Ο mastermind μιας ωραίας παρέας που δεν θα μπορούσε να ονομάζεται Ηνωμένοι Θεσσαλονικείς Καλλιτέχνες γιατί το μάτι γυάλιζε και το χιούμορ τα έσπαγε σε λόγο πλάγιο δεύτερο,
δηλαδή με λεκτικά παιχνίδια και πολύ λοξή ματιά. Μέσα στην 20χρονη πορεία τους οι Άγαμοι Θύται παρουσιάζουν φέτος επαναμονταρισμένοι με λαχανί ανάπτυξη και νέες μεταγραφές την 11η μουσική τους παράσταση με τίτλο «Αλλιώς δεν γίνεται» στον Ζυγό. Ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης έχει το λόγο…
Πώς εξελίχθηκε αυτό το είδος της μουσικής παράσταση με τη σάτιρα ως τώρα; Οι εποχές είναι ίδιες, δεν αλλάζει τίποτα, ούτε ο ζήλος στο είδος. Και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό από το μεσοπόλεμο ήταν δημοφιλές είδος. Στην Ελλάδα η επιθεώρηση αντιστοιχούσε στο μεσοπολεμικό καμπαρέ, δυο είδη που σίγουρα μας επηρέασαν όταν πρωτοξεκινήσαμε. Η διαφορά ήταν στη ματιά τότε, γιατί ήμασταν νέοι.
Δεν υπήρχε αντίστοιχη «παρέα» που το έκανε αυτό τότε; Σε επίπεδο συλλογικής προσπάθειας όχι. Είχε υπάρξει το «Αχ Μαρία», ως μια άτυπη μικρότερη παρέα. Όταν ξεκινήσαμε, ως ο μόνος ηθοποιός, ήθελα να προσδώσω στην ομάδα ένα είδος συλλογικής εργασίας στη λογική του θιάσου. Πρώτη φορά όμως μιλούσαμε για γκρουπ που εκφραζόταν με το συγκεκριμένο κώδικα, τη σάτιρα, την κωμωδία και τη μουσική. Λειτουργεί σαν ένας τόπος συνάντησης όπου βγαίνει ο άλλος μας εαυτός, που έχει πιο παιγνιώδη διάθεση, που βλέπει τα πράγματα από λοξή ματιά, από παραμορφωτικό πρίσμα. Πάντα ήταν ένα ανοιχτό σχήμα με διάφορες συνεργασίες όπως με τους Αθερίδη και Σακελλαρίου.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό σας είναι ότι δεν παίζετε συχνά. Είχαμε αποφασίσει να μην παίζουμε τακτικά, γιατί πάντα υπήρχε μεγάλη ανταπόκριση από το κοινό – και αν το κάναμε σαν κύρια δουλειά μπορεί να εκφυλιζόταν εύκολα. Έτσι στα είκοσι χρόνια που φτάνουμε φέτος, έχουμε παίξει έντεκα φορές.
Τι έχει αλλάξει στο χιούμορ από τότε; Αυτό που έχει αλλάξει είναι η νοοτροπία μας, καθώς πάντα επιδιώκουμε να βλέπουμε λίγο πιο μπροστά. Ήταν πιο εύκολο πριν είκοσι χρόνια να προβλέψουμε τι θα επακολουθήσει, ενώ τώρα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα, είναι οριακά, δεν μπορείς δεις πού πάμε. Είναι και λίγο πιο απαισιόδοξα τα πράγματα, είναι δύσκολη η φάση.
Ποια είναι η γνώμη σας για την κρίση; Είναι βαθύτερη και σχετίζεται με την ταυτότητα των Ελλήνων. Σε μας είναι οξύτατη γιατί έχουμε, έτσι κι αλλιώς, ένα είδος κοινωνικής και εσωτερικής κρίσης. Δεν έχουμε προσαρμοστεί, κάναμε ένα άλμα τα τελευταία 30-40 χρόνια στην ευημερία και χάσαμε την ταυτότητά μας, χωρίς να φτιάξουμε καινούρια ως οφείλαμε. Δεν είμαι νοσταλγός του παρελθόντος, αλλά στις καινούργιες συνθήκες έπρεπε να παράγουμε πολιτική σκέψη για να μπορέσουμε να διαχειριστούμε την καινούρια κατάσταση. Την εντοπίσαμε μόνο στην ευμάρεια των υλικών αγαθών, που θα μας τα πάρουν κι αυτά.
Γιατί ήταν ψευδοευμάρεια τελικά… Αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό, γιατί η ευμάρεια είναι και το ζητούμενο, δεν μπορούμε να λέμε να γίνουμε φτωχοί για να είμαστε καλύτεροι – πρέπει όμως να μπορούμε να διαχειριστούμε την ευμάρεια. Πρέπει να μπορούμε να διαχειριστούμε τη ζωή μας και σε άλλο επίπεδο, πνευματικό, καθημερινό, συλλογικότητας. Εδώ δεν μπορούμε να ζήσουμε, είμαστε όλοι εναντίον όλων, θα σκοτωθούμε σε λίγο μεταξύ μας.
Πώς βγήκε το όνομα «Άγαμοι Θύται»; Ήταν ένα λογοπαίγνιο κρυμμένο στο συρτάρι μου για δέκα χρόνια. Το είχα ακούσει από ένα φίλο γιατρό. Όταν ήταν να βγάλουμε την αφίσα λέγαμε πώς θα λεγόμαστε εμείς τώρα, Ηνωμένοι Θεσσαλονικείς Καλλιτέχνες; Είχα κάνει κάποιες απόπειρες σατιρικών εμφανίσεων πριν τους Άγαμους, όταν λοιπόν μαζεύτηκε αυτός ο πυρήνας απλώς ήθελα να βαφτίσω την ομάδα με ένα όνομα που να ανταποκρίνεται στη δουλειά μας, διαθέτοντας ειρωνεία και χιούμορ από τη μια και από την άλλη να δίνει και το χαρακτήρα της ομάδας. ●
12°
