Δεν πρόλαβε να κυκλοφορήσει και έχει ήδη αποθεωθεί. Φαίνεται πως όλοι θέλουν κάτι από τον Kendrick Lamar, ακόμη και ο υπερσυντηρητικός παρουσιαστής του Fox Geraldo Rivera που υποχρεώθηκε –εντέλει– να πει πως θεωρεί καλύτερο ράπερ του καιρού μας τον 29άχρονο μουσικό. Αφορμή η στοχοποίηση του Fox News από τον Lamar στον καινούργιο του δίσκο «DAMN.» για τις ακραία συντηρητικές του θέσεις, για τη διαρκή υποστήριξη στον Τραμπ αλλά και για τη διατυπωμένη άποψη του Rivera πως «το χιπ χοπ έχει κάνει στους νεαρούς Αφροαμερικάνους μεγαλύτερη ζημιά από το ρατσισμό».
Το καινούργιο του άλμπουμ συγκεντρώνει ήδη πιο υψηλές βαθμολογίες και από το –προ διετίας– αριστούργημά του «To Pimp A Butterfly» κι ας μην είναι καθόλου καλύτερο. Όμως ο Kendrick Lamar είναι το νέο καυτό, σπουδαίο, ιδιαίτερο όνομα του χιπ χοπ και έτσι ο ενθουσιασμός περισσεύει αποδεικνύοντας για μία ακόμη φορά ότι το όνομα του καλλιτέχνη παίζει ρόλο στην κρίση. Αν το «DAMN.» του Kendrick Lamar τον είχε κάνει άλλος, ο ενθουσιασμός θα ήταν λιγότερος (και σαφώς πιο δίκαιος).
Πριν από –σχεδόν– ένα χρόνο έγραφα εδώ ένα κείμενο με τίτλο: «Ένα βήμα μπρος, δύο πίσω» με αφορμή τον δίσκο «The Life of Pablo» του Kanye West, που είχε ακολουθήσει το αριστουργηματικό «Yeezus» και –τηρουμένων των αναλογιών– έχουμε και στην περίπτωση του Kendrick Lamar ένα παρόμοιο φαινόμενο.
Είναι εξαιρετικά σπάνιο να έχουμε από τον ίδιο καλλιτέχνη δύο συνεχόμενα σπουδαία άλμπουμ στη σειρά και, κατά τη γνώμη μου, το «Το Pimp A Butterfly» ήταν το αριστούργημά του και το «DAMN.» είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ αλλά σαφώς υποδεέστερο, όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση του Kanye West.
Διαβάζοντας τις κριτικές που έχουν ήδη γραφτεί αλλά και τα σχόλια πολλών ακροατών, αυτή η άποψη διατυπώνεται συχνά αλλά το hype για τον Lamar είναι μεγάλο, το όνομα είναι «καυτό» κι έτσι εύκολα οι απόψεις είναι πιο ενθουσιώδεις από την πραγματική αξία του δίσκου.
Προφανώς μετά από ένα εγκεφαλικό, πολυσύνθετο και πολυδιάστατο αριστούργημα σαν το «To Pimp A Butterfly» o Kendrick Lamar θέλησε να επιστρέψει στις ρίζες του κάνοντας ένα άλμπουμ πιο κοντά στις βασικές αξίες του χιπ χοπ, αλλά και πιο «προσιτό» στο ευρύ κοινό του είδους, κι έτσι οι συνεργασίες με τους Dr. Dre, George Clinton, Snoop Dogg, Bilal και Pharrell Williams στον προηγούμενο δίσκο αντικαθίστανται εδώ από τους U2, Rihanna, BadBadNotGood, Zacari και Alchemist, υπάρχουν τραγούδια radio friendly αλλά και πρωτόγονο, καθαρόαιμο χιπ χοπ και φυσικά η ιδιαίτερη αφηγηματική του δεινότητα που τον κάνει να ξεχωρίζει.
Όπως και να ’χει, φαίνεται πως ο Kendrick Lamar θα έχει σύντομα με το «DAMN.» έναν ακόμη δίσκο στο Νο1 με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, μόλις 2 χρόνια μετά από το «To Pimp A Butterfly», αλλά αυτή τη φορά θα είναι το hype που θα του δώσει αυτή τη δόξα και όχι η πραγματική αξία του δίσκου. Όταν τα χρόνια περάσουν τότε θα είναι πραγματικά φανερό για ποιο άλμπουμ θα τον θυμόμαστε.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
Είναι εξαιρετικά σπάνιο να έχουμε από τον ίδιο καλλιτέχνη δύο συνεχόμενα σπουδαία άλμπουμ στη σειρά και, κατά τη γνώμη μου, το «Το Pimp A Butterfly» ήταν το αριστούργημά του και το «DAMN.» είναι ένα πολύ καλό άλμπουμ αλλά σαφώς υποδεέστερο, όπως ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση του Kanye West. 
