H Ελληνοκαναδή Ero Seagull μας λέει την ιστορία από την αρχή

Η Eλληνοκαναδή Ero Seagull μεγάλωσε στα Εξάρχεια, έκανε θεατρικές σπουδές στην Αγγλία, έμεινε για κάποια χρόνια στην Νέα Υόρκη, στην Φλόριντα, στη Γρανάδα. Ξεχώρισε στο μουσικό διαγωνισμό νέων The People’s Music Awards στο Λονδίνο στην κατηγορία «Off the beaten track». Επιλέγοντας πλέον ως βάση της την Αθήνα πραγματοποιεί το πρώτο μεγάλο βήμα με την κυκλοφορία του ντεμπούτο άλμπουμ «Evolution». 11 ανένταχτα hip-hop tracks με ετερόκλητες επιλογές από edm, funk, rock, electro σε ένα σίγουρα ασυνήθιστο προσωπικό ύφος και το «Gospel» να προτείνεται από αμερικάνικα blogs. Της ζητήσαμε να μας πει όλη την ιστορία από την αρχή μαζί με τις ιστορίες για τη δημιουργία του πρώτου της άλμπουμ, τις επιρροές της, τη δεκαετία που φεύγει, την ψηφιακή εποχή, την κοινωνικοπολιτική κατάσταση και τα σχέδια της για το μέλλον.

Οι γονείς μου ήρθαν από τον Καναδά και μετά από λίγο γεννήθηκα εδώ στην Αθήνα, ενώ τα δύο μου αδέρφια, ο Αντώνης κι η Μυρτώ γεννήθηκαν στον Καναδά. Μεγάλωσα στα Εξάρχεια σε ένα ζεστό περιβάλλον με αδελφικές φιλίες, σε ένα σπίτι ανοιχτό με πολύ ωραίες στιγμές και τα δέκα πρώτα χρόνια ήταν απίστευτα ανέμελα. Το Πάσχα, τα καλοκαίρια και τα Χριστούγεννα τα περνάγαμε στην Ικαρία όπου ερχόμασταν κοντά στις γιαγιάδες και τους παππούδες αλλά και στους φίλους μας εκεί. Στο γυμνάσιο πήγα στο Ιταλικό σχολείο γιατί θα πήγαινα στην Ιταλία για Ιατρική αλλά μετά άλλαξα γνώμη κι ήθελα να γίνω ηθοποιός και να σπουδάσω στην Αγγλία οπότε στο λύκειο πήγα στο Tasis Hellenic, ένα Αμερικάνικο σχολείο. Στα 18 μου χρόνια πήγα στο πανεπιστήμιο Bretton Hall, ένα πανεπιστήμιο μόνο για τέχνες, να σπουδάσω θέατρο. Εκεί έπαιζα πολύ πιάνο στον ελεύθερο μου χρόνο και γνώρισα φίλους που ήταν εξαιρετικοί καλλιτέχνες. Έγραψα μουσική για παράσταση, τραγούδησα σε συνθέσεις φίλων. Ήταν μια απίστευτη εμπειρία το πανεπιστήμιο αυτό. Αληθινά αξέχαστη. Έκατσα στην Αγγλία πολλά χρόνια και απέκτησα φιλίες ζωής, φιλίες ανεκτίμητης αξίας. Επέστρεψα, πήγα στην Αμερική για κάποια χρόνια και τώρα είμαι στην πόλη μας και δεν θα μπορούσα να είμαι πουθενά αλλού. Δίνω και την ψυχή μου για την Αθήνα. 

Η έκφρασή μου είναι λυρική και αφηγηματική. Η μουσική είναι επέκταση της ζωής μου. Ζω αφηγούμενη, όπως μιλάω με τις φίλες μου, τους φίλους μου, έτσι γράφω και μουσική. Από μικρή δεν ήθελα να ανήκω πουθενά και αυτό φαίνεται και στο άλμπουμ μου. Η ευελιξία, που για μένα είναι πολύ σημαντικός παράγοντας, βγαίνει εκ των πραγμάτων ανάλογα με την στιγμή, τι εκφράζω, τα βιώματα. Οι στιγμές της ζωής έχουν μεγάλη γκάμα, έτσι και η μουσική. 

