Παρίσι, τέλη της δεκαετίας του ’80. Από την Ακτή του Ελεφαντοστού φτάνουν στα προάστια της πόλης όπου εγκαθίστανται, η χωρισμένη νεαρή μητέρα Ροζ με τους δύο μικρούς γιους της, Ζαν και Ερνέστ. Η Ροζ θα βρει δουλειά ως καθαρίστρια σε πολυτελές ξενοδοχείο και θα προσπαθεί να περάσει στους γιους της τη νοοτροπία του «πολεμιστή» που δεν το βάζει ποτέ κάτω. Η ευκαιρία για μια νέα, ελεύθερη ζωή είναι ανοιχτή για τη δεμένη φαμίλια, αλλά οι σκληρές δοκιμασίες παραμονεύουν.
Μετά από 5 χρόνια κι ένα εντυπωσιακό σκηνοθετικό ντεμπούτο («Μια νέα γυναίκα» με την Λετισιά Ντος που εδώ κρατά έναν μικρό ρόλο) με το οποίο είχε κερδίσει τη Χρυσή Κάμερα στις Κάνες, η 37χρονη Λεονόρ Σεράιγ συνεχίζει το αιχμηρό σινεμά της με μια ακόμη γλυκόπικρη ιστορία ενηλικίωσης. Μια ενηλικίωση τριπλή, αφού μαζί με το μεγάλωμα των δύο αγοριών παρακολουθούμε τις αλλαγές και στον χαρακτήρα της ηρωίδας. Όμως σε αντίθεση με το πιο ανάλαφρο κλίμα εκείνου του φιλμ που είχε ως πρωταγωνίστρια μια 30άρα Γαλλίδα η οποία δεν ξέρει ακριβώς τι θέλει από τη ζωή της, οι χωρίς στον ήλιο μοίρα χαρακτήρες του «Μικρού αδελφού» πασχίζουν κυρίως για την επιβίωση και την προσαρμογή τους στη νέα τους πατρίδα. Η τριμελής οικογένεια κάνει ό,τι μπορεί για να τα καταφέρει παρότι ούτε οι συνθήκες είναι ευνοϊκές, ούτε οι ευκαιρίες παρουσιάζονται χωρίς κάποιο τίμημα. Η κάμερα της Σεράιγ αποτυπώνει τις σχέσεις μητέρας και γιων με μια σκηνοθετική απλότητα που αφοπλίζει, και μέσα από την ιστορία τους στο πέρασμα των δεκαετιών (η χρονική διάρκεια φτάνει μέχρι το σήμερα) σκιαγραφείται το πορτρέτο όχι μόνο της Γαλλίας αλλά και της ίδιας της Ευρώπης, που σταδιακά εγκαταλείπει τον ουμανισμό και το φιλελεύθερο προφίλ της για να μετατραπεί σε μια κοινότητα συντηρητισμού. Η Γαλλίδα δημιουργός χάρη στην ώριμη ματιά, την πυκνότητα του συμβολισμού και τις αξεπέραστες ερμηνείες (ειδική μνεία στη θαυμάσια Αναμπέλ Λενγκρόν) μιλάει για πολλά παραπάνω από μια απλή οικογενειακή ιστορία. Το σενάριο είναι μεν προσανατολισμένο στο μεταναστευτικό αλλά δεν γίνεται ούτε για μια στιγμή διδακτικό ή προφανές. Το αντιρατσιστικό σχόλιο δηλώνεται χωρίς υπέρμετρη μαχητικότητα. Αρκεί μια ατάκα από την τηλεόραση («η σταθερή αρχή της Γαλλίας είναι να περιοριστεί η εισροή μεταναστών») ή το επεισόδιο με τον έλεγχο της ταυτότητας του Ερνέστ από τους δύο αστυνομικούς, για να ειπωθούν σχεδόν τα πάντα. Όμως το βασικό θέμα του φιλμ είναι η σκιαγράφηση του χαρακτήρα μιας αυθεντικής «πριγκίπισσας» που διεκδικεί το μερίδιό της στη ζωή και στην ελευθερία, καθώς και η σχέση της με τους γιους της. Η γεμάτη προβλήματα (λόγω του νεαρού της ηλικίας της και της αδυναμίας της να βρει φωνή σε ένα περιβάλλον όπου η σοβαροφάνεια και η υποκρισία περισσεύουν) ζωή της Ροζ προφανώς και επιδρά καταλυτικά στην πορεία που θα ακολουθήσουν τα δύο αγόρια. Μια πορεία χωρισμένη σε τρία κεφάλαια (τίτλοι τους τα ονόματα των ηρώων) που κορυφώνεται με έναν απέραντα λυτρωτικό τρόπο που θα σας καθηλώσει.
7°
