Η μεγάλη λαϊκή ερμηνεύτρια, Φωτεινή Βελεσιώτου, μιλάει για τη ζωή της, το τραγούδι «Μέλισσες» στην δημοφιλή σειρά & τις εμφανίσεις στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο
Είναι η στεντόρεια φωνή της χρονιάς. Γυναικεία φωνή που βγάζει δύναμη και γερό πάτημα. Με βάθος που σε συγκλονίζει. Χρώμα γήινο, μαγκιά και νοσταλγία μιας εποχής που δεν έχει αφήσει αντικαταστάτες. Για όσους «ακούμε «ξένα», μία τέτοια λαϊκή φωνή είναι καθηλωτική. Γιατί επιβεβαιώνει τη σημασία της μεγάλης ερμηνείας πέρα από είδη, μας κάνει να αναγνωρίζουμε «τα μπλουζ και το ροκ» εκεί όπου υπάρχουν.
Εντυπωσιασμένος από τη μουσική παρουσία της Φωτεινής Βελεσιώτου τα τελευταία χρόνια, πήγα να τη συναντήσω ανυπομονώντας να μου πει τις ιστορίες της. Σκεφτόμουν μεγάλους νταλκάδες, ξενύχτια, βόλτες «στη Σαλονίκη», άδεια ποτήρια, σκεφτόμουν drama. Με ντροπή διαπίστωσα τη μεγάλη, ήρεμη απλότητα της Φωτεινής Βελεσιώτου. Τη χαρά και τον σεβασμό της απέναντι σε μια ζωή που της έδωσε απλόχερα το ταλέντο και την αγάπη γύρω της. Η ωραιότερη ιστορία που είχε να μου πει ήταν πώς, ως δασκάλα, μοιραζόταν τα λαϊκά τραγούδια με τα πιτσιρίκια στην τάξη της. Παρ' όλ’ αυτά, αν τύχει να ακούσω κάπου τις «Μέλισσές» της, σκέφτομαι τι κρίμα που έχω κόψει το κάπνισμα.
Καρδίτσα - Θεσσαλονίκη
«Είμαι ένα από τα τέσσερα παιδιά μιας οικογένειας μάλλον ήσυχης, στην Καρδίτσα. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν γεμάτα παιχνίδι, πολύ παιχνίδι, δεν ασχολιόμουν τόσο με το διάβασμα. Στις παιδικές μου αναμνήσεις υπάρχει πολλή μουσική, αλλά όχι ρεμπέτικα και λαϊκά. Υπάρχει κλασική και εκκλησιαστική μουσική. Ο πατέρας μου πήγαινε στο ψαλτήρι με τους ψαλτάδες και έψελνε. Και μας έφερνε κασέτες από τα μοναστήρια που επισκεπτόταν. Ακούγαμε συνέχεια βυζαντινή μουσική. Εγώ δεν είμαι της εκκλησίας αλλά η μουσική αυτή έμεινε μέσα μου και την ακούω ακόμα από καλούς βυζαντινούς ψάλτες. Οι σημερινοί ψάλτες έχουν «εξευρωπαϊστεί», κάνουν λαρυγγισμούς κ.λπ.
▶ Στα 18 μου πήγα να σπουδάσω στην Παιδαγωγική Ακαδημία στη Θεσσαλονίκη όπου και έμεινα πάρα πολλά χρόνια. Από το 1976 μέχρι το 2011. Δεν πήγα στη Γυμναστική Ακαδημία, όπως ήθελα, αλλά έπαιζα μπάσκετ σε ομάδες, αξιοπρεπώς θα έλεγα, αν και ήμουν κοντή. Είχα όμως την πιο δυνατή γυναικεία πάσα, ήμουν περιζήτητη πλέιμέικερ. Παρ’ όλ’ αυτά ο μπαμπάς καθόλου δεν με άφηνε να ασχοληθώ, ούτε και με είδε ποτέ να παίζω. Δεν το λέω με πικρία, ήταν ό,τι μπορούσε να δεχτεί ο άνθρωπος.
▶ Από τα 18 και μετά άρχισα να τραγουδάω περισσότερο. Υπήρχε και σαν μάθημα στη σχολή. Δεν έμαθα ποτέ μουσική βέβαια. Είχα πάρει μία μελόντικα –τόσο μπορούσα να αντέξω οικονομικά– και στο δεύτερο έτος την πούλησα για να βγάλω λεφτά να πάω διακοπές. Στο δεύτερο χρόνο στη σχολή δεν είχα κανένα όργανο αλλά μέσα σε μια μέρα έμαθα να παίζω τα “Κλεφτόπουλα” πάνω σε μια χορδή κιθάρας. Μου λέει η καθηγήτρια, πάρε 5 και φύγε. Της λέω, θα πάρω 6 και θα φύγω. Ήταν το μυαλό μου σε άλλα πράγματα, δεν μπορούσα να ασχοληθώ με τη μουσική. Και αφού πήρα το πτυχίο, μετά άρχισα να συνοδεύω τη φωνή μου με πέντε ακόρντα, όχι τίποτα σπουδαίο. Τότε έλεγα αμιγώς ρεμπέτικα. Η “Αχάριστη”, “Όταν πίνεις στην ταβέρνα”, “Πριν το χάραμα”… τότε ήταν αυτά για μένα μαγικά πράγματα. Ήμουν και στη Θεσσαλονίκη που έχει παράδοση, πάρα πολλά μαγαζιά με ρεμπέτικα. Τότε δούλευα και σπούδαζα, είχα λεφτά. Έπαιρνα την παρέα μου και πηγαίναμε από το ένα ταβερνάκι στο άλλο. Καμιά μας δεν είχε πολλά λεφτά, τα μοιραζόμασταν».
