Πώς τα κατάφεραν οι Rolling Stones να είναι «το μεγαλύτερο ροκ συγκρότημα στον κόσμο» χωρίς ένα συνθέτη της προκοπής; Γιατί και ο Μικ Τζάγκερ αλλά και ο Κιθ Ρίτσαρντς –όπως έχουν εμφανώς αποκαλύψει και οι προσωπικοί τους δίσκοι– δεν έχουν τη στόφα και το ταλέντο του σπουδαίου συνθέτη, έχουν όμως τη στοιχειώδη λογική και την αυτογνωσία ώστε να φροντίζουν σχολαστικά τις πρώτες ύλες που χρησιμοποιούν. Κι όπως ακριβώς συμβαίνει και στη μαγειρική, οι πρώτες ύλες παίζουν καθοριστικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα.
Ο Κιθ Ρίτσαρντς είναι ένας σπουδαίος κιθαρίστας που ποτέ δεν έχασε το μέτρο, δεν έπαιξε ούτε νότα παραπάνω απ’ ό,τι χρειάζεται, λάτρης των βασικών υλικών, της στοιχειώδους μελωδίας, της απλότητας και της αισθητικής τυπικότητας που φτάνει ως την μπαναλιτέ. Είναι ένας τεχνίτης παλιάς κοπής που φροντίζει τα υλικά του να είναι πρώτης ποιότητας, που βάζει πραγματικό μεράκι στα άλμπουμ του, που τον εμπνέει η καθημερινότητα, που δεν αισθάνεται τη δημιουργική ανάγκη να πειραματιστεί. Του αρκεί ένα παλιομοδίτικο, καλοφτιαγμένο, κεντημένο ψιλοβελονιά άλμπουμ με τα υλικά που χρησιμοποιεί εδώ και 50 χρόνια και που φτουράνε ακόμη και τώρα χωρίς εμφανή ίχνη φθοράς: τα blues, το rock ’n’ roll, οι slide κιθάρες, ο ήχος της Καραϊβικής, το rhythm & blues κι από δίπλα απλοί στίχοι για τις σχέσεις, το δρόμο, τα μπλεξίματα, την καθημερινότητα.
Το καινούργιο του άλμπουμ «Crosseyed Heart», σχεδόν 25 χρόνια από τον προηγούμενο σόλο δίσκο, βασίζεται κι αυτό στα ίδια υλικά, είναι «χτισμένο» στο στούντιο παρέα με τα φιλαράκια του, είναι cool και αποθεώνει την απλότητα, τη μυθολογία του rock ’n’ roll και των βασικών συστατικών του. Να τι λέει ο ίδιος σχετικά με την έμπνευση στην αυτοβιογραφία του: «Μπορεί να κολυμπούσες ή να πήδαγες τη γυναίκα σου και κάπου, στο πίσω μέρος του μυαλού σου, να σκεφτόσουν κάποιο ακόρντο της κιθάρας ή κάτι σχετικά με κάποιο τραγούδι. Οτιδήποτε και να συνέβαινε. Μπορεί να σε είχαν στο εκτελεστικό απόσπασμα κι εσύ να σκεφτόσουν: “Α, ναι, μωρέ! Αυτή είναι η γέφυρα που έψαχνα για το κομμάτι!”. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να το σταματήσεις, δεν καταλαβαίνεις καν ότι συμβαίνει. Είναι εντελώς υποσυνείδητο, ασυνείδητο, πες το όπως θες. Είσαι σε ένα δημόσιο χώρο, ας πούμε, και ακούς μια τυχαία κουβέντα από την άλλη άκρη του δωματίου “δεν σε αντέχω άλλο…”. Ε! αυτό είναι τραγούδι». Και συνεχίζει λίγο παρακάτω: «Το να γράφεις τραγούδια απαιτεί να είσαι λίγο ηδονοβλεψίας. Αρχίζεις να κοιτάς γύρω σου και ξαφνικά όλα είναι θέματα που μπορούν να γίνουν τραγούδια. Μια μπανάλ φράση μπορεί να γίνει ο τέλειος στίχος. Και, σκέφτεσαι, πώς είναι δυνατόν να μην το σκέφτηκε αυτό κανείς πριν! Ευτυχώς στον κόσμο υπάρχουν περισσότερες μπανάλ φράσεις από συνθέτες τραγουδιών. Ελάχιστα περισσότερες».
13°
