Σημαντικό κομμάτι της πανκ μυθολογίας. Ανεξάρτητοι και αυθεντικοί, με διευρυμένη μουσική βάση δεδομένων, αυτοσχεδιαστική διάθεση και ανήσυχη σκέψη. Λίγο πριν την πολυαναμένομενη εμφάνισή τους στην Αθήνα με νέο τραγουδιστή και εξαιρετικό νέο άλμπουμ, ο κιθαρίστας Αndy Moor μιλά για την ελληνική κρίση, τις ολλανδικές καταλήψεις, την άνοδο του Γκερτ Βίλντερς, τους Dead Kennedys και τα ρεμπέτικα.
Τι σημαίνει η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ολλανδία; Στην Ολλανδία πολλοί γελούν με αυτά που λέει ο ακροδεξιός Γκερτ Βίλντερς, με αντιμουσουλμανικό μένος και ακραίες θέσεις. Στις τελευταίες εκλογές πήρε το 25% των ψήφων, που είναι επικίνδυνα υψηλό. Αλλά έτσι ακριβώς αποκτά μεγαλύτερη δύναμη. Όπως και με τον Μπερλουσκόνι. Αλλά στο τέλος δεν είναι καθόλου αστείο.
Πώς βλέπεις την κρίση; Ο καπιταλισμός πεθαίνει, απλώς τώρα τινάζει τα πόδια. Είναι πιασμένος από την τελευταία κλωστή και αυτό είναι επικίνδυνο, γιατί αυτή είναι συνήθως η περίοδος που ο κόσμος χτυπιέται. Όπως στις δικτατορίες που βρίσκονται λίγο πριν το τέλος της εξουσίας. Σε όλο τον κόσμο η κατάσταση είναι η ίδια, οι τράπεζες τα σκάτωσαν πραγματικά. Ο καθένας το ξέρει, αλλά ακόμη οι κυβερνήσεις τις προστατεύουν. Eίδα ένα ελληνικό ντοκιμαντέρ, το «Debtocracy», και έδωσε παραδείγματα από το Εκουαδόρ. Αυτό συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, είμαστε σε ένα επικίνδυνο σημείο που τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα.
Τι συμβαίνει με τις καταλήψεις στην Ολλανδία; Παρακολουθούμε μια δεξιά στροφή τα τελευταία χρόνια στην Ολλανδία. Ο κόσμος δεν έχει ακόμη πανικοβληθεί, γιατί επηρεάζεται μεν η καθημερινότητά του, αλλά δεν θίγεται σε έντονο βαθμό. Εδώ δεν έχουν φανεί ακόμη τα τρομακτικά αποτελέσματα της πολιτικής αυτής. Αλλά πιστεύω ότι θα φανούν όλο και περισσότερο, ίσως και φέτος με το κόψιμο των τεχνών, των χρηματοδοτήσεων. Το ζήτημα με τις καταλήψεις έχει ξεκινήσει εδώ και καιρό και ο κόσμος αντιστέκεται, αλλά δεν υπάρχει μαζική δράση. Βλέπεις ότι προσπαθούν περισσότερο για προσωπικά ζητήματα παρά για τη συμμετοχή τους σε ένα μεγάλο κίνημα. Τώρα τελευταία όλο και περισσότεροι μου λένε ότι θέλουν να φύγουν από την Ολλανδία. Κάποτε έρχονταν εδώ μουσικοί και καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο. Τώρα προτιμούν το Βερολίνο ή τις Βρυξέλλες, ή δεν έχουν ιδέα πού θα πάνε. Δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι.
Ποια η εικόνα της Ελλάδας στα ολλανδικά μέσα; Μας δείχνουν τη βία στους δρόμους. Μιλούν για τη χρεοκοπία, χωρίς να εξηγούν πώς προκλήθηκε. Τέτοιου είδους πληροφόρηση δεν μπορείς να έχεις από τα κυρίαρχα μέσα. Υπάρχουν Γερμανοί που λένε ότι δεν θέλουν να πληρώσουν για τους Έλληνες, αλλά αυτό είναι τόσο στενόμυαλο. Πιστεύω πως συνολικά η ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης ήταν κακή ιδέα. Υποστηρίζω τους Έλληνες και πιστεύω ότι αυτό που συμβαίνει είναι άδικο, οπότε είναι πολύ καλή συγκυρία να έρθουμε στην Αθήνα και να δώσουμε ό,τι μπορούμε: ενέργεια, έμπνευση και τη μουσική μας. Είναι πολύ σημαντικό για μας να είμαστε εκεί αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή.
Ποιες είναι οι μουσικές σου καταβολές; Ξεκίνησα ακούγοντας πανκ και ροκ, αλλά μέσα από τη free jazz ανακάλυψα την αφρικανική μουσική. Όταν αποφάσισα να έρθω από την Αγγλία στην Ολλανδία για να παίξω με τους Ex τo 1990, άκουγα ρεμπέτικη μουσική από κασέτες που μου έστελναν από Ελλάδα. Μαζί με τον Γιάννη Κυριακίδη έχουμε κάνει μια ηλεκτρονική-κιθαριστική εκδοχή στα ρεμπέτικα.
Πόσο δύσκολο ήταν να αλλάξετε τραγουδιστή; Το έχουμε κάνει στο παρελθόν και είμαστε συνηθισμένοι. Ήταν μια ομαλή μετάβαση. Ήρθε με νέες μουσικές ιδέες, έχει φρεσκάδα, ταχύτητα και είμαστε ευτυχείς με την ενέργεια αυτή. Τα πάμε πολύ καλά. Δεν ήταν τόσο δύσκολο γιατί τον ξέραμε αρκετά χρόνια.
Μερικά πράγματα που σου έκαναν εντύπωση; Μου άρεσε πολύ το φιλμ της Αθηνάς Τσαγκάρη. Είναι φίλη μου και ήμουν πολύ χαρούμενος όταν ολοκλήρωσε το «Attenberg». Το άλλο που με εντυπωσίασε είναι οι συγκεντρώσεις των Αμερικανών στην Ουόλ Στριτ. Νόμιζα πως δεν θα κρατήσει, αλλά τα σκάτωσε η αστυνομία γιατί χρησιμοποίησε λεωφορεία για τη μεταφορά των συλληφθέντων και οι οδηγοί είπαν ότι δεν θα το επιτρέψουν να ξαναγίνει.
Ποια η σχέση σου με τη μουσική πανκ ιστορία; Δεν μου αρέσουν οι Dead Kennedys, ούτε οι Crass. Προτιμώ τους Gang Of Four, με το καταπληκτικό παίξιμο στην κιθάρα. Το ίδιο και με τους Birthday Party και το παίξιμο του Rowland Howard, που είναι ο αγαπημένος μου κιθαρίστας, και φυσικά οι Fall.
10°