Τα παιδιά και η Φωτεινή
«Στη Θεσσαλονίκη άρχισα να δουλεύω ως δασκάλα, αναπληρώτρια στην αρχή. Ενώ οι σπουδές δεν μου άρεσαν, μετά μου άρεσε πάρα πολύ η δουλειά. Μου άρεσε η επαφή με τα παιδιά, ήμουν σε ηλικίες 6-7 χρονών. Είναι η μαγεία που έχουν τα παιδιά. Και τους περνούσα την αγάπη μου για μουσική. Το πρωί που ξεκινούσαμε, 8 η ώρα, τα υποδεχόμουνα στην τάξη με μια κιθάρα για να τους υπαγορεύσω την ορθογραφία σε τραγουδάκι. Ή έβαζα μουσική να ακούγεται από τα μεγάφωνα σε όλο το σχολείο – μέχρι Τσιτσάνη τούς έβαζα. Ερχόντουσαν και με έβρισκαν οι γονείς και μου έλεγαν πόσο τους αρέσει αυτό. Κάποτε μου έτυχε μία πολύ ωραία φάση. Την πρώτη χρονιά πηγαίνω σε ένα σχολείο στο Πλαγιάρι. Στην αρχή δεν είχανε αίθουσα για μένα και με έστειλαν δίπλα που ήταν η κοινότητα, για να κάνουμε μάθημα με τη Β΄ Δημοτικού. Φτάνει η πέμπτη ώρα, πιάνω την κιθάρα, τους μοιράζω τις φωτοτυπίες με τα λόγια των τραγουδιών και κάποια στιγμή βγαίνει ένα παιδάκι να πάει στην τουαλέτα. Και βλέπουμε απ’ έξω δύο κυρίες, μητέρες μαθητών να κάθονται. Τις ρωτάω «“τι κάνετε εδώ;”. “Μας είπαν τα παιδιά μας ότι έχετε πολύ ωραία φωνή και ήρθαμε να σας ακούσουμε” μου λένε. “Για ελάτε μέσα”, τους απαντώ. Και από τότε δεν χάσανε κανένα μάθημα οι μητέρες.
▶ Στη Θεσσαλονίκη παντρεύτηκα, έγινα κι εγώ μητέρα, έχω δύο παιδιά, μεγάλα τώρα πια, που υπεραγαπώ, και χαίρονται πάρα πολύ για την τραγουδιστική μου καριέρα. Όποτε μπορούν, έρχονται από τη Θεσσαλονίκη και με βλέπουν. Όταν χώρισα με τον άντρα μου τα παιδιά ήταν πια μεγάλα, 25 χρονών, κι εγώ ήμουν ελεύθερη. Τους έκανε καλό που έφυγα, θα τους είχα όλη μέρα με τα τάπερ και τα πλυμένα άπλυτα. Παντρεμένη, τραγουδούσα μια φορά την εβδομάδα, μια φορά στις δεκαπέντε. Δεν μπορούσα, έκανα χίλια πράγματα, είχαμε χτίσει δύο σπίτια σε ένα χώρο 4 στρεμμάτων κι εκεί είχαμε όλα μας τα ζώα, μπαξέδες, ελιές, οπωροφόρα, αμπέλια, κάναμε κρασιά, τσίπουρα, τα πάντα. Το τραγούδι ήταν η ξεκούρασή μου. Ο σύζυγος το αντιμετώπιζε μια χαρά.
▶ Ο πατέρας μου δεν με άκουσε ποτέ να τραγουδάω. Αλλά όχι, δεν κρατάω καμία πικρία. Δεν κατηγορώ ποτέ ανθρώπους που ήταν από μία άλλη εποχή, είχαν άλλα στο μυαλό τους. Ήταν μία δικιά μου επιλογή που δεν έγινε αποδεκτή. Οι γονείς μου με αγαπούσαν πολύ, μου είχαν λατρεία. Αλλά αυτούς τους χώρους δεν τους είχανε».
