Οι συντελεστές της ταινίας «Επικίνδυνες Κυρίες» μιλάνε για την ταινία της Λορίν Σκαφάρια με πρωταγωνίστριες τις Κόνστανς Γου και Τζένιφερ Λόπεζ
Στις 17 Οκτωβρίου μία αληθινή ιστορία, που γεννήθηκε μέσα στην παγκόσμια οικονομική κρίση το 2008, θα ζωντανέψει στη μεγάλη οθόνη. Μία ομάδα στρίπερ βλέπει του πελάτες της να μειώνονται όλο και περισσότερο και μαζί τους και το εισόδημά της. Έτσι, με αρχηγούς την Ντέστινι, μια χωρισμένη μητέρα που υποδύεται η Κόνστανς Γου, και την Ραμόνα, μία βετεράνο στρίπερ που γνωρίζουμε μέσα από την ερμηνεία της Τζένιφερ Λόπεζ (η οποία βρίσκεται και στην παραγωγή της ταινίας), ξεκινάνε να εξαπατούν τους υπεύθυνους της κακής οικονομίας: τους άντρες της Wall Street.
Την σκηνοθεσία ανέλαβε η Λορίν Σκαφάρια και την παραγωγή εν μέρει η Ιλέιν Γκόλντσμιθ, με την δεύτερη να δηλώνει ότι αναζητούσαν ένα καστ που θα έφερνε έναν ρεαλισμό και μία διασκεδαστική πνοή στην ταινία. Τον ρεαλισμό αυτόν βρήκαν στο πρόσωπο της ράπερ Κάρντι Μπι, η οποία στο παρελθόν δεν έχει μόνο εργαστεί ως στρίπερ, αλλά έχει παραδεχτεί ότι εξαπατούσε άντρες κλέβοντας τους χρήματα. Την βλέπουμε στον ρόλο της Ντάιαμοντ, που όπως περιγράφει η σκηνοθέτης «δεν υπολογίζει τίποτα και κανένα. Χάρη όμως στη Ραμόνα, αναπτύσσει και εκείνη δεσμούς με τις υπόλοιπες γυναίκες της παρέας και βρίσκει την ανταπόκριση που αναζητάει». Στον ρεαλισμό, βέβαια, βοηθάει και το γεγονός ότι η ταινία γυρίστηκε σε ένα αυθεντικό strip-club, το Show Palace.
Άλλο ένα πρόσωπο-έκπληξη της ταινίας είναι και η Λίζο. Η τραγουδίστρια ανέλαβε τον ρόλο της Λιζ και σχολίασε για την πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση: «Πέρα από την απόλαυση που μου δόθηκε να παίξω έναν χαρακτήρα πολύ δυνατό, είμαι χαρούμενη που μου δίνεται η ευκαιρία να αντιπροσωπεύσω όλα τα μη καλλίγραμμα κορίτσια εκεί έξω».
Όσο για τις δύο πρωταγωνίστριες, η προετοιμασία τους περιλάμβανε την επίσκεψη πολλών strip-clubs και τις συζητήσεις με τις κοπέλες που χορεύουν σε αυτά. «Γνώρισα αρκετές από αυτές στα παρασκήνια και πληροφορήθηκα πώς είναι να δουλεύεις ως χορεύτρια. Απορρόφησα όσο μπορούσα την ατμόσφαιρα που επικρατούσε και ενδιαφέρθηκα να μάθω πως γίνονται κάποια πράγματα ρεαλιστικά, συμπεριλαμβανομένου και του pole dancing. Νιώθω πως ο κόσμος θα εκπλαγεί-ενώ δεν θα έπρεπε- όταν δει πως στην πλειοψηφία αυτές οι γυναίκες προσπαθούν απλώς να τα βγάλουν πέρα. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν είναι 100% αληθινές, μπορείς να συσχετιστείς. Θέλουν να φροντίσουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειές τους και θέλαμε να σιγουρευτούμε ότι αυτό φαίνεται στην ταινία», σχολιάζει η Λόπεζ για την οποία η Σκαφάρια αναφέρει: «Όταν γράφω τους χαρακτήρες δεν έχω κάποιους συγκεκριμένους ηθοποιούς στο μυαλό. Ωστόσο, όταν ολοκλήρωσα το σενάριο ήταν προφανές πως είχα στο μυαλό μου τη Τζένιφερ Λόπεζ για το ρόλο της Ραμόνα. Ήταν η μοίρα της. Προσδίδει στο χαρακτήρα της Ραμόνα μια αυθάδεια και έναν ρεαλισμό».
