Ήδη απ’ τη δεκαετία του ’50 τα κορίτσια ήταν το… άλας της pop κουλτούρας. Έκτοτε και με διαρκή προσπάθεια έγιναν κάτι παραπάνω από μια «νόστιμη νότα» σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο και να που στις μέρες μας συν-διαμορφώνουν πια τον ήχο της...
Anna Calvi - Anna Calvi (***)
Το μυστηριώδες κορίτσι που έχει γοητεύσει ήδη από τον Eno μέχρι τον Cave, κατορθώνει με την πρώτη να δημιουργήσει το δικό της μουσικό σύμπαν με κιθάρες που σφάζουν αλλα Poison Ivy, με αέρινα beat αλλα Siouxie, με πομπώδεις ερμηνείες αλλα Shirley Bassey, sexy αναστεναγμούς αλλά Jane Birkin και rock attitude αλλα P.J. Harvey. Κοιτάζεται όμως περισσότερο απ’ ό,τι χρειάζεται στον καθρέφτη, θαυμάζοντας τον εαυτό της.
Agnes Obel - Philharmonics (***)
Η μικρή Δανέζα, με αγγλικά και πιάνο, χωρίστρα στη μέση και «κεφτεδάκια» στο πλάι, γκρίζα μάτια, ρομαντικές μελωδίες, εικόνες εξοχής, ένα τσέλο, μελαγχολία των βορείων και φωνή απόλυτα ταιριαστή, είναι δικαίως το κορίτσι που αγαπάνε οι Σκανδιναβοί.
Ο Angus και η Julia Stone, τα αδέρφια που είχαν κερδίσει τις εντυπώσεις με το “Down the way”, είπαν να χωρίσουν προσωρινά. Κακώς… Μόνη της η Julia μελαγχολεί, ακκίζεται διαρκώς, μιλάει για τις σχέσεις, για τον μπαμπά, για τις σχέσεις, για τα μεθύσια, για τις σχέσεις, για τα όνειρα, για τις σχέσεις… Κι από μελωδίες; Τα βασικά και αν…
Μια χορωδία γυναικών και δύο αδέλφια, ο ένας που τη διευθύνει κι ο άλλος παίζει πιάνο. Κι επειδή όλοι χρειάζονται μια καλοδουλεμένη χορωδία, έχουν συμμετάσχει σε ηχογραφήσεις των U2, των Radiohead, της Bjork, των Nirvana, των Rammstein… Εδώ «εξαργυρώνουν» τις συνεργασίες τους, τραγουδώντας γνωστές επιτυχίες όλων αυτών κι ακόμη περισσότερων. Άσκοπο αλλά καλοφτιαγμένο…
Priscilla Ahn - When You Grow Up (***)
Δεύτερος δίσκος της για την Blue Note (!). Η ρομαντική (δες το εξώφυλλο) Αμερικανιδούλα κάνει folk με προσωπικότητα και ιδιαίτερο στιλ, τραγουδάει όπως τα κορίτσια της εποχής της, το ’χει στις μελωδίες, είναι και φροντισμένη η παραγωγή. Why not?
Keren Ann - 101 (**)
Φαίνεται πως μετά από 6 δίσκους η (Ισραηλινολανδεζογαλλίδα) ανακάλυψε πως «…τα κακά κορίτσια πάνε παντού». Πήγε λοιπόν στη Νέα Υόρκη, άλλαξε look και κρατάει πιστόλι. Ας το χρησιμοποιήσει πυροβολώντας το στιλίστα του εξωφύλλου. Κατά τα λοιπά… orchestral pop, disco αναφορές, folk στιγμές, έξυπνη στιχουργία και τίτλοι όπως: “My Name Is Trouble” και “Blood On My Hands”. Σιγά τα αίματα…
Η μεγάλη κυρία από το Περού είναι πάντα cool. Ακόμη κι εδώ που αναζητάει τις ρίζες της αφρικάνικης μουσικής, όπως αυτές έφτασαν και ενσωματώθηκαν στους ρυθμούς και τους ήχους της λατινικής Αμερικής, το κάνει με στιλ και άνεση ντίβας. Respect!
13°
