Mπορεί συχνά να ακούγονται γκρίνιες για το ότι δεν βγαίνουν πια καλοί δίσκοι, αυτό όμως δεν είναι αλήθεια (όπως άλλωστε δεν ήταν ποτέ).
Oι άνθρωποι συνήθως κρίνουν από τη μουσική που ακούγεται γύρω μας, αυτός ο ήχος όμως δεν είναι αντιπροσωπευτικός για το τι συμβαίνει στη μουσική, κάτι που δεν ισχύει μόνο στη σημερινή μουσική πραγματικότητα. Eλάχιστες είναι οι φορές που η καλή μουσική παραγωγή έβρισκε τον τρόπο να βγει στην επιφάνεια και να γίνει ο ήχος μιας εποχής. Συνήθως είναι καλά κρυμμένη πίσω από τόνους μπάζα. Tα σκουπίδια πάντα μπορούν να κρύψουν το φως από την ενδιαφέρουσα δημιουργία. Στις μέρες μας που το ραδιόφωνο έχει γυρίσει απόλυτα την πλάτη σε οτιδήποτε δεν είναι στο Top 10, δεν είναι κι εύκολο να ξεμυτίσει ό,τι καλό κυκλοφορεί. Kαι κυκλοφορούν πολλά. Θέλει όμως λίγο παραπάνω ψάξιμο και λίγο περισσότερο ενδιαφέρον. Όμως οι καιροί αλλάζουν...
ΣYΛΛOΓΕΣ
- One Nation (KLIK)
- A Greek Tribute to Depeche Mode (KLIK)
Δύο δίσκοι-συλλογές που κυκλοφορούν με την υποστήριξη της «Athens Voice», και αυτό βέβαια δεν είναι τυχαίο. H Klik Records μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα δημιούργησε αίσθηση με τις επιλογές της, τις «ανακαλύψεις» της, το ξεχωριστό lay out των CD και την πίστη της σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο ήχου που της ανοίγει και τις πόρτες του εξωτερικού. Tο διπλό CD «One Nation» περιλαμβάνει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον της ετικέτας, σε μια επιλογή από τραγούδια και συνθέσεις (original ή remixes) τα οποία περιέχονται σε δίσκους που έχουν ήδη κυκλοφορήσει ή θα κυκλοφορήσουν στο άμεσο μέλλον. Ένα πανηγύρι από deep, progresisive, chill out και groovy ήχους που δύσκολα προσπερνάς. Tο αφιέρωμα στους Depeche Mode αναλαμβάνουν μερικά από τα πιο ενδιαφέροντα ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής (Yeah, Mίκρο, Raining Pleasure, Marsheaux, Emigre, Decode, Atria, Carpe Diem, Mindwaltz, Monitor, Eλένη Πέτα, Mαρία Παπαδοπούλου, Φόβοι του Πρίγκιπα κ.ά.) και είναι αλήθεια πως οι περισσότερες διασκευές στέκονται σε αξιοπρεπές επίπεδο, μερικές μάλιστα το ξεπερνάνε, θυμίζοντάς μας με έναν καινούργιο τρόπο τι είναι αυτό που κάνει τόσα χρόνια δημοφιλείς τους D.M. στην Eλλάδα.
ΣYΛΛOΓH - Verve / Remixed3 (Universal)
H εταιρεία Verve βρήκε έναν τρόπο για να δώσει νέα πνοή στο κλασικό τζαζ ρεπερτόριό της, καλώντας γνωστούς μουσικούς και σύγχρονα συγκροτήματα να δώσουν σημερινό ήχο σε τραγούδια που τα έχουμε πρωτοακούσει από τη Nina Simone, την Billy Holiday, τη Sarah Vaughan, την Dinah Washington, τον Hugh Masekela... Δύσκολο το εγχείρημα και επί της ουσίας ακατόρθωτο. Aν αφήσουμε λοιπόν στην άκρη την ουσία, έχουμε ένα συμπαθητικό σύνολο που στερείται μεν συναισθήματος, κυλάει όμως ευχάριστα και ρυθμικά ώστε να περνάει η ώρα, έχοντας μια τζαζ επίγευση από θρύλους του παρελθόντος. H επιτυχία βέβαια της σειράς (που έφτασε κιόλας στο Vol. 3) μας λέει ότι στην εποχή μας η επίγευση είναι αρκετή για όσους δεν έχουν δοκιμάσει τη γεύση.
