O Διονύσης Σαββόπουλος έχει όρεξη να στήνει προγράμματα

Ο Διονύσης Σαββόπουλος, σημαντικός συνθέτης, ποιητής, τραγουδοποιός, περφόρμερ και παλιότερα τηλεοπτικός παραγωγός, «ζωντανεύει» το ιστορικό «Άλσος» στο πολύπαθο Πεδίο του Άρεως. Ο χώρος, που ξεκινάει με επιχειρηματία τον Ηλία Μαροσούλη, αποκαλείται πλέον «θέατρο», αλλά με βάση τον ποικιλόμορφο σχεδιασμό του είναι και πολλά περισσότερα απ’ αυτό: χώρος συνάντησης των Αθηναίων, καφενείο, αναψυκτήριο, κέντρο έντεχνης και λαϊκής διασκέδασης, εστία «νέων ταλέντων», χώρος stand up comedy, θέατρο σκιών (Καραγκιόζης) κι όχι μόνο. 

Με αφορμή την πρεμιέρα, που είναι στις 29 Νοεμβρίου, τον συναντήσαμε στο γραφείο του, στις νότιες παρυφές του Λυκαβηττού. Πρόκειται για έναν καλόγουστο χώρο, όπου κυριαρχούν αντικείμενα τέχνης: ένα πιάνο και άλλα μουσικά όργανα, λογοτεχνικά βιβλία (εντυπωσιακά πολλή νεοελληνική ποίηση), ένα τζουκ μποξ, πίνακες και σχέδια, φωτογραφίες και αναπαυτικά έπιπλα. Εδώ έγινε η συζήτησή μας. 

Τι σημαίνει για σας τον ίδιο το ότι ξανανοίγει το «Άλσος», αλλά και για το Πεδίο του Άρεως; «Σημαίνει ότι ξανανοίγει ένας χώρος αγαπημένος, πανέμορφος κι αυτό που λέμε ιστορικός. Είναι πολύ στενάχωρο να είναι όλα κλειστά εκεί, απαξιωμένα κι αποξενωμένα από τους ίδιους τους Αθηναίους. Μπορώ να πω ότι ξανανοίγουμε το “Άλσος” σαν ένα πρώτο δειλό βήμα για την ανάκτηση του κέντρου της πόλης. Πρέπει βέβαια να γίνουν πολλά ακόμα βήματα κι απ’ όλες τις πλευρές. Ας συμφωνήσουν οι υποψήφιοι δήμαρχοι σε κάποιο μίνιμουμ πρόγραμμα για το ξαναζωντάνεμα του Κέντρου, ώστε ο ψηφοφόρος να ξέρει πως όποιος και να βγει, ορισμένα απαραίτητα πράγματα θα γίνουν. Αν ζωντανέψει το Κέντρο, θα ζωντανέψει όλη η Αθήνα». 

Καθώς τον άκουγα να μιλάει, σκεφτόμουν πως ο άνθρωπος αυτός, γεννημένος τον Δεκέμβρη του 1944 (το λέει στο τραγούδι του «Γεννήθηκα στη Σαλονίκη»), δεν δείχνει διόλου τα 74 χρόνια του. Είναι ευκίνητος και ζωηρός, με το μυαλό του «ξυράφι». Μιλάει, αλλά ταυτόχρονα σε ζυγιάζει, ώστε να είναι βέβαιος ότι καταλαβαίνεις επακριβώς αυτό που θέλει να σου πει. Σκεφτόμουν επίσης ότι έχω το σύνολο της δισκογραφίας του, όχι απλά σε άλμπουμ βινυλίου, αλλά ακόμα και σε μερικά παμπάλαια σαρανταπεντάρια, και τόσες δεκαετίες τ’ ακούω και τ’ αγαπώ. Από εκεί έφτασα στο σήμερα...

Τι θα περιλαμβάνει το πρόγραμμα;
«Το “Άλσος” θα δουλεύει κάθε μέρα κι όχι μόνο τα Σάββατα. Θα δουλεύει από το πρωί ως καφενείο για τους ανθρώπους που κάνουν τη βόλτα τους, τις Κυριακές τα μεσημέρια θα έχουμε Καραγκιόζη με τον Άθω Δανέλλη, τα προγράμματα θα αρχίζουν στις 21.00 και θα τελειώνουν πριν τα μεσάνυχτα. Εγώ θα παίζω Σαββατοκύριακα, τις Πέμπτες θα παρουσιάζω νέους ομοτέχνους, την Παρασκευή η Λίνα Νικολακοπούλου έχει οργανώσει λαϊκό πάλκο με «Τα πιο ωραία λαϊκά», τις Τετάρτες θέατρο μετά τα Χριστούγεννα, τις Τρίτες stand up comedy και τις Δευτέρες θα αρχίσουμε με τον Christian Ronig, που παίζει Τσιτσάνη και άλλους στα γερμανικά». 

