Το ήσυχο κορίτσι: Ιρλανδική τρυφερότητα στην οσκαρική κούρσα

Λόγω της εγκυμοσύνης της μητέρας μιας φτωχής και πολυμελούς οικογένειας, η μικρή Κάιτ θα περάσει το καλοκαίρι της δίπλα στους εύπορους αλλά και άτεκνους συγγενείς της μητέρας της. Το ντροπαλό κορίτσι θα βρει ανέλπιστη στοργή και φροντίδα στο νέο της σπίτι.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ιρλανδού Κόλουμ Μπερέιντ βρίσκεται στη φετινή οσκαρική πεντάδα των καλύτερων διεθνών ταινιών απέναντι σε πολυδιαφημισμένα φιλμ όπως το «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο» του Netflix, το «EO» του Σκολιμόφσκι και το βελγικό «Close». Ακούγεται παράδοξο αλλά δεν είναι: το φιλμ βρίσκεται στην κατηγορία των καλύτερων μη αγγλόφωνων ταινιών επειδή η γλώσσα που μιλούν οι κεντρικοί χαρακτήρες είναι η τοπική ιρλανδική διάλεκτος (που πεθαίνει χρόνο με τον χρόνο) κι όχι τα αγγλικά. Το «Ήσυχο κορίτσι» είναι μια απέραντα συγκινητική ιστορία ενηλικίωσης που βασίζεται στη νουβέλα της Κλερ Κίγκαν «Foster». Η μικρή Κάιτ από το πρώτο κιόλας πλάνο που κρύβεται στους αγρούς δείχνει πως είναι ένα πραγματικά ήσυχο αλλά και ξεχωριστό κορίτσι. Ο φόβος και η ευαισθησία της δεν της επιτρέπουν να δείξει τον πραγματικό εαυτό της σε ένα περιβάλλον που σημαδεύεται όχι τόσο από τη φτώχια αλλά από την έλλειψη αγάπης. Ο πατέρας της προτιμά να πίνει μπύρα στην παμπ ή να τζογάρει αντί να προσφέρει στην οικογένειά του τα στοιχειώδη μιας αξιοπρεπούς ζωής ενώ η μητέρα της μοιάζει εγκλωβισμένη στον ρόλο της γυναίκας που είναι προορισμένη μόνο να γεννοβολά. Η μελαγχολική φιγούρα του κοριτσιού είναι αταίριαστη σε τούτο το παρακμιακό σκηνικό σημαδεύοντας από άκρη σε άκρη όλη την ταινία. Η λιτή, χαμηλόφωνη –σχεδόν βωβή– αφήγηση δεν αφήνει τίποτα περιττό να μπει στα εικαστικά θεσπέσια πλάνα. Όλα είναι αυθεντικά και κυρίως οι χαρακτήρες που διαθέτουν μια απερίγραπτη εσωτερικότητα. Παρότι σε επίπεδο πλοκής δεν συμβαίνουν συνταρακτικά πράγματα (ένα μυστικό που βαραίνει τη «νέα οικογένεια» της Κάιτ προσφέρει το καύσιμο στην πλοκή) το θέμα της συναισθηματικής ανάπτυξης της ηρωίδας «δένει» υποδειγματικά με το στοιχείο της θλίψης και τη διαχείριση του πένθους που συναντά στο νέο της περιβάλλον. Το «Ήσυχο κορίτσι» δεν είναι μόνο μια ήρεμη και μελαγχολική ταινία που βασίζει πολλά στη γλυκιά –και ακαταμάχητη– πρωταγωνίστριά του. Είναι επίσης μια δυνατή ματιά πάνω στους περίπλοκους κι ενίοτε αδιέξοδους οικογενειακούς δεσμούς, ένα καίριο ερώτημα πάνω στη σημασία της αγάπης ως βασικό προαπαιτούμενο στοιχείο για τη συναισθηματική ωρίμανση του ατόμου και μια δηκτική μελέτη στη φύση της καλοσύνης και του ανθρωπισμού. Το ανοιχτό φινάλε που επιλέγει για το κλείσιμο της ιστορίας του ο μεγαλωμένος στο Δουβλίνο σκηνοθέτης, είναι μια από τις πιο συνταρακτικές σκηνές που έχουμε δει τελευταία στο σινεμά.