The killer: Η καθημερινή ζωή ενός πληρωμένου δολοφόνου

Ένας επαγγελματίας δολοφόνος δρα βάσει οργανωμένου σχεδίου και αυστηρού προγράμματος. Όμως αυτά τα δύο προαπαιτούμενα δεν εξασφαλίζουν πάντα την επιτυχία στις δουλειές που αναλαμβάνει: η τελευταία του αποστολή στραβώνει και βρίσκεται κυνηγημένος από όλες τις μεριές, συνειδητοποιώντας ότι δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν.

Με μια πρώτη ματιά ξενίζει η απόφαση του Φίντσερ, ενός σκηνοθέτη εκτοπίσματος και με ανήσυχες ιδέες, να καταπιαστεί με τη χιλιοειδωμένη ιστορία ενός πληρωμένου εκτελεστή ο οποίος ύστερα από μια άτυχη μέρα στη «δουλειά» βρίσκεται αναπάντεχα στο μάτι του κυκλώνα. Βέβαια, όταν σκεφτείς πόσοι και κυρίως ποιοι σκηνοθέτες έχουν στο παρελθόν μεταφέρει τη δική τους οπτική γύρω από τη ζωή ενός hitman, τότε το πράγμα αλλάζει. Οι Ζαν Πιερ Μελβίλ, Τζιμ Τζάρμους, Μάικλ Μαν, Μάρτιν Μακ Ντόνα, Κουέντιν Ταραντίνο, Τζο Ράιτ, αφοί Κοέν, Πολ Γκρίνγκρας, Λικ Μπεσόν (ουφ!) είναι μερικοί από εκείνους που έδωσαν κατά καιρούς απολαυστικά κινηματογραφικά δείγματα γύρω από τη μοναχική πλην χορταστική δράση ενός επαγγελματία δολοφόνου. Βλέποντας την ταινία στη δημοσιογραφική προβολή της περασμένης Παρασκευής, αναζητούσα όχι μόνο τη σφραγίδα ποιότητας του σκηνοθέτη στα καλοφτιαγμένα κάδρα του (δωρεάν μαθήματα για φοιτητές κινηματογράφου, ειδικά στον τομέα της πλανοθεσίας και της αφηγηματικής εστίασης, αποτελούν τα υπέροχα καρέ που κατασκευάζει εδώ ο Φίντσερ), αλλά περισσότερο τι είναι αυτό που θέλει να «πει ο ποιητής» με την ιστορία του δολοφόνου. Η προσχηματική πλοκή τού αψεγάδιαστου εκτελεστή που τα θαλασσώνει σε μια κρίσιμη αποστολή, χρησιμεύει ως μια παραβολή γύρω από την αναζήτηση νοήματος σε μια επιφανειακή και χωρίς ιδιαίτερες συγκινήσεις ζωή. Η αυστηρή πειθαρχία, η προσήλωση και κυρίως η αποτελεσματικότητα ως προς την επίτευξη των στόχων, μοιάζουν να ορίζουν το πρόγραμμα του μοναχικού ήρωα (το προφίλ του τελευταίου που προοριζόταν για δικηγόρος πριν πάρει τον… λάθος δρόμο, χτίζει υποδειγματικά ο Φασμπέντερ). Όμως τα ίδια, πάνω κάτω, ισχύουν και στην επαγγελματική συμπεριφορά των απλών, καθημερινών ανθρώπων. Ο Φίντσερ δεν λαθεύει στο κομμάτι της μεθοδολογίας που τονίζει την αυτιστική σχεδόν εμμονή του ήρωα στο «αλάνθαστο πρόγραμμά» του που χρησιμοποιεί πριν από κάθε αποστολή του: σκληρή γυμναστική, ενδοσκόπηση, απόλυτη ηρεμία (με τους παλμούς να πέφτουν στους 60 πριν πατήσει τη σκανδάλη) και στα ακουστικά του να παίζει μόνιμα η μουσική των Smiths. Στο σάουντρακ που υπογράφουν οι Τρεντ Ρέζνορ και Άτικους Ρος (έχουν δουλέψει με τον Φίντσερ στις ταινίες «Το κορίτσι που εξαφανίστηκε» και «The Social Network») ακούγονται διάφορα τραγούδια, αλλά οι μισοί τίτλοι ανήκουν στην μπάντα του Μόρισεϊ. Μεταξύ άλλων ακούγεται και το υπέροχα σαρδόνιο «I Know It’s Over», που μοιάζει να κουμπώνει μια χαρά με την περίπτωση του ήρωά μας.