Αυτή η αυθάδειά, που περιγράφει η σκηνοθέτης, έρχεται να κουμπώσει σχεδόν τέλεια με τον φιλόδοξο χαρακτήρα του ρόλου της Γου. Η ηθοποιός, μάλιστα, μιλάει για όσα οδηγούν την Ντέστινι στο να δεθεί όχι μόνο με τη Ραμόνα, αλλά με όλη την ομάδα: «Η μητέρα της Ντέστινι την εγκατέλειψε όταν αυτή ήταν πολύ μικρή, πράγμα το οποίο της δημιούργησε θέματα εμπιστοσύνης. Δεν εμπιστεύεται εύκολα τον κόσμο. Αυτή η έλλειψη δημιουργίας δυνατών σχέσεων με άλλες γυναίκες στον οικογενειακό της κύκλο ωθεί την Ντέστινι να αναζητά δεσμούς με γυναίκες ακόμα περισσότερο». Πάνω σε αυτό, η Σκαφάρια σημειώνει ότι μπορεί όλες αυτές οι γυναίκες να μας φαίνονται διαφορετικές, αλλά υπάρχουν πολλά και βαθιά πράγματα που της δένουν μεταξύ τους, όπως η μοναξιά και ο αγώνας τους για ανεξαρτησία.
Την ομάδα ολοκληρώνουν η Κέκε Πάλμερ ως Μερσέντες και η Λίλι Ράινχαρτ ως Άνναμπελ. Η δυο τους δεν μοιάζουν πολύ. Η πρώτη είναι ατρόμητη, λέει όλα όσα σκέφτεται και έχει μία ιδιαίτερη αίσθηση χιούμορ, ενώ η δεύτερη μοιάζει σχεδόν ανίδεη για τη ζωή, καταφέρνοντας να είναι προκλητική με τον πιο αθώο τρόπο και όντας το άτομο της «αδελφότητας» που όλοι μοιάζει να αγαπάνε.
Η ομάδα γυναικών σε μία πρώτη ανάγνωση μπορεί να φαίνεται ως απλά άπληστη και εγκληματική, αλλά στο τέλος της ημέρας έχουμε να κάνουμε με γυναίκες που παλεύουν να επιβιώσουν για τους εαυτούς τους και όσους αγαπάνε. Ο λόγος που επιλέγουν αυτόν τον τρόπο επιβίωσης είναι σε μεγάλο βαθμό η ανάγκη τους για αντεκδίκηση, «Όλοι σε αυτή την ταινία εξαπατούν και προσπαθούν να επιβιώσουν. Αυτό που κάνουν αυτές οι γυναίκες αντανακλά κατά μια έννοια αυτό που έκαναν οι άντρες σε αυτές», εξηγεί η παραγωγός Τζέσικα Έλμπαουμ. Εξάλλου, σκοπός της ταινίας σε μεγάλο βαθμό είναι και να υπερτονίσει τα στερεότυπα μεταξύ των φύλων, φροντίζοντας στη συνέχεια να τα καταρρίψει. Η Λόπεζ σχολιάζει χαρακτηριστικά για τους άντρες της ταινίας: «Η αίσθηση της περηφάνιας τους τούς εμποδίζει από το να το αναφέρουν. Δεν τους ενδιαφέρει να μάθουν ποιες είναι αυτές οι γυναίκες και ειλικρινά δεν πιστεύω πως τις βλέπουν ικανές να ανατρέψουν το παιχνίδι εις βάρος τους. Δεν μπορούν να δουν πως αυτές οι γυναίκες κάτι ετοιμάζουν».
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετώπισαν για την ταινία; Όχι, δεν ήταν το να μπούνε στην ψυχοσύνθεση αυτών των γυναικών, ούτε το να δουλέψουν όλες αρμονικά μαζί. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν το να χειρίζονται τόσο καλά τον στύλο του pole dancing, όσο και μία πραγματική στρίπερ. Οι μύες της Γου μπορεί, όπως περιγράφει η ίδια, να πρήστηκαν περισσότερο από ποτέ, αλλά αυτό που μας κάνει πραγματικά εντύπωση είναι ότι μέχρι και η Τζένιφερ Λόπεζ, που εξασκείται καθημερινά στον χορό, χαρακτήρισε το pole dancing ως ένα από τα δυσκολότερα πράγματα που έχει κάνει: «Έκανα εξάσκηση για περίπου έξι μήνες προετοιμάζοντας το ρόλο μου γι’ αυτή την ταινία. Είχα ένα φορητό στύλο σε κάθε πόλη που πήγαινα, οπότε δεν έχασα ποτέ την ευκαιρία να κάνω εξάσκηση. Πιστεύω πως κάποιους μύες από αυτούς τους «χρησιμοποίησα» για πρώτη φορά. Η μέση μου και οι ώμοι μου ακόμα αναρρώνουν».
Αν περάσουμε το επιφανειακό της κομμάτι, στο πυρήνα της ταινίας βρίσκεται ο δεσμός μεταξύ των γυναικών της ομάδας, αλλά και η συνειδητοποίηση ότι οι στρίπερ είναι περισσότερα πράγματα από γυναίκες που έχουν κάνει «λάθος επιλογές». «Σε πολλές ταινίες οι στρίπερς απεικονίζονται ως χαρακτήρες που έχουν χαραμιστεί ή ως δευτερεύοντες χαρακτήρες. Στις «Επικίνδυνες Κυρίες», η ταινία δείχνει τις ζωές αυτών των γυναικών και όλα όσα βιώνουν, τα όμορφα και τα άσχημα. Πιστεύω πως το κοινό θα εκτιμήσει το ρεαλισμό και τους χαρακτήρες της ταινίας», μας λέει η Λόπεζ.
