Γαλλική επαρχία, 1885. Η Εζενί είναι μια χαρισματική μαγείρισσα που δουλεύει για λογαριασμό του γαιοκτήμονα γευσιγνώστη Ντοντέν Μπουφάν. Εδώ και 20 χρόνια οι Ενζενί και Μπουφάν έχουν δημιουργήσει μια σειρά από ξεχωριστά εδέσματα που τους χάρισαν μεγάλη φήμη στην περιοχή. Με το πέρασμα των χρόνων, η άψογη συνεργασία και ο αμοιβαίος αλληλοσεβασμός τους θα μετατραπούν σε έρωτα.
«Είμαστε στο φθινόπωρο της ζωής μας» λέει ο ήρωας του φιλμ, ο γαιοκτήμονας και εραστής της υψηλής γαστριμαργίας Ντοντέν Μπουφάν, στην πιστή του μαγείρισσα Εζενί με την οποία δημιουργούν συνταγές για ένα μικρό και αυστηρά επιλεγμένο κύκλο από φίλους που μοιράζονται το κοινό γούστο για την υψηλή μαγειρική. Εκείνη θα διαφωνήσει μαζί του λέγοντας «να μιλάτε για τον εαυτό σας. Εγώ νιώθω ότι βρίσκομαι ακόμη στο κατακαλόκαιρο». Έχει ενδιαφέρον αυτός ο διαχωρισμός που γίνεται στάση ζωής μεταξύ δύο ανθρώπων απόλυτα ταιριαστών σε όλα και κυρίως στην τέχνη της μαγειρικής. Ο Γαλλοβιετναμέζος Τραν Αν Χουνγκ («Το άρωμα της πράσινης παπάγιας») απέσπασε το βραβείο σκηνοθεσίας του φεστιβάλ Καννών χάρη σε μια δημιουργία που ζωντανεύει με ιμπρεσιονιστική αντίληψη –κάθε σεκάνς κι ένας ολοζώντανος συναρπαστικός πίνακας– την μπελ επόκ στην επαρχιακή Γαλλία των τελών του 19ου αιώνα. Η δουλειά που έχει γίνει σε καλλιτεχνικό επίπεδο (εξαίσια αναβίωση του κλίματος της εποχής) συναγωνίζεται την οργιαστική φαντασία στη δημιουργία αλησμόνητων πιάτων, θυμίζοντας χρυσές στιγμές της κινηματογραφικής γαστριμαργίας («Το δείπνο της Μπαμπέτ», «Φαΐ ποτό αρσενικό θηλυκό» κ.ά.). Ταυτόχρονα, το φιλμ που αποτελεί την επίσημη γαλλική πρόταση για το Όσκαρ διεθνούς ταινίας, δεν παραλείπει να αναζητά την κοινωνικοπολιτική διάσταση του φαγητού μέσα από την αποθέωση της απόλαυσης που προσφέρει η τέχνη της μαγειρικής. Ο κύκλος της ζωής μοιάζει να είναι άρρηκτα δεμένος με τη μαγειρική, σύμφωνα με τον Χουνγκ. Οι τέσσερις εποχές του χρόνου και κυρίως ο διαχωρισμός των ανθρώπων στους λάτρεις ενός εξακολουθητικού καλοκαιριού (σαν την Ενζενί), αλλά και σε εκείνους που αγαπούν όλες τις εποχές για την εναλλαγή και τη γεύση της πρώτης αίσθησης (μιας νιφάδας χιονιού ή μιας σταγόνας), όπως είναι ο φαινομενικά σκληρός αλλά στην πραγματικότητα απέραντα ευαίσθητος Μπουφάν, χρησιμεύουν στον Χουνγκ ώστε να αποδείξει ότι ένα γευστικό ή εντυπωσιακό πιάτο είναι πολλά παραπάνω από ένα έδεσμα που προορίζεται να ικανοποιήσει τον ουρανίσκο. Είναι μνήμη, είναι ιστορία, είναι κουλτούρα και κυρίως είναι αγάπη. Φιλμ κομψό, αισθησιακό και ντελικάτο (η ρομαντική ιστορία ενισχύεται από το δηκτικό ταξικό σχόλιο) που παρ’ ότι «απειλεί» να διώξει τον θεατή ο οποίος δεν ενδιαφέρεται να βλέπει τους ήρωες να μιλούν συνέχεια για συνταγές ή να τρώνε, σε όλους τους υπόλοιπους θα «μιλήσει» εύκολα καθώς διαθέτει απέραντη γοητεία.
Αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο την κλειστοφοβική φωτογραφία και τον απόκοσμο ήχο, δημιουργούν μια στιβαρή ατμόσφαιρα απειλής, που πηγάζει από το σκοτεινό δάσος
