Η Έλενα Τοπαλίδου μιλάει στην Athens Voice για την ταινία «Μαγνητικά πεδία» που είναι υποψήφια για Όσκαρ
Όταν είδα για πρώτη φορά τα «Μαγνητικά πεδία», θαμπώθηκα από την παρουσία της Έλενας Τοπαλίδου. Λέω παρουσία και όχι ερμηνεία, επειδή αυτό που κάνει στη συγκεκριμένη ταινία η εξαιρετική ηθοποιός και χορεύτρια ξεπερνά τις γνώριμες συμβάσεις της υποκριτικής. Η αίσθηση που είχα, παρακολουθώντας τη στην ταινία του Γιώργου Γούση, ήταν πως δεν έπαιζε έναν ρόλο, αλλά ότι εξέθετε στο κοινό τον αληθινό εαυτό της. Με αφορμή την επίσημη πρόταση της ταινίας από το Υπουργείο Πολιτισμού να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στην κατηγορία διεθνούς ταινίας των βραβείων Όσκαρ 2023, μιλήσαμε με την Έλενα Τοπαλίδου για αυτήν την απίθανη μικρή ιστορία των «Μαγνητικών πεδίων», που αγαπήθηκε πάρα πολύ και μεγάλωσε απότομα με το πέρασμα του χρόνου.
Από την πρώτη στιγμή που είδα το φιλμ, ήθελα να σου κάνω αυτή την ερώτηση. H Έλενα της ταινίας είμαι βέβαιος ότι είσαι εσύ. Σωστά; Ναι, όντως είμαι αλλά όχι 100%. Στέκομαι λίγο πιο δίπλα από την αληθινή Έλενα. Δηλαδή από επιλογή, όχι συνειδητή ακριβώς, κι επειδή ήταν πολύ ανοιχτό να κάνω οτιδήποτε θέλω, έδωσα μια πτυχή του εαυτού μου. Για αυτό και κρατήσαμε τα ονόματά μας με τον Αντώνη, ώστε να γίνει πιο προσωπικό όλο αυτό. Και επειδή δεν είχαμε κείμενο μπροστά μας, λέγαμε ό,τι θέλαμε. Ήταν παράξενο όλο αυτό αλλά τελικά λειτούργησε.
Σε δυσκόλεψε αυτή η συνθήκη; Ναι, λειτουργώ τελείως αντίθετα. Θέλω γραπτό κείμενο, το οποίο το μαθαίνω απ' έξω και δεν βάζω ποτέ δικά μου λόγια. Οπότε, όταν είπε ο Γιώργος να το πάμε έτσι, τρομοκρατήθηκα!
Όταν ξεκινήσατε την περιπέτεια των «Μαγνητικών πεδίων» είχατε φανταστεί την τεράστια απήχηση που θα είχε η ταινία μετά από λίγο καιρό σε όλα τα επίπεδα: πολλά εισιτήρια, αγάπη του κόσμου, διθυραμβικές κριτικές, μέχρι και να αποτελέσει την πρόταση της Ελλάδας για τα Όσκαρ; Δεν υπήρχε ούτε στο... πιο πίσω μέρος, όχι του μυαλού μας αλλά των… ποδιών μας ότι θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο. Ούτε καν ως σκέψη. Δεν υπήρχε τίποτε άλλο εκτός από μια τρομερή εκκίνηση. Με την έννοια της επιθυμίας να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Μιας επιθυμίας που ήταν πολύ ισχυρή κυρίως από την πλευρά του Γιώργου, και για αυτό κατάφερε να μας τη μεταδώσει και να βουτήξουμε όλοι με τα μούτρα σε αυτή τη διαδικασία. Σκέψου ότι τα γυρίσματα έγιναν μέσω την πανδημίας στη βδομάδα μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς. Μέχρι τότε δεν φανταζόμουν καν πώς θα μπορούσα να περάσω εκείνες τις μέρες μακριά από τον άντρα και το παιδί μου, επειδή είμαι εκτός από σπιτόγατος και αρκετά επιφυλακτική με τα απότομα, τα ξαφνικά ή τα καινούργια πράγματα. Με τρομάζουν. Αλλά, όπως είπα, ήταν τόσο δυνατή η επιθυμία του Γιώργου –αλλά και του διευθυντή φωτογραφίας Γιώργου Κουτσαλιάρη και του Αντώνη του Τσιοτσιόπουλου– που με έπεισαν και έπεσα κι εγώ με τα μούτρα. Μερικοί άνθρωποι που με ξέρουν καλά απόρησαν και μου έλεγαν «τι σου είπε ο Γούσης και σε έπεισε». Δεν χρειάστηκε να μου πει τίποτα για να με πείσει. Με συγκινεί απέραντα ο τρόπος της σκέψης του, το χιούμορ του, τα πράγματα που κάνει, οπότε δέχτηκα αμέσως να κάνουμε όπως θέλει εκείνος το φιλμ αυτό.