Καλλιτέχνες που θαυμάζω είναι οι Beatles, Beach Boys, Stone Roses, Coldplay, Verve, U2, Tom Petty, The Smiths, Cranberries, Moby, Keane, Alanis Morissette, George Michael, MGMT, Loreena McKennitt, Green Day, Nirvana, Quindon Tarver, Credit to the Nation, Jay Z, Dr Dre, 2Pac, Run-DMC, Lana Del Rey, Lady Gaga, Katy Perry, Mozart, Beethoven και άλλοι πολλοί. 

Λατρεύω την Amy Winehouse. Ήταν μια διάνοια, μια πραγματική μουσικός. Δεν προσπαθούσε να ωραιοποιήσει κάτι, όλα τα έβγαζε στην φόρα και την θαυμάζω για την δύναμη της να είναι αυθεντική. Δεν θεωρώ ότι με έχει επηρεάσει γιατί αυτή ήταν αμιγώς μουσικός ενώ εγώ χρησιμοποιώ την μουσική να συμπληρώσει τον αφηγηματικό μου λόγο.

Πώς αποφάσισα ότι η μουσική είναι ο δρόμος μου; Δεν είναι αποτέλεσμα επιλογής, είναι η φυσική ροή της έκφρασης μου. Γεννιέσαι σε αυτό τον δρόμο. Δεν αισθάνομαι ότι συνειδητά το αποφάσισα κάποια στιγμή. Για μένα η μουσική είναι κύρια γλώσσα. Παίζω μουσικά όργανα από πέντε χρονών. Οι γονείς μας μας πήγαιναν συνέχεια στις παραστάσεις της Λυρικής σκηνής και του Ηρωδείου και όταν τελείωναν πολλές φορές πήγαινα στο πιάνο και έπαιζα με κλειστά τα μάτια συνεχίζοντας την παράσταση στο μυαλό μου. Μικρή ήθελα να γίνω μαέστρος και έβαζα να παίζει κλασσική μουσική μιμούμενη τις κινήσεις τους με ένα μολύβι με θεατές τα κουκλάκια μου.

Για τη συμμετοχή  στο People’s Music Awards του Λονδίνου. Η εμπειρία ότι παρουσιάστηκα μπροστά σε κοινό και τραγούδησα σε έναν τόσο ωραίο χώρο ήταν πραγματικά ευχάριστη και για καιρό μετά με έκανε πολύ χαρούμενη. Γνώρισα μεγάλους καλλιτέχνες όπως την Natalia Tena των Molotov Jukebox και εμπνεύστηκα από όλο το κλίμα της βραδιάς. Ένιωσα για πρώτη φορά ότι εκεί ανήκω. 

Στιχουργικά με εμπνέουν η καθημερινότητα, ιστορίες φίλων, ιστορίες από ταινίες, θεατρικά, ιστορικοί χαρακτήρες. Παραδείγματος χάρη είχα διαβάσει τη “θεωρία της θλίψης” που λέει ότι ο Ιούδας δεν ήταν προδότης αλλά είχε ακούσει την θέληση του Ιησού να τον παραδώσει στις αρχές για να γίνει το θέλημα του Θεού και έγραψα το «The Gospel» από το υποκειμενικό του Ιησού. Γενικά βάζω την φαντασία να δουλέψει όταν γράφω στίχους και μπαίνω σε διαφορετικούς χαρακτήρες και σε διαφορετικές συνθήκες. Σε αυτό με βοήθησαν οι σπουδές μου στο θέατρο. Δηλαδή τώρα ηχογραφούμε το «Sugar Μama» και το «Hypochondriac» που και τα δύο είναι φαντασιακά σενάρια. Μια φίλη μου είχε πει «η Ηρώ με τα χίλια πρόσωπα»  και είναι κάπως έτσι. 
 

