Πόσες φορές ακόμα μπορείς να διαβάσεις την αράδα «βραχνή σόουλ με νότες περιπαθούς τζαζ και μοντέρνες πινελιές» ή κάποιο παράγωγό της, χωρίς να φρίξεις; Παρόλο που οι ονοματοδότες επιμένουν να παρομοιάζουν την 22χρονη Νεοζηλανδή με οποιαδήποτε καταξιωμένη γυναικεία φωνή, από την Amy Winehouse στην Bjork και από τη Florence στη Nina Simone, ο πιο ταιριαστός παραλληλισμός που αποδόθηκε στην Kimbra Johnson είναι εκείνος που ανιχνεύει τις επιρροές της στον Jamie Lidell.
Πρόσεξε τα προγραμματισμένα synth και τα φωνητικά beatbox. Άκου την μπασταρδεμένη διασταύρωση των ειδών. Διαπίστωσε την καθολική αποδοχή της από τους χίπστερ. Πουθενά δεν αποτυπώνονται πιο ανάγλυφα οι συγγένειές της με τον ντισκο-σόουλ ηλεκτρονικάριο, από το βίντεο της ερμηνείας της στο φεστιβάλ South by Southwest του φετινού Μαρτίου για τα session του Spotify. Όπως είναι γνωστό, οι χίπστερ δε χορεύουν, λικνίζονται, και ενόσω η Kimbra πλάθει τον ήχο μιας ολόκληρης ορχήστρας με το sampler και τη φωνή της στη διάρκεια της σόλο εκδοχής του «Settle Down», το πλήθος θροΐζει σαν το τρυφερό γρασίδι, κοιτάζοντας μαγνητισμένο και βιντεοσκοπώντας με τα iPhone την performer με τα κατακόκκινα χείλη και τις μελαχρινές αφέλειες, το ριγέ ελαστικό παντελόνι και την πρασινωπή ζακέτα.
Είναι το ίδιο κοινό που λάτρεψε τις CocoRosie, την Joanna Newsom, τον Devendra και τους Antony and the Johnsons, χωρίς αυτό να την καθιστά ακατάληπτη για το ακροατήριο της Katy Perry και του MTV, όπως φανερώνει η προβεβλημένη συνεργασία της με τον Gotye στο στρογγυλοκαθισμένο στο νούμερο 1 της Αμερικής, «Somebody That I Used To Know». Η Kimbra διαθέτει ένα ντεμπούτο με τίτλο «Vows», μια πενταμελή μπάντα για τις ζωντανές τουρνέ, 60 χιλιάδες ακόλουθους στο twitter και αποτελεί τη δημοφιλέστερη συνεισφορά της Νέας Ζηλανδίας στην ποπ κουλτούρα αυτή τη στιγμή.
Είναι κουκλάρα, παίζει κοντραμπάσο και κέρδισε το πρώτο Grammy Νέου Καλλιτέχνη που έχει απονεμηθεί ποτέ σε μουσικό της τζαζ. Τι άλλο θέλεις για να ασχοληθείς με την περίπτωσή της; Προϊόν περίεργων εθνικών καταβολών, η Spalding έχει αφροαμερικάνικες, ουαλικές και ισπανικές ρίζες, μεγάλωσε σε μια γειτονιά του Πόρτλαντ, την οποία χαρακτηρίζει «τρομακτικό γκέτο», και διδάχτηκε βιολί, όμποε και κλαρινέτο, προτού ανακαλύψει το μπάσο, στα χρόνια του γυμνασίου.
Εξασκώντας ένα ιδιόμορφο, πρωτάκουστο fusion της τζαζ, του οποίου το εύρος των επιρροών περιλαμβάνει αβαντ-γκάρντ μπασίστες της ECM σαν τον Dave Holland, το σαξόφωνο του Wayne Shorter, τους ήχους της βραζιλιάνικης Tropicalia, τις συνθέσεις του Ornette Coleman και την καριερίστικη προσέγγιση της Madonna, κυκλοφόρησε το «Chamber Music Society», ένα άλμπουμ που της απέφερε το Grammy αλλά και το βραβείο Τζαζ Καλλιτέχνη της Χρονιάς στα Boston Music Awards. Η κλασική της παιδεία συντελεί στο να ενορχηστρώνει με την ίδια ευχέρεια σύνολα εγχόρδων και πιανιστικές τρίλιες α λα Herbie Hancock, καμπαρετζίδικους ρυθμούς και laid back μπαλάντες, σε ένα άλμπουμ που ξεπερνά τα όρια του ιδιώματός του. Σας είπαμε ότι τραγουδάει κιόλας;
Η Nana Rashid λίγο πριν την εμφάνισή της στο Athens Jazz στις 2 Ιουνίου μιλάει για τα ερωτήματα που θέτει στον εαυτό της, την Peggy Lee και την jazz στη Δανία
Στο φετινό συνεδριακό πρόγραμμα του Athens Music Week η σχέση μουσικής και τεχνητής νοημοσύνης μπαίνει για άλλη μια φορά στο μικροσκόπιο αναζητώντας τη ρύθμισή της