Έλενα, έχεις κάποια εξήγηση για την τόση μεγάλη επιτυχία του φιλμ; Δηλαδή, ποια μαγική συνταγή είχε ώστε να αρέσει τόσο πολύ; Μου λένε κατά καιρούς διάφορα, όχι πάντα θετικά, γιατί είναι και εκείνοι που την βρήκαν πολύ «απλή και μικρή» την ταινία αλλά ευτυχώς αυτοί είναι λίγοι. Τα περισσότερα όμως σχόλια είναι εντυπωσιακά και γενναιόδωρα. Η απήχηση που είχε το φιλμ από την αρχή που κυκλοφόρησε δεν ήταν μόνο καθολική αλλά και ορμητική. Από τα πρώτα συγχαρητήρια που ακούσαμε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης καταλάβαμε ότι κάτι καλό συνέβαινε. Μη σου πω ακόμα πιο πριν. Από τις πρώτες προβολές στην Heretic με τον παραγωγό Γιώργο Καρναβά να λέει «Τι είναι αυτό το πράγμα; Το αγαπώ!», νιώσαμε την αγάπη του για το φιλμ και καταλάβαμε ότι θα το στηρίξει. Από εκεί και πέρα δεν σταμάτησαν οι καλές κουβέντες για τη δουλειά που έκαναν τα παιδιά στο φιλμ. Τότε αντιλήφθηκα ότι όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του, ένιωσαν την ταινία αυτή ως κάτι προσωπικό, κάτι δικό τους και την αγκάλιασαν με πραγματική αγάπη.
Το βασικό θέμα του φιλμ είναι η ουσιαστική επαφή που έχουν δύο ξένοι μεταξύ τους άνθρωποι. Θεωρείς ότι αυτό ήταν το στοιχείο που άγγιξε τους περισσότερους θεατές; Μα ναι, φυσικά. Όλοι είδαν μέσα στην ιστορία αυτή δικές τους σκέψεις, συναισθήματα και κυρίως την ανάγκη να γεννηθεί μια πραγματική επικοινωνία και επαφή στη ζωή τους. Όλοι θέλουμε μέσα σε αυτήν την αποξένωση που ζούμε (ειδικά τα τελευταία χρόνια με την πανδημία) να βρεθεί ένας πραγματικός φίλος και να μας στηρίξει. Τι να μας στηρίξει… να μας αγκαλιάσει. Με την πανδημία το χάσαμε κι αυτό. Επίσης με εντυπωσίασε που η ταινία άρεσε πολύ στους νέους ανθρώπους. Μου έλεγαν νέα παιδιά «θέλω να το ξαναδώ», «με συγκίνησαν πολύ η αθωότητα και η αφέλεια» ενώ αρκετοί στέκονταν και στους αυτοσχεδιασμούς των διαλόγων.
Είσαι έτοιμη για τα Όσκαρ; Καλά, αν το δω κι αυτό θα τρελαθώ (γέλια). Δεν το πιστεύω πάντως, γιατί, όπως μου είπαν και κάποιοι που ξέρουν πώς λειτουργούν εκεί τα πράγματα, υπάρχει σοβαρό ενδεχόμενο κάποιοι εκλέκτορες να μη δουν καν το φιλμ μας. Αν πάντως κάποιοι αποφασίσουν να τη δουν, έχω εμπιστοσύνη στις δυνατότητες των «Μαγνητικών πεδίων».