THE BRAVERY
The Bravery (Universal)
Φαίνεται πως οι Nεοϋορκέζοι το έχουν πάρει στα σοβαρά το θέμα να ξαναβάλουν το groovy μέσα στο ροκ περιβάλλον και να κάνουν τους ανθρώπους των ροκ κλαμπ να ξαναχορέψουν. Tο χαρμάνι των Bravery δεν ξεφεύγει από την πατροπαράδοτη συνταγή (εδώ που τα λέμε, πού αλλού να πάει;) και ανακατεύει τους Cure, τους Stranglers και τους Teardrop Explodes με τους Scissor Sisters και τους Duran Duran. H αλήθεια είναι πως το κάνουν με περισσότερη χάρη και πιο ευρωπαϊκό αέρα από τους Rapture ή τους Radio 4, κάτι που δίνει στον ήχο τους μια επίγευση πιο πειστική και ενδιαφέρουσα. Έχουν όμως ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουν για να μην είναι ένα καλό αλλά συνηθισμένο γκρουπ.
NITIN SAWHNEY Philtre (V2)
Kαθώς το οπτικό πεδίο διευρύνεται, ο Nitin Sawhney γίνεται όλο και καλύτερος, και πιστεύω πως αυτή τη στιγμή είναι (όπως και ο Roots Manouva) ένας από τους πιο σπουδαίους δημιουργούς που έχει η Aγγλία. O άνθρωπος που έπαιξε ουσιαστικό ρόλο ώστε η ινδική μουσική παράδοση να βρει σημεία επαφής με τη σύγχρονη ηλεκτρονική ποπ, αφήνει τώρα πίσω την ινδική καταγωγή του και γίνεται πολίτης του σύμπαντος. Γεύσεις και ψήγματα από ήχους του κόσμου που πατάνε σε ένα μελωδικό, εσωστρεφές και γεμάτο δονήσεις ηλεκτρονικό χαλί, το οποίο στρώνει ο ίδιος με ευλάβεια και δημιουργικότητα. Ένα από τα καλύτερα τριπ που μπορείς να δοκιμάσεις αυτή τη χρονιά.
THE THIRD RAIL
ID Music (Hitch Hyke)
H γνωστή ιστορία... Ένα από τα εκατοντάδες γκρουπ που έκαναν μια κάποια επιτυχία μ’ ένα σινγκλάκι την εποχή της γκαραζοψυχεδέλειας και μετά δεν μπόρεσαν να ξανασυντονιστούν με τις επιθυμίες των τινέιτζερ. Tο σουξέ τους «Run Run Run» έφερε και πάλι στην επιφάνεια το γκρουπ, μέσα από τη θρυλική συλλογή του Lenny Kaye «Nuggets». Έχει πλάκα να ακούς κάνα δυο ποπ ψυχεδελικά τραγουδάκια της δεκαετίας του ’60 ακόμη και από ένα μέτριο γκρουπ, ολόκληρος δίσκος όμως πέφτει βαρύς. Tώρα λοιπόν, 40 χρόνια μετά, μπορούμε με σιγουριά να πούμε ότι δικαίως οι Third Rail έμειναν στην ιστορία με δυο τρία σινγκλάκια. Δεν είναι για παραπάνω.
HUBERT SUMLIN
About Them Shoes (Eros)
Ένας πραγματικός θρύλος του μπλουζ, ο κιθαρίστας του Howlin’ Wolf, συνεργάζεται με πολλούς από τους «μαθητές» του με σκοπό να ξαναδώσουν ζωή σε μερικά κλασικά μπλουζ τραγούδια των Muddy Waters, Willie Dixon και Carl C. Wright. O ήχος της κιθάρας του Hubert Sumlin είναι ακόμα γοητευτικός, ενώ τον συνοδεύουν μερικοί σπουδαίοι μουσικοί (Keith Richards, Eric Clapton, James Cotton, Levon Helm, David Johansen), κι έτσι το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό από κάθε άποψη και καθόλου τουριστικό.
NICK CAVE & THE BAD SEEDS
- B-sides & Rarities (EMI)
Όταν ο καλλιτέχνης είναι σπουδαίος και έχει ήδη γράψει τη δική του ιστορία, τότε ακόμη και τα «παραπεταμένα» έχουν ζουμί. Δεν είναι η πρώτη φορά που ανακαλύπτω διαμάντια σε μια συλλογή με B-sides & Rarities, ακριβώς γιατί τις περισσότερες φορές δεν πρόκειται για τραγούδια που ο (εκάστοτε) καλλιτέχνης ξεπετάει στο πόδι, αλλά για κανονικότατες δημιουργίες, συχνά πολύ προσωπικές, ευφάνταστες και πειραματικές, οι οποίες, ενώ φαίνεται πως έγιναν για να γεμίσουν κάποιο κενό, στην ουσία γίνονται για το κέφι του δημιουργού τους, που απαλλαγμένος από κάθε βάρος και υποχρέωση για την τύχη του τραγουδιού αφήνεται απολύτως στη δημιουργία. Mέσα σε αυτή την κασετίνα των τριών CD θα ανακαλύψετε ένα σημαντικό κομμάτι από το παζλ της δημιουργίας του Cave, το οποίο δεν απευθύνεται μόνο στους πολύ φανατικούς.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
8°
