Κινηματογραφος

Fight Club: ένα καυστικό σχόλιο ενάντια στον καταναλωτισμό

Μπραντ Πιτ και Έντουαρντ Νόρτον: τους γνωρίσαμε σε μια πολύ περίεργη στιγμή της ζωής μας

18.02.2022, 16:21
Φωτεινή Αλευρά
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Eπιλογές

More in Culture D3lta και Vasilikí στο Fresh Voices του Voice 102.5

A.V. Team

Ανδρέας Κούρκουλας: Συνέντευξη στην Athens Voice για την αρχιτεκτονική, την Αθήνα και την κληρονομιά που αφήνει η δουλειά του

Design & Αρχιτεκτονικη Ο Ανδρέας Κούρκουλας μιλά για την 35χρονη διαδρομή του

Λουκάς Βελιδάκης

Κινηματογραφος Το «Υπάρχω» μας επιστρέφει στο αληθινό σινεμά

Ελένη Ψυχούλη

Τι Να Δω Σήμερα: «Fight Club» του Ντέιβιντ Φίντσερ- Η Φωτεινή Αλευρά διαλέγει την ταινία της ημέρας

Είναι μερικές ταινίες που σε πετυχαίνουν σε εκείνη την τρυφερή ηλικία και σε καθορίζουν, ενώ γίνονται αναπόφευκτα βαρόμετρο για το κινηματογραφικό σου γούστο και μέτρο σύγκρισης για τις υπόλοιπες. Με αφορμή την πρεμιέρα της στην Ελλάδα το 2000 σαν σήμερα 18 Φεβρουαρίου, στη σημερινή επιλογή επιτρέψτε μου να προτείνω μια ταινία, με καθαρά προσωπικό κριτήριο, μια από τις πιο αγαπημένες μου, την οποία ξεχωρίζω πάντα από το όλον, των κινηματογραφικών έργων της αντίληψής μου. Σήμερα βλέπω ξανά το «Fight Club».

Fight Club (1999) Trailer #1 | Movieclips Classic Trailers

Σε αφήγηση πρώτου προσώπου, ο χαρακτήρας του Έντουαρντ Νόρτον, είναι ένας μπουχτισμένος ιδιωτικός υπάλληλος με κατάθλιψη, ο οποίος μπορεί να είναι οποιοσδήποτε, δουλεύει για να καταναλώνει και πάσχει από αϋπνία χωρίς να ξέρει γιατί. Κατά τη διάρκεια ενός επαγγελματικού ταξιδιού, γνωρίζει στο αεροπλάνο τον Τάιλερ (Μπραντ Πιτ), έναν ελεύθερο, χαρισματικό και αταξινόμητο κατασκευαστή σαπουνιών, ο οποίος είναι όλα όσα ο αφηγητής θα ήθελε να είναι. Μαζί θα ξεκινήσουν μια αυτοσχέδια σχολή πάλης, αφυπνίζοντας το σώμα και το πνεύμα τους, η οποία σύντομα θα εξελιχθεί σε ένα κίνημα, παίρνοντας διαστάσεις πολλαπλά μεγαλύτερες και πιο επικίνδυνες από εκείνες που ο αφηγητής φανταζόταν.

Ακόμα κι ο Τάιλερ Ντέρντεν μας απαγορεύει από το 1999 να μιλάμε για το «Fight Club», θυμηθείτε πως ήταν το μόνο που κάναμε όταν η πιο συναρπαστική, θυμωμένη και αναπολογητική ταινία των ‘90s, εξερράγη στη μεγάλη οθόνη. Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Τσακ Πόλανικ, η ταινία είναι ένα καυστικό σχόλιο πάνω στους κινδύνους του καταναλωτισμού, με ισχυρές δόσεις κριτικής πάνω στη βία και την ανδρική τοξικότητα, και κάποιες συγκεκαλυμένες προεκτάσεις πάνω στην ανδρική ομοφυλοφιλία αλλά και τον φόβο του ευνουχισμού. Ο Μπραντ Πιτ εδώ, θα συμβολίζει για πάντα την επιτομή του αρσενικού προτύπου της εποχής μας, από τη μεριά του ανδρικού βλέμματος (και κάμποσων γυναικείων), ενώ το φινάλε παραμένει ως τώρα ένα από τα πιο απελπιστικά απελευθερωτικά και συγκλονιστικά εμπνευστικά στην ιστορία του σινεμά.