Στο «Evolution» δούλεψα με εξαιρετικούς μουσικούς και παραγωγούς. Με την Μαριλένα Ορφανού (S.W.I.M.) τον Dieselbytes Supreme, τον mrpc (Afrocream), τον Ekelon, την Selini, τον Leon Rhymes (Too Many T’s), την Daphne BlueBird και άλλους μουσικούς. Ήταν η πρώτη φορά που είδα να ολοκληρώνεται έμπρακτα αυτό το “παιχνίδι” και έγινε αβίαστα, ήταν φυσικό επακόλουθο της ενασχόλησης μου. 

Αυτή η δεκαετία που φεύγει σε δύο μήνες ήταν πολύ έντονη. Ερωτεύτηκα, ταξίδεψα πολύ, έζησα στην Νέα Υόρκη και έφυγα πριν σκληρύνω και πήγα στην Φλόριντα. Έζησα στην Γρανάδα στην παρέα της Anna Casado μιας εκπληκτικής τραγουδίστριας όπου κάθε μέρα περιτριγυριζόμουν από μουσική και έμαθα να παίζω το καχόν. Έγραψα ένα βιβλίο για τον έρωτα μου. Η ζωή μου είναι ο έρωτας και η μουσική βασικά και με ενδιαφέρει το ταξίδι, δεν θέλω να φτάσω κάπου. Πάντα πίστευα ότι δεν υπάρχει ο χρόνος και σε αυτή την δεκαετία το εμπέδωσα βαθιά. Διάβασα το «The Meaning of Order» του Κίτσου  Τρίπου και κατάλαβα ότι η γραμμικότητα του νου μας είναι αιώνια κι ότι είμαστε όλο το σύμπαν και όσο ξεχωριστοί όσο αυτό.Όπως επίσης ότι η ύπαρξη είναι η έκφραση της ανυπαρξίας και τανάπαλιν.  

Η νέα τεχνολογία μπορεί να αποτελέσει έναν τυφλοσούρτη για έναν καλλιτέχνη, έναν μονόδρομο που δεν ευνοεί την δημιουργική διαδικασία, μπορεί όμως και αντιθέτως να σου ανοίξει ευρείς ορίζοντες στον τρόπο έκφρασης. Θέλω να πω ότι δεν είναι πλέον μόνο μια κιθάρα, ένα μπάσο και μια ντραμς, μπορείς να βρεις τα πάντα στο διαδίκτυο. Ο Vangelis έστελνε έναν φίλο του τον Αντώνη στον Όλυμπο για να ηχογραφήσει κενό ήχο (field recording) τώρα πλέον υπάρχουν sound libraries σχεδόν για το καθετί.  Στο κομμάτι της προβολής της δουλειάς ενός καλλιτέχνη η νέα τεχνολογία μπορεί επίσης να παρέχει μια ευρεία γκάμα επιλογών. Δηλαδή εγώ είχα στείλει σε Αμερικανούς music bloggers το «Gospel» και άρεσε, το ανέβασαν στα blogs τους και σε λιγότερο από έναν μήνα πήρε στο SoundCloud 30.000 views. Οι περισσότεροι μου listeners είναι από την Αμερική και την Αυστραλία. Κάτι που θα ήταν δύσκολο στην αναλογική εποχή.  

Δεν ζεις στην Ελλάδα από την μουσική και δεν δημιουργώ για βιοποριστικούς λόγους. Δεν αγοράζουμε πλέον δίσκους, όλα είναι στην διάθεση σου είτε είναι στο YouTube είτε στο Spotify και βγάζεις ένα μηδαμινό ποσό σε κάθε play. Παλιά αγοράζαμε δίσκους και τους λιώναμε. Απομνημονεύαμε κάθε στίχο. Τώρα είναι όλα διαθέσιμα στο τσεπάκι σου και ίσως έχει χαθεί η εκτίμηση και η μαγεία. Αν είσαι μουσικός κατά κάποιο τρόπο είσαι ήρωας και το κάνεις γιατί το γουστάρεις, γιατί δεν μπορείς να ανασάνεις χωρίς να δημιουργείς μουσική. Οι περισσότεροι φίλοι μου που ασχολούνται είναι και κάτι άλλο. DJs, δικηγόροι, πωλητές και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Το όνειρό μου είναι να βγάλω πολλά λεφτά και να φτιάξω μια εταιρεία στην Αθήνα όπου θα πληρώνω μουσικούς να δημιουργούν κομμάτια που θα τα σπρώχνω σε όλο τον κόσμο.

