Κριτική του Κωνσταντίνου Καϊμάκη για την ταινία «Μία κρυφή ζωή (A Hidden Life)» του Τέρενς Μάλικ.
Η πραγματική ιστορία του Φραντς Γιέγκερστετερ, ενός αυστριακού αντιρρησία συνείδησης που αρνήθηκε να πολεμήσει στο πλευρό των ναζί κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και εκτελέστηκε το 1943.
Ο Τέρενς Μάλικ είναι ο άνθρωπος που έφερε τον λυρισμό στο Χόλιγουντ τόσο επιδραστικά όσο κανείς άλλος. Με δύο μόλις φιλμ στη διάρκεια της δεκαετίας του ’70 –«Badlands» και «Μέρες παραδείσου»– απέδειξε στο αμερικανικό σινεμά ότι ο επαναστατικός λόγος και η αμφισβήτηση των εξουσιαστικών μηχανισμών μπορεί να συνοδευτεί αποτελεσματικά με μερικές εικόνες ανείπωτης ομορφιάς. Κι ενώ όλα έδειχναν πως το αμερικανικό σινεμά είχε βρει τον επόμενο σπουδαίο δημιουργό του, εκείνος εξαφανίστηκε για σχεδόν δύο δεκαετίες πυροδοτώντας μια σειρά από θεωρίες συνωμοσίας – το αγαπημένο σπορ των Aμερικανών και όχι μόνο. Με το «Λεπτή κόκκινη γραμμή» το 1998 ο Μάλικ επέστρεψε δυναμικά στο σινεμά γνωρίζοντας την αποθέωση και είχε την καθολική αποδοχή του κινηματογραφικού κόσμου (από τους υπεύθυνους των στούντιο και τους κριτικούς μέχρι τους ίδιους τους σταρ που παρακαλούσαν να παίξουν ακόμη και τσάμπα στα έργα του) ακόμη και σε ταινίες που φαινόταν ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί του. Ειδικά μετά το βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα «Δέντρο της ζωής» το 2011 ακολούθησαν τρία φιλμ που ήταν κυριολεκτικά χαμένα στο διάστημα. Η «Κρυφή ζωή» είναι η πιο συμβατική και φιλική προς τον θεατή ταινία του Μάλικ εδώ και καιρό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είναι μια πετυχημένη ή αλλιώτικη ως προς τις αφηγηματικές του επιλογές ταινία. Τεράστια πλάνα που αποκαλύπτουν το μεγαλείο της φύσης, ατελείωτα φιλοσοφικά voice overs, σιωπές που μαρτυρούν την αγωνία του εσωτερικού ψαξίματος, μηνύματα που πηγάζουν μέσω των ποιητικών εικόνων, υποβλητική μουσική που προκαλεί δέος. Όλα τα προσφιλή αφηγηματικά εργαλεία του Μάλικ είναι εδώ αλλά προσαρμοσμένα σε ένα σκοπό, σε μια βασική αρχή: στο να αποτυπωθεί η «αγιοσύνη» ενός απλού αγρότη που μέσα από την αμορφωσιά του αλλά και τη θρησκευτική του πίστη, μπόρεσε να δει εκείνο που δεν είδαν οι άλλοι, οι κανονικοί άνθρωποι. Η φρίκη του πολέμου και το πρόσωπο του κακού εκτός των αναγκαίων πολιτικών επισημάνσεων –κάποια στιγμή βλέπουμε έγχρωμα ντοκουμέντα με τον Χίτλερ να χαριεντίζεται με υψηλόβαθμους στρατιωτικούς– παρουσιάζεται και μέσω μιας θρησκευτικής οπτικής που αποδυναμώνει αισθητά το αντιπολεμικό μήνυμα. Ο Μάλικ το παρακάνει εδώ με την απλοϊκή αντιπαράθεση της ειδυλλιακής εικόνας και του ανθρώπινου μίσους και για πρώτη φορά δείχνει ανήμπορος να διαχειριστεί μια απλή ιστορία. Η ευαισθησία και η όμορφη αισθητική είναι προαπαιτούμενα ενός αληθινού έργου τέχνης, όπως επίσης και η δημιουργική αφήγηση ή το στιβαρό σενάριο για τα οποία εδώ ο Μάλικ αδιαφορεί επιδεικτικά.
17°