Θεσσαλονίκη - Αθήνα
«Όταν ήρθα στην Αθήνα, το 2011, εκείνη την ατμόσφαιρα της Θεσσαλονίκης δεν τη βρήκα εδώ. Η Αθήνα έχει άλλη γοητεία, δεν έχω μετανιώσει που ήρθα. Τη μαθαίνω την πόλη σιγά-σιγά. Μου αρέσει να πηγαίνω βόλτα στο κέντρο. Σε εκθέσεις, θέατρα, μουσικές σκηνές.
Την πρώτη φορά κατέβηκα με τα παιδιά από την Πριγκηπέσα της Θεσσαλονίκης και παίζαμε στην Αυλαία, εκεί στις γραμμές. Και σιγά-σιγά άρχισαν να έρχονται κι άλλες προτάσεις, εμφανίσεις στη Στέγη, στο Μέγαρο, κυκλοφορούσε το όνομά μου. Θεωρώ ότι ήμουν τυχερή, μου δόθηκαν υπέροχα τραγούδια, έκατσαν καλά στη φωνή μου, με εμπιστεύθηκαν συνθέτες εξαιρετικοί. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα από τα τραγούδια μου. Όταν σου δίνει τραγούδι ο Γιώργος ο Καζαντζής, ο Σταύρος Σιόλας, ο Μίνως Μάτσας, ο Τάσος Γκρους, πώς να διαλέξεις; Είναι αναγνωρισμένης αξίας συνθέτες. Δεν παίζεις με αυτά. Είναι κομμάτια που έχουν ήθος, έχουν σιγουριά και συνοδεύονται από καλό στίχο.
Από το ρεμπέτικο μπήκα σε έναν άλλο χώρο που δεν τον ήξερα. Δεν ήξερα να τραγουδάω καινούργια τραγούδια. Μπήκα στο έντεχνο με τον πρώτο δίσκο που έκανα, τις «Γυναίκες», του Μιχάλη Νικολούδη και της Μάγδας Παπαδάκη. Γνωστή έγινα από τις «Μέλισσες» όμως. Και σιγά-σιγά άρχισα να ασχολούμαι περισσότερο με αυτό το είδος. Και θέλω ακόμα να συνεχίσω. Νομίζω είμαι σε καλό δρόμο. Στο μαγαζί που εμφανίζομαι εκτός από τη δισκογραφία μου, λέω και ρεμπέτικα, παλιά λαϊκά – δεν μπορώ να αποχωριστώ αυτό το κομμάτι μου.
▶ Ρεμπέτικη ζωή. Όχι, δεν θα έλεγα ότι την έχω ζήσει. Ό,τι γλέντια κάναμε, τα κάναμε στα σπίτια μας, με τους φίλους μας, τα παιδιά μας, γινόταν ο χαμός, με όργανα, τραγούδια, χορό. Δεν είναι “ρεμπέτικη” η ζωή μου δεν είμαι όλη μέρα ντίρλα – ποτέ δεν το είχα αυτό. Μπορεί να πιω ένα τσιπουράκι το μεσημέρι κι ένα ποτό το βράδυ αλλά μέχρι εκεί, ανθρώπινα.
▶ Ο νταλκάς, όχι δεν είναι καθόλου τεχνικός στη φωνή μου. Έχω πόνο, έχω περάσει πολλά στη ζωή μου. Δεν ήταν εύκολα. Δεν χρειάζεται να μπω σε λεπτομέρειες. Αλλά η μουσική ήταν η διέξοδός μου, άνοιγμα οριζόντων και γαλήνη της ψυχής. Αν μου πει κάποιος ότι δεν ακούει μουσική, λέω, πώς λυτρώνεται αυτός ο άνθρωπος; Δεν έχει σημασία τι μουσική να ακούσει. Για μένα η μουσική είναι μία. Μπορεί να ξυπνήσω το πρωί και να βάλω Μπετόβεν.
▶ Δεν έχω κανένα σχέδιο για το μέλλον. Μηδέν. Θεωρώ ότι η ζωή ήταν απλόχερη σε μένα, στα όψιμά μου. Χωρίς να επιδιώκω τίποτα, μου έρχονται ωραία πράγματα...»
Στο Γυάλινο
«Από 6 Δεκεμβρίου θα είμαστε στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, με εκλεκτούς καλεσμένους. Κάθε Παρασκευή και διαφορετικός. Ο πρώτος είναι ο Κώστας Μακεδόνας. Και με την ορχήστρα μου, που είναι η δεύτερη οικογένειά μου. Αγωνίζονται για μένα και το πιο μεγάλο χειροκρότημα είναι για εκείνους. Μαέστρος μας είναι ο Νίκος Παπαναστασίου, πιάνο και ακορντεόν, μπουζούκι ο Γιώργος Καραφύλλης, μπάσο ο Διονύσης Μακρής, τύμπανα ο Θωμάς Κωστούλας και στην κιθάρα μία νέα τραγουδοποιός η οποία έχει και τραγουδιστικά και παικτικά μέρη, η Κωνσταντίνα Πάλλα».
Ιnfo
Από 6/12 και κάθε Παρασκευή, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο. Περισσότερες πληροφορίες στο Athens Voice City Guide
19°