Αυτή την εποχή είσαι σε δημιουργική φάση; Πάρα πολύ. Τώρα βρίσκομαι στον Πόρο για μια νέα ταινία που κάνω, ενός νέου σκηνοθέτη, του Κωστή Καραμουντάνη, και το Σάββατο φεύγω για Ιταλία, για τη Γένοβα, με μια χορευτική παράσταση που είναι παραγωγή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών και ταξιδεύει κατά καιρούς στο εξωτερικό.
Σου έφερε περισσότερες προτάσεις η ταινία «Μαγνητικά πεδία»; Ναι σιγά σιγά και σε συνδυασμό με την επιτυχία της «Bella» κάτι άρχιζε να αλλάζει προς το καλύτερο. Και νιώθω ευγνώμων για αυτό επειδή πλέον μπορώ να κάνω επιλογές και να επικεντρωθώ σε πράγματα που πραγματικά μου αρέσουν. Είναι σαν να έχει ανοίξει μια πόρτα στη ζωή μου που με κάνει να ονειροπολώ ακόμη περισσότερο. Με ευχαριστεί πάρα πολύ αυτό γιατί έχω δουλέψει πολύ σκληρά στο παρελθόν και είναι σαν να ανταμείβεται αυτή η προσπάθεια.
Η ηρεμία που βγάζεις στους ρόλους σου είναι ανάλογη και στην προσωπική σου ζωή; Ναι ακριβώς. Δεν ξεσπάω, δεν προσβάλω και είμαι πάντα καλοπροαίρετη με τους ανθρώπους. Ακόμη κι αν θυμώνω με κάτι, το απορροφώ μέσα μου. Εκτός κι αν οδηγώ και ακούσω κάποιον να με βρίζει ή να μου φερθεί άδικα. Εκεί αντιδρώ. Αλλά στην προσωπική μου ζωή, στις σχέσεις μου και ειδικά στις επαγγελματικές είμαι πολύ ήρεμη και έχω υπομονή. Ίσως βοηθάει ότι είμαι και πολύ πειθαρχημένη.
Δεν βλέπεις όμως πράγματα γύρω σου που σε ενοχλούν; Διάβασα κάπου ότι παλιά, όταν ήσουν χορεύτρια σνόμπαρες τους ηθοποιούς. Να σου πω τι συμβαίνει. Όταν βλέπω γύρω μου να υπάρχει γκρίνια, παράπονο, εξυπνάδα ή δικαιολογία πάνω στη δουλειά (ακόμη και με τους μαθητές μου) φυσικά και θα θυμώσω. Ειδικά όταν αυτό συμβεί πριν πάρει μια κατάσταση ή ένα πράγμα τη τελική μορφή του. Όταν μικρή ήμουν χορεύτρια, ράβαμε το στόμα μας και εκτελούσαμε εντολές σαν απλά όργανα. Όταν ήρθα λοιπόν σε επαφή με το θέατρο, στις παραστάσεις κυρίως που δίναμε στην Επίδαυρο από τη σκοπιά της χορεύτριας, έβλεπα ηθοποιούς που έκαναν ακριβώς το αντίθετο: μιλούσαν συνέχεια για τον εαυτό τους, πράγμα που μου φαινόταν αδιανόητο. Ευτυχώς με τον καιρό διαπίστωσα ότι αυτοί ήταν τελικά η εξαίρεση κι όχι ο κανόνας.
Έχεις φίλους εντός ή εκτός δουλειάς; Αναγκαστικά οι περισσότεροι είναι μέσα από τη δουλειά μου, αφού περνάω όλες τις ώρες μου εκεί όταν δεν είμαι στο σπίτι. Όμως έχω κι εκτός, όπως μια φίλη οδοντίατρο από τη Θεσσαλονίκη ή ένα ζευγάρι, τον Κώστα και την Παναγιώτα, που έχουν ξενοδοχείο στην Επίδαυρο κ.ά.
Άλλαξε κάτι άλλο στη ζωή σου μετά τα «Πεδία»; Κοίταξε, πριν από αυτά δεν μιλούσα πολύ επειδή δεν έχω λέγειν. Όμως μετά τα «Μαγνητικά πεδία» άρχισα να μιλάω περισσότερο. Σχεδόν ποτέ δεν εξέφραζα όσα ένιωθα επειδή είχα ανασφάλεια στο πώς θα φανεί ή ακουστεί αυτό που θα πω. Τώρα πλέον δεν με νοιάζει τόσο πολύ. Οπότε τώρα μιλάω.
