Είναι αργά. Βαριέμαι. Νυστάζω και λίγο. Ας ανοίξω το Facebook να χαζέψω μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Ντλιν. Κόκκινο καμπανάκι. «Η Χ. σας προσκαλεί να δηλώσετε ότι σας αρέσει η Σελίδα Πυξ Λαξ-Official». Προσπερνάω νυσταγμένη. Όπα. Μισό λεπτό. Κάτι δεν μου κολλάει. Το επεξεργάζομαι: invitation για like στη σελίδα των Πυξ Λαξ. Αυτό σημαίνει ότι οι τύποι δεν έχουν Facebook. Τουλάχιστον δεν είχαν μέχρι τώρα. Από μπροστά μου περνάει ξαφνικά όλη η εφηβεία μου. Σταράκια με στίχους στα λευκά κενά, σχολικές εκδρομές με walkman στα αυτιά και ένα 3410 με το εξής screensaver: «Ό,τι αξίζει πονάει και είναι δύσκολο». H ένδοξη γενιά των 90s μεγάλωσε. Και οι μεγάλες της αγάπες; Πήγαν τελικά στον Παράδεισο; Δεν ξέρω. Αλλά πάντως δεν είναι online. Ανοίγω μάτι. Και ψάχνω τηλέφωνα.
Γεια σας. Ο κύριος Φίλιππος Πλιάτσικας… Να μια φράση που δεν περίμενα ποτέ να πω(και ναι, αυτή ήταν μια φράση που όντως είπα- απαράδεκτη).
Ευτυχώς ο Φίλιππος Πλιάτσικας γελάει, όσο εγώ γίνομαι κατακόκκινη. Πολύ ευγενικός. Βασικά είναι από τους πιο ευγενικούς ανθρώπους που έχω μιλήσει. Αποφασίζω να συνέλθω λίγο, οπότε λέω:
Συγγνώμη, έχω λίγο τρακ, μεγάλωσα με τα τραγούδια σας(ελεεινή γκρούπιτσα, αλλά όντως, παιδιά ιδρώνουν παλάμες όταν μιλάς με ανθρώπους που έγραψαν στίχους που εσύ ξέρεις απέξω).
Ο Φίλιππος Πλιάτσικας γελάει λίγο (αχ, έχει κι αυτός τρακ;) και λέει πως πάντα τους αφήνει έκπληκτους όταν τους το λένε αυτό. «Ειδικά όταν ήμασταν πιτσιρικάδες έγιναν πολλά πράγματα πολύ γρήγορα. Δεν προλάβαμε να τα αφομοιώσουμε όλα. Αλλά πραγματικά είναι πολύ ωραίο όλο αυτό, αυτή η αγάπη που ακόμα συνεχίζουμε να παίρνουμε».
Σας παίρνω γιατί ανοίξατε σελίδα στο Facebook.
Ναι.
Που σημαίνει ότι μέχρι τώρα δεν είχατε Facebook.
Σωστά.
Θέλω να πω ότι σχεδόν όλοι χρησιμοποιούν το Facebook για να προβάλλουν τη δουλειά τους. Εσάς δεν σας είχε περάσει ποτέ από το μυαλό;
Κοίταξε να δεις, όταν διαλύθηκε η μπάντα το 2004, δεν είχαμε φτάσει σε αυτό το κρεσέντο των social media που ζούμε σήμερα. Οπότε μέχρι τότε δεν είχε χρειαστεί να το κάνουμε. Αφού ακολούθησε ο καθένας τον δρόμο του, οι άνθρωποι που μας έκαναν κατά καιρούς την επικοινωνία, μας έφτιαξαν κάποια προσωπικά προφίλ στο Facebook, αλλά εμείς δεν πολυσκαμπάζαμε από αυτό. Δεν είχαμε ακόμα αντιληφθεί τον τρόπο. Όταν ξανασυναντηθήκαμε το 2011 ούτε καν σκεφτήκαμε να φτιάξουμε ένα προφίλ για την μπάντα. Το 2018, όταν πια ξαναενωθήκαμε…
Ναι;
…Και πάλι δεν περνάει από το μυαλό μας (γέλια). Όταν επιτέλους η συνεργάτιδά μας που ανέλαβε την επικοινωνία, πρότεινε να ανοίξουμε μια σελίδα στο Facebook, είπαμε «Πολύ ωραία ιδέα». Και μετά συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό μάλλον έπρεπε να το έχουμε ήδη κάνει. Να έχουν και οι Πυξ Λαξ μια παρουσία στα social media.
