Η πραγματικότητα τρέχει διαρκώς. Μουσικοί και συγκροτήματα προσπαθούν να μη μείνουν στάσιμοι και τους βαρεθούμε πριν την ώρα τους αλλά και για να μη βαρεθούν και οι ίδιοι τον εαυτό τους. Η ποπ κουλτούρα περιστρέφεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα γύρω από τον εαυτό της και σε κάθε τικ-τακ αλλάζει (παραμένοντας ίδια). Είναι 60s, είναι 70s, είναι 80s revival, είναι (πάλι) shoegaze, είναι υπέροχα 90s, είναι vintageκαι retro, είναι μοντέρνα και μεταμοντέρνα, είναι nu-jazz, είναι γαλανομάτα αλλά και στρέιτ σόουλ, είναι απ’ όλα και τίποτα, είναι α-πολιτίκ και πολιτικοποιημένη, είναι παλιά και καινούργια, είναι κορώνα/γράμματα καθώς το νόμισμα περιστρέφεται αέναα και κάθε δευτερόλεπτο είναι και κάτι άλλο.
The National - Sleep Well Beast
Είναι όσο cool πρέπει να είναι κάποιος στις μέρες μας όταν παίζει ροκ (με την ευρεία έννοια), είναι όσο ώριμοι χρειάζεται μετά από 7 άλμπουμ, είναι τόσο σκοτεινοί όσο δικαιολογεί η ηλικία και το παρελθόν τους και δεν τραβάνε κανένα ζόρι πέρα απ’ αυτό της δημιουργίας, εξού και μετατοπίζονται επιτυχώς και προς τον ηλεκτρονικό ήχο. Οι National δημιουργούν ένα άλμπουμ που ακούγεται ολόκληρο και το πρώτο που θέλεις μόλις τελειώσει είναι να το ξανακούσεις γιατί έχει προσωπικότητα, στιλ και χαρακτήρα.
Μετατοπίζονται ώστε να γίνουν ένα «τουριστικό ροκ» συγκρότημα, υιοθετώντας ένα φορμαλιστικό ήχο κι ένα στιλ που προσφέρεται για ευρεία κατανάλωση, για σκηνικά καραγκιοζιλίκια, για 40άρηδες και 50άρηδες πρώην ροκάδες που τώρα έχουν καλοπληρωμένη δουλειά και ακούνε δυνατά μέσα στο Lexus από Kansasμέχρι AC/DC. Ο Joshua Homme εξάντλησε τον καλό ροκ εαυτό του στη συνεργασία με τον Iggy Pop για το εξαιρετικό: «Post Pop Depression» και για το δικό του άλμπουμ απέμεινε ένα πουκάμισο αδειανό. Φτωχές συνθέσεις που γίνεται προσπάθεια να σωθούν καταφεύγοντας σε επικές διαστάσεις, σε τυποποιημένες λύσεις και σε ήχο που είναι φτιαγμένος για τη ροκ διασκέδαση του Σαββατόβραδου.
Arcade Fire - Everything Now
Όσο πάταγαν σε δύο βάρκες, σε αυτή που παρέπεμπε στους TalkingHeads και σ’ αυτή των DaftPunk (όπως έκαναν –ας πούμε– στο «Reflektor»), διατηρούσαν ζωντανό ένα νήμα που τους συνέδεε με το εναλλακτικό ροκ ξεκίνημά τους. Τώρα μετατοπίζονται και αποφασίζουν να τραβήξουν το πόδι από τη βάρκα των Talking Heads και να γίνουν μία groovy/disco/dance/pop μπάντα με στοιχεία «λευκής σόουλ», εξωστρεφή διάθεση και μόνο για πρώτη ανάγνωση. Όμως δυσκολεύονται να έχουν ουσιώδες πρωτογενές υλικό για ένα δίσκο που θα τον μνημονεύουμε για καιρό και θα εξαντληθεί σε εύκολα ραδιοφωνικά playlists και σε συνηθισμένα dj sets.
Κι αφού οι Arcade Fire «παράτησαν» τους Talking Heads, βρήκαν την ευκαιρία και τους «άρπαξαν» οι LCD Soundsystem, ευτυχώς όμως η επαναλειτουργία τους δεν είναι μόνο αυτό. Η πολύχρονη αποχή έδωσε τη δυνατότητα στον James Murphy και την παρέα του να επαναπροσδιορίσουν τη σχέση τους με τη μουσική, να μετατοπισθούν –εν μέρει– από τους προηγούμενους 3 δίσκους τους και να μεταλλαχθούν σε ένα δημιουργικό σύνολο με συνθέσεις, τραγούδια, ενορχηστρώσεις και στοχαστική διάθεση. Έτσι η επανασύνδεσή τους έχει μεν πραγματικό νόημα αλλά και το δικό τους «αμερικάνικο όνειρο» δεν δείχνει να έχει τη δύναμη να νικήσει τη λήθη του χρόνου.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
