναμνήσεις και ξεχώρισε από την «πρεμιέρα» της στις καλύτερες του 2019. Ελπίζουμε να συνεχιστεί και του χρόνου.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
12°
