Κριτική για την ταινία «The Batman» του Ματ Ριβς με τους Ρόμπερτ Πάτινσον, Ζόε Κράβιτς, Κόλιν Φάρελ, Πολ Ντέινο, Τζέφρι Ράιτ, Τζον Τουρτούρο.
Στο Γκόθαμ Σίτι λίγες μέρες πριν από τις δημοτικές εκλογές ο δήμαρχος δολοφονείται άγρια. Μετά από μια μέρα σκοτώνεται και ένα υψηλόβαθμο στέλεχος της αστυνομίας. Ο σίριαλ κίλερ αφήνει στους τόπους των εγκλημάτων, αινιγματικούς γρίφους για τις Αρχές που απευθύνονται κυρίως στον Μπάτμαν.
Υπάρχει μια διαχωριστική γραμμή που προσπαθεί να υπερβεί ο Ματ Ριβς σε σχέση με τους υπόλοιπους κινηματογραφικούς «Batmen» του παρελθόντος και ειδικά εκείνον τον ανανεωτικό του Κρίστοφερ Νόλαν που είχε ως βασικό χαρακτηριστικό του την πεσιμιστική γοητεία ενός σκοτεινού πρωταγωνιστή. Η προσέγγιση του ανθρώπινου χαρακτήρα πίσω από τον μύθο του υπερήρωα οδηγεί τον Ριβς σε risky ιδέες για τις αντοχές των ορίων του κόμικ σύμπαντος που θα προκαλέσουν την αντίδραση των φαν του «Μπάτμαν». Είναι σχεδόν βέβαιο ότι οι λάτρεις της κομιξάδικης πραγματικότητας θα νιώσουν αμήχανα μπροστά στο υβρίδιο υπερηρωικής περιπέτειας και νουάρ αισθητικής (για πρώτη φορά παρακολουθούμε τον Μπάτμαν σε ρόλο ντετέκτιβ) που σχεδίασε ο Αμερικανός σκηνοθέτης. Κι είναι ακόμη πιο σίγουρο ότι οι υπόλοιποι, η πιο ουδέτερη μάζα των σινεφίλ δηλαδή, μάλλον θα το απολαύσουν. Κάτι ανάμεσα σε νεότευκτο μοντερνισμό και σε φόρο τιμής στα περασμένα, η νέα εκδοχή του «Ανθρώπου-νυχτερίδα» είναι μια ακραία πεσιμιστική ματιά πάνω σε έναν κόσμο «παραδομένο στη διαφθορά, τη βία και τη διαπλοκή». Το δυσοίωνο σενάριο βάζει στο ίδιο καζάνι την προσωπική τραγωδία του Μπρους Γουέιν, το κίνημα #Metoo μέσω της υπέροχης περσόνας της Κράβιτζ ως Σελίνα-Catwoman, δύο κλασικούς αλλά απόλυτα εξανθρωπισμένους εχθρούς του ήρωα (o Πινγκουίνος του Κόλιν Φάρελ είναι βγαλμένος από την γκανγκστερική μυθολογία, ενώ ο «Γρίφος» μένει στη σκιά σεβόμενος τη θέση ενός αρχετυπικού αστυνομικού θρίλερ που κρύβει την ταυτότητα του σίριαλ κίλερ) και μια ικανή ψυχαναλυτική διάσταση ως προς το ζήτημα της ταυτότητας του ήρωα. Ακόμη μια πρωτιά του φιλμ είναι πως ο ήρωας δεν έχει τη γοητεία ή τη φινέτσα που μας έχει συνηθίσει ο μπονβιβέρ Μπρους Γουέιν. Ο νέος Μπρους Γουέιν δίνει τα απαραίτητα πατήματα στον εντυπωσιακό Πάτινσον ώστε να χτίσει έναν παρακμιακό χαρακτήρα που θυμίζει κλοσάρ. Ο πλέον αντιηρωικός και ανθρώπινος Μπάτμαν στην ιστορία του Γκόθαμ Σίτι είναι γεγονός. Το φιλμ είναι φτιαγμένο έτσι ώστε η επιτυχία να είναι εγγυημένη καθώς υπακούει σε βασικούς εμπορικούς κανόνες (χορταστικό το θέαμα παρά την τρίωρη διάρκεια), έχει άποψη –ο Ριβς βρίσκει την ισορροπία μεταξύ του ρεαλισμού του Νόλαν και της κόμικ αισθητικής– και ταιριάζει ιδανικά με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Ο Μπάτμαν του Ριβς βρίσκεται στο επίκεντρο μιας αδόκιμης για το είδος (σκληρής, αργής και κυρίως πεσιμιστικής) ιστορίας ενηλικίωσης που αναπτύσσεται παράλληλα με ένα συζητήσιμο πολιτικό σχόλιο για το ταξικό χάσμα που ανοίγει περισσότερο και την ανικανότητα των σημερινών πολιτικών ηγετών να διαχειριστούν βασικά ζητήματα που σχετίζονται με το μέλλον της ανθρωπότητας.
