* Δεν την ακούς γιατί γράφει σπουδαία τραγούδια ούτε γιατί έχει φωνάρα, αλλά γιατί είναι μια ρεμπέτισσα της ποπ κουλτούρας που έχει ενσωματώσει στο ηχόχρωμα της φωνής της όλα όσα έζησε στον πολυτάραχο βίο της. Και είναι χίλιες φορές περισσότερα από όσα θα ζήσουν όλα μαζί τα σύγχρονα κοριτσόπουλα που «ξεψυχάνε» με άρπες, theremin και ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια. Η Marianne Faithfull του “Horses and High Hills” (***) είναι σέξι, είναι blues, είναι τραχιά, είναι πολιτισμένη, είναι ευχάριστη, είναι σπουδαία.
* Η μαγεία που μας πρόσφερε απλόχερα στο παρελθόν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου –ανεβάζοντας τον πήχη της προσωπικής του δημιουργίας πολύ ψηλά– δεν κατοικεί στο «Ο ελάχιστος εαυτός» (***). Εδώ έχουμε ένα καλοφτιαγμένο, αξιοπρεπές, λεπτοδουλεμένο, ευαίσθητο και νατουραλιστικό άλμπουμ, το trip όμως έχει κάνει φτερά.
* Αν σκεφτείς ότι μετράνε 25 χρόνια ζωής και 8 άλμπουμ, ότι είναι ένα super-group των μεγάλων πωλήσεων και των σταδίων, ότι αναστατώνουν το διαδίκτυο και μόνο με την ανακοίνωση μιας νέας κυκλοφορίας, τότε οι Radiohead ακούγονται πολύ τολμηροί στο “The King of Limbs” (***), ένα άλμπουμ που φέρνει στο νου περισσότερο τη σόλο απόπειρα του Thom York καθώς (αρχικά) βυθίζεται σε ηλεκτρονικούς ήχους και «ανορθόδοξες» μεθόδους για να καταλήξει τελικά σε συμβατικά, μελαγχολικά, μελωδικά και απλά τραγούδια για το ευρύ κοινό. Δεν ξεχνάνε ποιοι είναι, αλλά δεν διστάζουν να μετακινηθούν και από τη σιγουριά. Λίγο το ’χεις;
* Λίγο πριν φύγει για το μεγάλο ταξίδι χωρίς επιστροφή, ο Μαλινέζος μπλουζίστας Lobi Traore –που έγινε ευρύτερα γνωστός απ’ τη συνεργασία του με τον Damon Albarn– πρόλαβε να ηχογραφήσει με μια ακουστική κιθάρα τραγούδια της ζωής του, αφήνοντας πίσω του το καλύτερο δώρο για να τον θυμόμαστε. Το “Rainy season blues” (****) είναι η προσευχή ενός ετοιμοθάνατου, εικόνες μιας δύσκολης ζωής καθώς η βροχή πέφτει πάνω στον τσίγκο της καλύβας, ηλεκτρικά blues χωρίς ηλεκτρισμό.
* Και μόνο η ιδέα μού φάνηκε ασεβής. Ο Jamie (των ΧΧ) ανέλαβε να δουλέψει πάνω στο εξαιρετικό “I ’m new here” του Gil Scott-Heron και να το μετατρέψει σε κάτι πιο μοντέρνο και σημερινό, που πήρε τον εύστοχο τίτλο “We ’re new here” (***), καθώς κι ο ίδιος εκλήθη να κολυμπήσει σε βαθιά νερά. Όμως όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος… και ο πιτσιρικάς τα κατάφερε. Βασισμένος σε ήχους dub, dubstep, trip hop και τα συναφή και με οδηγό την τρομερή φωνή του Gil κατόρθωσε κάτι που όχι απλώς δεν είναι ασεβές, αλλά στέκεται αξιοπρεπώς και ακούγεται δημιουργικό (ως επί το πλείστον). Άξιος…
Το Rock & Roll Circus γιορτάζει τα 11 χρόνια του με το καθιερωμένο και τριήμερο εορταστικό Sale που αφήνει κάθε φορά άδειο το μαγαζί με όλα τα μεταχειρισμένα βινύλια και cd σε έκπτωση 30% και 50%, αντίστοιχα. Ακόμη πολλά cd, δίσκοι και 45άρια σε τιμές μεταξύ 1 και 3 ευρώ. Rock & Roll Circus, Σίνα 21, 210 3620.144. Στις 3, 4 και 5 Μαρτίου.
Ο ήχος των τραγουδιών του είναι συνήθως πιο κοντά στην τζαζ από το ροκ και αντλεί τις εμπνεύσεις των στίχων των τραγουδιών του από τα μικρά κλαμπ των μεγάλων πόλεων
10°
