Η πρώην πρώτη κυρία της Γαλλίας ξεκινά την παγκόσμια περιοδεία της για το νέο της άλμπουμ «French Touch» από την Ελλάδα. Mε δύο συναυλίες στο Παλλάς στις 23 και 24 Οκτωβρίου. H 49χρονη σήμερα Carla Bruni διασκευάζει classics σαν το «Moon River» από το «Breakfast at Tiffany’s», το «Enjoy the Silence» των Depeche Mode ή το «Highway To Hell» των AC/DC. O παραγωγός David Foster (συνεργασίες με Celine Dion, Madonna, Whitney, Buble) την προέτρεψε να κάνει ένα άλμπουμ με αγγλικά τραγούδια, όταν γνωρίστηκαν το 2013 στο Λος Άντζελες κατά τη διάρκεια της περιοδείας της. «Δεν θα πρέπει να είσαι η Barbra Streisand» αναρωτήθηκε αρχικά «για να κάνεις ένα άλμπουμ διασκευών»; Ξεκίνησε όμως κάποια ακουστικά ντέμο και ο Foster ταξίδεψε στο Παρίσι για να αναλάβει τα υπόλοιπα. Μέσα από απαντήσεις σε συνεντεύξεις της στον ξένο Τύπο μαθαίνουμε μερικά πράγματα για την πρώτη της κιθάρα, το μουσικό της σπίτι, τα πρώτα της αγγλικά, τα λάθη στη σελίδα της στην wiki, την AC/DC διασκευή και το σημερινό ενδιαφέρον της για την πολιτική…
» «Θεωρείς την προφορά μου ανυπόφορη;» ρώτησα τη δασκάλα φωνητικής. Και εκείνη μου απάντησε: «Όχι είναι λίγο “french touch”. Μην αλλάξεις τίποτε».
» Άκουσα το «Highway To Hell» από το γιο μου γιατί είναι φανατικός του metal. Eίναι 16 ετών και του αρέσει η δυνατή μουσική. Μου είπε η μουσική σου είναι καλή, μαμά, αλλά μου φέρνει νύστα. Πρέπει να ακούσεις πραγματική μουσική. Τότε του είπα ότι διασκεύασα το «Highway To Hell». Έμεινε έκπληκτος και όταν το άκουσε μου είπε «ε... αυτό είναι σαν τζαζ».
» Η μητέρα μου είναι πιανίστρια και ο πατέρας μου συνθέτης, έπαιζαν όλη την ώρα μουσική. Ήταν σαν να ζω μέσα σε στερεοφωνικό. Στα 9 μου χρόνια μού έκαναν δώρο μια κιθάρα. Ποτέ δεν ήμουν καλή, το μόνο που ήθελα ήταν να μπορώ να γράψω δικά μου τραγούδια. Δεν χρειάζεσαι να είσαι βιρτουόζος μουσικός για να το πετύχεις. Ξέρω εκατοντάδες φανταστικούς κιθαρίστες που δεν μπορούν να γράψουν.
» Πάντα έγραφα κομμάτια αλλά χωρίς να σκεφτώ ποτέ να τα βγάλω. Μέχρι το 2003, που έβγαλα το ντεμπούτο μου «Quelqu’un M’a Dit». Μέχρι να βγει το άλμπουμ είναι όπως και με τα βιβλία, σου ανήκει. Αλλά μετά την κυκλοφορία του γίνεται κτήμα του κόσμου.
» Είμαι συμφιλιωμένη με το πέρασμα του χρόνου. Θυμάμαι σε μια συζήτηση που είχα με το φίλο μου συγγραφέα Michel Houellebecq να μου λέει ότι δεν τον απασχολεί τόσο το ότι μεγαλώνει, αλλά τον στενοχωρεί ότι δεν είναι νέος. Συμφωνώ.
» Συνάντησα για πρώτη φορά τη Μισέλ Ομπάμα σε σύσκεψη του ΝΑΤΟ στη Γερμανία, όπου μου πρόσφερε μια κιθάρα Gibson. Έπαιξα με αυτή τη διασκευή του «Blowing in the Wind» για την 91η επέτειο από τη γέννηση του Nelson Mandela στη Νέα Υόρκη.
» Στη σελίδα μου στη Wikipedia υπάρχουν πολλά λάθη και δεν ξέρω πώς μπορώ να τα αλλάξω. Σημαντικά λάθη για τις κυκλοφορίες των άλμπουμ, τις πωλήσεις, όλα τα έχουν γράψει λάθος. Μήπως πρέπει να τους στείλω ένα γράμμα να τα διορθώσουν;
» Έμαθα αγγλικά ακούγοντας Beatles χωρίς να ξεχωρίζω τους στίχους. Τραγουδούσα «Clo’ your eye’ and I’ll kit you, doo-morrow I mit you». Μετά από πέντε χρόνια συνειδητοποίησα ότι έλεγαν «close your eyes...»
» Το να γράφουν για μένα ανακρίβειες είναι η ιστορία της ζωής μου. Το συνήθισα. Δεν με ενδιαφέρει πια η πολιτική. Εύχομαι καλή τύχη στην κυρία και τον κύριο Τραμπ, την κυρία και τον κύριο Μακρόν, αλλά δεν με ενδιαφέρει πια το θέμα. Καθόλου. Και δεν θέλω να μιλάω για αυτά γιατί στις συνεντεύξεις μιλάω μισή ώρα για τη μουσική και οι δημοσιογράφοι βγάζουν τίτλους για τον Tραμπ και τον Μακρόν. Δεν με νοιάζει καθόλου. Μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, καλή τύχη και αντίο. Η φήμη για τη σχέση μου με τον Τραμπ κρατάει από παλιά, δεν έχει ίχνος αλήθειας, οπότε αν ο κόσμος θέλει να μιλά για αυτό, ας το κάνει.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