Ειδικά το πρόγραμμα της Πέμπτης ενώνει το «Άλσος» με το παρελθόν του, από την εποχή που ο Γιώργος Οικονομίδης παρουσίαζε εδώ «νέα ταλέντα» (και με ταυτόχρονη ραδιοφωνική μετάδοση, όπως θυμούνται όλοι οι παλαιοί Αθηναίοι), προωθώντας πολυάριθμους νέους καλλιτέχνες στο δύσκολο ξεκίνημά τους. Κι ο ίδιος ο Σαββόπουλος υπήρξε κάποτε νέος, δεκαοχτάχρονος καλλιτέχνης, που είχε κατέβει από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα για να βρει τη (μουσική) τύχη του. 

Πόσο νερό έχει κυλήσει στο αυλάκι της καλλιτεχνικής σας πορείας από την εποχή του «Φορτηγού» μέχρι σήμερα;
«Ούτε που το κατάλαβα πώς πέρασαν τόσα χρόνια. Από μια μπουάτ στην Πλάκα με 80 καρεκλάκια βρέθηκα στο Ολυμπιακό Στάδιο με 80.000 κόσμο στις κερκίδες. Πώς έγινα καθηγητής Μουσικολογίας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, πώς μου φόρεσαν την τήβεννο του επίτιμου διδάκτορα της Φιλοσοφικής του Α.Π.Θ. (σ.σ. Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης), πώς θα κάνω τώρα τον κομφερανσιέ στο “Άλσος” ούτε που το κατάλαβα». 

Του θύμισα το στίχο του «Και να που πάλι βγάζω δίσκο», ρωτώντας τον αν έχει σκοπό να γράψει νέα τραγούδια. Η απάντηση άμεση και κοφτή:  «Δεν έχω όρεξη για γραψίματα, έχω όρεξη να στήνω προγράμματα και να παίζω. Έχω γίνει πολύ καλός σε αυτό. Μάλλον περνάω μια πιο εξωστρεφή φάση». 

Καθώς έχετε περάσει τη ζωή του μεταξύ Θεσσαλονίκης και Αθήνας, μπορείτε να επιχειρήσετε μια σύγκριση των δύο πόλεων από προσωπική σκοπιά;
«Η Θεσσαλονίκη είναι μια μεγαλούπολη με οικειότητα και ζεστασιά χωριού. Αντιθέτως η Αθήνα είναι μεγαλούπολη χωρίς αυτό το προτέρημα. Απ’ την άλλη μεριά πρέπει να πω ότι εδώ την Αθήνα άκουσα για πρώτη φορά καλό λόγο γι’ αυτά που φτιάχνω. Σαν να ήταν έτοιμη να με ακούσει. Ενώ στη Θεσσαλονίκη με κοίταζαν με απορία το ’62 και το ’63». 

Ποια είναι η γνώμη σας για την κατάσταση στη σύγχρονη ποιοτική μουσική;
«Οι νέοι ομότεχνοι είναι πιο καταρτισμένοι από εμάς. Εμείς ήμασταν κάπως ερασιτέχνες. Ενώ οι καινούργιοι έβγαλαν πανεπιστήμια, ωδεία, μιλούν ξένες γλώσσες, εμείς ούτε στο Lower δεν φτάσαμε. Τους λείπει όμως η αμεσότητα, λες και είναι μακριά από τον κόσμο των αισθημάτων τους. Αλλά όσοι τον συναντούν αυτόν τον κόσμο, λάμπουν. Δείτε τον Μαραβέγια, τον Χαρούλη, την Καρακώστα, την Ίκαρη, την Πολέμη, αλλά και τους τραγουδοποιούς σαν τον Θανάση Παπακωνσταντίνου, τον Λεωνίδα Μπαλάφα, τον Παύλο Παυλίδη...»

Κλείνοντας, η συζήτηση πήγε στη γενικότερη συλλογική κατάσταση γύρω μας. Η απάντησή του ήταν μια πρόσκληση για ενδοσκόπηση και μη επίρριψη ευθυνών κατά αλλοτρίων... «Μα και τα καλά και τα κακά της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής μας πραγματικότητας, είμαστε εμείς, είναι μέσα μας. Όταν θα πάψουμε να δείχνουμε τον απέναντι, ότι τάχα αυτός φταίει για όλα, τότε θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα για να τελειώνει ο πόνος και να βελτιωθεί η πολιτική, κοινωνική και οικονομική μας πραγματικότητα». 

Τον ευχαρίστησα, αποχαιρέτησα τον καλλιτέχνη και τη γλυκύτατη βοηθό του. Η φθινοπωρινή νύχτα με τύλιξε, καθώς γύριζα στην εφημερίδα, για να ετοιμάσω το κομμάτι αυτό. 

Ιnfo: «Θέατρο  Άλσος», Ευελπίδων 4, βόρεια πλευρά του Πεδίου του Άρεως, Κυψέλη. Από Πέμπτη, 29 Νοεμβρίου. Προπώληση: -www.ticketservices.gr & tickets.public.gr // -σε όλα τα καταστήματα PUBLIC // -εκδοτήριο: Πανεπιστημίου 39, Στοά Πεσμαζόγλου// - τηλεφωνικά: 2107234567