Όναρ, όπως όνειρα

Σήμερα πέρασα αρκετή ώρα παρακολουθώντας Όναρ στο YouTube και δηλώνω ότι το ωραιότερο βιντεάκι σας είναι το «Αν μ’ αγαπάς - Όναρ (εκδρομή 2ου Λυκείου Κέρκυρας)», ένα ανεπίσημο bootleg φτιαγμένο από μαθητές. Δεν είναι τρομερά συγκινητικό να σκαρώνεις μελωδίες που ενορχηστρώνουν το soundtrack εφηβικών ζωών; Το έχουμε δει και εμείς – είναι πραγματικά υπέροχο. Εκτός από συγκινητικό, είναι και τιμητικό. Πραγματικά μας γεμίζει χαρά όταν, έστω και για έναν άνθρωπο, ένα τραγούδι δικό μας έγινε ο ήχος που έντυσε μια του στιγμή.

Ποια ήταν η υψηλότερη επιδίωξή σας, φτιάχνοντας αυτή την μπάντα; Η αλήθεια είναι πως δεν είχαμε καμιά επιδίωξη – ειδικά το να ζήσουμε από τη μουσική. Ίσως η μόνη επιδίωξη που είχαμε ήταν να κάνουμε ένα δίσκο. Τουλάχιστον τότε έτσι ήταν με τις μπάντες. Ο Λευτέρης έγραφε τραγούδια από δεκατεσσάρων χρονών και εγώ τραγουδούσα σε όλες στις σχολικές μπάντες και χορωδίες. Η μουσική ήταν η αγάπη μέσα στη ζωή μας, ένας τρόπος να αποφορτιζόμαστε και να λυτρωνόμαστε. Και, όσο δύσκολο και αν φαντάζει, προσπαθούμε να διατηρούμε την αίσθηση που είχαμε τότε. Να μην επιδιώκουμε, να μην περιμένουμε κάτι από τη μουσική. Μόνο να προσπαθούμε να βγάζουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.

 

Παρόλο που είστε ένα σχήμα νεανικού σφρίγους και φρέσκων μηνυμάτων, απασχολείτε τη μουσική σκηνή από το 1998. Τι μεσολάβησε από τότε ως σήμερα; Πάρα πολλά. Καταρχήν, οχτώ δίσκοι. Πολλές συνεργασίες, πολλές εταιρείες, πολλές χαρές, συγκινήσεις, λύπες, ταξίδια. Αλλά κυρίως μεγαλώσαμε. Αλλάξαμε και γαλουχηθήκαμε μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία.  

 

Ενθουσιώδης ορμή πρωτάρη VS ωριμότητα καταξιωμένου δημιουργού. Τι διαλέγετε; Καταξιωμένος δημιουργός είναι λίγο βαρύ. Άλλωστε, στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει να καταξιώνεται κανείς μετά θάνατον. Αν μας ρώταγες το 1999, θα σου λέγαμε με δυνατή φωνή «το δεύτερο!». Η ενθουσιώδης ορμή του πρωτάρη συνοδεύεται από ανασφάλεια, άγχος και απειρία, και όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να μην μπορείς να χαρείς τη στιγμή, να νιώσεις χαρά ή να νιώσεις και τη λύπη όπως της πρέπει. Νομίζεις ότι είσαι το κέντρο του κόσμου και ότι κάνεις το πιο σοβαρό πράγμα του κόσμου. Σιγά σιγά συνέρχεσαι. Άρα, διαλέγουμε το δεύτερο.

Οι τίτλοι σας είναι τρομερά εμπνευσμένοι και ταυτόχρονα διττοί: «Το έργο που παίζουν τα μάτια σου», «Μην πετάς, θα σε δουν», «Αλλαντίν, τελείωσαν οι ευχές σου… Πόσο σημαντικές είναι οι λέξεις που ντύνουν τα τραγούδια σας; Πώς κυοφορούνται; Οι λέξεις είναι πολύ σημαντικές. Ο άνθρωπος είναι υποτίθεται ανώτερο θηλαστικό, γιατί έχει τις λέξεις. Οι λέξεις είναι οι σκέψεις μας και κατ’ επέκταση εμείς οι ίδιοι. Πάντα παιδευόμαστε πάνω σ’ αυτό. Κοιτάμε και ξανακοιτάμε τα τραγούδια που ετοιμάζουμε κάθε φορά, να είμαστε σίγουροι πως αυτό που λένε έχει λόγο ύπαρξης για μας. Και κάτι ακόμα για τις λέξεις: κυοφορούνται συνεχώς.