Και μέχρι τότε δεν το είχατε σκεφτεί καν(ξαναμουρμουρίζω γιατί μου φαίνεται απίθανο). Είστε μια τεράστια μπάντα πώς στο καλό έγινε αυτό;
Κοίτα, η αλήθεια είναι ότι εμείς δεν είχαμε ιδέα από επικοινωνία, ήμασταν για τα λιοντάρια. Ο μόνος που ασχολιόταν με αυτό το κομμάτι ήταν ο Ξυδούς. Εκείνος ήταν που κανόνιζε καμία συνέντευξη αραιά και πού. Βγαίναμε καμιά φορά στο ραδιόφωνο, στην τηλεόραση κάθε 3 χρόνια και αυτό ξέραμε ότι είναι η επικοινωνία. Σκέψου, ότι έχουμε πάει να παίξουμε σε μια πόλη και η αφίσα που ανακοίνωνε τη συναυλία αφισοκολλήθηκε την επόμενη μέρα.
Εντάξει, δεν τα πηγαίνατε και τέλεια, αλλά…
Πάντα αυτό το συγκρότημα είχε μια ευκολία να επικοινωνεί με τους ελάχιστους τρόπους με ένα πολύ μεγάλο ακροατήριο. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να δυσκολεύεις τον άλλον να μάθει μια πληροφορία (γέλια). Ίσως αργήσαμε, αλλά εν τέλει καταλάβαμε ότι το πιο χρήσιμο στο Facebook είναι η επαφή που μπορεί να έχεις με ένα ακροατήριο. Να μιλήσεις για τη μουσική σου, να δει ο άλλος τη δουλειά σου. Θεωρώ ότι τα social media δεν είναι εξαιρετικά χρήσιμα για να ζεις, αλλά σε αυτό το κομμάτι έχουν φοβερή χρησιμότητα και μεγάλη αμεσότητα. Το βλέπουμε και σαν ένα ωραίο παιχνίδι τώρα!
Τι καινούργιο ετοιμάζετε τώρα;
Στις 22 και 23 Μαρτίου έχουμε δύο συναυλίες στη Νέα Υόρκη, ενώ το καλοκαίρι του 2019 θα ξεκινήσουμε μια μεγάλη περιοδεία* στην Ελλάδα και την Κύπρο.
Καινούργια τραγούδια;
Ό,τι μας έρχεται θα το βγάζουμε. Στην ουσία αυτή η μπάντα δεν σταμάτησε ποτέ. Θυμάμαι ότι όλα αυτά τα χρόνια που ακολουθούσαμε ξεχωριστούς δρόμους, μίλαγα πάντα στον πληθυντικό. Ήταν νομοτελειακό να συμβεί: κάποια στιγμή, έχοντας κάνει τον προσωπικό μας κύκλο, θα καταλήγαμε πάλι σπίτι μας.
Κλείνω το ακουστικό και βάζω στο You Tube (στο επίσημο κανάλι που πλέον έχουν) το «Μοναξιά μου Όλα» (κλισέ, αλλά αυτό μου ήρθε). Στέλνω σε ομαδικό group:
«Μόλις μίλησα με τον Φιλίππο Πλιάτσικα»
«Οι χωρισμένοι δεν γιορτάζουνε ποτέ;»
«Αυτό το είπε η Άτζελα, άσχετη»
«Σωστά. Ο Πλιάτσικας θα έλεγε “οι χωρισμένοι περπατάνε με τα χέρια”»
Ο Φίλιππος έχει δίκιο. Με κάποιον τρόπο, ακόμα κι αν δεν σου αρέσουν καν οι Πυξ Λαξ, τα τραγούδια τους τα νιώθεις πάντα σπίτι σου. Κι αυτό είναι κάτι που το Facebook δεν θα το καταλάβει ποτέ.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
