Με την 6η Φεβρουαρίου να αποτελεί επέτειο των «κουτζουμπηλάδων» όλης της οικουμένης (από το διαχρονικό, «παίξε ένα “Could You Be Loved”, ρε φίλε»), θυμόμαστε τον Bob Marley μέσα από 6 φωτογραφίες. Διαλέγει και τις σχολιάζει ο Kevin MacDonald, σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ «Marley», το οποίο προβλήθηκε υπό ευμενέστατες κριτικές πέρυσι, χαρτογραφώντας όλη την πορεία του χαρισματικού rastafari, από την ένδεια του Kingston έως την καθολική διεθνή αναγνώριση και την αναγωγή του σε τζαμαϊκανό είδωλο ενός πολιτιστικο-ιδεολογικού κράματος ανάλογου του Τσε Γκεβάρα και του Μοχάμεντ Άλι, που δεν παύει να εμπνέει τις μάζες.
1961: με τη μητέρα του, Cedella, και την ετεροθαλή του αδελφή, Pearl
«Όταν ο Bob έφτασε στην ηλικία των 15 ή 16, η μητέρα του αποφάσισε να εγκαταλείψει τη Τζαμάικα για να ξαναρχίσει τη ζωή της στην Αμερική. Τη φωτογραφία αυτή την άφησε σαν αναμνηστικό στον γιο της. Πρόκειται για το πρώτο γνωστό φωτογραφικό ντοκουμέντο του Marley. Είχε εγκαταλείψει το σχολείο στα 12 και δούλευε εδώ κι εκεί, ώσπου καταπιάστηκε με τη μουσική. Εκείνη περίπου την περίοδο ηχογράφησε και τον πρώτο του δίσκο, “Judge Not”».
1967: με το φίλο του, Lloyd «Bread» McDonald, στο Trenchtown
«Ως τότε ο Bob είχε ήδη κερδίσει το προσωνύμιό του, Tuff Gong –ήταν αναντίρρητα σκληρός, ευλαβικά πειθαρχημένος. Ασκούνταν, ακολουθούσε αυστηρά χορτοφαγική διατροφή, κολυμπούσε, έτρεχε στην παραλία καθημερινά. Όλες οι γυναίκες ήταν ερωτευμένες μαζί του. Παράλληλα καλλιεργεί το ιδεώδες προφίλ του rasta, με τα κοντά του dread».
«Οι πάντες καπνίζουν χόρτο στη Τζαμάικα. Ο Bob πιθανότατα δοκίμασε το πρώτο του τζόιντ στα 10. Και καθώς ήταν rasta, προσέδιδε στη μαριχουάνα ιδιότητες σχεδόν μυστικιστικές. Ο Marley εκείνης της περιόδου βρισκόταν το απόγειο των δυνάμεών του, όντας μέλος μιας σέκτας απόβλητων. Σήμερα ο καθείς μπορεί να πλασάρει εαυτόν ως rasta, όμως τότε το είδος τους ήταν το ποταπότερο των ποταπών για την τζαμαϊκανή κοινωνία. Ο Bob τρεφόταν από αυτή την παρέκκλιση, διέθετε το απόθεμα αυτοπεποίθησης για να κάνει κάτι τέτοιο».
«Στα χρόνια μετά την ανεξαρτησία το Kingston ήταν διχασμένο εξαιτίας του ιδεολογικού συμμοριτοπόλεμου. Ο Bob ήταν απολίτικος, αλλά διατηρούσε επαφές και με τα δύο άκρα. Εδώ απεικονίζεται με τον Claudie Massop, ηγέτη μιας από τις πιο βίαιες κάστες του People’s National Party. Τον 1976, ο Bob κόντεψε να χάσει τη ζωή του καταμεσής αυτών των συγκρούσεων και συνεπώς αυτοεξορίστηκε στο Λονδίνο. Ενόσω ήταν εκεί, πείστηκε από τον Massop και άλλους να επιστρέψει για ένα “ειρηνευτικό κονσέρτο”».
1975, πάρκο Battersea, Λονδίνο
«Έπαιζε ποδόσφαιρο όλη την ώρα. Στο Λονδίνο νοίκιασε ένα σπίτι στο Chelsea μαζί με την μπάντα. Έπειτα από τις πρόβες κατέβαιναν στο πάρκο για να παίξουν ποδόσφαιρο. Τα έβαζαν με τον οποιονδήποτε. Ο θρύλος λέει ότι μια ομάδα του φασιστικού National Front κατέβηκε στο πάρκο για να τους αντιμετωπίσει και οι Wailers τους διέλυσαν άνετα».
1978, Kingston, συναυλία One Love
«O Bob έλειψε από τη χώρα για 18 μήνες έπειτα από τον πυροβολισμό του. Η συναυλία One Love τον βρίσκει στον κολοφώνα των δυνάμεών του. Αμέτρητοι συμπατριώτες του τον προσέβλεπαν σαν την μοναδική προσωπικότητα με τη δύναμη να τους ενώσει. Ήταν εθνικός ήρωας».
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
14°