Πιστεύετε πως είστε ένα γκρουπ που λειτουργεί καλύτερα σε κλειστούς ή ανοιχτούς χώρους; Αυτό καθορίζεται από την εποχή. Ο χειμώνας απαιτεί τους κλειστούς ζεστούς χώρους και είναι ανεπανάληπτη η αίσθηση του να βλέπεις ένα ζευγάρι να φιλιέται με ένα ρεφρέν, να βλέπεις τα βλέμματα. Αλλά και το καλοκαίρι, με την αίσθηση της ελευθερίας και του ανοιχτού χώρου, είναι πάλι εξαιρετικό.

Πώς περνάτε τις μέρες σας έξω από τους Όναρ; Έχουμε πια οικογένεια, οπότε αυτό καταλαμβάνει τον περισσότερο χρόνο. Επίσης, απολαμβάνουμε βόλτες με τους φίλους μας ή απλώς να καθόμαστε σπίτι. Αυτή την εποχή, εκτός των Όναρ, εγώ ασχολούμαι και με την προώθηση του πρώτου μου βιβλίου που λέγεται «Υπέροχα μόνοι», ένα μυθιστόρημα το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ταξιδευτής.

Αγαπημένα στέκια; Μας αρέσει πολύ η Χαλκίδα στην οποία και πηγαίνουμε πολύ συχνά. Επίσης, επειδή μεγαλώσαμε στο Μενίδι, ένα από τα αγαπημένα μας στέκια βρίσκεται εκεί. Μας αρέσει επίσης η Πλάκα και το Γκάζι.

Ετοιμάζετε ένα άλμπουμ με ζωντανές ηχογραφήσεις. Γιατί τώρα; Είναι μια αλληλουχία γεγονότων. Το περασμένο καλοκαίρι ήταν το πρώτο που αποφασίσαμε να μην παίξουμε και να εστιάσουμε στο δίσκο. Οπότε το χειμώνα είχαμε μια διάθεση να συνεργαστούμε, να παίξουμε και να στήσουμε μια γιορτή. Οι γιορτές όμως γίνονται μόνο με φίλους. Έτσι φτιάξαμε μια παράσταση στην οποία καλέσαμε πολλούς, και ο καθένας από αυτούς διασκεύασε ένα δικό μας τραγούδι. Η παράσταση αυτή ηχογραφήθηκε και δουλεύουμε πάνω σ’ αυτό για να κυκλοφορήσει το Σεπτέμβρη. Συμμετείχαν ο Μανόλης Φάμελλος, ο Βαγγέλης Μαρκαντώνης, ο MC Yinka, o Rous, οι Αλκή, η Τζώρτζια Κεφαλά, ο Κώστας Χρονόπουλος, η Ευσταθία, οι Lexicon Project, ο Δημήτρης Κοργιαλάς, η Ευρυδίκη, ο Δημήτρης Καρράς, η Αρετή Κετιμέ. Όλοι ανταποκρίθηκαν και ήρθαν και αυτό μας γέμισε με χαρά, γιατί νιώσαμε ότι ανήκουμε σε μια ομάδα και ότι μπορούμε να μαζευόμαστε και να παίζουμε όλοι μαζί.

Τι ζητάτε από το μέλλον; Ο κόσμος γύρω φλέγεται. Τα πάντα αλλάζουν σε σχέση με το πώς τα ξέραμε. Είναι σχεδόν πολυτέλεια να ζητά κάτι κανείς απ’ το μέλλον χωρίς να διεκδικεί πρώτα απ’ το παρόν. Παλεύουμε κάθε μέρα να είμαστε σωστοί απέναντι στους άλλους, παλεύουμε να διεκδικήσουμε έναν καλύτερο κόσμο για το παιδί μας. Προσπαθούμε να σταθούμε στα πόδια μας πάνω απ’ το σαθρό χθες που γκρεμίζεται με γρήγορους ρυθμούς, κοιτώντας έκπληκτοι ανθρώπους να πεθαίνουν δίπλα σε καιρό υποτιθέμενης ειρήνης. Ελπίζουμε να καταφέρουμε να χτίσουμε κάτι καλύτερο πάνω σε ό,τι θα έχει γκρεμιστεί και ελπίζουμε να καταφέρουμε να μη μείνουμε σιωπηλοί.

Ποια είναι η καλύτερή σας στιγμή στη μέχρι τώρα πορεία σας; Πραγματικά, αυτή είναι πολύ δύσκολη ερώτηση. Σταθήκαμε τυχεροί και έχουμε γνωρίζει πολλούς ανθρώπους τους οποίους θαυμάζουμε, έχουμε κάνει πολύ όμορφες συνεργασίες, έχουμε γυρίσει σχεδόν όλη την Ελλάδα. Οι καλύτερες στιγμές είναι κρυμμένες μέσα σε όλα αυτά.