Αυτή η εποχή έχει πολλές ομοιότητες με την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης από την μια και την άνοδο του Ναζισμού και του Φασισμού μέσα από τον Λαϊκισμό. Η κατάσταση ιστορικά είναι déjà vue και déjà vecue (την έχουμε ξαναδεί και ξαναζήσει).  Αυτό που με εξοργίζει είναι ότι ο αντίπαλος είναι τόσο κραυγαλέα φανερός και μοιάζει με κακό αστείο. Έχουμε απίστευτα γελοίες καρικατούρες να μας κυβερνούν; αντί να ασχολούμαστε με πρωτεύοντα θέματα όπως την ανισότητα των ανθρώπων, την κακοποίηση των ζώων, το τέλος της πατριαρχίας, την σωστή εκπαίδευση των ανθρώπων ώστε στην κοινωνία όλοι να έχουν ίδια δικαιώματα και ίδια θέση, την υπερθέρμανση του πλανήτη, ασχολούμεθα με τις απόλυτες αποφάσεις κάποιων που οδηγούν εκατομμύρια να ξεριζωθούν από τις χώρες τους. Θα μπορούσαν αποφάσεις που αφορούν ζητήματα της καθημερινότητας μας να λαμβάνουν χώρα με τρόπο άμεσο-Δημοκρατικό και σε αυτό το σημείο αρωγός θα μπορούσε να γίνει κι η τεχνολογία. Όπως γίνεται στην Ελβετία. Με ενθουσιάζει που μέσα σ’ αυτή την δήθεν κοινωνία υπάρχουν άτομα, μικρές ομάδες που ονειρεύονται έναν διαφορετικό κόσμο και κάνουν πράξεις για να τον αλλάξουν με ότι μέσα διαθέτουν.  Με ενθουσιάζουν οι άνθρωποι που σατιρίζουν την ασχήμια και διαμαρτύρονται χρησιμοποιώντας το χιούμορ, όπως τα δέκα κορίτσια που διάλεξαν το silly walk των Monty Python και μέσα από αυτό το καλλιτεχνικό εγχείρημα κατάφεραν να αναδείξουν τον κόσμο των «περιττών και απρόβλεπτων».  Πιστεύω ότι η επανάσταση δεν είναι συλλογική υπόθεση αλλά προσωπική κι ότι ο άνθρωπος πάντα πάει μπροστά όσες τρικλοποδιές και αν του βάλουν γιατί σηκώνεται και προχωράει. 

Μια ταινία που με ξάφνιασε τελευταία ήταν τα «Παράσιτα» για τον τρόπο που χρησιμοποιεί τους αντιήρωες. Είναι μια ταινία που σε κάνει να τους αγαπάς και να τους απεχθάνεσαι παράλληλα. Να τους καταλαβαίνεις και να μην θες να τους καταλαβαίνεις. Παίζει με τα όρια και κατά κάποιον τρόπο είναι όλοι αντιήρωες.  Κάτι που με συγκίνησε ήταν όταν είχα πάει στο σπίτι του Νώντα (Επαμεινώνδα Παππά, Acid Baby Jesus) και άκουσα την μουσική που γράφει τελευταία και απλά έμεινα, ήταν απίστευτο ταξίδι. Το αθηναϊκό κοινό είναι πολύ τυχερό που θα του δοθεί απλόχερα η ευκαιρία να ακούσει αυτά τα κομμάτια. 

Τα σενάρια για τα βιντεοκλίπ μου τα γράφω η ίδια γιατί μόνο εγώ έχω ολοκληρωτικά το όραμα για το πως πρέπει να είναι αλλά τα έχω εμπιστευθεί σε σκηνοθέτες που μπορούν να βγάλουν το όραμα μου εις πέρας. Ο αδερφός μου ο Αντώνης Γλαρός, ο καθηγητής μου Φίλιππος Μπουραΐμης κι ο Jordan Grant είναι τρεις επιλογές μου για τα «The Gospel», «Choose Love και «What’s in a Romeo» γιατί έχω δει δουλειές τους και έχω ενθουσιαστεί.