Δεν είναι λίγες οι φορές που έχει διατυπωθεί η άποψη «ότι το rock ’n’ roll έχει πεθάνει» και σε αυτά τα 40+ χρόνια που ακούω δίσκους και γράφω γι' αυτούς, το θέμα επανέρχεται κάθε τόσο. Πάντα τα γεγονότα τελικά διαψεύδουν αυτούς τους χρησμούς για το μουσικό είδος που καθόρισε τον ήχο, την αισθητική και τον πολιτισμό του 20ού αιώνα.
Μπορεί να μην πεθαίνει αλλά κάθε τόσο παραπατάει, μπερδεύεται, χάνει τον προσανατολισμό του και τελευταία θέλει διαρκώς να κοιτάει προς τα πίσω.
Ok τα ’χουμε ξαναπεί… Παρθενογένεση δεν υπάρχει, η φόρμα είναι ούτως ή άλλως περιορισμένη κι έτσι όλα θυμίζουν κάτι ή παραπέμπουν κάπου μετά από 50 χρόνια ζωής και χιλιάδες δίσκους. Όμως πραγματικός καλλιτέχνης είναι αυτός που, αφού μάθει και αφομοιώσει την «ίδια παλιά ιστορία», έχει τον τρόπο και τη δημιουργικότητα να την αφηγηθεί και πάλι με το δικό του τρόπο που είναι μοναδικός και ιδιαίτερος.
Στις μέρες μας η απόλυτη αντιγραφή της φόρμας φαίνεται να κυριαρχεί, το garage και η ψυχεδέλεια από τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 είναι κάτι σαν άγια δισκοπότηρα από τα οποία όλοι θέλουν να πιουν. Είναι τόσα πολλά τα συγκροτήματα και οι μουσικοί του 21ου αιώνα που νομίζεις ότι προτιμούν να «κρύβονται» πίσω από το ένδοξο παρελθόν και να επαναχρησιμοποιούν τις στάνταρ φόρμες παρά να αναμετρηθούν δημιουργικά μαζί τους. Και τελικά είναι σαν να ξαναζούμε τη ροκ ιστορία, σαν ένα αμήχανο déjà vu, σαν η νέα γενιά να παραδίδεται αμαχητί στην ανίκητη αυθεντία του παρελθόντος. Μόνο που έχουν περάσει 40-50 χρόνια και τα κοινωνικά, πολιτιστικά, αισθητικά και μουσικά δεδομένα που γέννησαν το garage και την ψυχεδέλεια δεν υπάρχουν πια κι έτσι η «ξεπατικωτούρα» μοιάζει με πουκάμισο αδειανό.
Οι Allah-Las με το 3ο τους άλμπουμ «Calico Review» θέλουν να αντιγράψουν την αισθητική και τη φόρμα από την ιερή μουσική παράδοση της ιδιαίτερης πατρίδας τους και της ευρύτερης γειτονιάς τους. Το γκρουπ από το Los Angeles κοιτάζει σεβαστικά garage και ψυχεδέλεια, στέκεται στη γωνία Haight-Ashbury αλλά η υποταγή στην (ένδοξη) φόρμα είναι αυτή που ξεδοντιάζει τον ήχο. Το άλμπουμ μετατρέπεται σε κάτι που θυμίζει φοιτητική εργασία επί του θέματος. Ευχάριστο να το ακούς αλλά η ψυχή του έχει ήδη δηλωθεί στα απολεσθέντα. Στην Αγγλία τώρα, οι The Heavy με τον 4ο δίσκο τους «Hurt & The Merciless» δεν έχουν να προσθέσουν ούτε μια φρέσκια ιδέα σε όσα ήδη έχουν ειπωθεί στο punk, funk, indie rock. Το ακούς, δεν σε χαλάει και μετά το αφήνεις στην άκρη χωρίς καμία επιθυμία να επιστρέψεις σε αυτό.
The heavy, Hurt and the merciless
Οι The Coral όμως με το καινούργιο τους άλμπουμ «Distance Inbetween», μετά από χρόνια σιωπής και απραξίας, είναι μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη, τόσο έντονη όσο αυτή του πρώτου τους δίσκου. Οι αναφορές τους στην αισθητική της ψυχεδέλειας δεν δείχνουν διάθεση αντιγραφής, το πιο έντονο ροκ ύφος που υιοθετούν διευρύνει τον δημιουργικό τους ορίζοντα, η επαναλειτουργία τους έχει ουσιαστικό λόγο ύπαρξης και το άλμπουμ είναι από τα «κρυφά» διαμαντάκια του 2016.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
14°
